ยัยเฉิมคนนี้ผมจองน่ะ

     "ผมกำลังจะไปต่างประเทศ" เพื่อไปเรียนต่อและเป็นดาราที่มีชื่อเสียงที่นั้น มันเป็นการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่มาก แต่ตอนนี้ผมคงสบายใจแล้วล่ะ

ส่วนผมคงต้องเจ็บอยู่แบบนี้ เธอเป็นคนเดียวที่ทำให้ผมชอบและตลอดไป

ฝั่งฉัน

เฮ้อ ทำไมเราถึงต้องวิ่งหนีมาแบบนั้นด้วย ทั้งที่เราก็รู้สึกดีๆกับวิน ทำไมกัน ฉันได้แต่มีความคิดแบบนี้อยู่ในหัวหนักอึ้งมาก ฉันได้แต่คิดไปเรื่อยๆจนไม่รู้ว่าตัวเองเดินมาถึงบ้านได้ไง บ้านตัวเองไม่ใช่บ้านวิน โครตไกลเลยเดินมาได้ไง

"อ้าวลูก มาได้ไงเนี้ย"แม่ฉันเปิดประตูมาพอดี แล้วเจอฉัน

"เอ่อ คือ เดินมาค่ะ"ฉันพูดแล้วเดินเข้าบ้านไป

ฉันรีบขึ้นห้องที่ไม่ได้อยู่มานาน คิดถึงที่สุดเลย เตียงแข็งๆแบบนี้ เราไม่อยากอยู่ที่นั้นแล้ว เรากลัว กลัวความรู้สึกตัวเอง

เช้าวันรุ่งขึ้น

ฉันได้กินข้าวที่บ้าน แล้วมองไปรอบๆ วันนี้เป็นวันอาทิตย์ฉันก็เลยอยู่บ้าน ช่วยทำงานบ้านแทนแม่ที่ไปทำงาน ทุกอย่างก็เหมือนเดิมนะ ยกเว้น ฉันที่เปลี่ยนไป ฉันกลับคิดถึงบรรยากาศที่นั้น กลับคิดถึงวินขึ้นมา ทำไมกัน 

แอ๊ด แอ๊ด

เสียงกดกริ๊งหน้าบ้าน ใครมากันนะ ฉันคิดแล้วก็เปิดประตูไปดู พบกระเป๋าเดินทางที่เราเอาไปบ้านวินตอนนั้นนิ มาอยู่นี้ได้ไง

"นี้อะไรอ่ะ"ฉันหันไปเจอกล่องใบหนึ่ง เป็นกล่องไปรษณีย์ ผู้มอบก็ไม่มี มีแต่คนส่งมอบซึ่งกลับเป็นฉัน 

ฉันเก็บของเข้าบ้านก่อน เสร็จฉันก็เปิดกล่องนั้นขึ้นมาดู ซึ่งมันเป็นรูปตั้งแต่ฉันเด็กๆจนถึงฉันตอนนี้ อย่าบอกนะว่า คนที่เราชอบมาโดยตลอดจะเป็นวิน

ฉันไม่รอช้า ฉันรีบปิดบ้านและออกไปข้างนอกทันที ฉันไม่สนอีกต่อไปแล้ว แค่อยากจะรู้ความจริงทุกอย่างจากปากวิน

หน้าบ้านวิน

กิ่ง ก๊อง กิ่ง ก๊อง

มีคนรับใช้เดินมาเปิดประตูโดยไม่ถามอะไร ฉันเดินเข้าไปและก็พบวินกำลังอ่านหนังสืออยู่

"นี้มันอะไรกัน"ฉันพูดพร้อมกับหยิบกล่องไปรษณีย์มาให้วินดู

"ก็ไม่เห็นมีอะไรนิ"วินพูดแล้วก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป

"มันจะไม่มีได้ไง"ฉันพูด

"...."

"....."

"เงียบแบบนี้ ให้มันได้อะไรขึ้นมา ตอบมาสิว่านายคือผู้ชายคนนั้น"ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่โกรธอย่างสุดขีด

"ใช่ ฉันคือคนนั้น"วินพูดพร้อมยิ้มอย่างแสยะ

"นาย!!! นายทำให้ฉันต้องร้องไห้ทุกวัน กลัวการเจอคนภายนอก ฉันไม่อยาก ไม่อยากจะพบนายอีกแล้ว ชีวิตฉันที่โดนนายพูดว่าอัปลักษณ์ต่อหน้าคนอื่นจนฉันต้องย้ายโรงเรียน เพราะนาย" ฉันพูดพร้อมกับร้องไห้ ส่วนวินก็ก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป

"ฮือ ฮือ แต่ทำไม ทำไมฉันต้องฮือ ฮือ"

"กลับชอบคนแบบนายได้นะ"ฉันพูดแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น แต่วินก็มาดึงแขนฉันไว้

"ที่บอกว่าชอบเรามันจริงรึเปล่า"วินพูดพร้อมกับทำหน้าบ๋องแบ๊ว

"ช่าย พอใจยัง"ฉันพูดพร้อมกับปาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

"เราขอโทษทุกอย่าง ไม่ได้หวังให้เธอให้อภัยฉันหรอกนะ"วินพูดพร้อมจับมือทั้งสองข้างของฉันแน่นมาก

"..."

"แต่เราจะชอบเธอแบบนี้ต่อไปนะ"วินพูดพร้อมเอามือมาเช็ดน้ำตา

"...เราก็ไม่ได้เกลียดเธอนิ เรายังเป็นเพื่อนกันได้นะ"ฉันพูดพร้อมยิ้ม

"เรามีเรื่องจะบอก"วินพูด

"เป็นแฟนกันนะ"วินพูดแล้วยิ้มให้

"...ได้"ฉันพูด วินเข้ามากอดฉันอย่างแนบแน่น จนหายใจไม่ออกแต่ฉันกลับอยากให้เขากอดอย่างนี้ต่อไป

"ปราย เราต้องไปเมืองนอกนะ"ฉันได้ยินคำนั้นปั้บ กลับรู้สึกใจหาย

"ต้องไปสินะ"ฉันพูด

"อืม"

"วันไหนล่ะ"ฉันพูดแล้วมองหน้าวินแบบเศร้าๆ

"อีกสัก2-3วันนี้แล้วล่ะ"วินพูด

"ทำไมมันเร็วจัง"ฉันพูด

"ก็นะ"วินพูดพร้อมยิ้มเล็กน้อย

"แต่ฉันจะรอ รอวันที่เราจะอยู่ด้วยกัน"ฉันพูด

วินยิ้ม และเราสองคนก็ค่อยๆโน้มริมฝีปากมาประกบกันอย่างเบาๆ เราอยากจะอยู่แบบนี้ตลอดไป ถึงแม้เราจะยังเด็ก แต่ความรักเรานั้นก็มีความสุขมาก ดูแลกันอย่างนี้ต่อไป

                                                     THE END

จบแล้วจ้า  แต่งไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่แต่อยากให้อ่านกันเยอะๆนะค่ะ