Destiny of Time โชคชะตาแห่งกาลเวลา

(ห้อง ม. 5/2 12.00)

“รินทร์ ไปกินข้าวกันได้แล้ว”

“ไม่รีบลงไปกินเดี๋ยวจะหาที่นั่งไม่ได้ซะก่อนนะ”

ฉันเห็นเนลกับอั้มเดินเข้ามาทักฉันในช่วงพักเที่ยงที่ใครต่อใครก็จะเดินไปหาอะไรทานที่โรงอาหารกัน พวกเขาทั้งสองคนล้วนเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉัน

เนลตัวสูงประมาณ 160 รู้สึกว่าจะเท่ากับอาจารย์ลอร่าเลย ต่างกับที่ผมเป็นสีน้ำตาลและไว้ทรงผมม้า พวกเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ขึ้นชั้น ม.ปลาย แล้ว เธอเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งเลยล่ะ ถึงจะขี้อายไปบ้างก็เถอะ

ส่วนอั้มตัวสูงกว่าเนลนิดหน่อย ผมสีดำออกน้ำเงินยาว แถมยังถักเปียด้วย ดูเธอเป็นคนที่ใส่ใจในรายละเอียดอะไรเล็กๆน้อยๆแบบนี้ตลอดเวลาเลยแฮะ ฉันคงทำไม่ได้แบบเธอแน่

“เอ๋... จะลงไปกินข้าวกันเลยหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ ได้ฟังที่พูดบ้างมั้ยเนี่ยเธอ?”

“หรือว่ารินทร์จะ...มีปัญหาอะไรเกี่ยวกับสุขภาพอยู่หรือเปล่า”

“สุขภาพ?”

“ก็อย่าง...ที่อาจารย์ลอร่าเขาพูดเรื่องที่รินงีบหลับหลายคาบมากน่ะสิ พวกเราเองก็เคยถามรินทร์เรื่องนี้นะ พอจำได้บ้างไหม?”

ฉันนั่งมึนไปสักครู่หนึ่ง เพราะเหมือนตอนนี้ในหัวของฉันนึกเรื่องอะไรบางอย่างไม่ค่อยออกเท่าไร ราวกับว่ามีเรื่องบางอย่างในหัวมันพุ่งออกมาหลายอย่าง พอฉันพยายามนึกถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาในช่วงสองสัปดาห์นี่ จู่ๆฉันก็รู้สึกปวดหัวจนต้องเอามือซ้ายมากุมขมับไว้ด้วยความเจ็บปวด

“รินทร์! เป็นอะไรหรือเปล่า?”

“เนล!! พารินทร์ไปห้องพยาบาลที”

“ไม่ต้อง”

“เห”

“ฉ-ฉันไม่เป็นไร ค-แค่นี้สบายมาก”

“จะไม่เป็นไรได้ไงล่ะ เธอต้องป่วยอะไรสักอย่างอยู่จริงๆด้วย”

“ไม่ใช่หรอก ฉันไม่ได้ป่วยเป็นอะไร”

“เธอได้ไปหาหมอบ้างรึเปล่า”

คนที่ยังอยู่ในห้องก็มองมาที่ฉันหลังจากมีท่าทีเหมือนกำลังเจ็บปวดกับอะไรบางอย่าง

ฉันมาย้อนคิดถึงสิ่งที่เนลพูดเมื่อกี๊ ฉันไม่รู้สึกว่าฉันป่วย แต่เหมือนกับมีเรื่องบางอย่างในช่วงสองสัปดาห์ที่นึกยังไงก็นึกไม่ออก ถ้างั้นคงต้อง...

“เรื่องหมอน่ะช่างไว้ก่อนเถอะ”

“เนล อั้ม... พวกเธอจำเรื่องอะไรเมื่อสองสัปดาห์ที่แล้วได้เปล่า”

“สองสัปดาห์ รินทร์ถามทำไมน่ะ มันมีอะไรเกิดขึ้นงั้นหรอ?”

“ฉัน...ก็ไม่รู้”

“ฉันแค่พยายามนึกเรื่องอะไรบางอย่างอยู่”

สองสัปดาห์... คงมีเรื่องอะไรสักอย่างทำให้เรามีปัญหาแบบนี้แน่ แต่สองคนนี้ก็ดูจะไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น

สภาพเราตอนนี้ไม่มีอารมณ์ลงไปกินข้าวกับพวกเธอทั้งสองคนเลย ฉันควรจะยิ้มตอบพวกเขาทั้งสองคนและไปตั้งสติให้ดีไว้ก่อน

คิดแล้วก็ไปล้างหน้าสักหน่อยดีกว่า

“นี่ รินทร์จะไปไหนน่ะ”

“รินทร์---!!!”

          ฉันเดินออกจากห้องไปตามทางเดินเรื่อยๆ เพื่อที่จะไปล้างหน้าที่ห้องน้ำในอาคาร เผื่ออย่างน้อยจะช่วยให้เรารู้สึกดีขึ้นจากสภาพที่เป็นตอนนี้-

          “โอ๊ย!”

          ปวดหัวเหลือเกิน... ฉันปวดหัวจนแทบจะไม่อยากทำอะไรเลย ไม่ได้สิ...บนทางเดินมีคนเดินไปเดินมาตั้งเยอะตั้งแยะ

          ฉันจะมาแสดงอาการเจ็บปวดจนน่าสมเพชที่นี่ไม่ได้

          ฉันที่กำลังกุมขมับด้วยความเจ็บปวด และพอฉันลืมตาขึ้นมา

          “เอ๋?”

          ตอนแรกยังมีคนเดินไปเดินมาตั้งเยอะนี่นา แล้วทำไม...ภาพที่ฉันเห็นตอนนี้

          ถึงได้ไม่มีใครอยู่เลย...

          และบรรยากาศที่ฉันเห็นนี่มันอะไรกัน ไอ้ความรู้สึกชวนคลื่นไส้จากสภาพแวดล้อมรอบข้างที่ไร้ชีวิตชีวานี่มันยังไงกันแน่

          ทุกๆอย่างรอบข้างฉันตอนนี้ ล้วนแต่ไม่มีสีสัน... เหมือนที่นี่ไม่ใช่โลกที่ปกติที่ฉันพึ่งเดินออกมาจากห้องเลย

          ขาว...น้ำเงิน... ไม่สิ... อาจจะเป็นขาวดำมากกว่า

          โลกที่ดูไร้ชีวิตและมืดมนนี่มัน—

          “นรินทร์จ๋าาาาา”

          ฉันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา

“เอ๊ะ?”

“รินทร์มาทำอะไรอยู่ตรงนี้อะ”

ฉันรู้สึกตัวอีกที คนที่อยู่ข้างหน้าฉันตอนนี้คือผู้หญิงที่ฉันรู้จักคนหนึ่ง และบรรยากาศรอบๆตัวก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว มีคนเดินผ่านไปมา และไม่มีใครสังเกตหรือสงสัยกับโลกที่ไร้สีสันเมื่อสักครู่นี่เลย

ฉันไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ อาการปวดหัวก็บรรเทาลงไปแล้วด้วย

“มีน...มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร?”

“ก็พึ่งมาน่ะจ้ะ พอดีฉันพึ่งไปทานข้าวกล่องมาน่ะ”

“ข-ข้าวกล่อง?”

“ช่าย! และฉันก็กะว่าจะเอาข้าวกล่องอีกกล่องให้รินทร์กินอยู่พอดีเลย”

“เธอทำมาให้ฉันอีกแล้วหรอ?”

“อื้ม! ฉันทำมาให้รินทร์โดยเฉพาะเลยล่ะ”

“เอ้านี่”

ฉันที่ยังตั้งสติกับสิ่งที่เห็นก่อนหน้านั้นไม่ยังไม่ได้ แถมยังต้องมาเจอมีนเอาตอนนี้อีก บอกเลยว่าการที่ต้องมาเจอเธอคนนี้ตอนเที่ยงเป็นอะไรที่แอบลำบากใจอยู่เหมือนกัน เอะอะก็มีแต่ชวนให้ทานข้าวกล่องฝีมือของเธอตลอด ถึงมันจะอร่อยมากก็เถอะ

 “เอ่อ...ฉันยังไม่หิวน่ะ”

“หืม? รินทร์ทานมาแล้วหรอ?”

“ก็...ประมาณนั้น(แหละมั้ง)”

ฉันพยายามเบี่ยงประเด็นที่จะตอบให้มากที่สุด ตอนนี้ฉันไม่รู้สึกหิวข้าวเลยแม้แต่น้อย และยังจะมีเรื่องที่ยังไม่เข้าใจนั่นอีก ส่วนมีนจากตอนแรกที่ยิ้มเริงร่าชวนให้กินข้าวกล่อง ตอนนี้กลับทำหน้าจ๋อยคอตกไปซะแล้ว

“ถ้ารินทร์อยากกินเมื่อไรก็บอกได้ทุกเมื่อนะ”

ดูเหมือนเธอจะน้อยใจอยู่นิดหน่อย แต่ตอนนี้ฉันมีอย่างอื่นที่ต้องทำก่อน

“ไว้โอกาสหน้า...ฉันจะทานข้าวกล่องของเธอนะมีน”

“...อื้ม!”

จากที่มีนคอตกทำหน้าซึมๆตอนแรก กลายเป็นมายิ้มตอบดีใจซะแล้ว

“ถ้างั้น ฉันกลับไปที่ห้องเรียนก่อนนะ อย่าลืมสัญญาที่จะกินข้าวกล่องให้ได้ด้วยล่ะ!!”

“จ้า”

เธอวิ่งสวนไปทางที่ฉันเดินผ่านมา ดูเหมือนจะดีใจน่าดูเลย

ก็นะ... เธออยู่ห้อง ม.5/4 นี่นา... ถึงจะคนละห้องแต่ก็ไม่ได้อยู่ไกลกันมากเท่าไร

อ๊ะ ฉันกำลังจะไปเข้าห้องน้ำนี่นา ตอนนี้คงต้องรีบล้างหน้าหน่อยแล้ว รู้สึกว่าร้อนเหงื่อจริงๆ

............ ผ่านไป 2 นาที, ห้องน้ำหญิงชั้น 3 โซน A 12.13

ฉันที่พึ่งล้างหน้าเสร็จก็กำลังพยายามคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้

บรรยากาศที่เห็นนั่น... คงไม่ใช่ว่าละเมอไปเองแน่ ถ้าฉันละเมอไปเองก็ต้องมีคนเห็นฉันตั้งแต่แรกแล้วสิ แต่...

“รินทร์มาทำอะไรอยู่ตรงนี้อะ”

“มีน...มาอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร?”

“ก็พึ่งมาน่ะจ้ะ พอดีฉันพึ่งไปทานข้าวกล่องมาน่ะ”

สิ่งที่มีนพูดตอนที่เจอกัน เธอบอกว่าพึ่งมา แต่บรรยากาศที่ฉันเจอมันนานกว่านั้นมาก ถ้าเธอพึ่งมาแล้วเห็นฉันละเมอหรือยืนนิ่งอยู่แบบนั้นคงต้องตกใจใหญ่แน่ ยิ่งเป็นคนขี้เป็นห่วงอยู่ซะด้วย

จู่ๆฉันก็นึกเรื่องสมัยที่พวกเราสองคนยังเด็กขึ้นมา

อย่างตอนพวกเราไปว่ายน้ำ

“อย่าลืมห่วงยาง(2อัน)นะ”

ตอนที่เราล้มระหว่างไปเล่นสวนข้างบ้าน

“แง้—! รินทร์ต้องไม่เป็นอะไรนะ ต้องเรียกรถ-รถพยาบาล!!”

แต่ตอนนั้นก็แค่แผลถลอกเองหนินะ...

สำหรับตอนนี้คงต้องหาสาเหตุของสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี๊ ไม่สิ ตลอดสองสัปดาห์นี่ให้ได้

ฉันมองไปที่กระจกตรงอ่างล้างหน้าในห้องน้ำ ฉันเห็นคนกำลังเดินอยู่ในห้องน้ำเป็นปกติ จนจู่ๆภาพนั้นก็เปลี่ยนไป...

ภาพห้องน้ำที่สะท้อนในกระจกไม่เหมือนเดิม...

          ห้องน้ำที่ฉันเห็นคนเดินไปมาเมื่อกี๊นี้ กลายเป็นห้องน้ำที่ไร้ผู้คน โลกที่ไร้สีสัน... อย่างกับว่ามันอยู่คนละโลกจริงๆ ภาพนี้มันกลับมาอีกแล้ว

          “นี่มันอะไรกันแน่ อย่างกับว่าตอนนี้ฉันกำลังเห็นอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่นอยู่คนเดียว”

“ภาพหลอน? ภาพลวงตา? หรือว่า... ของจริง?”

“น...น่ากลัว... ฉัน... ไม่อยาก...อยู่ที่นี่...”

ฉันที่พูดกับตัวเองด้วยเสียงสั่นคลอน จึงรีบหันหน้ากลับไปทางห้องน้ำด้านหลังด้วยความกลัว กลับกลายเป็นว่าทุกอย่างยังเป็นปกติจนฉันไม่เข้าใจว่ามันเป็นแบบนี้ได้ยังไงกัน

มีคนเดินเข้ามาในห้องน้ำคนหนึ่ง ก็มองมาที่ฉันด้วยท่าทีแปลกๆ เธอคงคิดว่าฉันเป็นอะไรรึเปล่า ถึงทำหน้าตาอย่างกับเห็นผี

ก่อนที่ฉันจะโดนมองเป็นยัยบ้า ฉันเลยรีบเดินออกจากห้องน้ำโดยที่ผู้หญิงที่เดินเข้าห้องน้ำเมื่อกี๊ยังไม่ทันกวักมือถามฉันว่าเป็นอะไร โดยที่ไม่ได้สังเกตปฏิกิริยาบางอย่างในกระเป๋าเสื้อของฉันเองเลย

พอฉันกำลังจะเดินกลับไปที่ห้อง จู่ๆร่างกายฉันก็รู้สึกอ่อนเพลียขึ้นมาทันที

ฉันได้แต่บ่นพึมพำอยู่ในลำคอตัวเองโดยไม่มีใครรู้อะไร

“ไม่ไหว...แล้ว...”

ฉันในตอนนั้นได้แต่นั่งพิงผนังตรงทางเดินภายในอาคารโรงเรียน ก่อนที่จะหมดสติไปในสภาพนั้น ก่อนจะหมดสติรู้สึกว่าคนแถวนั้นจะตกใจมาก

“เห้ เธอ! เธอเป็นอะไรรึเปล่า!?”

“พาไปห้องพยาบาลที”

นั่นเป็น...คำพูดสุดท้ายที่ฉันได้ยิน หลังจากนั้นฉันก็ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น และยิ่งไม่มีทางรับรู้เลยว่าอีกไม่นานจะเกิดเหตุการณ์บางอย่างที่จะเปลี่ยนชีวิตของฉันไปตลอดกาล

และ ณ ตอนนี้... คนผู้ที่จะเปลี่ยนแปลงโชคชะตาของเรา... ยืนอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว