Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(หน้าห้าง SJ Center 14.48)
…………
*วืบ*
พวกเราสองคนข้ามเวลามาในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน วอร์เรนยืนรอฉันอยู่สักพักหนึ่งแล้ว ก่อนที่ฉันจะโผล่ตามเขามาติดๆ
คนเดินผ่านไปผ่านมาข้างนอกห้างตอนนี้ค่อนข้างเยอะ ฉันพยายามมองหามีนรอบๆ แต่ก็ไร้วี่แวว
“มีน!!  มีน!!”
ฉันพยายามตะโกนเรียกโดยหวังว่าเธอจะยังรอความช่วยเหลือของเราอยู่แถวนี้ คนที่อยู่แถวๆนั้นงงกันหมดว่าเสียงตะโกนเรียกนี่ดังมาจากไหน
“มีน!!”
“รินทร์...”
ดูเหมือนวอร์เรนจะเจออะไรบางอย่างที่ร่วงอยู่บนพื้น เขาเก็บขึ้นมาก่อนจะส่งให้ฉัน
“นี่ของมีนสินะ”
“เอ๋?”
พอฉันมองให้ละเอียดๆแล้ว นี่เป็นแบบชุดที่เธอค่อนข้างจะชอบซื้อมาใส่ และถุงพวกนี้ก็มาจากร้านที่ฉันกับเธอเข้าไปเดินเล่นมาเมื่อกี๊
“ใ-ใช่แล้วล่ะ นายรู้ได้ไงน่ะ?”
ฉันประหลาดใจว่าทำไมวอร์เรนถึงรู้ว่าเป็นของๆเธอ
ขนาดฉันยังต้องใช้เวลาพิจารณาสักพักหนึ่งเลย
“เราเห็นภาพเพื่อนของเธอจากการอ่านเวลาน่ะ ปกติการอ่านเวลาจะแทรกแซงวงจรเวลาผู้อื่นได้เล็กน้อยเพื่อรับรู้เหตุการณ์บางส่วนทั้งในอดีตและของอนาคตที่เป็นไปได้”
“อ่านเวลา...”
วอร์เรนพูดด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างจะจริงจัง เขาตั้งใจส่งถุงเสื้อผ้าใบนี้ให้ฉันหยิบไปอ่านเวลาเอง
แบบนี้เล่นเอาฉันกลืนน้ำลายไปหนึ่งอึกเลย มันต้องเกิดเรื่องไม่ดีแน่
ฉันหยิบกระเป๋ามาจากวอร์เรน ก่อนจะหลับตาแล้วนึกถึงเรื่องของถุงใบนี้ในหัวฉัน
*ภาพในอดีตไม่นานมานี้*
“ปล่อยนะคะ! ฉ-ฉันจะแจ้งตำรวจ”
เจ้านั่นกำลังฉุดแขนของมีนไว้ เพื่อจะลากขึ้นไปบนรถที่เพื่อนจอดรออยู่
“พี่เต้!”
“โธ่เว้ย น่ารำคาญ!!”
ไอ้หมอนั่นสะบัดแขนของเธอทีหนึ่งจนถุงใส่เสื้อผ้าของเธอที่ถืออยู่ตกลงพื้น ผู้คนแถวนั้นก็เริ่มจะมีปฏิกิริยากับเหตุการณ์ตรงนั้นแล้ว
“อะไรน่ะ? แฟนทะเลาะกันหรอ”
“เอ่... ทำไมผู้ชายถึงทำร้ายผู้หญิงแบบนั้นกันล่ะ”
“พวกเขาทำอะไรกัน”
เจ้านั่นชักสีหน้าไม่สบอารมณ์
“ไปได้แล้ว อยากตายรึไง!”
มีนที่ตัวสั่นด้วยความกลัว ได้แต่จำใจยอมขึ้นรถไปแต่โดยดี
*ตัดกลับมาปัจจุบัน*
“อึ้ก!”
จู่ๆก็ปวดหัวขึ้นหนักมากขึ้นมา หรือเพราะภาพอะไรต่างๆมันไหลเข้าสู่สมองโดยตรงผ่านจากการรับรู้เวลาของวัตถุชิ้นนี้
“เวลามีอยู่ในทุกอย่าง แม้จะเป็นสิ่งไม่มีชีวิตก็เถอะ”
“เธอเองก็เห็นภาพพวกนั้นแล้วสินะ”
ฉันยังปวดหัวแปล๊บๆจนถึงกับกุมขมับ ตอนนี้พยายามนึกเรื่องต่างๆที่ต้องทำต่อไป
“หมอนั่น......ไอ้หมอนั่นทำร้ายเพื่อนของฉัน”
“ฉันไม่มีทางปล่อยไว้แน่!”
(แต่ว่า จะทำยังไงดี)
(เราไม่รู้อะไรมากกว่านี้เลย ภาพทั้งหมดมีแค่นั้น รถคันนั้นจะขับไปไหนก็ไม่รู้)
(โธ่เอ๊ย! แย่ที่สุดเลย!)
บนพื้นมีของอะไรอีกอย่างตกอยู่ ซึ่งฉันเห็นตอนที่กำลังลืมตาขึ้นมาพอดี
(ของชิ้นนั้น... นาฬิกาข้อมือของเจ้าหมอนั่นหนิ)
มานึกดูแล้ว ตอนที่มีนโดนฉุดแขนไว้ก่อนจะสะบัด เหมือนเธอจะเกี่ยวนาฬิกาเรือนนั้นร่วงออกมาพร้อมกัน
“รินทร์...”
วอร์เรนเองก็สังเกตเห็นเหมือนกัน ฉันเลยหยิบนาฬิกาที่หน้าจอกับหน้าปัดไม่เดินต่อแล้วขึ้นมา
ก่อนที่ฉันจะหลับตา จู่ๆอาการปวดหัวก็กำเริบอีกครั้ง
“อึ้ก!”
วอร์เรนเห็นฉันปวดหัวอีกรอบไม่ได้ทำท่าทางตกใจมากเท่าไร แต่เหมือนเขาเองก็จะกังวลเกี่ยวกับสภาพร่างกายเราตอนนี้เหมือนกัน
“รินทร์... เธออ่านเวลามากเกินไป สมองของมนุษย์แบกรับวงจรเวลาอื่นนอกเหนือจากตัวเองไม่ไหวหรอกนะ”
“ส่งนาฬิกานั่นมาให้เรามา”
“ไม่เป็นไร...”
นี่เป็นเรื่องที่ฉันต้องทำ เพราะมีนคือเพื่อนของฉัน แม้ว่าฉันจะเป็นอะไรไปอย่างน้อยก็ต้องขอช่วยเธอให้ได้
เราค่อยๆหลับตาอีกรอบ ส่วนมือขวาที่ปล่อยทิ้งไว้ข้างตัวก็กำนาฬิกาของเจ้านั่นไว้แน่น
หากอ่านเวลาแบบผ่านๆ จะทำให้เกิดอาการต่อต้านน้อยกว่าอ่านแบบละเอียด ฉันจึงค่อยๆเรียบเรียงภาพเหล่านั้นที่เข้ามาในหัวด้วยสมาธิ
*ภาพที่เห็นนั้นเลือนราง*
*มีอะไรหลายอย่างไหลผ่านเข้ามาในหัว*
*สำนักงานร้าง / รถตู้ / ช่วงเช้า / ผู้ชาย 9 คน / นั่งรถออกมา / ป้ายซอยนั่น?*
“อึ้ก!”
“เห้ ยังไหวอยู่ใช่ไหม?”
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก”
สีหน้าเราซีดจนเหงื่อตกไปเลย การใช้พลังอ่านเวลาของภายนอกนี่มันเหนื่อยและยุ่งยากขนาดนี้เชียว
“ฉัน...... พอรู้แล้วว่าที่นั่นอยู่ตรงไหน”
............
(ณ สำนักงานร้างแห่งหนึ่ง  14.58)
ที่นี่เป็นสำนักงานที่อยู่ในซอยๆหนึ่ง ซึ่งไม่ห่างจากห้างที่พวกเขานัดเดทเท่าไร
เพราะที่นี่เป็นสำนักงานที่เปิดให้เช่า แต่ไม่มีใครมาเช่าต่อมาหลายปี จึงทำให้ไม่มีใครดูแลแม้กระทั่งเจ้าของอาคารหลังนี้เองก็ด้วย
สถานที่นี้จึงกลายเป็นแหล่งซ่องสุมของนักเลงหัวไม้ และอันธพาลบางกลุ่มที่ใช้เป็นแหล่งรวมปาร์ตี้สังสรรค์กันอย่างลับๆ
ในขณะนั้น มีรถ SUV คันหนึ่งมาจอดที่หน้าสำนักงาน
............
(ไม่กี่นาทีต่อมา)
“อั้ก!”
ฉันถูกจับมัดแขนมัดขาไว้แบบนี้เลยขยับหนีไปไหนไม่ได้ ไหนจะถูกเหวี่ยงแขนผลักให้ล้มไปติดกำแพงอีก
ที่นี่มีผู้ชายอยู่หลายคน ทุกคนล้วนแต่ดูหน้าตาไม่เป็นมิตรเลยแม้แต่น้อย พวกเขาพยายามดูลาดเลาว่ามีคนนอกเข้ามาบริเวณนี้ไหม
และที่สำคัญ หนึ่งในคนพวกนี้... พี่เต้... คนที่ฉันเคยเชื่อว่าเขาจะเป็นคนดี
แต่ทว่า...
“อย่าทำตาน่าสมเพชนักสิ ช่วงเวลาสนุกๆ มันต้องต่อจากนี้ต่างหาก”
เขาเอามือมาจับคางของฉัน จ้องมองด้วยสายตาลามก
และก็พยายามเลียหน้าของฉัน... ถึงแม้ว่าฉันจะหันหลบให้โดนแค่แก้ม...
แต่ความรู้สึกน่าขยะแขยงแบบนี้มัน...
“ชิ!”
*ฟึ่บ*
“โอ๊ย!”
ตัวเขาที่อารมณ์บูดบึ้ง จิกหัวฉันผลักลงไปนอนอยู่ที่พื้น
“เล่นตัวให้มันน้อยๆหน่อย!”
“ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยเธอกลับไปแน่ ยัยคุณหนูไร้เดียงสา!”
เขาตวาดเพื่อให้ฉันรู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง แต่สิ่งที่เขาพูดออกมา ทำให้ฉันนึกอะไรได้บางอย่าง
เพื่อนสองคนของพี่เต้-เพื่อนของผู้ชายคนนี้ ก็เดินเข้ามาพอดี
“ใจเย็นก่อน เดี๋ยวเธอก็หมดสวยกันพอดี” (ช1)
“อุตส่าห์ได้สาวสวยๆแบบนี้มาทั้งที มันต้องจัดให้เต็มที่สิวะ ฮ่าฮ่าฮ่า” (ช1)
“แต่นายที่เจ๋งดีนะ ทั้งน่ารัก ทั้งสวย และไหนจะนมใหญ่” (ช2)
“ไปได้สาวสวยแบบนี้มาจากไหนกันล่ะ?” (ช2)
“หึ ความลับน่ะ”
คนๆนั้นยืนขึ้น ก่อนจะหันหน้าไปคุยกับผู้ชายสองคนนั่น
“พวกนายสองคนไปตามทุกคนมา วันนี้เรามีเรื่องสนุกๆต้องทำกัน”
ผู้ชายสองคนนั่นเข้าใจความหมายที่เขาต้องการจะสื่อเป็นอย่างดี
ตรงจุดที่ฉันอยู่ตอนนี้ เลยเหลือแค่ฉันกับคนๆนี้เท่านั้น
“...กฤษณะ......”
“...หือ...?”
เขาหันหลังมามองฉันที่กำลังพิงกำแพงด้วยใบหน้าที่พกช้ำเพราะกระแทกพื้น
“......คุณคือ... พี่กฤษณะจริงๆด้วย...”
รอยยิ้มนั่นคือคำตอบว่าสิ่งที่ฉันคิดมันถูกต้อง เขาหันหน้ามาด้วยสีหน้าเย้ยหยัน
ไม่อยากเชื่อจริงๆ ว่าพวกเราจะต้องมาพบเจอกันอีก ทั้งๆที่ไม่อยากเจอกันเลยแม้แต่น้อย
............
*ในขณะเดียวกัน*
อีก ณ จุดหนึ่งในกรุงเทพฯ ผู้คนที่เดินเพ่นพ่านไปมาเหมือนปกติ
มีคนเดินกินไอศกรีม อ่านหนังสือพิมพ์ และนั่งกินอะไรอยู่ตามร้านข้างทาง
*ตุ้บ*
คนสองคนที่นั่งอยู่ที่โต๊ะและกำลังกินน้ำปั่นอยู่ถึงกับตกใจที่จู่ๆก็มีเสียงโต๊ะโดนกระแทกดังขึ้นมาโดยไม่เห็นใครเลย
ผู้คนแถวนั้นรู้สึกเหมือนมีอะไรที่เร็วมากผ่านไป แต่ก็มองไม่เห็นเลยแม้แต่น้อย
... สิ่งที่ผ่านหน้าพวกเขาไป ไม่ใช่วิญญาณหรือสิ่งประหลาดที่ไหน ...
แต่เป็นนรินทร์กับวอร์เรนวิ่งผ่านด้วยความสามารถในการเร่งเวลาอย่างเต็มที่ต่างหาก
และเส้นทางที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไป...
คือที่นั่น!
............
*ตัดกลับมาทางมีน*
.........
*แปะ แปะ แปะ*
เขาตบมือชมเชยฉันด้วยใบหน้าเยาะเย้ยดูถูก
“ถูกต้องแล้วล่ะ คุณหนูพรรณธิชา”
“เก่งมากที่จำเพื่อนบ้านคนนี้ได้อยู่”
“...จริงๆก็ไม่อยากนึกถึงหรอกค่ะ...”
“แต่การที่คุณจำชื่อของรินทร์เพื่อนฉันได้ มีแค่คุณคนเดียวที่ฉันรู้จัก”
“ผู้ชายที่ครั้งหนึ่งเคยบุกรุกมาที่บ้านฉัน...”
“หึ...หึหึ...”
“ฮ่าฮ่าฮ่า! แหม่แหม่ จำกันแม่นขนาดนี้เชียว!”
“แบบนี้หลงเสน่ห์แย่เลยล่ะ”
“ฉันไม่มีทางหลงเสน่ห์... คนที่จ้องจะข่มขืนฉันวันนั้นได้หรอกค่ะ...”
สุดท้ายฉันก็เข้าใจแล้ว ว่าทำไมพี่คนนี้ถึงรู้จักชื่อรินทร์
นี่เป็นเรื่องก่อนที่ฉันจะย้ายบ้าน ตอนนั้นฉันกับรินทร์ก็อยู่ใกล้ๆกันเหมือนปกติ
แต่ตั้งแต่คืนนั้น... ที่พี่กฤษณ์ที่เป็นเพื่อนข้างบ้างย่องเข้ามาในห้องนอนฉัน
ก่อนที่เขาจะได้ลงมือทำอะไร ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาและเอาโคมไฟที่วางข้างโต๊ะตีเข้าไปที่ขมับซ้ายของเขาทันที
เหตุการณ์วันนั้น ทำให้ครอบครัวของพี่กฤษณ์รู้สึกอับอายที่ลูกชายของเขาทำเรื่องแบบนี้
แม้ว่าทางพ่อแม่ของฉันจะไม่อยากเอาเรื่องถึงคุกถึงตารางเพราะพี่เขายังเด็กอยู่ แต่ก็เลือกที่จะย้ายบ้านไปอยู่ที่อื่นที่ไกลกว่านั้น
ตั้งแต่นั้นมาฉันกับรินทร์ก็ไม่ได้เจอพี่เขาอีกเลย ข่าวคราวที่ทราบคร่าวๆ ก็แค่เรื่องที่เขาไม่ได้เรียนต่อและทำตัวเป็นอันธพาลไปวันๆ
“คุณแค้นฉัน...มากขนาดนี้เลยหรอคะ?”
“หึ! ถ้าเธอยอมฉันตั้งแต่วันนั้นเรื่องมันก็จบแล้ว”
“โชคยังดีนะ ที่พรหมลิขิตชักนำให้พวกเรากลับมาเจอกันอีกทีที่ร้านนั้น หลอกให้เธอตกหลุมพรางนี่มันง่ายชะมัด แค่ชวนคุยเรื่องเกี่ยวกับทำอาหารเธอก็หลงกลเข้าแล้ว”
(เป็นแบบนี้นี่เองสินะ ผู้ชายคนนี้วางแผนมาตั้งแต่ตอนนั้นที่เจอเรา เพื่อที่จะแก้แค้นมาตลอดเลยสินะ)
(ฉันมันโง่จริงๆ ที่มัวแต่หลงเชื่อในพรหมลิขิตบ้าบอพวกนั้น)
ไม่นานนักก็มีผู้ชายหลายคนเดินเข้ามาในห้องนี้ ทุกคนล้วนแต่หน้าตาน่ากลัวเหมือนกันหมด
“นี่...”
“โอ๊ย!”
เขาดึงผมของฉัน บังคับให้มองหน้าเขา
“ถ้าเธอยอมแต่โดยดีซะตั้งแต่ตอนนี้... พวกเราอาจไม่ทำรุนแรงกับเธอเกินไปก็ได้...”
“ว่างาย... จะยอมเปล่าล่ะ... บีบน้ำตาออกมา! ทำตัวน่าสมเพชเวทนาหน่อยเซ่”
............
เสียงหัวเราะของคนๆนี้ดังกึกก้องอยู่ทั่วห้องที่เพียบพร้อมไปด้วยผู้ชายมากหน้าหลายตายืนยิ้มด้วยความสะใจ
นี่คือด้านมืดของสังคมสินะ กลุ่มคนที่ไร้ซึ่งเป้าหมายในชีวิต ได้แต่ทำตัวเป็นเหมือนเศษเดนสังคมไปในแต่ละวัน
ในหัวของฉันตอนนั้นคิดอะไรไม่ออก ความรู้สึกทุกอย่างมันพังทลายไปแล้ว ถ้าเขาพูดอะไรมาก็คงได้แต่ทำตาม
(รินทร์............)
*ไม่รู้ทำไม ฉันนึกถึงเรื่องเมื่อปีก่อนขึ้นมา*
ในวันปฐมนิเทศ
“รินทร์จ๋า!!”
ฉันพุ่งเข้าไปกอดเธอเต็มที่หลังจากไม่ได้เจอกันมานาน
“อ๊ะ มีน! มีนเองหรอเนี่ย!?”
“อื้อ! เธอก็มาเรียน ม.ปลาย ที่นี่งั้นหรอ?”
“บังเอิญจังเลยเนอะ?”
“ฮะฮะ ลุงบอกว่าให้สอบเข้าโรงเรียนดีๆไปเลย จะได้มีอนาคตน่ะล่ะ”
“ลุงทวีก็สบายดีสินะ?”
ตอนนั้นฉันเหมือนจะถามเรื่องอะไรไปอีกเรื่องหนึ่ง
และสิ่งที่เธอตอบกลับมาพร้อมกับรอยยิ้มอันสดใส
ทำให้เราได้แต่ยืนอึ้งอยู่
*ตัดกลับมาปัจจุบัน*
............
“นิ่งแบบนี้คงได้คำตอบแล้วสินะ? งั้นก็รีบๆขอโทษและก้มหัวอ้อนวอนฉันซะสิ”
เขาคงอยากให้ฉันอยู่ในสภาพที่น่าเวทนาที่สุดสินะ
ถ้างั้น...
......
“ฮิ......ฮิฮิ...”
“หือ? มีอะไรน่าขำรึไง?”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...”
“ฉันแค่...นึกอะไรบางอย่างออกมาน่ะ”
“เห้ เห้ เป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ย”
(...ฉันรู้แล้วว่า...)
(ชีวิตของฉันควรจะเป็นยังไง)
(ความทุกข์ใจ ความโศกเศร้า ความอ่อนแอ... ฉันจะสู้กับความรู้สึกเหล่านั้น)
(เหมือนกับเธอ... ฉันก็จะสู้กับความอ่อนแอที่อยู่ภายในจิตใจตัวเอง)
(แม้ว่าวันนี้จะต้องทรมานมากแค่ไหน ต้องเศร้าเพียงใด)
(ฉัน......)
(ก็จะยิ้มออกมาเสมอ)
“ฉันชอบคุณนะคะ... พี่เต้”
อารมณ์ของคนๆนั้นเดือดพล่านทันทีหลังจากได้ยินฉันพูดแบบนี้ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เขาตบหน้าฉันจนตัวของเราลงไปกองอยู่ที่พื้นอีกรอบ
“โอ๊ย!”
“สภาพแบบนี้ยังกล้าลองดีอีกงั้นเหรอ!?”
“เสียสติไปหมดแล้วสินะ”
“แฮ่ก... แฮ่ก...”
“ไม่ได้เสียสติหรอกค่ะ... ฉันแค่คิดว่า จะต้องมากลัวพวกคุณทำไม”
“พวกคุณที่ใช้วิธีหมาหมู่กับผู้หญิงเพียงคนเดียวน่ะ... มันน่าสมเพชมากกว่าอีก”
ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้เริ่มจะโกรธกันแล้วล่ะสิ ก็ดีแล้วล่ะนะ
(ต่อให้นี่จะต้องเป็นช่วงเวลาที่ทรมานที่สุดในชีวิตของฉันก็ตาม)
(ฉันจะยิ้ม... แม้ว่าจะต้องเจ็บปวด...)
“งั้นอย่าได้มาอ้อนวอนขอชีวิตล่ะ ยัยบ้าเสียสติ!?”
บรรยากาศทุกอย่างมันดูสิ้นหวังมาก แสงแห่งความหวังแทบจะไม่ฉายส่องมาที่ฉันเลย
......แต่ว่า......
(เอ๊ะ...?)
แสงแห่งความหวังเพียงหนึ่งเดียว... หรืออาจจะสอง... ส่องผ่านมาหาฉันที่อยู่ในมุมมืดของห้องสี่เหลี่ยม
นรินทร์... กับผู้ชายอีกคนที่ฉันไม่รู้จัก... โผล่มาข้างหลังผู้ชายพวกนี้ต่อหน้าต่อตาฉัน
ราวกับเธอกำลังยื่นมือมาช่วยคว้าฉันไว้เลย...
“......รินทร์......” (เสียงเบา)
ไม่นานนักกฤษณะก็หันไปดูข้างหลัง
“...ย-ยัยรินทร์!?...”
เธอมองมาที่ฉัน ก่อนจะจ้องไปที่พี่กฤษณะ
“เป็นคุณจริงๆด้วย...พี่กฤษณะ”
“หึหึหึ!”
............
............