One life ครั้งหนึ่งในโรงเรียน

Lessons 4 : ก่อตั้ง.....

       "เอะ! เออ... มารอฉันอยู่หรอ...."

"ก็เออนะสิ!..."

คำตอบที่ฟังดูสนิทกันนี่มันอะไรห๊ะ!

       คนที่ยืนอยู่หน้าห้องผมตอนนี้ก็คือ..ผู้หญิงที่วิ่งชนผมแทบกระเด็นเมื่อตอนกลางวัน
     

       ผม :แล้วมีธุระอะไรกับฉันงั้นหรอ?

       ผู้หญิงแปลก : เออ..มาอยู่ชมรมกับฉันซะ!! (นี่มาชวนชวนเข้าชมรมหรือมาปล้นเนี่ย)

       ผม:จะชวนคนอื่นเข้าชมรมไม่คิดจะแนะตัวเองก่อนหรือไง แล้วเธอรู้จักที่อยู่ฉันได้ยังไงเนี่ย

      ผู้หญิงแปลก: โอเค.. ฉันชื่อจูเนียร์นะ ก็อยู่ห้องเดียวกันกับนายนั่นแหละ แล้วที่ฉันรู้จักนายได้ไงนะหรอ ฉันก็พักอยู่ที่นี่เหมือนกันแต่อยู่ชั้น14 แล้วเมื่อวานฉันก็เห็นนายเดินมาที่นี่ก็เลยคิดว่านายน่าจะอยู่ที่นี่ ฉันก็เลยไปขอดูกล้องวงจรปิดก็เลยรู้ว่านายอยู่ที่นี่..

     ได้แต่คิดในใจว่า... ยัยนี่จะบ้าถึงขนาดไหนกันเนี่ย ถึงขนาดไปขอดูกล้องวงจรปิดเข้าขั้นโรคจิตเลยหรือเปล่าเนี่ย

      ผม: เธออยู่ห้องเดียวกันกับฉันหรอทำไมฉันไม่เคยเห็นเธอเลยล่ะ

      ผู้หญิงแปลก: ก็นั่งซึมอยู่คนเดียวในห้องไม่คุยกับใครคงจะเห็นคนอื่นหรอกนะ

      ผม:งั้นขอคิดดูก่อนล่ะกันนะ

      ผู้หญิงแปลก: งั้นไปก่อนนะ...แล้วเจอกัน บายยยยย...

      ผม: .............

          ชื่อจูเนียร์งั้นหรอ  "ยัยผู้หญิงโรคจิต !!!"  ผมก็เปิดห้องแล้วเดินเข้าไปเก็บกระเป๋าเปลี่ยนชุด ผมเริ่มรู้สึกหิวแล้วสิ เดินไปร้านสะดวกซื้อข้างล่างหน่อยล่ะกัน ข้าวมื้อนี้ก็คงหนีไม่พ้นบะหมี่กึ่งสำเร็จตามเคย แต่มันก็ทำให้ผมประหยัดค่าขนมไปได้เยอะเลยล่ะ พอได้เดินไปซื้อของก็ทำให้มองเห็นที่ที่ผมพักอยู่ว่ามันก็ใหญ่อยู่เหมือนกัน พอซื้ออาหารของผมเส็จ ผมก็เดินกลับห้องและก็อาบนำ้นอน....

           "เอะ..!! ตื่นสายซะแล้วเรา!!!"

           ตายโหงแล้วมั้ยล่ะ ผมรีบลุกจากเตียงนอนแล้ววิ่งไปเข้าห้องด้วยความเร็วแสง ไม่ใช่ว่าผมไม่ตั้งนาฬิกาปลุกหรอกนะ แต่พอมันปลุกผมก็แค่ลุกขึ้นมาปิดแล้วแล้วก็บอกกับตัวเองว่า   "ขออีก10นาทีนะ"   แล้วผลที่ออกมาก็อย่างที่เห็น

"ผมตื่นสายยยยย!!!"

           ผมรู้ว่าพวกคุณก็เคยทำแบบผม ใครไม่เคยทำช่วยเขียนจดหมายมาบอกผมที จากนั้นผมก็รีบใส่ชุดนักเรียน แล้วรีบวิ่งไปโรงเรียนด้วยความเร็วที่ผมไม่เคยวิ่งมาก่อน พอถึงหน้าโรงเรียนก็ต้องรีบวิ่งขึ้นห้องที่สูงเทียบเท่าเขาเอเวอเรตต์ ก็ไม่รู้ว่าโรงเรียนนี้เค้าจะสร้างตึกเรียนสูงไปทำไม ผมวิ่งมาถึงหน้าห้องก็ต้องหยุดชะงัก! เมื่อในห้องเรียนมีคุณครูที่มาสอนคาบแรกแล้ว!  แล้วคุณคิดว่าไงต่อล่ะ! ผมก็ต้องไปยื่นหน้าห้องจนกว่าจะหมดคาบ นี่ผมเคยทำแบบนี้ครั้งแรกเลยนะเนี่ย ถามว่ารู้สึกยังไงมันก็ทรมานขายิ่งกว่าเดินขึ้นมาห้องเรียนประมาน20เท่า หลังจากนั้นผมก็ยืนจนหมดคาบจนได้ยินเสียงขอบคุณจากนักเรียน ผมจึงเดินเข้าไปในห้อง แล้วเข้าไปนั่งที่โตะแต่ยังไม่ทันนั่งได้อย่างสงบใจ ก็มียัยบ้าคนนึงตรงเข้ามาหาทันที

      ยัยบ้า: ฉันขอคำตอบ!

      ผม : คำตอบอะไร?

      ยัยบ้า: ก็ที่ฉันชวนเข้าชมรมไง คำตอบว่าไ

      ผม: แล้วมันชมรมอะไรล่ะ

      ยัยบ้า: ฉันยังไม่ได้บอกหรอ ?

      ผม: ก็เออนะสิ!

      ยัยบ้า: ก็ชมรม PIS ยังไงล่ะ

      ผม: แล้วมันคืออะไรล่ะนั่น

      ยัยบ้า: ก็ชมรม PEACE IN SCHOOL ไง

      ผม: จะให้เข้าก็ได้อยู่หรอก แล้วสมาชิกคนอื่นล่ะ

      ยัยบ้า: อืม..เรื่องนั้น ยังไม่มีอ่ะ ส่วนรุ่นพี่ก็จบกันไปหมดเมื่อปีที่แล้ว แล้วฉันก็ได้รับปากพี่ฉันแล้วด้วยว่าจะไม่ให้ชมรมนี่ถูกยุบ

      ผม: แต่มันต้องมีสมาชิอย่างน้อย 5คนเลยนะนั่น ล้มเลิกความคิดซะเถอะ ไม่งั้นก็ต้องหาสมาชิกให้ครบ

      ยัยบ้า: ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นฉันก็มีดูๆไว้บ้างแล้วแล้วนายล่ะมีใครที่อยากให้เข้าชมรมด้วยมั้ย

      ผม: ก็มีคนนึงนะ มองตามมือฉันไปซะ คนนั้นไงล่ะ เห็นบอกว่าชื่อแบงค์ล่ะ

      ยัยบ้า: อืม..ก็พอได้นะ ฉันก็มีเหมือนกันนะ นั่นไง คนที่นั่งอ่านหนังสืออยู่นั่นไง เห็นว่าเธอคนนั้นนะดูเงียบมากเลยนะไม่คุยกับใครด้วย ได้ยินมาว่าชื่อ อาร์ อะไรสักอย่างนี่แหละ

      ผม: งั้นก็เหลืออีกคนนึงนะสิ

     ยัยบ้า: เอาไว้ค่อยหาล่ะกัน งั้นต่างคนก็ต่างไปชวนนะ แล้วเจอกันหลังเลิกเรียนที่ห้องนี้แหละ อย่าเพิ่งกลับก่อนล่ะ

ผม..........

          แล้ววัตถุรูปทรงคล้ายไม้กระดานก็จากไปอย่างรวดเร็ว...... ที่ว่าคล้ายไม้กระดานนะหรอ ก็ตรงนั้นของยัยบ้านั่นมันเรียบเกินกว่าจะเป็นผู้หญิง ก็ไม่ได้จะลามกหรอกนะแต่มันก็ดันมองเองนี่สิ ผมนี่สิจะทำยังไงกับการไปชวนคนเข้าชมรมล่ะเนี่ย ถ้ารวมไม่ได้5คนขึ้นไปภายในเทอมแรก ชมรมก็จะถูกยุบด้วยสิ นี่ผมเริ่มจะจริงจังกับชมรมนี่แล้วล่ะสิ
เวลาผ่านไปก็ถึงเวลาเที่ยงแล้วสิ ผมก็เริ่มปฏิบัติการลับโดยการ เดินเข้าไปชวนคนที่ชื่อแบงค์ไปกินข้าวกลางวัน (แผนนี้ใช้บ่อยไปป่ะเนี่ย)

     ผม: เออ..โทษทีนะ พอดีมีเรื่องจะคุยด้วยนะ ไปกินข้าวด้วยกันหน่อยได้มั้ย

    แบงค์ : มีเรื่องจะคุยด้วยหรอ เรื่องไรล่ะ ทำไมคุยตรงนี้ไม่ได้

    ผม: เออ... (คุณมึงยังถามเยอะเหมือนเดิม) เถอะนะไปหน่อยล่ะกัน

    แบงค์ : ก็ได้อยู่หรอก รอแป๊บนึงนะ

ถึงโรงอาหารแล้ว

     ผม: เออ.... มาเข้าชมรมกับเราได้มั้ย ( ประโยคนี้เหมือนเคยได้ยินไปเมื่อวานนี้แหะ) พอดีกำลังหาคนเข้าชมรมอยู่นะ นายเข้าชมรมไหนไปแล้วหรือเปล่า

     แบงค์ : ชมรมงั้นหรอ แล้วมันคือชมรมไรล่ะ มีหน้าที่ทำไรบ้าง คนเยอะมั้ย

     ผม: (คุณมึงจะถามเยอะไปไหนเนี่ย กูก็ไม่รู้) เรื่องนั้นยังไม่แน่ใจเลยว่าทำไรบ้าง ส่วนชื่อชมรมได้ยินมาว่าชื่อ PEACE IN SCHOOL ประมานนี้แหละ ถ้าสนใจตอนเลิกเรียนให้นั่งรออยู่ในห้องก่อนนะ

    แบงค์ : จะลองดูล่ะกันนะ แต่ไม่รู้นะว่าจะเข้าหรือเปล่านะ

    ผม: งั้น เจอกันตอนเย็นนะ

          ผมรีบกินให้เส็จแล้วก็ลุกหนีจากคนนั้นทันที หลังจากนั้นแค่ไม่กี่ชั่วโมงมันก็ถึงเวลาเลิกเรียน

เวลาเลิกเรียน

         นักเรียนภายในห้องก็รีบจับกลุ่มกันกลับบ้าน ภายในห้องตอนนี้เงียบสงัด แล้วผมก็กวาดสายตาไปทั่วทั้งห้องเรียน และภายในห้องเรียนตอนนี้ก็มี ผม ยัยไม้กระดาน สาวกแฮรี่ แล้วก็คนที่ไม่รู้มันจะถามเยอะไปไหน และจากนั้นก็มีเสียงนึงผุดขึ้นมาจากความเงียบ

"เอาล่ะ! ทุกคนเราอยู่กันพร้อมหน้าแล้วล่ะนะ! ยินดีตอนรับเข้าสู่ชมรม แต่!! นี่ไม่ใช่ห้องชมรมเราหรอก เราต้องย้ายที่ก่อนนะห้องชมรมเราอยู่ที่อาคาร6 ต้องเดินกันไปที่โน้นก่อนนะ!"

         นั่นคือเสียงของยัยไมักระดาน แล้วอีกอย่างต้องเดินไปถึงอาคาร6เนี่ยนะ อาคาร6ของโรงเรียนเรานั่นอยู่อีกฟากของโรงเรียนถ้าจะเปรียบเทียบก็ประมานเหมือนอยู่คนละโรงเรียนเลยล่ะ หลังจากนั้นทุกคนก็เก็บของแล้วเดินไปยังอาคาร6 ระหว่างทางเดินไปทุกคนก็คุยกันทำความรู้จักกันพอสมควร และแล้วเราก็เดินทางไกลมาถึงจุดหมายนั่นคือห้องชมรม อยู่ที่อาคาร6ชั้น4 ก็ถือว่าปวดขากว่าตอนเดินขึ้นห้องเรียนเลยล่ะนะ
         หลังจากที่เราเปิดประตูเข้าไป สภาพภายในห้องก็เก่าฝุ่นนี่จับทุกอนูถ้าคุณนึกไม่ออกก็นึกถึงบ้านผีสิงล่ะกันก็ประมานนั้นแหละ ประฏิกิริยาของแต่ละคน.....

ไม้กระดาน หน้ายิ้มจนปากจะถึงหู
อาร์ หน้าเฉยเหมือนปูนฉาบ
แบงค์ หน้าตกใจ ไม่รูว่าตกใจอะไรแต่ก็พอจะเดาได้แหละ

           และภายในห้องนั้นก็มีตู้ใส่ของประมาน4ชั้น มีชั้นวางหนังสือประมาน6ชั้น แล้วก็มีหนังสือเต็มทุกชั้น(มันจะเยอะไปไหนเนี่ย) และมีโตะใหญ่ประจำห้อง และสายตาทุกคนก็มุ่งไปที่ของที่อยู่บนโตะใหญ่....... นั่นมันก็คือ หนังสือเล่มหนึ่ง ที่วางอยู่บนโต๊ะใหญ่ตรงกลางห้อง ทุกคนเดินไปที่หนังสือเล่มนั้นแล้วยัยไม้กระดานก็หยิบขึ้นมา ทุกคนต่างก็อยากรู้ว่ามันคือหนังสืออะไร แล้วยัยไม่กระดานก็เริ่มเปิดเมื่อเปิดออกมาอ่านเนื้อหาข้างในได้สักพัก

   ทุกคนก็ต้องตกใจอย่างที่ว่าไม่เคยตกใจมาก่อน!!!!! ......................

หนังสื่อเล่มเก่าๆหนึ่งเล่มจะมีความลับอะไรมากมายและอาจจะเป็นปัญหาใหญ่เช่นกัน....

………………END ..………………………