ยัยปากร้ายกับนายปากหมา

  ฉันรู้สึกตัวอีกทีก็ตอนเช้า ทำไมหัวมันอึ้งๆแบบนี้เนีย

  "โอ๊ยยย" ฉันร้องขึ้นเพราะรู้สึกปวดๆตัว

  "น้ำค้าง ค่อยๆลุกน่ะ" พีชว่าแล้วช่วยพยุงขึ้น

  "เราคิดว่าน้ำค้างจะไม่ฟื้นแล้วน่ะ" พัชที่นั่งข้างๆว่าขึ้น

  "หือ? ทำไมถึงคิดว่าเราจะไม่ฟื้นล่ะ" ฉันว่าแล้วมองหน้าทั้งคู่

  "ก็เธอเล่นหลับไปตั้ง2วัน" พชว่าฉันเลยหันไปมองหน้าพีช เราทั้งคู่สบตาฉันไม่ขยับไปไหน(ถ้าเป็นปลากัดก็ท้องแล้วแหละ)

  "เอ่อนั้นเราไปรอข้างนอกน่ะ" พัชตัดบทพูดขึ้น

  "เดี๋ยว" ฉันว่า

  "..."

  "..." ทั้งคู่นิ่งเงียบไม่พูดอะไร

  "พัช เราเลิกกันน่ะ เราว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่าเราไม่อยากทำให้พัชเสียใจ" ฉันพูดเพระาอยากเคลียให้จบๆ

  "อื้ม" พัชว่ายิ้มๆ ถึงสีหน้าจะไม่ใช่แบบนั้นก็ตาม

  "พีช เราชอบพีชน่ะมากกว่าเพื่อนเหมือนกันแต่ว่า เราทั้งสามคนเป็นเพื่อนสนิทกันจะให้เราเลือกคนใดคนหนึ่งคงไม่ได้ เราไม่อยากให้อีกคนเสียใจแล้วเราก็ไม่อยากจะรู้สึกผิดด้วย" ฉันว่าแล้วมองหน้าของพีช ตอนแรกพีชก็ดูยิ้มดีใจพอได้ยินแบบนั้นก็เปลี่ยนสีหน้าแล้วพยักหน้า

  "เราทั้งสามคนยังคงเป็นเพื่อนรักกันใช่ไหม กลับมาเป็นเพื่อนรักกันเถอะน่ะ อยู่ด้วยกันตลอดไปน่ะ"ฉันว่าแล้วยื่นแขนสองข้างไปหาทั้งคู่เเพื่อขอจับมือจะได้รู้ว่าทั้งคู่นั้นยังคงเป็นเพื่อนรักฉันอยู่

  "อื้อ เราเป็นเพื่อนรักกัน" พีชว่าแล้วจับมือฉัน

  "ใช่ เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป" พัชว่าแล้วจับมือฉันเหมือนกัน แล้วทั้งคู่ก็กอดฉัน 

รู้สึกกโล่งเหมือนกันน่ะ แต่การตัดสินใจครั้งนี้มันดีที่สุดแล้วจริงๆ

2อาทิตย์ต่อมา

  กว่าฉันจะเดินได้ตั้ง2อาทิตย์ ในที่สุดก็เป็นอิทสระสักที

  "เย้" ฉันร้องเสียงดังลั่นทำให้คนรอบข้างหัันมามอง ตอนนี้ฉันอยู่โรงพยาบาลมาถอดเฝือกออก

  "ยัยถังแก๊ส ทำอะไรของเธอเนีย ทุกคนหันมามองแล้วเห็นไหม" พีชว่า

  "อะไรก็ฉันดีใจนี่" ฉันว่าตอบ

  "ดีใจเวอร์ไปรึเปล่า" นายพีชว่า

  "นายลองมาเป็นฉันไหมล่ะ"เราลองคนเริ่มพูดเสียงดังขึ้น

  "เอาล่ะเอาล่ะ ยิ่งพวกนายสองคนทะเลาะกันคนยิ่งหันมามอง" พัชว่าตัดบท

  "เชอะ/ชิ" ฉันกับนายพีชสะบัดหน้าหนีใส่กัน เนียน่ะคนที่ชอบฉัน ไอ้คนบ้าแล้วมาว่าฉันเป็นถังแก๊ส ถังแก๊สอะไรจะสวยขนาดนี้ย่ะ

  "เฮ้อออ" พัชถอนหายใจหนัก

  "ฉันหิวแล้วอะ" ฉันว่าแล้วกุมท้องตัวเอง

  "ไปหาไรกินกัน" พีชว่าแล้วมากอดคอฉันทีเมื่อกี้ยังว่ากันอยู่เลย 

  "ไปสิ..." พัชพูดแล้วกำลังจะเดินก็เจอกับหนึ่งซะก่อนทำให้เราสามคนชะงัก

  "เอ่อ นั้นฉันไปก่อนน่ะ อยู่แถวนี้มันเหม็น" พีชว่าแล้วเดินไป หนึ่งมองตามพีชแล้วหันมามองฉัน

  "นั้นฉันก็..."

  "เดี๋ยว" ฉันกำลังจะพูดแต่ก็โดนหนึ่งขัด

  "มีอะไร" ฉันว่า

  "ฉันขอโทษ" หือ ขอโทษ?

  "..."

  "ฉันขอโทษที่ผลักเธอฉันคงรักคนไม่เป็นถึงได้หน้ามืดตามัวทำแบบนั้นไป ฉันขอโทษ" หนึ่งว่าแล้วมองหน้ามันอย่างสำนึกผิด ฉันก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงเหมือนกัน ไม่รู้ว่าเธอแสดงหรือว่าพูดจริงๆ

 "อื้อ ไม่มีไรแล้วใช่ไหมเราไปก่อนน่ะ" ฉันเดินออกมา หนึ่งได้แค่มองแล้วไม่ได้พูดอะไร จะให้ฉันทำยังไง แค่ไม่วุ่นวายต่อฉันก็คงพอแล้ว