Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

ในที่สุดฉันก็เจอเด็กผู้หญิงที่เดินควงมากับชินตอนที่มาหาฉันแล้ว มองดูดีๆ เธอก็น่าจะเป็นลูกครึ่งด้วย ก็ผมสีทองผิวขาวสะอาดตัวดูนุ่มนิ่ม ปากสีชมพูน่ารัก ฉันละยอมแพ้คนแรกเลย เรื่องการแต่งสวยจัดเต็มขนาดนี้ เพราะว่าฉันสู้เรื่องสวยตามธรรมชาติ ไม่พึ่งพาของฟุ้มเฟื่อยอย่างเครื่องสำอาง

“คือ...ฉันมีข้อข้องใจเกี่ยวกับเธอน่ะ” ถึงจะเห็นการบรรยายความคิดเป็นสารพัดแล้ว แต่ตามจริงถ้าเป็นคนที่ไม่รู้จักหรือแปลกหน้าฉันจะอายมากๆ ตามจริงฉันก็ตามชินกับเด็กคนนี้มานานแล้ว แต่ไม่กล้าเข้าไปทักสักทีมัวแต่รอหาโอกาส พอชินไปเข้าห้องน้ำ ยัยเกรซก็บอกว่าตอนนี้แหละ ฉันเลยรวบรวมความกล้าเข้ามาทักก่อนจะถูกหาว่าเป็นพวกโรคจิตที่คอยตาม (หรือโดนคิดไปแล้ว? )

“ไม่อะไรก็รีบๆ พูดมาสิ เดี๋ยวโลเวลคุงก็หนีไปหรอกหรอก! ” โลเวลคุง? คงไม่ต้องถามแล้วมั้งว่าทั้งสองคนสนิดกันรึเปล่า แต่มันก็ไม่แน่นะ ที่ทั้งสองคนจะเป็นแฟนกัน

แต่ว่าเขาเดินควงแขนกันด้วยนะ เรียกว่าคุงด้วย แล้วฉันจะถามดีมั้ย สัยมารยาทรึเปล่า เด็กคนนี้ก็ท่าทางรีบอยู่ด้วย โธ่เอ้ย! ยัยลิซ มาปอดแหกเกรงใจทำไมเอาตอนนี้ เดินเข้ามาแล้วก็ถามไปเลย!

“เอ่อ...ถ้าตอนนี้เธอรีบ หลังเลิกเรียนช่วยมาพบฉันหน่อยได้มั้ย ที่ดาดฟ้าตึกสร้างใหม่น่ะ” ฉันนี่นะ ไม่กล้าพูดสักที ต่อเวลาอยู่นั้นแหละ โรงเรียนฉันเป็นโรงเรียนแห่งเดียวที่มีดาดฟ้า เพราะมันค่อนข้างหายากแต่ว่า...กลับบ้านช้าหน่อยก็คงไม่เป็นไร (มั้ง)

“ได้ แล้วเจอกัน...ฮึๆ”

หัวเราะ? ฮุ่ย~ ขนลุก หัวเราะได้ชวนสยองมาก ราวกันจะเตรียมกับดักไว้รอฉันอย่างนั้นแหละ...แต่ก็สบายใจได้เปาะหนึ่ง เพราะเธอเดินไปแล้ว แถมยังลืมหนูน้อยชินจังไปแล้วด้วย (o_O  ) (  O_o) อ๊ะ! นั้นไงมาแล้วๆ แต่ถ้าเจอตอนนี้! ไม่นะ!

พลึบ!

เมื่อเห็นเขา ปฏิกิริยาฝีเท้าของฉันมันก็ไปเอง มันรีบกระโจนเข้ามาที่พุ่มไม้ข้างๆ ทันที โชคดีนะที่ไม่มีหนาวจึงไม่ค่อยเจ็บมากเท่าไร แล้วทำไมฉันต้องด้วยเนี่ย อายงั้นหรอ? ก็ต้องอายสิ ฉันซึ่งเป็นสาวน้อยน่ารักผู้ใสซื่อสุดแบ๊วมายืนอยู่หน้าห้องน้ำชายนี้นา - - ไม่ถูกหาว่าบ้าก็โรคจิตอ่ะ

“เฮ้อ~ กลับไปแล้วสินะ น่ารำคาญจริงๆ ยัยผู้หญิงคนนี้ T_T ” เขาพูดแบบนั้นแล้วเดินกลับห้องไป แต่ว่านี่คงเป็นคำบ่นสินะ รำคาญหรอ? แสดงว่าชินไม่ชอบที่เด็กผู้หญิงคนนั้นเข้ามาหาสินะ แล้วจะเป็นแฟนกันแน่รึเปล่านะ หลังเลิกเรียน ทุกอย่างต้องแจ่มแจ้ง!

6. น.

เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ ยังไงก็ยังไม่ทันได้เตรียมใจเลยนะ T^T  สคริปในหัวก็ไม่มี...คงต้องพูดกลั่นมาจากหัวสดๆ ร้อนๆ เท่านั้นสินะ ฉันคงไม่มีเวลามาคิดมากแล้ว เพราะตอนนี้ฉันมาถึงประตูดาดฟ้าแล้วเรียบร้อย...

ตึกๆ ตึกๆ

ถึงจะคุยกับเด็กรุ่นน้องแต่มันก็ประหม่าพอๆ กับไปสารภาพรักกับใครสักคนเลย

แอด~~~

เปิดออก! ชิ่ง!! ผลที่ปรากฏ...ชินและเด็กคนนั้น...จูบกันอยู่!!!

แปะ! แปะ!

ฉันตบหน้าตัวเองเพื่อเรียกสติ เพราะเมื่อกี้ฉันแค่จินตนาการจำลองเหตุการณ์ เผื่อเอาไว้จะได้ทำใจได้เร็วๆ เอาใหม่แล้วกัน

เปิดออก! ชิ่ง!! ผลที่ปรากฏ...เด็กคนนั้น...ยังไม่มาเลย สิ่งที่เห็นก็มีแต่ นักเรียนชายกลุ่มหนึ่ง (ประมาณห้าคน) กำลังรุมทำร้ายเด็กนักเรียนที่ท่าทางน่าจะเป็นรุ่นน้องอยู่...แล้วฉันควรทำยังไง!?

เมื่อฉันได้เห็นเหตุการณ์นี่แล้ว สมองของฉันจึงเริ่มทำการประมวลผลที่จะเกิดต่อจากนี้โดยอัตโนมัติ ซึ่งตัวเลือกที่มีไม่มาก ก็ได้เริ่มพุดเข้ามาในหัวซึ่งมีดังนี้!

1. ! ในขณะที่พวกนั้นยังมองไม่เห็นตัว! <<< นี้ก็อาจจะดีนะ ถ้าพวกนั้นยังไม่เห็นตัวฉัน
2. <<< แล้งน้ำใจ! แล้วก็ไม่ชัวว่าพวกนั้นจะไม่ทำร้ายฉัน
3. ! <<< ตามจริง...ฉันก็เคยชนะการแข่งยูโดมาบ้างนะ แต่การให้สู้กับเหตุการณ์จริงแบบนี้...ฉันก็กลัวนะ!

ผลจากการประมวลคือ...ข้อ... 1!!! ไม่ใช่แหละ ข้อ 3 ตางหาก! ฉันไม่ใช่คนแล้งน้ำใจอะไรขนาดนั้น แล้วอีกอย่าง ทั้งๆ ที่เคยชนะการแข่งมาแล้วยังมากลัวอีก มันไม่ใช่เรื่องเลย! (นางเอกออกโรง)

ตึก! ปัก! ตุบ!

ฉันหลับตาปี้ก่อนจะลืมตาอีกครั้งเมื่อได้ใช่ครบทุกกระบวนท่าเรียบร้อยแล้ว ผลที่ได้คือ...สลบคาที่กันทุกคน เด็กนักเรียนที่ถูกทำร้ายก็ได้แต่คนมองเอ๋อ ตาค้าง ฉันคงจัดหนักเกินไปละมั้ง

“ไม่เป็นไรนะ” ฉันหันหน้าไปถามเด็กคนนั้น แล้วเด็กคนนั้นก็ตบหน้าตัวเองเหมือนกำลังเรียกสติให้กลับมาสู่ความเป็นจริง

“คะ...ครับๆ ไม่เป็นไร” จากเสียงที่ฟังดูสั่นๆ แสดงว่าเด็กคนนั้นคงจะกลัวมากสินะ

“อ่า...ไม่ต้องกลัวแล้วนะจ๊ะ พวกนั้นสลบกันไปแล้ว”

“เปล่าครับ เรื่องนั้นผมไม่ได้กลัว แต่ผมกลัว...”

“ฮือ?”

“ผมกลัวพี่มากกว่า เป็นผู้หญิงแต่สู้ได้ขนาดนี้ บ้านผมเค้าเรียกว่า...”

“พอๆ ไม่ต้องพูดแล้ว เอาเป็นว่าเธอกลับไปได้แล้ว เย็นมากแล้วด้วย” ฉันรีบหยุดก่อนที่เด็กคนนั้นจะพูดอะไรทำร้ายจิตใจฉันมากไปกว่านี่ “ยังไงนี่ก็เย็นมากแล้ว เดี๋ยวถ้าเจ้าพวกนั้นก็ได้สติตื่นมาทำร้ายอีกหรอก รีบกลับไปซะเถอะ (เจ้าเด็กปากเสีย) T^T” พูดจบฉันก็หันหลังเดินกลับไปทางบันได

นี่ก็เย็นมากแล้วเด็กคนนั้นคงกะจะผิดนัดละสิ แต่ก็ดี จะได้ไม่ต้องปวดหัวนึกคำพูด แค่นี่ก็ปวดหัวมากพอแล้ว