Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(โรงเรียนมาเจสติกวิทยา 14.48)

............

ณ ห้อง ม. 5/4

การเรียนการสอนทุกอย่างก็ยังเป็นไปตามปกติ หากแต่มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ตอนนี้จิตใจไม่ได้จดจ่ออยู่กับการเรียนเลยแม้แต่น้อย

มีนที่นั่งจ้องหนังสือกับสมุด แต่ในหัวเธอกำลังคิดถึงเรื่องของนรินทร์อยู่ไม่ห่าง

(รินทร์จะเป็นยังไงบ้างนะ)

(เธอคงใช้โอกาสนี้ไปหาญาดาแล้วแน่เลย)

(เราเองก็อยากรู้ความคืบหน้าเหมือนกัน...)

เธอถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง ก่อนที่จะสะดุ้งขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือที่มีคนโทรเข้า

“อาจารย์คะ... ขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำค่ะ”

“อ้อ เชิญเลย”

อาจารย์ผู้สอนวิชาคณิตศาสตร์อนุญาตให้เธอไปเข้าห้องน้ำ แต่หารู้ไม่ว่าเธอนั้นเพียงแค่จะแอบไปคุยโทรศัพท์ข้างนอกเท่านั้น

............

ณ บริเวณบันไดทางขึ้น

(... ถ้าเดาไม่ผิด เบอร์นี้คงจะเป็น...)

ฉันรับสายโทรศัพท์นั้น ซึ่งเสียงที่ออกมานั้นเป็นไปตามที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด เพราะว่าฉันเป็นคนให้เบอร์เขาเองหากมีอะไรคืบหน้า

[ฮัลโหล... นั่นมีนใช่ไหม]

[อะ...ค่ะ! คุณวอร์เรน]

[รินทร์เป็นยังไงบ้างคะ?]

[รินทร์หรอ... ไม่รู้สิ]

[เอ๋?]

[ตอนนี้เราออกมาหาน้ำกินนิดหน่อยน่ะ ส่วนรินทร์ยังนั่งอยู่ในห้องที่ญาดาพักฟื้นอยู่เหมือนเดิม]

วอร์เรนตอนนี้มาซื้อน้ำผลไม้กระป๋องจากเครื่องกดน้ำอัตโนมัติภายในโรงพยาบาล รสที่เขากดมาคือน้ำองุ่นรสโปรดของเขา

เขาแงะฝาปิดของน้ำกระป๋องออกเพื่อดื่มน้ำองุ่น

[ปล่อยให้ยัยนั่นได้พักไปแบบนั้นก่อนดีกว่า เจอเรื่องหนักหนาติดต่อกันทุกวันขนาดนั้น]

ฉันที่คุยสายอยู่ก็เข้าใจดี เพราะงั้นฉันจึงไม่อยากถามอะไรไปมากกว่านั้น

[ฉัน... ไว้ใจคุณได้ใช่ไหม?]

[ถ้าจะฝากให้คุณช่วยดูแลนรินทร์ตอนที่ฉันไม่อยู่]

[พูดแบบนี้อย่างกับไม่เชื่อใจเราเลยนะ เอาน่า เราไม่คิดทำอะไรแปลกๆอยู่แล้ว]

ฉันกังวลใจเรื่องบางเรื่องอยู่ เพราะรินทร์กับวอร์เรนนั้นค่อนข้างจะต่างกันมาก แม้จะเป็นคนที่จริงจังในยามคับขันเหมือนกัน แต่ก็แค่จุดนั้นจุดเดียว

(ถึงจะพูดอย่างนั้น แต่ว่า...)

[นี่มีน...]

[ว่าไงคะ?]

[รินทร์เนี่ย...... เกลียดผู้ชายมากแค่ไหน?]

[ทำไม... ถึงถามเรื่องนี้หรอคะ?]

ภาพติดตาที่วอร์เรนคิดขึ้นมานั้น คือเหตุการณ์ตอนที่รินทร์เข้ามากอดเขาเพื่อช่วยคลายความเศร้า เรื่องนั้นทำให้วอร์เรนสงสัยทัศนคติบางอย่างที่รินทร์มี

[จะว่าไงดีล่ะ... เรารู้แค่ว่ายัยนั่นไม่ชอบผู้ชายมากๆ]

[แล้วมันเพราะอะไรล่ะ? เราไม่อยากมีปัญหาเพียงเพราะทัศนคติของรินทร์แบบนั้น]

มานึกเรื่องนี้แล้ว ดูท่าคงต้องอธิบายให้เขาเข้าใจหน่อยหนึ่งล่ะมั้ง

[เรื่องนั้น... ที่ฉันจำได้คือรินทร์เขาไม่ได้เกลียดผู้ชายหรอกค่ะ แต่เขาไม่อยากอยู่ใกล้หรือแตะเนื้อต้องตัวกับเพศตรงข้าม]

[คงเพราะครอบครัวของเขาปลูกฝังความคิดแบบนี้ไว้ ตั้งแต่ฉันรู้จักมา รินทร์ก็เลี่ยงที่จะยุ่งกับผู้ชายมาตลอด เธอมักบอกว่าผู้ชายส่วนใหญ่นิสัยไม่ดี คิดเรื่องลามกบ้างไรบ้าง หรือเป็นเพศที่ชอบใช้แต่กำลังน่ะค่ะ]

[อ๊ะ! แต่เขาไม่ได้มีรสนิยมชอบผู้หญิงนะคะ]

[หือ... งั้นหรอกเหรอ]

(ถ้าเป็นรินทร์ในสภาพปกติ แค่แตะตัวเราไม่ต้องพูดถึงเลย แต่ในสภาพจิตใจแบบนั้นคงต้องการใครสักคนที่เข้าใจเขาได้สินะ)

[มีอะไรเกิดขึ้นรึเปล่าคะ?]

[เปล่า... ไม่มีอะไร]

[ถ้าอยากรู้เรื่องอะไรเพิ่มไว้ถามจากรินทร์เอาเองละกัน เราโทรมาบอกแค่นี้แหละ]

[เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิคะ-]

เขาตัดสายฉันไปซะแล้ว...

“ผู้ชายบ้าอะไรเนี่ย? คิดจะวางก็วางดื้อๆเลย!”

“ต่างกับรินทร์มากจริงๆ...”

ฉันเก็บโทรศัพท์กลับไปในกระเป๋าเสื้อ แต่ถึงฉันจะคิดแบบนั้นก็เถอะ...

(ถึงอย่างนั้น... ผู้ชายคนนี้ก็คงไม่ใช่คนไม่ดีอะไร... แต่รินทร์เองก็ยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร มีที่มายังไงกันแน่...)

(เราเอง...... คงต้องคอยจับตาดูผู้ชายคนนี้ไว้บ้างแล้วล่ะ)

............

... ณ ห้องผู้ป่วยที่ญาดานอนพักฟื้นอยู่ ...

......

ฉันกุมมือของญาดาไว้ตลอด ตั้งแต่วอร์เรนออกไปนี่ก็ราวๆเกือบ 10 นาทีแล้ว ฉันยังคงไม่ขยับเขยื้อนไปไหนนอกจากเฝ้าดูเธอด้วยความเป็นห่วง

“ญาดา......”

ความทรงจำทั้งหมดที่ฉันเห็น เหตุผลทุกอย่างที่ทำให้ฉันมีพลังพิเศษ ตอนนี้ฉันรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรื่องพวกนั้นแล้ว

เรื่องวันนั้นเป็นตัวแปรที่ทำให้ฉันใช้พลังได้นี่เอง แต่ว่า...

“ถ้าหากฉัน...... ถ้าฉันรู้วิธีใช้พลังตั้งแต่ตอนนั้น...”

“เธอคงไม่ต้องเป็นแบบนี้...”

“ฉันควรจะหยุดรถคันนั้น แทนที่จะเลือกผลักเธอ... ฉันมันโง่จริงๆ!”

“เพราะฉัน...... เป็นความผิดฉันเอง...”

ระหว่างที่ฉันมัวแต่รู้สึกผิด วอร์เรนก็เข้ามาในห้องตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้

*ฟืบ*

“ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก...”

ตอนที่ฉันมัวแต่รู้สึกผิด ก็ได้ยินเสียงวอร์เรนพูดขึ้นมา รวมถึงพลังบิดเบือนเวลาบางอย่างที่เขาใช้เพื่อเข้ามาในห้องนี้ด้วย

เขายืนพิงผนังห้องพร้อมถือน้ำผลไม้กระป๋องมาสองขวด ซึ่งขวดหนึ่งเขากำลังกินอยู่ ส่วนอีกขวดที่เป็นรถแอปเปิ้ลยังไม่ได้แงะฝา

“ว...วอร์เรน”

“ลองคิดสิ ว่าถ้าเธอเป็นมนุษย์ธรรมดา เธอจะแก้ไขสถานการณ์ตอนนั้นยังไง?”

วอร์เรนพยายามอธิบายให้ฉันฟังเกี่ยวกับเหตุการณ์วันนั้นที่ฉันเล่าให้ฟังก่อนที่เขาจะเดินออกไปข้างนอก

“ฉันรู้...... แต่ว่า...”

“เลิกโทษตัวเองสักทีเถอะน่า ถ้าวันนั้นเธอไม่ผลักเพื่อนของเธอไม่ให้โดนรถชน ป่านนี้เพื่อนเธอคงไม่มีโอกาสจะได้ลืมตาขึ้นมาดูโลกอีกรอบแล้วล่ะ”

“ถึงสภาพที่เป็นอยู่มันจะน่าเวทนา แต่มันก็ดีกว่าการที่จะไม่มีโอกาสแก้ไขสิ่งผิดพลาดที่เกิดขึ้น”

“รินทร์ควรดีใจไว้เถอะ... อย่างน้อย... เธอได้ช่วยชีวิตเพื่อนคนสำคัญของเธอให้รอดพ้นจากความตาย”

(จริงอย่างที่วอร์เรนพูด... เพราะเราช่วยชีวิตเธอไว้ตอนนั้น เธอจึงยังมีชีวิตมีลมหายใจอยู่จนถึงตอนนี้)

(แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้เรารู้สึกดีใจหรือสบายใจเลยสักนิด กลับกันเลย)

(มือทั้งสองข้างของเรากลับรู้สึกเหมือนเป็นผู้เปลี่ยนชะตาของญาดาให้มาอยู่ในจุดที่บางทีอาจทรมานยิ่งกว่า)

(ต่อให้พยายามมองโลกในแง่ดียังไง เราก็......)

“ปล่อยวางเถอะ...”

วอร์เรนพูดออกมาให้ฉันฟัง ซึ่งฉันได้ยินแต่ก็ไม่ได้หันไปมอง

“เธอทำเต็มที่แล้ว... มีนเองก็คงคิดแบบเดียวกัน”

“อย่าได้โทษตัวเองอีกเลย”

............

“ขอบคุณนะ”

“ขอบคุณที่ให้กำลังใจฉัน... และช่วยแบ่งพลังเวลาเพื่อดึงความทรงจำเหล่านั้นกลับมา”

“ขอบคุณมากจริงๆ!”

วอร์เรนยิ้มเล็กน้อยหลังจากที่ฉันขอบคุณเขาไป แต่เขาก็ยังแปลกใจว่าทำไมฉันถึงไม่ยอมหันหน้าไปพูดกับเขา

“ช่างมันเถอะ แต่ทำไมต้องหลบหน้าด้วยล่ะ?”

“ไ-ไม่ได้หลบสักหน่อย”

ก็จะให้หันไปได้ยังไงล่ะ

พอเห็นหน้าอีตานี่แล้ว... เราก็คิดเรื่องที่โผเข้ากอดเขาทันทีเลย!

จะให้เขามาเห็นเราหน้าแดงเพราะความอายกับความเขินไม่ได้เด็ดขาด!

... ผ่านไป 10 นาที ...

พวกเราสองคนอยู่ที่นั่นนานไม่ได้ มีหมอเดินเข้าเดินออกตลอดเวลา แม่ของญาดาเองก็เดินเข้ามาในห้องด้วย

เพื่อป้องความเสี่ยงที่พลังคลาดเคลื่อนเวลาจะล้มเหลว พวกเราจึงตัดสินใจแยกย้ายกันกลับ เพราะต่อให้อยู่นานกว่านี้ก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดี

ก่อนที่วอร์เรนจะกลับ เขาถามฉันถึงเรื่องบางอย่าง

“เธอตัดสินใจดีแล้วแน่นะ?”

“อื้อ...”

“เห้อ... ก็ตามใจเธอละกัน เอาเป็นว่าพรุ่งนี้เราจะไม่ยื่นมือเข้าไปยุ่งตามที่ขอร้องมา”

“อย่าให้เห็นว่าร้องไห้ขี้มูกโป่งกลับมาเชียวล่ะ”

“เดี๋ยวเถอะ!”

ฉันถอนหายใจเพื่อไม่ให้ตัวเองไปหัวเสียกับเขา

“ฉันไม่กลัวอีกแล้วล่ะ... มันเป็นเรื่องที่ฉันตัดสินใจไปแล้วด้วย”

“อย่างที่นายบอกน่ะล่ะ จะวันนี้หรือวันไหน ฉันก็ต้องหันหน้าเข้าหาความจริงอยู่วันยันค่ำ”

“เพราะคำพูดของนาย... ทำให้ฉันคิดได้”

“......รินทร์”

พวกเราสองคนมองหน้ากัน ท่ามกลางความเงียบที่ไม่มีใครพูดอะไรต่อ วอร์เรนหันหลังกลับทันทีหลังจากนั้น

“ขอตัวก่อนนะ”

ฉันที่เห็นวอร์เรนหันไปแบบนั้น ก็เตรียมตัวที่จะกลับแล้วเช่นกัน

“โชคดีนะ”

......

เส้นทางที่พวกเขากลับนั้นสวนกัน ต่างคนต่างเดินตรงไปอย่างนิ่งๆ ไม่หันกลับมามองหากัน ราวกับโชคชะตาของทั้งคู่ที่แม้จะได้เจอกัน แต่ก็ยังมีเรื่องบางอย่างที่ทำให้พวกเขานั้นต้องแยกจากกัน

เรื่องราวของทั้งสองคนในวันนี้ จะเป็นเรื่องราวที่ถูกตรึงอยู่ในความทรงจำตราบนานเท่านาน ไม่ว่าจะกำลังใจที่นรินทร์ได้รับในวันนี้ หรือการที่วอร์เรนได้รู้จักผู้หญิงคนนี้มากขึ้นกว่าเดิม พวกเขายังคงมีโชคชะตาที่เชื่อมถึงกันต่อไป

............

............

แต่ไม่มีใครรู้เลย

มือของญาดาเริ่มกระดิกขึ้นมาแล้ว

............

............