One life ครั้งหนึ่งในโรงเรียน

Lessons 10 : ปิดเทอม

" ฉันคือสปาย"

          ทำไมคำพูดแบบนี้ถึงดังขึ้มาในเวลาแบบนี้กันนะ มันยิ่งทำให้บรรยากาศดูเครียดมากขึ้นเข้าไปใหญ่ บรรยากาศภายในห้องตอนนี้เหมือนดำนำ้ลึกลงไปในมหาสมุทร1000เมตร...

     ผม: อะไรนะ! ล้อกันเล่นใช่มั้ย!?

" ฉันไม่ได้ล้อเล่น ฉันคือสปายจริงๆฉันขอโทษนะ"

     มาย: ทำไมถึงเป็นแบบนั้นล่ะ ทำไมเธอถึงไปเป็นพวกสภานักเรียนได้

" ที่แรกฉันก็แค่เป็นแค่สมาชิกสภานักเรียนธรรมดา แต่ไม่คิดว่าจะได้เข้ามาเป็นสมาชิกที่นี่แล้วพวกสภาก็เริ่มให้ฉันปฏิบัติการแทรกซึงชมรมนี้ทันที"

     จูเนียร์: แล้วเธอก็เอาแผนทั้งหมดของพวกเราไปบอกพวกสภายังงั้นหรอ ทำไมเธอถึงทำแบบนั้นล่ะ ฉันมองเธอผิดไปจริงๆ

" ฉันขอโทษจริงๆนะเพราะยังไงฉันก็ยังสังกัดสภานักเรียน แล้วอีกอย่างฉันก็สังกัดจตุรเทพที่3 ลำดับที่5ด้วย ฉันขอโทษจริงๆนะ งั้นฉันคงอยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว ฉันขอไปก่อนนะ ฉันขอโทษจริงนะๆ ขอบคุณที่ดูแลกันนะ"

          ภายในห้องตอนนี้เงียบมากและไม่ใครพูดอะไรต่อทั้งนั้นเพราะทุกคนคงกำลังอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ แล้วหลังจากคนคนนั้นพูดจบเธอก็เดินออกไปจากห้องชมรมทันที....

     จูเนียร์: ฉันไม่คิดเลยนะว่าคนที่ฉันไว้ใจขนาดนี้ จะเป็นคนที่มาหักหลังแบบนี้ ตอนนี้ฉันไม่รู้จะเดินไปทางไหนดีเลยจริงๆ ( เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเหมือนที่กำลังร้องไห้ )

     แจน: ทุกคนใจเย็นก่อนนะคะ ฉันไม่แปลกใจเลยที่ " อาร์ " จะแทรกซึมมาได้ขนาดนี้ แล้วฉันแปลกใจอีกอย่างที่ทุกคนไม่สังเกตเห็นอะไรจาก อาร์เลย

     ผม: อะไรงั้นหรอ พวกเราไม่เห็นสังเกตอะไรได้เลย

     แจน:อย่างที่อาร์บอกนะคะ เธอคนนั้นเป็นสมาชิกของสภาแล้วสังกัด จตุรเทพที่3 แล้วอีกอย่างเธออยู่ลำดับที่5อีกด้วย พวกคุณรู้หรือเปล่าคะ เธอเป็นถึงลำดับที่ 5 แสดงว่าความสามารถของเธอไม่ใช่ระดับนักเรียนทั่วไป การที่จะเป็นถึงลำดับที่5ได้นั้น เธอต้องพูดได้ถึง4ภาษา ไอคิวของเธอต้อง180 ขึ้นไปเท่านั้น และการจะได้เป็นลำดับที่5 ต้องเข้าสอบวัดความรู้รอบตัวที่ทางสภาจัดขึ้นโดยมีทั้งหมด 500 ข้อและต้องได้คะแนนอย่างตำ่ 470 คะแนนค่ะ ฉันจึงไม่แปลกใจเลยที่เธอแทรกซึมเข้ามาได้ถึงขนาดนี้

     แบงค์: แล้วทำไมมันถึงซับซ้อนขนาดนี้กันล่ะครับ อีกอย่างที่ผมติดใจคือ " ทำไมคุณถึงรู้ลึกขนาดนี้ล่ะครับ "

     แจน: ฉันยังไม่ได้บอกหรอค่ะ ฉันสังกัดจตุรเทพที่4 ลำดับที่17ค่ะ ฉันยังห่างจากเธอคนนั้นเยอะมากจริงๆ ที่จริงฉันก็รู้มาสักพักแล้วล่ะค่ะที่ อาร์ เป็นสมาชิกของสภา แต่ไม่คิดว่าลำดับของเธอจะอยู่สูงขนาดนี้น่าตกใจจริงๆเลยนะคะ
     ผม: อะไรนะ เธอก็เป็นพวกนั้นงั้นหรอ

     แจน: ไม่ค่ะ หัวหน้าของพวกเราส่งฉันมาเพื่อช่วยพวกคุณจริงๆ จตุรเทพที่4 จะช่วยพวกคุณเต็มที่ แต่จะทำโดยให้พวกสภารู้ไม่ได้

     แบงค์ : งั้นหรอ นี่ทำให้พวกฉันดีใจขึ้นนะที่มีพวกเป็นพวกระดับสูง

     แจน: พวกเราก็ไม่สามารถช่วยได้ทุกเรื่องหรอกนะคะ พวกคุณเองก็ต้องสู้ด้วยตัวเองด้วย

     มาย: เธอบอกว่าเธอรู้เรื่องอาร์มาสักพักแล้วงั้นหรอ รู้จากตรงไหนกัน

     แจน: อย่าแรกเลยนะคะ จดหมายทุกฉบับที่ทางสภาส่งมาจะเป็นเธอคนแรกที่เห็น ทำไมเขาถึงได้มีจดหมายจากทางสภาทุกครั้งเลย อย่างที่สองการเธอรู้กระทั่งรหัสมอส และการเทนำ้ใส่จดหมายไม่ใช่แค่ว่าใครจะดูรายการทีวีแล้วจะจำได้ ขนาดฉันอยู่ลำดับ 17 ยังไม่รู้เรื่องนี้เลย สมกับที่เธอเป็นอันดับ5จริงๆ

          เมื่อแจนพูดจบก็ไม่ใครซักถามอะไรอีก ถึงพวกเราจะยังไม่ได้กินข้าวเที่ยงแต่ทุกคนก็คงไม่หิวกันแล้ว ผมก็ได้แต่มองไปที่กระเป๋าของผมที่ใส่ข้าวกล่องมาครับจำนวนสมาชิกทั้งหมด ผมได้แต่คิดว่าขอให้เทอมหน้าอาร์ มาห้องชมรมอีกครั้ง ผมจะได้ทำตามที่สัญญาไว้ที่ว่าจะเอาข้าวกล่องมาให้กิน เพราะหลังจากวันนี้ไป พวกเราทั้งหมดก็จะไม่ได้มาชมรมแล้วเพราะช่วงที่สอบปลายภาคทางโรงเรียนไม่ให้ทำกิจกรรมชมรม พวกเราคงไม่ได้เจอสมาชิกทั้งหมดกันสักพัก จนกว่าจะเปิดเทอมสอง

" วันสอบปลายภาควันสุดท้าย "

           วันนี้ผมตื่นเช้าผิดปกติ สงสัยผมคงตื่นเต้นที่วันนี้จะเป็นวันปิดเทอม จะได้เจอหน้าเพื่อนร่วมห้องอีกทีก็คงเปิดเทอมสอง ผมเดินขึ้นมาที่ห้องเรียนกำลังเดินไปที่โต๊ะ ผมก็มองเห็นจดหมายจะเรียกว่าจดหมายก็ไม่ได้เพราะมันคือเศษกระดาษที่มีข้อความเขียนไว้ ผมรีบเดินเข้าไปอ่านทันที

" ตอนสอบวิชาสุดท้ายไปเจอกันที่ห้องชมรมนะ "

          ผมนั่งลงที่โต๊ะผมไม่นานก็ครูประจำชั้นก็เดินเข้ามาแล้วบอกให้ทุกคนนั่งที่ ครูก็เดินแจกข้อสอบ แล้วบอกว่าวันนี้สอบ 3 วิชา ตั้งใจสอบด้วย

          ผมนั่งทำข้อสอบไปเรื่อยๆ ทีละวิชา จนถึงวิชาสุดท้ายแล้ว เมื่อหมดเวลาวิชาสุดท้ายครูก็บอกให้กลับบ้านได้ เจอกันเทอมหน้า และสั่งการบ้านปิดเทอมที่หนักสาหัสเอาการ

          ผมเดินตรงไปที่ห้องชมรมทันที เวลาแบบนี้ที่จะได้กลับบ้านทำไมถึงต้องเดินไปห้องชมรมด้วยเนี่ย ผมเดินถึงหน้าห้องชมรมเปิดเข้าไปก็เจอสมาชิกทุกคนอยู่ในห้องแล้ว ยกเว้นอาร์ แต่ก็นะถ้ามาก็แปลกมากนะสิคงโดนพวกนี้ไล่ไปแน่

          หลังจากวันนั้นพวกเราไมคยพูดถึงเรื่องอาร์กันอีกเลย ตอนกินข้าวเที่ยงเราก็ไม่กินกัน4คนอีกไม่มีการจับกลุ่มนั่งกินข้าวอีกต่อไป ก็นะเจอคนที่ใกล้ตัวและไว้ใจมาหักหลังกันได้ ถ้าไม่เจอกับตัวคงจะไม่รู้สึกกันหรอก ส่วนตัวผมก็รู้สึกโกรธนิดหน่อยนะ แต่ถ้ามาขอโทษผมก็จะหายโกรธทันทีเลย ผมก็ไม่ได้โกรธขนาดนั้นหรอก ยังน้อยยัยนั่นก็เคยเข้าชมรมทำให้ชมรมเราครบไม่ต้องถูกยุบ อย่างน้อยยัยนั่นก็เคยไปเดินซื้อของกับผม

     จูเนียร์: เอาล่ะทุกคน ที่นัดมาวันนี้ แจนมีอะไรจะบอกน่ะ ฉันคิดว่ามันก็ไม่ใช่เรื่องดีสักเท่าไหร่

     แบงค์ : มีอะไรงั้นหรอ มันเป็นเรื่องที่บอกเทอมหน้าไม่ได้เลยหรอ

     แจน: เทอมสอง ฉันจะไม่อยู่ที่ชมรมนี้แล้วนะคะเพราะฉันต้องกลับไปที่ที่ฉันมา

     ผม : ไม่อยู่แล้วงั้นหรอ ทำไมกันล่ะ

     แจน: ฉันอยู่ต่อไม่ได้จริงๆค่ะ ฉันแค่ถูกส่งมาช่วยพวกคุณแค่ชั่วคราวเท่านั้น

     จูเนียร์: เอ่าล่ะ เอาเป็นว่าคืนพรุ่งนี้เราจะมาจัดปาร์ตี้อำลาแจนกันนะ

     มาย: คืนพรุ่งนี้หรอ นั่นมันปิดเทอมแล้วยนะ จะเข้ามาได้ยังไง

     จูเนียร์: นี่พวกนายไม่รู้หรือไงว่าคืนวันพรุ่งนี้ทางโรงเรียนปล่อยให้นักเรียนจัดงานปิดเทอมได้ เอาล่ะแยกย้ายนะ ฉันรีบมาก ไปล่ะนะเจอกันคืนวันพรุ่งนี้ หนึ่งทุ่มตรงนะ บายยยยยยย

     แบงค์ : โอเคครับ งั้นเราแยกย้ายกันดีกว่าครับ เจอกันนะครับ

           ทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้านผมก็เดินกลับบ้านแล้วก็ครุ่นคิดเรื่องที่แจนบอกว่าจะออกจากชมรม ถึงเธอจะพึ่งเข้าชมรมมาไม่นานแต่เธอก็ช่วยพวกเราได้เยอะมาก รู้สึกแปลกๆที่เราจะเหลือสมาชิกแค่4คน

" เย็นวันที่จัดงานเลี้ยงอำลาแจน"

          ผมเตรียมเตรียมของตั้งแต่หกโมงเย็น ผมก็ไม่รู้จะเอาอะไรไปก็ได้แต่ซื้อใส้กรอกเอาไว้ไปย่างแล้วก็ขนมไว้กินเล่น ผมเดินออกจากห้องไปโรงเรียน แต่แปลกที่ผมไม่เคยเดินไปโรงเรียนพร้อมจูเนียร์เลยทั้งๆที่อยู่ที่พักเดียวกัน ผมเดินมาถึงหน้าห้องชมรม จมูกผมเริ่มได้กลิ่นของกินที่ย่างลอยออกมานอกห้อง ไม่รอช้าผมรีบเดินเข้าไปในห้องทันที่

      ผม : ขอโทษที่มาช้า

     แบงค์: พวกเรากำลังรออยู่เลยครับ

          ของกินภายในห้องตอนนี้เยอะมากขนาดที่ว่าถึงผมจะไม่เอามาก็ก็พอแจกให้ชมรมอื่นทั้งชั้น ภายในห้องตอนนี้สมาชิกทั้งหมดมารวมกันหมดแล้ว ทั้งโรงเรียนตอนนี้ไม่ได้เงียบอย่างที่คิดเพราะทุกชมรมทุกชั้นเรียนก็มาจัดงานกันวันนี้ มีทั้งก่อกองไฟนักเรียนเดินไปทั่วโรงเรียน ผมรู้สึกชอบงานเทศกาลแบบนี้จัง มันดูครึกครื้นอย่างบอกไม่ถูกเหมือนเป็นการบอกว่าให้ลืมเรื่องเก่าๆแล้วมีความสุขกับปัจจุบันดีกว่า

     จูเนียร์: เอ่าล่ะมากินอาหารกันดีกว่า ทำคืนนี้ให้สนุกสุดๆไปเลยนะ อีกอย่างตอนสี่ทุ่มก็มีจุดดอกไม้ไฟด้วยเราไปดูด้วยกันเถอะ

     มาย: เอาสิ ฉันก็อยากดูเหมือนกัน

      แจน: นี่ทุกคน ฉันขอบคุณมากเลยนะสำหรับวันนี้ ถึงฉันจะพึ่งเข้ามาได้ไม่นานแต่ฉันก็รู้สึกว่า ชมรมนี้มันสนุกและทุกคนก็ดูรักกันมาก หลังจากนี้ฉันขอให้พวกคุณรักกันให้มากๆนะ ตั้งใจทำงานของชมรมถึงฉันจะไม่อยู่แล้วพวกคุณก็ทำได้ฉันเชื่ออย่างนั้นค่ะ

     จูเนียร์ : ขอบคุณมากนะแจนสำหรับทุกอย่าง ยังไงก็แวะมาหาเราได้ตลอดเลยนะ เรายินดีต้อนรับเสมอ

     แจน: ขอบคุณมากค่ะ

งานเลี้ยงคืนนี้ผมรู้สึกว่ามันสนุกมากกว่างานสังสรรค์ทุกครั้งที่ผ่านมาของผมเลย พวกเราทุกคนสนุกสนาน ทุกคนยิ้ม ทุกคนหัวเราะ ทุกคนมีความสุข

ปัง! ปัง! ( เสียงพลุ )

     ผม : เอ๊ะ ! ทุกคนพลุเริ่มจุดแล้วลงไปดูข้างล่างกันเถอะ

จูเนียร์รีบจูงแขนแจนออกจากห้องไปทันที่ แบงค์และมายก็รีบวิ่งไปทันที

     มาย : เฮ้ นายรีบตามมาสิ ไปดูพลุกันเดี่ยวก็ไม่ทันหรอก เร็วๆสิ

     ผม: โอเค ฉันไปเดี่ยวนี้แหละ

          ผมรีบวิ่งลงไปข้างล่างตามพวกนั้นลงไป ผมวิ่งไปเรื่อยๆจนถึงชั้นล่างสึดเสียงพลุก็ยังดังอยู่เรื่อยๆ ทุกคนรีบวิ่งที่สนามทันทีและสิ่งที่ผมเห็นตอนนี้ บนท้องฟ้าเต็มไปด้วยพลุแสงสีของพลุที่กำลังสาดส่องไปทั่วท้องฟ้าตอนนี้ ทุกคนจดจ้องไปไปที่ท้องฟ้า ท้องฟ้าเวลามีแสงแบบนี้ผมรู้สึกว่ามันสวยแต่กลับมันดูเหงายังไม่ไม่รู้

     มาย: นี่ทุกคนฉันว่าฉันชอบชมรมนี้นะ ฉันมีความสุขนะที่ได้อยู่กับทุกคน

     จูเนียร์: ฉันก็เหมือนกันนะ

     แบงค์ : ผมสนุกมากเลยนะครับตลอดเทอมนี้ ถึงเราจะเจอเรื่องมากมายแต่มันก็เป็นประสบการณ์ที่มากเลยครับ

     แจน: ที่แรกฉันไม่อยากมาเลยนะคะ แต่พอได้มาแล้วฉันรู้สึกไม่อยากจากไปไหนเลย ก็มันสนุกดีนิค่ะได้เจอเพื่อนที่เพี้ยนๆแบบพวกคุณ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ขอบคุณมากจริงๆค่ะ

          ทุกคนหันหน้าไปหาแจนแล้วยิ้มพร้อมกันอย่างมีความสุข " ขอบคุณมากนะแจน " ทุกคนพูดพร้อมกัน

จบไปแล้วสินะเทอมหนึ่งของปี 1......

................................END.......................................