แค่อยากให้รู้ว่ารักเธอ

 
นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นจากจินตนาการผู้เขียน เพื่อทำความฝันของ นัก(อยาก)เขียน
ให้สำเร็จ ด้วยการลงมือเขียน เขียนแล้วอยากแบ่งปันให้เพื่อนๆ นักอ่าน
เพื่อสร้างความสนุก ความบันเทิงให้กับนักอ่านที่น่ารักทุกคน
ทั้งนี้...มิได้มีเจตนาพาดพิงผู้ใดโดยมิได้ตั้งใจ ตัวละครมิได้มีตัวตนอยู่จริง ๆ
และบุคคลในภาพก็มิได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับงานเขียนชิ้นนี้
หากชื่อตัวละครชื่อพ้องกับชื่อผู้ใด ทางผู้เขียนก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ
 
ขอขอบพระคุณในการติดตาม ^^

 
บทที่ 28 ความรู้สึกที่หลากหลาย
          ก๊อกๆๆ
          เสียงเคาะประตูเรียกให้ชายหนุ่มที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดสำภาระต่างๆลงกระเป๋าเป้ใบโตต้องหยุดชั่วขณะ ขาเพรียวยาวเดินมาหยุดที่ประตูมือหนาบิดลูกบิดอะลูมิเนียมให้คลายออก เมื่อประตูเปิดออกก็เผยภาพผู้มาเยือน มุมปากของชายหนุ่มกดยิ้มกว้างเพราะความดีใจปนเปความงุนงงและคิดถึง ผู้มาเยือนยิ้มหวานให้เจ้าของห้อง
          ‘หรือว่าเราฝัน’ เขาคิดในในก่อนจะพิสูจน์ความจริงด้วยการหยิกแขนตัวเอง ความเจ็บคือคำตอบที่เขาได้รับและพิสูจน์ความจริงครั้งสุดท้ายชายหนุ่มโผเข้ากอดร่างบางตรงหน้าครู่หนึ่งแล้วเขาจึงปล่อยให้เธอ
          “มาได้ยังไงแล้วนายอาร์มยอมให้มาแล้วเหรอ” หญิงสาวยิ้มให้และพยักหน้าน้อยๆ กว่าพี่ชายจะอนุญาตก็ผ่านมาสองวันหลังจากวันที่เธอคิดแอบจะไปหาก้องภพ ส่วนพีรพัฒน์อยากแกล้งต่อแต่ก็อดสงสารและเห็นใจไม่ได้จึงยอม ไอรินทร์มองผ่านเข้าไปภายในห้องของของเขาพบว่าเสื้อผ้าข้าวของถูกรื้ออกมาวางไว้บนเตียงและมีกระเป๋าเป้ใบโตวางอยู่ในบริเวณนั้นด้วย
           “กำลังทำอะไรอยู่คะ” หญิงสาวเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ เป็นคำถามที่เขาไม่อยากตอบเพราะรู้ดีว่าเธอต้องสะเทือนใจแต่อย่างไรมันคือวามจริง
           “พรุ่งนี้พี่ต้องไปแล้วนะ” หญิงสาวฟังแล้วคิด เขาต้องไปแล้วจริงเหรอไปในที่ที่อันตราย คิดได้อย่างนี้เธอจึงอยากคัดค้านแต่คิดอีกแง่หนึ่งว่านี้คือหน้าที่รั่วของชาติที่ควรปฏิบัติรับใช้ประเทศชาติเพื่อสร้างความสงบสุขให้แก่บ้านเมือง ไอรินทร์กลืนคำพูดที่คิดอยากพูดครั้งแรกดวงตาคู่สวยกระพริบถี่เพื่อไล่ไอร้อนบางอย่างออกไป
           “ให้ช่วยอะไรไหมคะ” เธอเอ่ยอย่างยินดีอย่างน้อยนี้คือสิ่งที่พอจะทำให้เขาได้ก่อนไป
           ก้องภพพาไอรินทร์เข้ามาภายในห้องนอน แม้ว่าเจ้าของห้องเป็นผู้ชายแต่ห้องของเขาก็ถูกจัดอย่างเป็นระเบียบเพราะได้รับการฝึกระเบียบวินัยตั้งแต่เป็นนักเรียน เสื้อคลุมแขนยาวลายสีเขียวขี้ม้าที่เธอจะไม่ได้เห็นเขาใส่ มือเล็กลูบไหล่เสื้อที่รีดเรียบอย่างอาลัย ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนจะได้เจอกัน
          “รินทร์” ก้องภพเรียกคนที่กำลังใจลอยไปกับเสื้อของเขาและเห็นว่าดวงตาคู่สวยกำลังหม่นเศร้ายอมมองกองเสื้อของเขา ไอรินทร์หันไปหาคนเรียกซึ่งเขากำลังตบที่นอนบนเตียงข้างตัวที่ยังว่าง เธอเดินไปล้มตัวลงนอนโดยไม่ต้องคิดอะไรมาก คิดอย่างเดียวคืออยากอยู่กับเขาให้นานที่สุด ทันทีที่ศีรษะเล็กกระทบไหล่กว้างน้ำหยดใส่ที่ไม่พึงประสงค์ก็ร่วงหลนทันที
            ก้องภพโอบกอดร่างเล็กและเจ้าของร่างเล็กก็กอดตอบเช่นกัน “พี่ไปแค่หกเดือนเองเราค่อยโทรศัพท์หากันได้นะ” ชายหนุ่มปลอบใจใครไม่ค่อยเก่งจึงได้แต่พูดเสียงอ่อนโยนเพื่อปลอบเธอ
           “พอพี่กลับมาเราแต่งงานกันนะ” ริมฝีปากหนาหยักได้รูปกดยิ้มบางๆให้กับคำพูด ชายหนุ่มก้มลงมองคนในอ้อมแขนอย่างมีความหมาย เขาดีใจที่เธอเป็นห่วงและไม่ต้องการให้เขาไปแต่อย่างไรหน้าที่ก็คือหน้าที่ ก้องภพประคองศีรษะเล็กวางลงบนหมอนหนุ่มใบโตอย่างเบามือ นิ้วโป้งเรียวปาดคราบน้ำตาที่เปื้อนแก้มอย่าอ่อนโยนก่อนจะประทับริมฝีปากบนแก้มนุ่มอย่างอ่อนโยน
            ไอรินทร์หลับไปพักใหญ่แล้วรู้สึกตัวตื่นในช่วงบ่าย ดวงตาคู่สวยปรือขึ้นช้าๆ พยายามมองสำรวจรอบห้องแล้วพบว่าเจ้าของห้องไม่อยู่ กองเสื้อผ้าถูกพับเก็บเข้ากระเป๋าเป้เรียบร้อยเพราะเธอเห็นว่ากระเป๋าป่องมาก
           “ตื่นนานหรือยัง” เสียงทุ่มเอ่ยเข้ามาพร้อมร่างสูงของเขาที่เดินเข้ามาในห้องและเดินมาหยุดนั่งที่ขอบเตียง หญิงสาวยิ้มให้
            ก้องภพนำเรื่องที่เขาจะแต่งงานกับไอรินทร์มาบอกให้ผู้เป็นมารดารับทราบ ส่วนตัวคุณสุภาพรก็รักและเอ็นดูหญิงสาวเสมือนลูกสาวคนหนึ่งอยู่เป็นทุนเดิมแล้วจึงไม่ต้องคิดมากให้ปวดหัว ถ้าหากลูกชายได้ผู้หญิงอื่นมานี้สิต้องดูก่อน แล้วคุณสุภาพรและคุณเกรียงภพเป็นผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าบ่าวไปสูขอไอรินทร์ที่บ้าน เมื่อทางบ้านของฝ่ายหญิงทราบจึงยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะเป็นทองแผ่นเดียวกันกับบ้านเปรมสุดาเพราะรู้จักมักคุ้นฝ่ายชายตั้งแต่เด็ก มีอยู่คนเดียวเท่าที่ดูเหมือนว่าก้องภพต้องฝ่าด่านให้ได้ ไม่ใช่คุณวิชัยแต่เป็นพีรพัฒน์
            “ฉันจะเชื่อใจนายได้อย่างไรว่าจะดูแลน้องฉันได้” พีรพัฒน์ตีสีหน้าเคร่งขรึมจ้องหน้าว่าที่น้องเขยเขม็ง ก้องภพยืดหลังตรงมือข้างหนึ่งกุมมือว่าที่เจ้าสาวในอนาคตแน่นและมองเธออย่างมีความหมายก่อนจะหันไปสบตากับผู้ใหญ่ทั้งสี่ท่านและเพื่อนหนุ่ม
            “ผม ร.อ.ก้องภพ เปรมสุดา ขอสัญญาว่าจะดูแล น.ส.ไอรินทร์ วัฒธนเวช ให้ดีที่สุดครับ!” เสียงทุ่มกล่าวหนักแน่นและจริงจังทำให้ผู้ใหญ่ฝ่ายหญิงอุ่นใจยิ่งขึ้นเมื่อชายหนุ่มรักและพร้อมจะดูและลูกสาวของท่านได้ดี ส่วนพีรพัฒน์ก็พยักหน้ารับน้อยๆ
            วันเวลาล่วงเลยเข้าสู่วันใหม่ วันที่สดใสแต่กลับรู้สึกเศร้าโสกสำหรับไอรินทร์ เธอรีบตีนตั้งแต่ตีห้าเพื่อจะออกไปส่งก้องภพที่จะไปประจำการที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ตั้งแต่ออกจากบ้านไอรินทร์จับมือก้องภพไม่ปล่อยจนกระทั่งถึงที่ขึ้นรถ ก่อนที่เขาจะขึ้นรถชายหนุ่มกอดเธอเป็นครั้งสุดท้ายสักครู่แล้วจึงปล่อย
            “ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ” ไอรนิทร์กุมมือหนาแน่น จากนั้นรถบัสสีเขียวแก่แล่นออกไปช้าๆ พาหัวใจเธอออกไปพร้อมกัน
            แม้ระยะทางจะห่างไกลแต่หัวใจยังอยู่ด้วยกันทุกนาที อย่างที่เขาว่ากันว่าเทคโนโลยีสมัยนี้พัฒนาเร็วจนแทบตามไม่ทันอย่างเช่นเครื่องมือสื่อสารที่ทั้งโทร.ได้และยังสามารถใช้โปรแกรมวีดีโอคอลในการสื่อสารแบบไร้สายที่ได้ยินแค่เสียงและได้เห็นทั้งภาพทั้งเสียงสามารถช่วยบรรเทาความคิดถึงกันได้ไม่มากไม่น้อย
            [เวลาเนี่ยมันเดินเร็วไม่เคยรอใครเลยเนอะ] ชายหนุ่มแหงนหน้ามองท้องฟ้ายามวิกาลมีดวงดาวมากมายประดับเต็มท้องฟ้าผืนกว้างกำลังกระพริบแสงในตัวแข่งขันกันอวดสายตาผู้ชม ก้องภพรู้สึกว่าดวงดาวช่างน่าอิจฉายิ่งนัก ในทุกๆคืนต้องนอนกอดอาวุธทรงกระบอกแข็งทื่อ
            “นั้นสิคะ อีกสองเดือนพี่ก็หมดประจำการแล้ว” ไอรินทร์ซบใบหน้าลงบนหมอนข้างนุ่มนิ่ม ดวงตาคู่สวยทอดมองพระจันทร์ดวงโตสีนวลสุกใส มือเล็กข้างซ้ายที่มีแหวนเปลือกหอยประดับอยู่บนนิ้วนางเลื่อนขึ้นมาแตะกับริมฝีปากสีชมพู
            [เสียใจละสิ]
            “ค่ะเสียใจ” หญิงสาวว่าประชดและเงียบไปสักครู่ “เสียใจถ้าพี่ไม่กลับมา” เสียงหวานเอ่ยแผ่วลง รอยยิ้มบางๆเกิดขึ้นกับก้องภพ
            [วันที่พี่กลับอย่าลืมมารับด้วยนะ] เขาว่าอ้อนๆ ไอรินทร์ได้แต่ย่นจมูกใส่โทรศัพท์แล้วตอบว่า
            “ก็ได้” เสียงหวานตอบห้วนๆ
            [ตอบแบบนี้ไม่อยากมาละสิ...ขอโทษนะที่บังคับ ดึกแล้วนอนเถอะพรุ่งนี้ต้องทำงานไม่ใช้เหรอ] เสียงทุ่มว่าเอื่อยๆ
            “คุณทหารขี้งอนจัง จะไปรับถึงที่เลยค่ะ พี่ก็พักผ่อนเสียบ้างนะเดี๋ยวไม่มีแรงสู้เพื่อชาติ” ท้ายประโยคเธอออกเสียงเข้มแข็งทำให้คนปลายสายกดยิ้มบางๆ
            [คร้าบบบผม คืนนี้พี่ยังนอนไม่ได้หรอกเพราะต้องอยู่เวรที่ด่านจนเช้ามืด]
            “ระวังตัวด้วยนะคะ” เสียงหวานเอ่ยอ่อนโยนส่งความห่วงใยไปให้คนปลายสายได้รับความอบอุ่นหัวใจและมีพลังที่จะสู้ต่อไป
            “รินทร์ก็ดูแลตัวเองบ้างนะครับ”
            “ค่ะ”
            [เอาละพี่ต้องปะ...ตู้มมมมมมมมม ตู๊ดๆๆๆ...]
            “ฮัลโหล พี่ก้อง พี่ได้ยินรินทร์ไหม ฮัลโหลๆ” ไอรินทร์กดโทรศัพท์หาชายหนุ่มติดต่อกันหลายครั้งอย่างร้อนรนเสียงดังสนั่นจากปลายสายเมื่อครู่นั้นทำให้เธอใจคอไม่ค่อยดี เสียงปลายสายในโทรศัพท์บอกให้เธอทราบว่าไม่สามารถติดต่อกับก้องภพได้อีก…