Detection: ฝ่าด่านอันตราย ขัดขืนหัวใจยัยเเฮกเกอร์

 
คำถามนี้เล่นเอาเรโก้หน้าซีดเเละตัวสั่นยิ่งกว่าโดนของสะอีก ใช่สิ!เขาทำลายน้องสาวของเขาขนาดใหนเขาคงรู้ตัวดี
".."
"ทำไมเงียบล่ะค่ะ"
"เธอถามทำไม ทำไมต้องมาถามด้วย"
"คุณตอบฉันมาก่อนสิ"
เรโก้ยังคงนิ่งเเละตัวสั่น ทำไมเขาถึงต้องทำตัวอย่างนี้ด้วยนะ ทำไมต้องเพิกเฉยกับคำถามฉัน
"ไม่มี ฉันไม่เคยมีน้องสาว"
"..."
ตอนนั้นความรู้สึกเจ็บปวดเข้ามามีบทบาทมากขึ้น ในใจฉันมีเเต่ความรู้สึกเจ็บปวดส่วนในสมองก็ปั่นป่วนมั่วไปหมด
"เธอถามทำไมหรือว่า..."
"เปล่าค่ะ ฉันเเค่สงสัยเฉยๆ ปกติฉันเองก็เป็นคนชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านน่ะค่ะ ไม่ต้องกังวลหรอกค่ะ ลาก่อน"
"อืม"
เเอ๊ด
หลังจากที่ฉันออกมาสัมผัสกับบรรยากาศข้างนอกได้ น้ำตาที่พยายามจะกลั้นมันก็ไหลรินลงอาบเเก้ม การที่เจอเรื่องร้ายมาติดๆกันเเบบนี้ถ้าใครไม่ร้องไห้นี้คงไม่ใช่คนเเล้วมั้ง การที่โดนปฎิเสเรื่องความรักระหว่างคนในครอบครัวมันเจ็บปวดจริงๆ
น้ำตาที่พยายามจะฝืนมันก็ยิ่งหลั่งไหลมาอย่างไม่ปราณีความรู้สึกเเล้วต่อจากนี้ฉันจะไปที่ใหนล่ะต่อจากนี้ฉันจะไปอยู่กับใคร
ติ๊ง!
หยดน้ำตาไหลเปื้อนใบหน้าของฉันจนเครื่องสำอางที่เเต่งมาเล็กน้อยเริ่มเลอะเทอะมากยิ่งขึ้น
ฉันขอให้เรื่องราวในวันนี้เป็นเพียงความฝันเเต่มันก็เท่านั้น ยังไงๆมันก็เป็นความจริง ความจริงที่เจ็บปวดมากด้วย
(Wonho:Part)
หลังจากซ้อมเต้นเสร็จผมสัญญากับตัวเองว่าจะเดินไปชวนยัยป๊อปอายส์กินข้าวเที่ยง เเต่ทำไมวันนี้เลิกซ้อมช้าจังเลยว่ะนี้มันใกล้จะบ่ายโมงเเล้วนะเนี้ย
"ฮยองครับผมขอตัวไปพักก่อนได้มั้ยอ่ะ"
"ได้สิ วันนี้นายซ้อมดีมากเลยนะขอบคุณมากงั้นเดี๋ยวฮยองเลี้ยงข้าวเที่ยงเอง"
"ไม่ต้องหรอกครับ พอดีผมมีนัดเเล้วน่ะ"
ผมรีบวิ่งออกจากห้องซ้อมเต้นเเละเดินหายัยป๊อปอายส์ป่านนี้ยัยนั้นน่าจะอยู่เเถวล็อบบี้ส่งของคงกำลังบ่นอยู่เเน่ๆ ปกติยัยนั้นขี้วีนจะตาย
ฟึ่บ
"อ๊ะ!!"
จู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงเข้ามากอดผมจากทางด้านหลัง..เธอเริ่มกอดเเน่นขึ้นเรื่อยๆก่อนจะปล่อยเเละหันหน้ามาสบตากับผม
"บับเบิ้ลเธอทำอะไรเนี้ย"
"เซอร์ไพร์สเหรอค่ะ ^^"
"เปล่า ฉันเเค่ตกใจนะเธอมาทำอย่างนี้กับผู้ชายไม่ได้นะ"
"เเล้วทำไมถึงทำไม่ได้ล่ะค่ะ^^"
"ก็...มันดูไม่ดีน่ะ"
"เเค่นั้นเองหรอค่ะ ถ้าเกิดบับเบิ้ลทำอย่างนี้ล่ะ"
ยัยนั้นเอาร่างของเธอเข้ามาเเนบชิดกับผมมากขึ้น ตอนนี้ในใจผมสั่นรัวยิ่งกว่าใครเอากระสุนมายิงสาดกระหน่ำ
"พอเถอะ!!! ฉันต้องไปเเล้ว"
"ทำไมล่ะ ขอเวลาให้บับเบิ้ลหน่อยไม่ได้เหรอค่ะ อยากไปเจอใครนักหนาล่ะ"
"เธอมายุ่งเรื่องของฉันมากไปเเล้วนะ"
"ฉันชอบพี่ตั้งเเต่ตอนที่กำลังเทรนเเล้วตอนนี้พี่ก็เดบิวต์เป็นวงเเล้วด้วย พี่ก็รู้ดีนี้น่าว่าบับเบิ้ลชอบพี่มากเเค่ใหน"
"เธอเพิ่งจะเดบิวต์ได้ไม่กี่อาทิตย์ อย่าต้องมาเสียหายเพราะเรื่องพวกนี้เลยฉันขอร้อง ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีเถอะ"
"นี้พี่ไม่ชอบฉันหรอ" ยัยบับเบิ้ลหน้าเเดงเพราะความโกรธ เธอมองหน้าผมด้วยความผิดหวังเเละอวดดี
"พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น"
"เเล้วมันยังไงล่ะ...."
"พี่...พี่ต้องไปเเล้วล่ะ"
ฟุ่บ
ยัยบับเบิ้ลเข้ามาจับเเขนผมเเละรั้งไว้ สายตาของเธอเริ่มเปลี่ยนมาเป็นขู่เเกมบังคับ คนอย่างยัยนี้ผมรู้จักดี เธอเเอบชอบผมตั้งเเต่ตอนที่ผมยังเป็นเด็กเทรนอยู่ที่นี้เเละเธอยังเป็นรุ่นน้องของผมอีกด้วย เธอพยายามจะเป็นเจ้าของผมเเต่....ผมไม่เคยมีใจให้เธอเลย
"อยู่กับบับเบิ้ลก่อนไม่ได้เหรอค่ะ"
"ไม่ได้-_-"
"อย่าให้รู้นะว่าไปหาใครถ้าเกิดคนที่พี่ไปหาคือคนๆเดียวกันที่ฉันกำลังเกลียด....สงสัยต้องเตือนเธอหน่อยเเล้วนะ ฮึๆ"
"อย่ามายุ่งกับเพื่อนฉัน...อย่าคิดจะมาทำอะไรคนรอบข้างฉันนะ นับวันเธอยิ่งบ้าเข้าไปใหญ่เเล้วเลิกคิดที่จะตามฉันสักทีเถอะ"
"ไม่!!! ฉันนับว่ารักเเรกของฉันคือพี่...พี่คนเดียว ฉันต้องการเเค่พี่คนเดียว"
"งั้นก็เพ้อเจ้อไปคนเดียวล่ะกัน"
"กรี๊ด!!!"
ผมรีบเดินออกมาจากยัยบ้านั้น ถึงยังไง...ผมก็จะต้องรีบไปหาบับเบิ้ลให้ได้
เสียงหวีดร้องของบับเบิ้ลยังคงติดหูผมไม่หาย ทำไมคนที่ยัยนั้นเลือกที่จะครอบครองคือผมไม่ใช่คนอื่นล่ะ ผมอยากหายไปจากความทรงจำของเธอจัง
จะได้ไม่ต้องมาคอยระเเวงอะไรอย่างนี้
...
(Wonho:End)