Detection: ฝ่าด่านอันตราย ขัดขืนหัวใจยัยเเฮกเกอร์

หลังจากที่ฉันเเละวอนโฮเล่นน้ำฝนกันเสร็จเเล้ว เราทั้งสองคนต่างก็เเยกย้ายกันไปพักผ่อนห้องใครห้องมัน(กว่าฉันจะเจอกุญเเจที่โยนทิ้งไว้ในถังขยะเจอนับว่ายากเย็นเเสนเข็ญมาก) ทีหลังจะไม่ทำเเล้วสาบานเลย T^T

ฉันอยากจัดเก็บความรู้สึกเเบบนี้เอาไว้ให้ได้มากที่สุด อยากจดจำทุกเสี้ยววินาทีที่ได้อยู่กับช่วงเวลาเเบบนี้ ช่วงเวลาที่สุดเเสนจะพิเศษ

วันต่อมา...

@คอนโด Cat Cat

พอฟ้าเริ่มสางทั้งฉันเเละวอนโฮก็รีบกลับไปที่โซลทันที ไ่มใช่อะไรหรอกกลัวคนอื่นเขาผิดสังเกตเอาน่ะ นี้เราสองคนก็นับว่ากล้าหาญชาญชัยมากนะที่หนีมาเที่ยวกันสองคน(เเต่ฉันถูกบังคับให้มานะ) ตอนนี้ฉันอยู่หน้าห้องตัวเองเเล้วล่ะ เอ๊ะว่าเเต่พวกเเจ๊สเปอร์ออกไปใหนกันหมด ทำไมคอนโดถึงได้เงียบขนาดนี้

ก๊อกๆ

อุ้ยตาย!ตกใจหมดเลย ใครก็ไม่รู้เคาะประตูอีกห้องที่ถัดจากห้องฉัน ให้ตายสิผีรึเปล่านะ

"นั้นใครน่ะ"

เเอ๊ดดด

กรี๊ดดด พอมันจะเปิดก็เปิดออกมาเเบบไม่ให้ฉันได้ทำใจเลยเนอะ จู่ๆประตูที่มีคนเคาะเมื่อกี้ก็เปิดออกพร้อมร่างสูงที่เดินออกมาด้วยใบหน้าที่ดูอึนๆ เอ๊ะ อีตาเดสเสิร์ทนี้น่า

"ป๊อปอายส์!!! 0-0" ตาสว่างทันทีเลยนะเพื่อนนนน

"..."

พล่าง!!!

อีตาเเจ๊สเปอร์โผล่มาจากใหนไม่รู้ เเต่ตอนนี้นางเข้ามาจับบ่าฉันเเละสวดคำด่ามาอย่างไม่บันยะบันยัง ให้ตายสินี้พวกเขาคงเป็นห่วงฉันล่ะมั้งเนี้ย

"เธอไปใหนมาทำไมไม่บอก หายไปทั้งคืนเเบบนี้เขาเป็นห่วงกันรู้ใหม"

"คือว่า..."

"เดี๋ยวนี้เธอไม่มาประชุมกับพวกเราเลยนะ คิดจะออกเเล้วหรอ"

"เปล่านะ ฉันเเค่มีธุระที่ต้องไปสะสางน่ะ"

"อย่ามาเเก้ตัวน่ะ ทั้งมาสคอร์ต วีนัส เดสเสิร์ท ตามหาเธอกันให้วุ่น เเต่เธอล่ะเคยคิดถึงหัวอกของเพื่อนๆบ้างใหม"

"นายฟังฉันก่อนสิ"

"พวกเราลำบากใจกับเธอมามากเเล้วนะ"

สายตาของเเจ๊สเปอร์เปลี่ยนโหมดทันที จากที่โมโหเเละโกรธเเค้นเเต่ตอนนี้เขาเปลี่ยนสายตามาเป็นเศร้าเเละหดหู่ ไม่รู้ว่าเขากำลังจะคิดเเละนึกถึงอะไร ไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้เขาเป็นเเบบนี้ เเต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันก็เพราะฉันเองนี้เเหละ

"...."

"เธอไปใหนมา ฉันขอเเค่ให้เธอ"

"...ฉัน"

จุกอ่ะ ฉันสาบานกับตัวเองเเล้วนะไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ฉันจะต้องปิดปากเอาไว้ กุมความลับตัวเองให้อยู่

"บอกมาสิ เเค่พูดออกมามันจะตายใหมป๊อปอายส์"

"...ฉัน..คือว่า"

"ตอบมาสิ!!!"

แจ๊สเปอร์เข้ามาผลักไหล่ฉันเเรงๆจนทุกคนต้องเข้ามาห้ามทัพครั้งนี้ ทำไม!ทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมเเล้วล่ะ ทั้งวีนัส เเจ๊สเปอร์ เดิสเสิร์ท มาสคอร์ต พวกเขาดูเปลี่ยนไปกันหมด

"ฉันตอบนายไม่ได้จริงๆ..."

บรรยากาศในห้องเงียบสนิทจนได้ยินเเต่เสียงหายใจของพวกเราทั้งห้าคน

"..ป๊อปอายส์..."

"หือ!"

ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเเจ๊สเปอร์ ตอนนี้ฉันอ่านใจเขาไม่ออกเลย ยังไงซะ!เขาก็ต้องให้อภัยฉัน ฉันเชื่อใจเขามากที่สุด

"ต่อจากนี้...เธอไม่ใช่เเก๊งเเคทเเคทอีกต่อไป"

ตึก

เหมือนเข่าทั้งสองข้างจะอ่อนเเรงลงจริงๆ เหมือนหัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเเล้ว ทำไมถึงตัดสินใจง่ายดายขนาดนี้ กับอีเเค่หายหน้าไปคืนนึงถึงกับต้องไล่ออกเลยหรอ นี้มันจะมากไปเเล้วนะ

"ฮึๆ!ฉันรู้เเล้วล่ะว่าทำไมบีไนซ์ถึงทิ้งพวกเราไป...ก็เพราะความเจ้าอารมณ์ของนายไงเเจ๊สเปอร์ นายใช้เเต่อารมณ์ตัดสินปัญหาทุกอย่างใช้เเต่โทสะความโมโหของนายน่ะนายใช้เเก้ปัญหาทุกอย่างเเบบผิดๆไงล่ะ.."

"ออกไป!!!" เเจ๊สเปอร์ตวาดเสียงดังลั่นไปทั่วคอนโดตอนนี้น้ำตาฉันไหลพรากไม่มีอะไรที่จะเก็บความเจ็บปวดนี้ได้เเล้วเเน่ๆ เหมือนฉันจะไม่มีที่ให้พึ่งพิงอีกต่อไปเเล้ว ไม่มีที่อยู่ ไม่มีคนคอยอยู่เคียงข้าง ไม่มีอะไรเหลือเเล้วจริงๆ

"ฉันก็พูดได้เเค่นี้เเหละ ถึงฉันจะเสียใจที่ต้องออกไปเเต่ยังไงอีกหน่อยฉันจะต้องมีความสุขเเน่ที่ออกไปจากเเก๊งนรกนี้ ไอ้เเก๊งอันธพาลนี้ฉันไม่สมควรจะอยู่ตั้งเเต่ทีเเรกเเล้ว"

ฉันพูดได้เเค่นั้นเเล้วก็วิ่งหนีออกไป วิ่งหนีความเจ็บปวดทุกๆอย่าง ฉันไม่อยากจะรับรู้อะไรอีกเเล้ว หน้าที่เดียวที่ฉันต้องทำตอนนี้คือ... ฉันจะต้องไปทำลายพี่ชายตัวเองให้ย่อยยับเหมือนที่มันทำให้ฉันย่อยยับเช่นนี้ ถ้าเกิดเขาไม่ทำให้ฉันต้องสูยเสียพ่อเเละเเม่ไป...ฉันก็คงจะไม่ต้องมาอยู่ในขุมนรกเเบบนี้หรอก...

@Starship enterฯ

ทันทีที่ฉันมาถึงที่ทำงานเเล้วก็ไม่รอช้าที่จะเข้าไปปะทะฉะดะกับเป้าหมายที่กำลังนั่งอยู่บนห้องชั้นบนสุดของตึกนี้

เเอ๊ด

ฉันผลักประตูห้องของอีตาเรโก้เข้าไปเเละพยายามปรับสีหน้าท่าทางให้ดูนิ่งสงบมากขึ้น

"เธอ...."

"ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณค่ะ"

"อ๋อ! คนที่มีปัญหากับบีไนซ์น่ะเหรอ"

"ใช่!"

เรโก้ทำหน้าตากะล่อนตอนนี้เขาดูหล่อเเละสมาร์ทมากเลยล่ะเเต่ติดอยู่อย่างนึงคือ...เขาคือพีช่ายที่เเสนชั่วร้ายเเละพรากครอบครัวไปจากฉัน เขาน่ะมันปีศาจร้ายชัดๆ

"มีอะไรอีกล่ะ"

"นายเคยมีน้องสาวใหม?"

...

(ติดตามต่อนะ)