Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

SpecialChapterJamily

ในที่สุดฉันก็ได้บทอันแสนล้ำค่าแบบเยอะๆ ซักที บทนี้เป็นของฉันล้วนๆ เลยค้า โฮะๆๆๆ ครั้งนี้ฉันจะเป็นนางเอกเองก็แล้วกันสินะคะ #ไม่เห็นด้วยยย!!! ฉันรู้ค่ะ ว่านางเอกของทุกคนแม้แต่โลเวลคุงเองก็คือ...อลิซ...ใช่มั้ยละ ถึงแม้ว่าฉันจะชวนเขาคุย ชวนเล่น ชวนไปกินข้าว ชวนกลับบ้านด้วยกัน เขายังไม่สนใจ เอาแต่คุยเรื่องของอลิซๆๆๆ เดี๋ยวไปเล่นก็พี่สาว เดี๋ยวไปหาพี่สาว เดี๋ยวไปกินข้าวกับพี่สาว เดี๋ยวไปหาพี่สาว เดี๋ยวกลับกะพี่สาว อะไรๆ ก็พี่สาวๆๆๆ ฉันไม่เคยอยู่ในสายตาเลยสินะ! แม้ตอนนี้มันทำให้ฉันยังอิจฉาขี้ตาเขาเลย (ถึงจะไม่ค่อยเห็นมีก็เหอะ)

แต่ถึงอย่างนั้นเจ้าตัวเขาก็ยังไม่รู้ว่าอลิซอะไรนั้น คอยมองและเดินตามเป็นพวกสล็อกเกอร์อยู่ตลอดเวลา แม้แต่ตอนนี้ก็ด้วยอ่ะนะ ตามอยู่ข้างหลังในระยะไม่เกินร้อยเมตร เธอตามมาซะจนฉันกลัวเลย แบบว่ากลัวจนฉันรู้สึกขนลุกวูบวาบไปเลย จนไม่ต้องหันไปก็รู้ได้เลยว่ามีคนกำลังมองมาด้วยสายตาอาฆาต! ...แต่จะโกรธก็ไม่แปลกนี่ ก็ฉันเวลาเดินไปไหนมาไหนก็เดินควงแขนโลเวลคุงตลอดเลย ถึงเขาจะพึ่งย้ายเข้ามาแต่พวกเราตัวติดกันอย่างกับปลาต้องโก๋ เลยโดนเพื่อนล้อเป็นประจำ พวกเราก็พึ่งจะม.3 เองละนะ เด็กน่ารักใสๆ

“นี่แจมมีลี่ช่วยเลิกเอาแขนของเธอมาควงแขนของฉันสักทีจะได้มั้ย” เขาก็พูดแบบนี่เป็นประจำนั้นแหละ (เพราะฉันควงแขนเขาเป็นประจำอยู่แล้ว)

“ถ้าไม่ละ” ฉันเริ่มพูดเล่นเสียง

“รำคาญเลยบอกตรง” เย็นชามาก T^T นี่ถ้าฉันไม่ได้ชอบเขาตั้งแต่แรกพบนะ ฉันจะไม่ยอมทนถึงขนาดนี้หรอก “ แล้วถ้าไม่ปล่อยนะ!”

“จะทำไม! จะทำอะไรฉันรึไง!” ฉันเริ่มพูดด้วยท่าทางท่าทายยั้วโหโม แต่ถ้าเขาจะทำร้ายฉันจริงๆ ฉันเองก็คงไม่รอดแน่ มีอยู่ครั้งนี้เขาคอยสะลัดมือฉันออก แต่ไม่ใช่แค่มือฉันเท่านั้นที่ออก ตัวฉันก็ออกไปด้วย หรือก็คือตัวปลิวเลย แต่อาจารย์มาเห็นพอดี อาจารย์เลยสั่งว่าห้ามทำอีก… “ฉันจะเข้าห้องน้ำ! จะตามไปด้วยเลนมั้ย!!!” ฉันมัวแต่มโนที่ได้เดินกับเขาจนไม่รู้เลยว่าเราเดินมาถึงหน้าห้องน้ำชายกันแล้ว แต่ผู้หญิงถึกอย่างฉันไม่อายหรอกนะ (น่าด้านนั้นเอง)

“อา...ถ้างั้นฉันรอตรงนี้แล้วกัน” ฉันปล่อยแขนของเขาให้เป็นอิสระ แล้วคอยมองจนกว่าเขาจะเข้าห้องน้ำไป (ไม่ยอมให้หนีไปได้ง่ายๆ แน่)

“ยัยผู้หญิงโรคจิต…” เขาพูด (เบาๆ) แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ที่พูดเมื่อกี้คิดว่าฉันไม่ยินรึไง -_-

เฮ้อ~ เขาไม่มีวี้แววว่าจะเริ่มสนใจฉันเพิ่มขึ้นเลย ทั้งๆ ที่ฉันก็โชว์ความรู้ตอนเรียน ถึงจะฉลาดน้อยกว่าเขาก็เหอะ เขาทั้งๆ ที่พึ่งย้ายมาแท้ๆ แต่ก็ได้ท็อปในทันที ถือว่าเป็นอัจฉริยะยังได้เลย (อัจฉริยะมาดนิ่งจอมเย็นชา) แต่ก็ไม่ใช่แค่การเรียนเท่านั้นถึงฉันจะโชว์การเล่นกีฬาอันสง่างาม ถึงจะเต้น ถึงจะร้องได้ดีเป็นที่หนึ่งแค่ไหนเขาก็ไม่สนใจ ตามจริงฉันเป็นดาวท็อปประจำระดับม.ต้นเลยนะ ทุกคนก็ชอบฉันทักฉันอยากรู้จักฉันแท้ๆ แต่พอฉันเล่าอะไรให้ฟังเขาก็บอกว่า ‘ไม่ได้ถาม’ ฉันนี่ก็สตั้นไปห้าวิเลย แต่ฉันก็ทนๆๆๆ มาตลอด ใกล้ท้อแล้วละ...ซะเมื่อไรละ! กับเรื่องแค่นี้ฉันไม่ยอมท้อง่ายแน่ๆ คอยดูเถอะ!!!

ตึกๆ ตึกๆ

มันเป็นเสียงของคุณสล็อกเกอร์ที่ตามพวกเรามา พวกเขายังคอยมองอยู่ห่างๆ แต่โลเวลไม่ได้อยู่ตรงนี้ ฉันเลยตกเป็นเป้าสายตาแทน ทำให้ฉันสั่นจนต้องทำเป็นเดินไปเดินมา แล้วจากนั้นผู้หญิงที่น่าจะเป็นยัยอลิซก็เดินตรงมาทางฉัน ฉันพยายามจะมองรอบๆ (-_- ) ( -_-) แต่รอบๆ ฉันไม่มีใครเลย! นอกจากฉัน ฉันจึงรู้ทันทีว่าเขามาหาฉัน มันดูน่ากลัวและอันตรายจริงๆ (>_< ) ( >_<)

“เธอคือ คุณแจมมิลี่สินะ” เป็นคำถามที่สุภาพเกินคาดแหะ

“ใช่” ฉันตอบไปสั้นๆ แบบนั้น

“ฉันมีเรื่องอยากจะถามเธอหน่อย” ใครชื่อหน่อยมิทราบ?

“ฉัน? อะไรละ” ฉันนี้พูดเหมือนรุ่นเดียวกันเลยเนอะทั้งๆ ที่เขาแก่กว่าฉันตั้งสองปีเลยแท้ๆ ตามจริงฉันไม่ใช่เด็กไม่มีสัมมาคารวะแบบนี้หรอกนะ แต่ว่าที่ฉันเป็นแบบนี่ก็เพราะเธอก็คือ อลิซ! ศัตรูของฉัน!!!

และเรื่องนี่ต้องมีการขู่กันซะหน่อยแล้ว...