One life ครั้งหนึ่งในโรงเรียน

ตอนพิเศษSpecial lessons#1 : ความทรงจำ #R
     เมื่อชีวิตที่เคยมีความสุขและมีเพื่อนสนิทกลับต้องเปลี่ยนไปด้วยคำว่า"การจากลา" จะเปลี่ยนให้เธอกลายเป็นคนที่จริงจรังกับชีวิตและมุ่งหน้าทำงานของตัวเองให้สำเร็จไม่ว่าจะเป็นวิธีใดที่จะทำให้งานหรือหน้าที่ของเธอสำเร็จเธอทำได้ทุอย่าง "ชีวิตม.ต้นของอดีตสมาชิกชมรม " จะเป็นอย่างไร......
 
" เฮ้! เฮ้ๆๆๆ อาร์ " เด็กสาวท่าทางร่าเริงทำผมทักเปียสองข้าง นัยน์ตาสีน้ำเงินเรียกเด็กผู้หญิงที่นั่งอ่านหนังสืออยู่เงียบๆคนเดียว
" เบาๆหน่อยมาร์โก้ นี่ห้องสมุดนะ มีอะไร " เด็กผู้หญิงผมยาวหันหน้าออกจากหนังสือตอบกลับเสียงเรียกที่ดูร่าเริ่ง ด้วยนำ้เสียงที่ราบเรียบ
" นี่ อาร์ มันเลิกเรียนแล้วนะเราไปหาอะไรกินกันเถอะฉันหิว " เธอพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าอ้อนวอน
" แล้วจะกินอะไรล่ะ " อาร์ยังคงตอบกลับด้วยนำ้เสียงราบเรียบและสายตายังคงจ้องไปที่หนังสือที่อ่าน
" เรื่องนั้นแล้วแต่เธอเลยล่ะกัน "
" ไปดูหนังกัน ป่ะไปตอนนี้เลย " อาร์ปิดหนังสือลงแล้วหันหน้ามาให้คำตอบกับมาร์โก้
แล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้องสมุดเพื่อจะเดินไปขึ้นรถไฟไปดูหนังระหว่างทางทั้งสองก็คุยกันอย่างสนิททั้งสองก็เหมือนเด็กม.ต้น ปกติ
 
     บนรถไฟ
" นี่อาร์เธออ่านแต่หนังสือเรียนทำไมไม่ลองอ่านนิยายดูบ้างล่ะ"
" ฉันไม่อ่านอะไรที่มันมาจากความเพ้อฝันหรอกนะ มันไร้สาระ " อาร์ตอบพร้อมเมินหน้าแสดงความไม่สนใจ
" เธอเนี่ยจริงๆเลยนะ ถ้าได้ลองอ่านเรื่องนี้เธอจะว่างไม่ลงเลยแหละ"
" มันเรื่องอะไรที่ทำให้เธอติดขนาดนี้กันมาร์โก้ " อาร์ทำหน้าสงสัย
" Harry Potter นะสิ ฉันอ่านแล้วอยากจะใช้นามสกุล เจมส์ พอตเตอร์ จริงๆ"
" เรื่องอะไรไม่เห็นเคยได้ยินเลย "
" ฉันได้ข้อคิดจากเรื่องนี้นะ ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนหรือมีของวิเศษอะไร ก็ไม่สามารถฟื้นคนที่รักมาจากความตายได้ ลองไปหาอ่านดูนะ "
" ไม่เอาหรอกมันเสียเวลาเรียนฉันนะ เอาเวลาไปทำอย่างอื่นดีกว่า"
" แล้วดูหนังเนี่ยมันมีสาระตรงไหนห๊าา "
เดินทางมามาถึงโรงภาพยนตร์พวกเธอสองคนก็เดินเข้าไปซื้อตั๋วหนังทันที คนที่โรงภาพยนตร์ไม่เยอะมากนักเพราะคนส่วนมากจะมาดูวันหยุดกัน ทั้งสองเดินเดินไปนั่งรอหนังฉาย
" นี่มาร์โก้ ฉันขอไปซื้อป็อปคอร์นก่อนนะ เดี่ยวกลับมานะ "
" เธอเนี่ย จะชอบกินป็อปคอร์นเกินไปหรือเปล่ามาดูหนังทีไรต้องกินตลอดเลย "
 
     5นาทีผ่านไป
" นี่มาร์โก้ ถือช่วยฉันหน่อยสิ " เสียงของอาร์ที่ฟังดูเหนื่อยๆ
" ห๊าาาาาาาาาาาาาา!!!!! นี่อาร์จะซื้อมาเยอะไปหรือเปล่าเนี่ย " มาร์โก้ตกใจหลังจากที่เห็นอาร์ซื้อป็อปคอร์นมา5กล่องใหญ่แล้วถือมาอย่างทุลักทุเล
" ฉันกินหมดแน่นอนมาถือช่วยฉันก่อนเถอะ " อาร์ตอบด้วยความมั่นใจ
แล้วหลังจากนั้นทั้งสองก็เดินเข้าไปดูหนังพร้อมกันดูหนังเสร็จทั้งสองก็เดินออกมาแล้วแยกย้ายกันกลับบ้านโดยที่ป็อปคอร์นหมดไปตั้งแต่หนังยังไม่ทันเริ่มฉาย คนที่ดูหนังไม่รู้เรื่องที่สุดก็คงจะเป็นอาร์เพราะเธอกินป็อปคอร์นแล้วไม่ได้ซื้อนำ้เข้าไปเธอก็ออกมาซื้อนำ้สี่ขวดหลังจากเธอกินหมดเธอก็เกิดอยากเข้าห้องนำ้ขึ้นมา เพราะฉนั้น เธอจึงดูหนังไม่รู้เรื่องที่สุด....
 
      ณ บ้านอาร์ เวลา22.00 น.
กริ๊งๆๆๆๆๆๆ เสียงโทรศัพท์ของอาร์ดังขึ้น " มีอะไรมาร์โก้ ยังไม่นอนอีกหรือไง " อาร์รับโทรศัพท์พร้อมคำทักทายที่เหมือนจะเป็นคำด่า
" ฉันแค่อยากโทรหาเฉยไม่ได้หรือไง ก็ฉันอยากคุยกับเธอนิ นี่ๆอีกไม่นานเราก็จะจบม.ต้นแล้วนะ ม.ปลายเธอจะเรียนสายวิทย์หรือศิลป์ล่ะ "
" ฉันจะต่อสายวิทย์ล่ะ ฉันไม่ค่อยเก่งภาษาอังกฤษเลย แล้วเธอล่ะมาร์โก้ "
" ฉันยังไม่รู้เลยแต่ฉันว่าจะตามเธอไปเรียนล่ะ งั้นฉันเรียนสายวิทย์กับเธอก็แล้วกันเราจะได้ไปดูหนังหลังเลิกเรียนกันบ่อยๆเนอะ"
" จะมาเรียนตามฉันได้ยังไง นี่มาร์โก้มันคืออนาคตของเธอนะ เลือกตามความชอบของเธออย่ามาเลือกตามฉันเลย แต่ถ้าจะเรียนสายวิทย์จริงๆฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ " อาร์ตอบกลับไปแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมาเลย
" มาร์โก้ได้ยินฉันไหม นี่มาร์โก้ " อาร์ตะโกนผ่านโทรศัพท์แต่ก็ไม่มีเสียงมาร์โก้ตอบกลับมาเลย
" เอ๊ะ! อาร์นี่แม่มาร์โก้นะ ตอนนี้มาร์โก้หลับไปแล้วจ๊ะ " เสียงของแม่มาร์โก้ดังมาทางสายโทรศัพท์
" งั้นหรอค่ะ ไม่เป็นไรค่ะแค่นี้นะคะคุณแม่ " พูดจบอาร์ก็กดวางสายแล้วเข้านอนทันที
 
     เช้าวันต่อมา
กริ๊งๆๆๆๆ(เสียงนาฬิกาปลุก )
" เช้าแล้วหรอเนี่ย " นี่คือคำพูดแรกของอาร์ตั้งแต่ตื่นขึ้นมาของวันนี้ อาร์เดินออกจากห้องลงไปข้างล่างเพื่อไปอาบนำ้ แต่ก็เห็นแม่กำลังทำข้าวเช้าอยู่
" อ้าวอาร์ตื่นแล้วหรอ ช่วยไปปลุกน้องไปโรงเรียนหน่อยสิ พอดีแม่ทำกับข้าวอยู่เดี่ยวก็เสร็จแล้วนะ ไปปลุกน้องแล้วไปอาบนำ้รอได้เลย "
" ค่าาาาาาาาาาาา " เสียงตอบกลับช่างเหมือนคนขี้เกียจ
ก๊อกก๊อกก๊อกๆๆๆๆๆ
" ไอจะตื่นได้หรือยังนี่มันสายแล้วนะ จะไปมั๊ยเนี่ยโรงเรียน ตื่นๆๆๆๆ ตื่นสายตลอดเลยเธอเนี่ย !"
" อื้ออื้อๆ" เสียงตอบเพื่อปัดความรำคาญของไอ
อาร์เดินลงมาข้างล่างอีกครั้งเพื่อลงไปทานข้าวเช้าข้าวเช้าฝีมือแม่เป็นอะไรที่อร่อยที่สุดแล้วจริงๆ อาร์กินอิ่มแล้วก็รีบเดินไปเอากระเป๋าพร้อมจะไปโรงเรียนทันที
" ไปแล้วนะคะ " เสียงบอกลาออกจากบ้านเพื่อเดินทางไปโรงเรียนตั้งแต่เช้า
 
     โรงเรียนตอนเวลา 8.00 น.
" ไง ! อาร์ มาเช้าเหมือนเดิมเลยนะ " มาร์โก้ทักทายทันทีที่เห็นอาร์นั่งอยู่โต๊ะ
" เธอมาสายมากกว่ามาร์โก้ คนอื่นเขาก็มาพร้อมกับฉันนี่แหละ "
" เออ! ใช่สิวันนี้ฉันเอาข้าวกล่องมาสองอันฉันทำเองเลยนะกะว่าจะเอามาให้เธอกินด้วย " เปลี่ยนเรื่องทันทีเมื่อมีคนว่า
" ฉันคงกินไม่หมดหรอกนะ ฉันก็เอาของฉันมาด้วยนี่ไง " พูดไปพร้อมเปิดกระเป๋าแล้วยื่นให้มาร์โก้ดูทันที
" เอ๋ ?... ไหนหรอข้าวกล่องเธอ ไม่ใช่ว่าลืมเอามาใช่ไหม "
" อย่ามาล้อเล่นนะเมื่อเช้าฉันยังหยิบใส่กระเป๋าอยู่เลย " อาร์พูดพร้อมดึงกระเป๋ากลับมาดูทันที
กริ๊งๆๆๆๆๆๆๆ (เสียงโทรศัพท์ )
" เอ๊ะ! แม่โทรมาทำไม " อาร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดรับ
" ว่าไงคะแม่ "
" ก็ลูกลืมข้าวกล่องไว้ที่บ้านวันนี้ก็ไปซื้อกินโรงอาหารก่อนนะลูก "
" แต่เมื่อเช้าหนูหยิบมาแล้วนะแม่ "
" ลูกกินข้าวเสร็จก็วิ่งออกจากบ้านมาเลยจำไม่ได้หรอ แค่นี้แหละแม่จะไปทำงาน บายย" ( วางสาย)
" นี่มาร์โก้ฉันขอข้าวกล่องอีกอันของเธอได้ไหม ฉันลืมเอามาจริงๆด้วย"
" ฉันทำมาให้เธออยู่แล้วแหละนะ " มาร์โก้ตอบด้วยความภูมิใจ
"นี่ จำที่เราคุยเรื่องเรียนต่อม.ปลายได้ไหม ครอบครัวของฉันจะย้ายไปที่สก๊อตแลนด์ แล้วหลังจากฉันเรียนจบก็จะย้ายทันทีเลย ฉันคงไม่ได้เรียนต่อที่นี่แล้วนะอาร์ ฉันขอโทษจริงๆนะ ฉันขอพ่อกับแม่อยู่ที่นี่แล้วแต่ท่านบอกว่าฉันยังเด็กเกินไปน่ะ " มาร์โก้พูดด้วยหน้าตาที่ดูเศร้า
" งั้นหรอ เออองั้นช่วงปิดเทอมเธอก็มาหาฉันก็ได้นิใช่ไหม "
" เรื่องนั้นคงไม่ได้หรอก ฉันคงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้วล่ะ แต่เราก็ยังวิดีโอคอลหากันได้นะได้เห็นหน้ากันทุกวันด้วย ถึงจะอยู่ไกลกันแต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่นะ "
" นั่นสิเนอะ ไว้วันก่อนเธอไปเราไปเลี้ยงอำลากันนะ "
" โอเคเลย!! "
 
วันสอบปลายภาควันสุดท้าย
" ติง ติ๊ง ติง ติ่ง...!!! หมดเวลาทำข้อสอบวิชาสุดท้าย " เสียงประกาศจากโรงเรียน
" อาร์เย็นนี้เจอกันนะ พรุ่งนี้เช้าฉันต้องเดินทางแล้ว แล้วเจอกันที่หน้าสถานีนะ " มาร์โกพูดด้วยท่าสดใสก่อนจะเดินจากอาร์ไปโดยที่ไม่รอคำตอบจากอาร์สักคำ
 
     หน้าสถานี
" มาร์โก้ ขอโทษที่มาช้า น้องฉันขออยากจะมาด้วยให้ได้น่ะ พูดอยู่นานกว่าจะยอม " อาร์พูดไปและหายใจถี่เพราะเหนื่อยจากการวิ่งมา
" ไม่เป็นไรๆ เอาล่ะเราเริ่มไปเที่ยวกันเลย " มาร์โก้ยิ้มและแสดงอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด
ตอนนี้เด็กม.ต้นทั้งสองได้เดินเที่ยวที่ต่างๆกันมากมาย ทั้งไปร้านเสื้อผ้า ไปกินร้านขนมดัง ไปซื้อของขวัญอำลา ทั้งสองพยายามเก็บเกี่ยวความสุขกันให้มากที่สุดในคืนวันก่อนที่จะจากลากัน คืนนี้ของทั้งสองเต็มไปด้วยความสุขความอบอุ่น รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ แต่งานเลียงย่อมมีวันเลิกลา เมื่อถึงเวลาที่ทั้งสองต้องแยกจากกันจริงๆ
 
     เวลา 00.11 น. 11 มีนา
ณ เก้าอี้สาธารณะ ริมแม่นำ้ ทีมีแสงไฟยามคำ่คืนส่องกระทบผิวนำ้ และดวงดาวที่สะท้อนจากผิวนำ้ มันคือวิวที่สวยงามเหมาะกับคืนนี้...
" อาร์ได้เวลาแลกของขวัญกันแล้วนะ เอาล่ะ อ่ะนี่ของขวัญของเธอนะฉันให้ " มาร์โก้ยื่นของขวัญให้อาร์ด้วยรอยยิ้มที่สดใส
" ขอบคุณมากนะ อ่ะของขวัญของเธอ มาร์โก้ฉันตั้งใจเลือกมาให้เธอเลยนะ ฉันว่าเธอต้องชอบมันแน่ๆ " อาร์ยื่นของขวัญของตัวเองให้มาร์โก้
" งั้น เรามาแกะพร้อมกันนะ "
ทั้งสองต่างรีบแกะของขวัญที่ได้มาอย่างตั้งใจ มาร์โก้ได้ หนังสือแฮรี่พอตเตอร์ เล่ม1 ส่วนอาร์ได้หนังสือแฮรี่พอตเตอร์เล่ม1 เช่นกัน
" เอ๊ะ! นี่มันเหมือนกัน " ทั้งสองพูดพร้อมกันแล้วหันหน้ามาหากันพร้อมหัวเราะขึ้นพร้อมกัน
" นี่มาร์โก้ฉันได้ไปก็ไม่รู้จะอ่านหรือเปล่า"
" ไม่เป็นไรหรอกน่า ถ้าเธอคิดถึงฉันก็หยิบมันขึ้นมาอ่านล่ะกัน "
     หน้าสถานี"เราต้องลากันตรงนี้แล้วนะ ฉันต้องคิถึงเธอมาแน่ๆเลย " มาร์โก้พูดพร้อมพยายามกันนำ้ตาไว้
" ฉันก็คงคิดถึงเธอมากเหมือนกัน " อาร์พูดพร้อมโผลเข้าไปกอดมาโก้ทันที
" รักษาตัวเองดีๆนะอาร์ " มาร์โก้พูดพร้อมกับเสียงสะอื้นและนำตาที่ไหลอาบแก้ม
" อืม เธอก็เหมือนกันนะ ไม่ร้องนะมาร์โก้เรายังวีดีโอคอลหากันได้นะ" อาร์พูดด้วยเสียงสะอื้นและนำตาก็ไล่เหมือนกัน
" โอเคเอาล่ะ ได้เวลาที่ต้องกลับบ้านแล้ว "
ทั้งสองยังคงถือหนังสือไว้ในมือทั้งสองคน
กริ๊งๆๆๆ กริ๊งๆๆๆ(เสียงโทรศัพท์ )
" อ้าว แม่ฉันโทรมา ขอฝากถือหนังสือหน่อยสิอาร์ "
" เอามาสิ แม่เธอคงโทรตามแล้วล่ะนะ "
" โอเคค่ะแม่ หนูจะรีบกลับเดี่ยวนี้เลย " มาร์โก้พูดกับแม่ที่อยู่ในสาย
" อาร์ฉันต้องไปแล้วนะ ไว้โทรหาฉันด้วยนะ " มาร์โก้ทั้งตะโกนและวิ่งข้ามถนนไปพร้อมกัน
" เอ๊ะ ! นี่มาร์โก้เธอลืมหนังสือ " อาร์ตะโกนไปหามาร์โก้ที่อยู่อีกฝั่ง
" เอ๊ะ! ฉันลืมไปเลย " มาร์โก้รีบวิ่งมาหาอาร์เพื่อนหนังสือ
 
โค๊รรรรมมมมมม !!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!! ( เสียงรถชน )
 
     1 เดือนต่อมา
    ในห้องที่ปิดไฟมืดแทบจะไม่มีแสงสว่างอะไรส่องเข้ามาได้ ในห้องมีร่างของเด็กสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้พร้อมกับหนังสือวางอยู่สองเล่ม ร่างของเด็กเอื้อมมือไปหยิบหนังสือมาหนึ่งเล่ม แล้วเปิดหนังสือขึ้น.......
" ฉันคิดถึงเธอแล้วนะ " เสียงของเด็กผู้หญิงพูดขึ้น
 
 
END .........