ยัยปากร้ายกับนายปากหมา

  มาเจอกับผมพีชอีกแล้วน่ะครับ ผมไม่รู้ว่าเป็นอะไรตอนที่น้ำค้างบอกให้ผมคบกับหนึ่งเลนอยากจะประชดเธอแต่เธอกลับไม่สนใจแถมยัง ไปคบกับไอ้พัชและกอดกับมันอีกผมทนไม่ได้ แล้วพอผมรู้ว่าทำไม ผมเลยจะมาบอกเลิกหนึ่งน้ำค้างพยายามยื้อผมแต่ผมก็ไม่ฟัง
  "เราเลิกกันเถอะหนึ่ง" ผมพูดขึ้น
  "อะไรน่ะ เมื่อกี้พีชว่าไงน่ะ" หนึ่งหันมาถามผม
  "เราเลิกกันเถอะที่เราตอบตกลงเพราะเราชอบน้ำค้าง เราประชดน้ำค้าง" ผมบอก
  "ไม่จริง ยัยน้ำค้างบอกให้มาบอกเลิกเราใช่ไหม" อยู่ๆหนึ่งก็วีนแตกขึ้นมา
  "ไม่ใช่เรามาบอกเลิกเอง" ผมพูดหน้าตาเฉย
  "แล้วเธอจะเสียใจที่ทำแบบนี้" หนึ่งว่าแล้วเดินชนผม
 
ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้ว แต่ผมไม่อยากเข้าเรียนเพราะไม่อยากเจอกับไอ้พัชและน้ำค้างเลยโดดเรียนออกมาเดินเล่นอยู่ข้างนอก
  กรี๊ดดดดดดดด
  ไม่รู้ว่าทำไมพอได้ยินเสียงกรี๊ดทำให้เท้าของผมนั้นรีบวิ่งไปยังที่นั่น พอไปถึงก็เจอกับน้ำค้างที่นอนเลือดท่วมตัว
  "น้ำค้างงง" ผมตะโกนลั่น พร้อมกับไอ้พัชที่ยืนถือไอติม พอหันไปก็เจอกับหนึ่งที่ยืนยิ้มพอเธอหันมาเจอผมเธอก็วิ่งหนีไปพอผมจะวิ่งตามก็ชะงักแล้วรีบวิ่งไปหาน้ำค้าง
  "น้ำค้าง อย่าเป็นอะไรน่ะ ไอ้พัชยืนนิ่งไมว่ะโทรเรียกรถพยาบาลดิว่ะ" ผมว่า ไอ้พัชโมแต่ยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก แล้วรีบกดโทรเรียกรถพยาบาล
  "น้ำค้างได้ยินเราไหม อย่าเป็นอะไรน่ะ" ผมว่าแล้วกอดน้ำค้างไว้แน่น
 
1ชั่วโมงต่อมา
  ตอนนี้พวกเราอยู่ที่โรงพยาบาล น้ำค้างได้ถูกส่งไปห้อง ICU ผมกับไอ้พัชได้แต่นั่งเฝ้าไม่ไปไหน อย่าเป็นอะไรน่ะ น้ำค้าง
 
1ชั่วโมงต่อมา
  แอ๊ดด  เสียงประตูเปิดคุณหมดออกมาทำให้ผมรีบเดินไปหาหมอทันที
  "คุณหมอครับน้ำค้างเป็นอะไรมากไหมครับ" ผมถามอย่างร้อนรน
  "ดีใจด้วยน่ะครับ คนไข้ปลอดภัยดี แค่หัวแตกกับขาหักให้นอนพักสัก2-3อาทิตย์และใส่เฝือกก็น่าจะดีขึ้นแล้วครับ หมอขอตัวน่ะครับ" คุณหมอว่าแล้วเดินไป ทำให้ผมถึงกับทรุดลงกับพื้น โล่งที่น้ำค้างปลอดภัยดี
  "กูขอโทษ" ไอ้พัชว่าขึ้น
  "ไม่เป็นไร" ผมว่า
  "ไม่ใช่เรื่องนั้นว่ะ ที่จริงหนึ่งเขาชอบกูแล้วเขามาสารภาพรักแต่กูปฏิเสธแล้วเขาบอกว่าเขาจะเข้ามาทำให้ความเป็นเพื่อนเราแตกแยก แล้วหนึ่งเขาคงชอบมึงเข้าจริงๆ แต่กูไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นแบบนี้ กูขอโทษ" ผมหันไปมองเพื่อนที่ทำหน้าเศร้า
  "ช่างมันเถอะ เรื่องมันผ่านมาแล้ว กูอยากลืมๆ แล้วให้น้ำค้างปลอดภัย แล้วอย่าบอกน้ำค้างล่ะกูไม่อยากให้เขาคิดมากอะไร" ผมว่าแล้วหันไปมองหน้ามัน มันพยักหน้าตอบตกลง
 
  ตอนนี้เรานั่งอยู่ในห้องพักคนไข้ ผมได้แต่นั่งมองคนตรงหน้าที่ยังคงหลับไหลอยู่ 
  "มึงนอนเหอะ เดี๋ยวกูดูให้เอง" ไอ้พัชว่า
  "ไม่ว่ะ กูไหว มึงไปนอนเถอะ" ผมว่า
  "แต่กูเป็นแฟนน้ำค้าง" มันว่าเสียงเบา
  "ให้กูเฝ้าเถอะ ถือว่าเป็นครั้งสุดท้าย" ผมว่าแล้วมองหน้ามัน
  "เออ ก็ได้ นั้นกูไปนอนน่ะ" มันว่าแล้วเดินไปที่โซฟา
  "น้ำค้างรีบตื่นน่ะ" ผมว่าแล้วจับมือเธอ