ยัยเฉิมคนนี้ผมจองน่ะ

     งานเต้นรำที่ฉันก็ไม่ได้สนใจมาตั้งแต่แรก แต่ตอนนี้ฉันก็ต้องมาอยู่ในงานจนได้
"ปราย เป็นไร"วินถาม
"เปล่าหรอกแค่เบื่อๆอ่ะ"
"งั้นเรามีอะไรจะให้ดู"
หลังจากนั้นวินก็ลากเราไปที่ไหนสักแหงในโรงเรียน เพราะมันมืดมากจนมองอะไรไม่เห็น
"จะพาเราไปไหน"ฉันพูด
"ถึงแล้วล่ะ showtime"
มีไฟตามทางเดินและพลุสวยๆประดับท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ สวยสุดๆเลย ไม่เคยเห็นอะไรสวยขนาดนี้
"เรามาเต้นรำกันไหม"วินพูด
"เต้นรำ ฉันเต้นไม่ได้หรอก"ฉันพูด
"ปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันเถอะ"
แล้ววินก็จับมือฉันพร้อมกับเต้นรำ ทำไมฉันต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วย หรือนี้คือความรัก
"เอ่อ ปรายเรามีอะไรจะพูดนะ"วินพูดแล้วพาฉันไปนั่งตรงม้านั่งใกล้ๆ
"คือ ฉัน......"
"ชอบ.....เธอนะ"
ถึงแม้มันจะเป็นคนพูดที่แผ่วเบา แต่มันกับดังก้องภายในใจฉัน แต่เราคงไม่เหมาะกับวินหรอก ทั้งหล่อและรวยต่างจากเรา เราไม่ต้องการให้เขาลำบากเพราะเราอีกแล้ว
"ขอโทษนะ เราชอบนายไม่ได้"ฉันพูดก่อนจะเดินออกมาจากตรงนั้นด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุด นี้คงเป็นทางเลือกที่ดีแล้วนะ
 
"ปราย"
"อ้าว บุ๊ค"ฉันรีบปาดน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนที่บุ๊คจะมาเห็น
"ไม่สบายเหรอ" บุ๊คถามแล้วมานั่งข้างๆ
"อืม"ฉันพูดด้วยเสียงเรียบ
"งั้นเราไปหาไรทำกัน"บุ๊คก็พาฉันไปที่ที่หนึ่ง ซึ่งมันก็คือห้องเรียนคหกรรมพร้อมกัยของอะไรบ้างอย่าง
"วันนี้เราจะพาปรายมาทำคุ้กกี้"บุ๊คแล้วยิ้มหวาน
"คุ้กกี้เหรอ"ฉันพูด
"ใช่ เริ่มกันเลย"
หลังจากนั้นก็ถึงเวลาทำอาหาร ที่ดูเหมือนจะเละเทะไปหน่อย แต่มันก็สนุกมากเลยละ จนทำเสร็จ
"เสร็จแล้วจ้า"ฉันเอาคุ้กกี้ที่อบใหม่ออกจากเตา แต่ลืมใส่ถุงมือ มันเลยหกออกมาเกือบหมด
"โอ๊ย"ฉันพูด
"เป็นไรหรือเปล่า"บุ๊คนีบเดินมาหาพร้อมดูมือ
"เพี้ยง เพี้ยง หายแล้ว"
"เล่นเป็นเด็กไปได้"ฉันพูดแล้วยิ้ม
"ยิ้มซะที"บุ๊คพูด
"เราก็มีความสุข ก็ยิ้มสิ"
"ดีใจด้วยนะที่เธออยู่กับฉันแล้วไม่ร้องไห้"
บุ๊คพูดคำนั้น ฉันก็เงียบไปในห้องจึงเต็มไปด้วยความเงียบ
"เรามากินคุ้กกี้กันเถอะ"และฉันก็เป็นคนทำลายความเงียบนั้น
เราทั้งสองก็กินคุ้กกี้กันจนไม่รู้เลยว่ามีคนแอบมองผ่านหน้าต่างอยู่ข้างนอก
ฝั่งวิน
"มันคงดีแล้วล่ะ ที่ปรายกับบุ๊คจะรักกัน"
"ถ้างั้นเราคงไม่ห่วงปรายแล้วล่ะ เพราะเรากำลัง........"
 
 
 
ติดตามกันต่อนะ ขอโทษที่หายไปนานมากกกกกกกกกกกกกกกกกแต่ก็จะพยายามมาแต่งให้จบเรื่องนะค่ะ