One life ครั้งหนึ่งในโรงเรียน
เขียนโดย Tokanokung
วันที่ 13 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558 เวลา 22.22 น.
แก้ไขเมื่อ 16 มีนาคม พ.ศ. 2563 16.05 น. โดย เจ้าของนิยาย
5) ปัญหาใหญ่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความLessons 5 : ปัญหาใหญ่.......
หนังสือเล่มนี่มันอาจทำให้ไม่มีใครอยากเข้ามาชมรมนี้ก็ได้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่สมาชิกชมรมหายกันไปหมด เพราะหนังสือเล่มนี้นี่เอง.....
เนื้อความในหนังสือ.....
" สวัสดีนะสมาชิกชมรมรุ่นใหม่ทุกคน ถ้าได้อ่านข้อความนี้แสดงว่าพวกเธอก็ได้เป็นสมาชิกของชมรมนี้แล้ว และนั่นทำให้พวกเธอต้องปฏิบัติหน้าที่ของชมรมอย่างเต็มที่ หน้าที่หลักของชมรมเราก็คือ.......การเป็นฝ่ายต่อต้านสภานักเรียน.... ซึ่งชมรมของเราทำกันมายาวนานและชมรมของเราก็จำเป็นต่อโรงเรียนนี้มาก เมื่อเวลาผ่านไปพวกเธอจะเรียนรู้ได้ด้วยตัวเอง จากนี้ก็ของให้พวกเธอทำหน้าที่และสืบทอดชมรมของเราต่อไป ขอให้โชคดี......
ปล. อย่าลืมหาครูที่ปรึกษาชมรม ส่วนมากครูที่ปรึกษชมรมจะอยู่หมวด สังคมฯ
จาก....อดีตหัวหน้าชมรม ยุย ปี3 ห้อง 3 ........ "
และนั่นคือเนื้อหาบางส่วนของหนังสือ ที่ผมคิดว่ามันสำคัญมากๆถึงมากที่สุด ตอนนี้ในหัวของผมมีประโยคแค่ว่า "ฝ่ายต่อต้านสภานักเรียน" ลอยอยู่เต็มไปหมด และนี่ยังเป็นเนื้อหาเพียงส่วนนึงเท่านั้น ที่เหลือหน้าต่างๆก็เป็นรูปภาพ วาระการเข้าประชุม และการประชุมสภานักเรียน (แล้วชมรมเราไปเกี่ยวกับการประชุมสภานักเรียนได้ไงเนี่ย) แล้วก็การประชุมต่างๆ พอเปิดไปได้สักพักก็เห็นหนังสือเป็นรอยฉีกขาดออกไป 3หน้า แล้วใครเป็นคนทำล่ะเนี่ย หลังจากนั้นเราก็เอาหนังสือไปเก็บแล้วมานั่งคุยกัน ทุกคนภายในห้องตอนนี้ก็เงียบอีกตามเคย
"เรามาคิดดีกว่าว่าจะทำยังไงต่อไปดี ก่อนอื่นใครจะเป็นหัวหน้าชมรมกันดีล่ะ " ยังไม้กระดาน หาวิธีที่จะทำให้ชมรมนี้อยู่รอดทันที่หลังจากอ่านเนื้อหาจบ
" เรื่องนั้นเอาไงดีล่ะ" ความคิดของผมก้็ประมานนี้แหละ ไม่ได้คิดเร็วอยู่แล้ว
"ไม่รู้เหมือนกัน" แบงค์คนที่น่าจะหาทางออกให้พวกเราได้ดีที่สุดก้คำตอบไม่ต่างจากผมเลย
อาร์ : ฉันไม่ออกความคิดเห็นล่ะกัน
ผม:งั้นจับฉลากดีมั้ย
แบงค์ : มันง่ายไปมั้ย งั้นเอาแบบนี้มั้ย ใครเล่นเกมงูได้คะแนนเยอะสุด ได้เป็นหัวหน้าไปเลย
ยัยไม้กระดาน : นั่นมันเกมส์สมัยไหนนั่น มีใครที่มีวิธีดีกว่านี้มั้ยยยย !!!
อาร์ : งั้นก็ไม่ต้องมีใครเป็นหัวหน้าเอามั้ย ทุกคนต่างเคารพในความเห็นของกันและกัน มีเรื่องอะไรก็ปรึกษากัน
ยัยไม้กระดาน: เอาแบบนั้นก็ได้
แบงค์ :แบบนั้นก็ดีเลยนะ
ผม: แบบนั้นก็ดีเหมือนกันมั้ง เออ..แล้วสมาชิกอีกคนเอาไงดีล่ะ
ยัยไม้กระดาน : เราไปแจกใบรับสมัครสมาชิกรมรมกันเถอะ จะได้มีคนมาสมัครเข้าชมรมไง
อาร์ : แล้วไหนใบปลิว
ยัยไม้กระดาน: งั้นให้ทุกคนทำมานะออกแบบตามใจชอบ ทำคนล่ะ 5 ใบ เอามาพรุ่งนี้นะ โอเคนะทุกคน
จากนั้นทุกคนก็ตกลง แล้วยัยไม้กระดานก็บอกว่า ......วันนี้เลิกชมรมแค่นี้นะ เจอกันที่นี่พรุ่งนี้นะทุกคน สำหรับวันนี้ บ๊ายยยยยยยย จากนั้นก็วิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว หลังจากยัยนั่นออกไปเราทุกคนที่เหลือก็เดินออกไปจากห้องพร้อมกัน
ผม : งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ
แบงค์:แล้วเจอกันพรุ่งนี้
อาร์ : เจอกันพรุ่งนี้
จากนั้นผมก็แยกจาก2คนนั้นแล้วเดินกลับห้องคนเดียวเหมือนเดิม ผมเดินมาถึงหน้าห้องแล้วก็เปิดประตูห้องเข้าไปสิ่งแรกที่ผมทำก็ต้องเปลี่ยนชุดก่อน แล้วก็เดินไปหยิบ โน๊ตบุ๊คมาทำใบปลิวไปติดประกาศที่โรงเรียน นั่งทำได้สักพักผมก็ทำใบปลิวผลงานชิ้นเอกของผสมเสร็จ ผมนั้นคือคนที่ใช้คอมพิวเตอร์ได้ห่วยมาก ผมก็ทำสุดความสามรถของผม แล้วก็ไปทำการบ้านของวันนี้ที่คุณครูสั่งเหมือนจะสั่งลาตาย การบ้านแต่ละวิชามันก็ไม่เยอะหรอกแต่พอมันหลายวิชามันก็ทำแทบจะทำไม่ทัน หลังจากทำการบ้านพอมองดูเวลาอีกทีก็ดึกมาก ผมก็รีบไปอาบนำ้แล้วก็เข้านอนเพราะกลัวว่าจะนอนตื่นสายเหมือนวันนี้ ผมก็รีบนอนทันที....
ตื่นมาตอนเช้าก็เพราะเสียงนาฬิกาปลุกที่ตั้งอย่างซับซ้อนเพื่อการปลุกผมโดยเฉพาะ การตั้งซับซ้อนก็คือการตั้งปลุกไว้โดยให้ห่างกันประมาน 5-10นาที ตั้งไว้ให้ปลุกซัก10ครั้งถ้าไม่ตื่นก็อาจเป็นไปได้ว่าคุณนั้นได้ตายไปแล้ว ผมก็อาบนำ้แต่งตัวตามปกติแล้วก็เดินมาจนถึงหน้าโรงเรียน ผมเดินเข้าโรงเรียนด้วยความไม่เร่งรีบเพราะไม่อยากเดินขึ้นเข้าเอเวอเรตต์แต่เช้า แต่มันก็เลี่ยงไม่ได้อยู่ดีพอเดินมาถึงห้องก็มองเข้าไปในห้องก็เจอเพื่อนร่วมห้องมาจำนวนนึงแล้ว แล้วหนึ่งในนั้นก็มียัยสาวกแฮรี่อยู่ด้วย ก็คิดอยู่ว่าเธอได้กลับบ้านหรือเปล่าหรือนอนอยู่ที่นี่ทำไมเธอมาโรงเรียนเช้าทุกวัน ผมเดินเข้าไปหาเธอ....
ผม: ดี! มาเช้าจังเลยนะ
อาร์ : มาปกติ
ผม: หรอ... ได้ทำใบปลิวมาหรือเปล่า
อาร์ : ทำมาสิ
ผม: ขอดูได้มั้ย ของฉันมันไม่ค่อยสวยนะ
อาร์ :ขอดูหน่อย
เราสองคนต่างหยิบใบปลิวแลกกัน ใบปลิวของยัยนี่เรียกได้ว่าฝีมือขั้นเทพมากเมื่อเทียบกับของผมนั้นราวฟ้ากับนรก เมื่อเธอหยิบใบปลิวของผมไปเธอก็แค่มอง...
ผม: ใบปลิวของฉันเป็นไงบ้าง ฉันคิดว่ามันไม่สวยเท่าไหร่
อาร์: ไม่สวยจริงด้วย
นี่เธอไม่คิดจะพูดให้ฉันดีใจกว่านี้หน่อยหรอ ( ยัยนี่เอาความจริงมาพูดไม่เกรงใจกันเลย) หลังจากนั้นผมก็หยิบใบปลิวของผมคืนมาอย่างรวดเร็ว....งั้นฉันของตัวก่อนนะ..... ผมก็รีบเดินมานั่งที่นั่งของผมทันที.....
" การเวลาผ่านไปก็ถึงเวลาเลิกเรียนแล้ว"
หลังจากนั้นทุกคนในห้องก็หายกันไปหมดเหลือแค่ผมคนเดียว ผมก็เก็บของอย่างใจเย็น แล้วก็เดินไปชมรมที่อยู่ไกลเหมือนกับคนละโรงเรียน ระหว่างเดินไปห้องชมรมก็สังเกตเห็นว่านักเรียนบางส่วนก็ทยอยกันกลับบ้านไปแล้ว ผมเดินมาถึงทางขึ้นไปห้องชมรมก็พลางบ่นในใจว่าถ้าโรงเรียนเอางบมาทำลิฟต์มันจะดีแค่ไหนกันนะ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้หรอกถ้าทำจริงๆมันคงพังไปตั้งแต่วันแรกเพราะนักเรียนคงแห่กันขึ้นลิฟต์กัน ดังนั้นผมจึงเดินขึ้นบันไดต่อไป เดินมาด้วยความปวดขาผมก็เดินมาถึงหน้าห้องชมรมจนได้ ผมเปิดประตูเข้าไปก็เจอสมาชิกเพียง2คนเท่านั้น นั่นคือ ไม้กระดาน และ อาร์
กระดาน: กว่าจะมาได้ ไม่มาพรุ่งนี้เลยล่ะ
อาร์ : ช้านะ....
ผม : โทษทีนะ ก็มันไกลนิ แล้วแบงค์ล่ะ
กระดาน:ยังไม่เห็นมานะ มาช้าจริงๆพวกผู้ชายเนี่ยไม่ตรงต่อเวลากันเลย
ผม: อย่าให้เธอสายบ้างล่ะ จะซ้ำเติมให้ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหนเลย
กระดาน: ไม่มีทางย่ะ
อย่าให้เห็นล่ะกัน แล้วทุกคนก็นั่งรอสมาชิกที่เหลือต่อไป จะว่าไปเมื่อวานมันก็บอกว่ายังไม่แน่ใจว่าจะเข้าหรือเปล่านี่หรือว่ามันจะไม่เข้าชมรมแล้ว แต่ก็ไม่แปลกล่ะนะใครได้อ่านหนังสือเมื่อวานก็คงไม่อยากเข้าชมรมนี้ทั้งนั้นเวลาผ่านไปนานพอสมควร มันก็ยังไม่มา.....
ผม: งั้นเราไปติดใบปลิวกันแค่นี้มั้ย เมื่อวานหมอนั่นบอกว่ายังไม่แน่ใจว่าจะเข้าชมรมหมอนั่นคงไม่อยากเข้าชมรมหรอก
กระดาน : อ้าวอย่างั้นหรอ งั้นก็แย่เลยนะสิเราก็ต้องหาสมาชิกชมรมเพิ่มอีกคนนะสิ งั้นไปติดกัน3คนก็ได้ งั้นไปกันเถอะ....
พวกผมก็เดินออกจากห้องแล้วเอาใบปลิวไปติดตามที่ต่างๆในโรงเรียนแล้วทุกคนก็ตั้งใจติดใบปลิวไปเลื่อยๆจนมานั่งพักที่แถวหน้าห้องสภานักเรียน แล้วก็พูดถึงชนชั้นภายในโรงเรียนโดยผมเป็นคนเปิดประเด็นเอง
ผม: มีใครเคยเข้าไปในเขต HC หรือ NM มั้ย?
จูเนียร์: ไม่น่าจะมีนะ แต่ถ้าเป็นพวกสภานักเรียนล่ะก็อาจจะเคยก็ได้เพราะพวกนั้นได้ยินข่าวมาว่าพวกสมาชิกสภานักเรียนทั้งสามชนชั้นติดต่อกันอยู่ตลอด...
ผม:แล้วเธอรู้ได้ยังไง?
จูเนียร์:ก็พี่ฉันเล่าให้ฟังนะสิ การจะมาอยู่ในชมรมนี้พี่ฉันก็เล่าให้ฟังบ้าง
ระหว่างที่พวกเราคุยกันอยู่นั้น ก็ได้มีคนคนนึงเดินออกมาจากห้องสภานักเรียนแล้วเดินตรงเข้ามาหาพวกเรา สิ่งที่คนๆคนนั้นพูดขึ้นทำเอาพวกเราตกใจ " เอะ! พวกนาย ไม่ได้อยู่ชมรม PIS หรอกใช่มั้ย หรือว่าจะอยู่จริงๆ ถ้าอยู่ล่ะก็! พวกนายก็ลำบากแล้วล่ะ สักวันเราได้เจอกันอีกแน่นอน" แล้วมันก็เดินจากพวกเราไป.....
ผม:อะไรกันคนคนนั้น มาขู่พวกเราหรอ
จูเนียร์:ฝันไปเถอะ!! ขู่ยังไงฉันก็ไม่กลัวหรอก เอ่าล่ะไปติดใบปลิวกันต่อเถอะ จะได้รีบกลับบ้านกัน
หลังจากนั้นพวกเรา ก็ไปติดใบปลิวกันต่อแล้วก็เดินกลับห้องชมรมที่อยู่ไกลมาก เดินขึ้นมาจนถึงชั้น 4 จนเดินมาถึงหน้าห้องชมรม พอเปิดเข้าไปในห้องชมรมก็เจอกับ......
จูเนียร์: เอะ! นาย! นายมาสายไปหรือเปล่าเนี่ย พวกเราไปติดใบปลิวกันเส็จแล้วล่ะ
ผม: อ้าว! แบงค์ ทำไมมาสายล่ะ นึกว่านายจะไม่อยู่ชมรมนี้แล้วซะอีก
แบงค์: พอดีผมมีธุระนิดหน่อยนะครับ แล้วอีกอยากตอนผมเดินเข้ามาในห้อง ผมเจอกระดาษแผ่นนี้ติดอยู่หน้าห้องชมรมนะครับ..
ผม:กระดาษไรหรอ
แบงค์: ลองอ่านดูสิครับ
" เนื้อหาในจดหมาย "
" ถึงชมรม PIS พวกเธอต้องส่งใบขอตั้งชมรมโดยมีสมาชิกอย่างน้อย5คนภายในเดือนนี้ ถ้าไม่ส่งชมรมของพวกเธอจะไม่เกินขึ้น ให้เอาใบขอตั้งชมรมไปส่งที่สภานักเรียน ขอให้พวกเธอโชคดี...
จากอตีตที่ปรึกษาชมรม... คุณครู คิจิน "
ภายในเดือนนี้งั้นหรอเหลืออีกกี่วันกันล่ะ เอะ!! เหลืออีกแค่13วันเอง! จะไปหาใครจากที่ไหนล่ะเนี่ย ถ้าไม่มีคนมาก็คงไม่ได้ตั้งชมรมสินะ.....
จูเนียร์:งั้นเราก็ได้แค่รอสินะ ก็เราไปติดใบปลิวแล้วนิหวังว่าคงมีคนเห็นนะ
แบงค์: แต่ถ้าไม่มีคนมาเลยล่ะ
จูเนียร์: เราก็คงต้องปิดชมรมลงจริงๆแล้วล่ะ
ต้องปิดชมรมเลยงั้นหรอ นี่มันวิกฤตใหญ่ตั้งแต่ยังไม่เริ่มตั้งชมรมเลยหรอเนี่ย............
....................END............................
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ