Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

12:00 น.

เมื่อเช้ากว่าจะฉันปลีกตัวออกมาได้แล้ว หวังว่าชินจะยอมเป็นเด็กดีอย่างที่ฉันคิดนะ... กลางวันนี้จะกินอะไรดีนะ เดินไปหาเกรซกับฟิวส์ดีกว่า... ตอนนี้ฉันเดินมาถึงห้อง 2 – B ที่ฉันเรียนอยู่แล้ว ห้องนี่ก็เรียบๆ แต่ยังดีที่มีเกรซกับฟิวส์มาอยู่ห้องเดียวกันด้วย เพราะสองคนนี่พึ่งได้จริงๆ ...เอ่อจริงสิ ฉันจะต้องดูข้อมูลที่ฟิวส์รวบรวมมาได้ซะก่อน ฉันเกือบลืมไปเลยนะเนี่ย ก็มันมีเรื่องเกิดขึ้นเยอะนี่นา...

พรึบ!

มันเป็นเสียงเปิดประตูชนิดหนึ่ง...แต่ก็ไม่ต้องสนใจเสียง สิ่งที่ต้องสนใจคือ...ทำไมก็ไม่รู้ไม่ทราบทุกคนจดจ้องมองมาที่ฉัน เหมือนฉันเป็นจุดรวมสายตาไปเลย แต่ว่าส่วนใหญ่ที่มองมาก็จะมีแต่...ผู้หญิง!?

“นี่ๆ อลิซๆ เธอเนี่ยมีน้องชายตั้งแต่เมื่อไหร ไม่บอกกันบ้างเลยนะ” เพื่อนคนหนึ่งที่ไม่ค่อยจะสนิดกันก็ได้วิ่งเข้ามาหาฉันที่กำลังยืน (หน้าเหวอ)

มินท์ เพื่อนร่วมห้องที่ปกติจะไม่ค่อยมายุ้งกับฉัน แต่จูจู่เข้ามาทักแบบนี่ก็น่าแปลกนะ แล้วน้องชาย? เฮ้อ~ ชินละสิน หยุดมากวนใจฉันบ้างจะได้มั้ย!!

“แล้วทำไม เขามาที่นี่เหรอ? ”

“ใช่ๆ น่ารักมากเลยนะ แต่เหมือนจะควงแฟนมาด้วย น่าตาเวรี่ๆ น่ารักเลย >//< ที่มาเพราะคงจะมาบอกพี่สาวละมั่ง เขาถามด้วยว่า ‘พี่ อลิซอยู่ไหน?’ แบบนี่น่ะ น่าอิจฉาจังน่าาา ใช่ๆ เค้าบอกว่าเดี๋ยวจะมาใหม่ด้วยนะ”

แล้วฉันก็ไม่ฟังประโยคใดๆ ที่เธอจะพูดอีก เพราะตอนนี่เรื่องที่เธอได้พูดไปมันยังคงติดค้างอยู่ในความคิดของฉันเรียบร้อย แต่ถึงน่ารักอยู่หรอก แต่ว่าอะไรนะ! ควงแฟนมาด้วย! o_O นี่แค่วันแรกเองนะ แล้วขาของฉันซึ่งมันก็อยากรู้ความจริงเหมือนกัน จึงได้เดินมาถึงโต๊ะของเกรซ

“แหมๆ หน้าเธอมันฟ้องแล้วนะ แถมเดินท่าทางอารมณ์เสียมาด้วย แบบเนี่ย~ มันเรียกว่า ‘หึง’ นะจ๊ะอลิซ” เกรซพูดยั่วฉันทั้งๆ ที่มันเป็นไปไม่ได้ อย่าว่าแต่หึงเลย ฉันไม่ชอบเขาซะหน่อย...

“อะไรยะ มันจะเป็นไปได้ไง ดูหน้าฉันให้ดีๆ สิ ฉันนะไม่ได้ชอบเค้าสักหน่อย จะไปชอบใครก็แล้วแต่เค้าเหอะ ฉันไม่สนใจหรอก!” ฉันใช้นิ้วชี้ ชี้มาที่หน้าของฉัน เพื่อนให้เธอดูหน้าฉันดีๆ

“ร้อนตัวเห็นๆ - - ยอมรับบ้างก็ดีนะ จะได้ไม่ต้องรักเขาข้างเดียว”

“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง! ไม่รู้ด้วยแล้ว!!” ฉันเชิดหน้าแล้วหมุนตัวออกไปทางประตู คนยิ่งหิวอยู่ แบบนี่ก็ยิ่งหน้าอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่ T^T

“ว่าแต่เด็กคนนั้นที่ควงมากับชินเป็นใครนะ” เกรซกอดอกครุ่นคิดเดินไปเดินมา ฉันรู้สึกได้ว่าเธอคิดถึงจนฉันเห็นภาพว่าเธอกำลังขุดบ่อน้ำมันที่ลึกกว่ายี่สิบเมตรแล้ว~ “ไม่ไหวๆ เด็กคนนั้นคิดอะไรอยู่กันนะ ถ้าอยากจะให้ลิซหึงก็มาปรึกษาฉันได้แท้ๆ”

หึๆ ยัยเกรซกล้าพูดแบบนี่กับฉันแล้วงั้นเหรอ ตอนนี้ฉันคงจะทำท่าเหมือนนางแม่มดที่กำลังหงุดหงิแล้วหัวเราะ ผสมยาใส่ผสมยาอย่างบ้าคลั่ง ใส่หางแมงมุม (ร้องฮ่ะๆ) ใส่หัวหนู (ร้องหึๆ) ใส่คอไก่ (ออกมาเป็นยาอะไรก็ไม่รู้) ฉันยังไม่เข้าใจตัวเองเลยว่า มันเกี่ยวกันมั้ย... แต่สภาพที่ฉันหึๆ ก็ไม่ใช่เพราะเกรซหรอกนะ สิ่งเดียวตอนนี้ฉันที่ฉันคิด คือเด็กคนนั้นที่มากับ ‘เค้า’ คือใคร? อยากได้คำตอบ อยากรู้ อยากทราบ อยากเข้าใจให้มันแจ่มแจ้ง เพราะว่าคนอย่างชินไม่มีทางควงคาไปไหนมาไหนหรอก!!! แบบนี้ไม่ได้เรียกว่าหึงนะ!!!

และที่สำคัญ!! ฉันต้องสืบหาความจริงให้ได้!!!

วันถัดมา 12.00 น.

วันนี้ฉันจัดเต็มมากทั้งๆ ที่วันนี้นักเรียนม.5 อย่างฉันจะได้หยุดแท้ๆ แต่ด้วยเหตุคือความอยากรู้ อยากเห็น อยากทราบ ว่าเด็กคนนั้นเป็นใครกันแน่ ฉันจึงใส่เสื้อผ้าที่ดูตัวเล็กกว่าปกติทำผมทรงแบ๊วน่ารักเพื่อให้เข้ากับการเป็นเด็กม.4  อย่างดูเป็นธรรมชาติ คนอย่างฉันมันเป็นพวกโตเร็วเลยดูโตเร็ว (ตัวใหญ่) กว่าคนอื่นนิดหน่อย แต่เพื่อนการหาความจริงฉันจะต้องทน!! (สงสัยเรื่องนี้คงต้องเปลี่ยนแนวไปเป็นแนวสืบสวนสอบสวนแล้วละ) คติก็คือ ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้น!!!

ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมามัวสาธยายบรรยายความคิดที่ฉันมโน แต่เป็นเวลาที่ฉันต้องสืบหาอย่างจริงจัง!! ก็เพราะมีเหตุที่เด็กที่น่าตาไม่คุ้นมาทักฉันว่า ‘เอ้า! อาจารย์แต่งคอสเพลย์เหรอครับ’ ฉันนี่สตั้นไปสิบวิเลย ตามจริงฉันมากับยัยเกรซ แต่ทำไมเจ้าเด็กปากเสียถึงมาทักแต่ฉันนะ! หลังจากที่ฉันได้สติหยุดสตั้นเพราะเสียงอันแสบแก้วหูที่ยัยเกรซหัวเราะ มันน่าตลกขนาดนั้นเลยเหรอ? -//- เพราะฉะนั้นฉันต้องสืบข้อมูลให้เร็วที่สุดไม่งั้นต่อไปคงไม่ใช่แค่อาจารย์แน่ (ฉันเดาว่าต่อไปอาจจะเป็นแม่บ้านทำความสะอาด T_T)

“อาจารย์คอสเพลย์คะ เป้าหมายมาแล้วค่ะ” อาจารย์!?

“เดี๋ยวเหอะ! หยุดเรียกแบบนั้นได้แล้ว พรีสสส~~~” โดนล้อจนได้ ถ้าฟิวส์รู้นะ ต้องโดนล้อไปถึงรุ่นหลานแน่ๆ “เป้าหมาย? ชินน่ะหรอ อยู่ไหนๆ (- -  ) (  - -)” หลังจากที่ทบทวนคำพูดของเกรซฉันก็นึกได้แล้วรีบหันหน้าซ้ายขวา

“ก็สี่เมตรข้างหน้าไงมองไม่เห็นเรอะ” สี่เมตร สี่ร้อยเซน สี่พันมิล

“ก็มองไม่เห็นนะสิ ฉันสายตาสั้นนะ จำไม่ได้รึไง T^T” ฉันสายตาสั้นสามร้อยจ้าาา ที่ยังมองเห็นอยู่ก็เพราะฉันใส่คอนแท็คเลนส์อยู่นะนี่ (ไม่ใส่ก็ได้) แต่ก็ยังดีกว่าใส่แว่นหน้าเอ๋อเด็กเนิร์ทนั้นแหละ (ขออภัยคนที่ใส่แว่น) แล้วหน้าตาแบบฉันมันก็ไม่เหมาะที่จะใส่ที่สุดอยู่แล้ว!

กลับเข้าเรื่องดีกว่า ฉันสาธยายเหตุผลที่มองไม่เห็นไปแล้ว เกรซจึงไม่พูดอะไรต่อแล้วชี้ไปทางขวาประมาณสี่สิบห้าองศา และฉันก็ได้เห็นเข้าจริงๆ ชินกำลังเดินมากับ!!!...ใครก็ไม่รู้...น่ารักมากดวงตากลมโตหน้าเหมือนลูกครึ่งตาออกสีเทา ผมสีบลอนด์ทอง ไม่สิ! บลอนด์แพลตตินั่ม จากเท่าที่ศึกษาดู ฉันใช้สายตามองเพียงห้าวินาทีก็สามารถวิเคราะห์ได้เลยว่ารูปร่างเธอแปะเว่อร์ เพอร์เฟคจริง ขนาดฉันที่เป็นนางเอกยังสวยแล้ว แต่ก็ยอมเลยว่ายัยเด็กนั้นสวยกว่าหนึ่งเปอร์เซ็นต์

แต่ว่านะ เด็กคนนี้เหรอที่มินท์เห็น... ฉันรู้ตัวว่ายัยเกรซกำลังเอามือบังตัวฉันไว้ แล้วเหมือนจะพูดว่า ‘อย่าพึ่งเข้าไปนะ’ แล้วเธอก็ทำปาก ฟู่ ซึ่งฉันเข้าใจว่า เธอไม่อนุญาตให้ฉันพูดโต้ตอบใดๆ ทั้งสิ้น! แต่นี่สายตาของฉันตอนนี้มันฟ้องขนาดนั้นเลยหรอ แต่ก็นะ...ตั้งแต่เด็กแล้วฉันถูกเพื่อนๆ อ่านใจได้กันทุกคนเลย กิริยาของฉันมันอ่านง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?

แต่ที่สำคัญกว่านั้น ‘ฉันต้องการที่จะเข้าไปหาเขา!’

----------------------------------------------------------------------------------

♥กลับมาแล้ววว!~~~ (^0^)♥

<<<ขอโทษที่หายไปนานเลยนะคะ>>>

เพื่อเป็นการชดเชยที่หายไปนาน จะเซอร์วิชให้เป็นพิเศษเลยนะคะ

พิเศษ!สัปดาห์นี้จะอัพนิยายให้ 7 วัน 7 ตอนเลยแล้วกันนะ!!!

♥♦♣♠ ขอบคุณที่คอยติดตามมาตลอด แล้วหลังจากนี้ก็ช่วยติดตามกันต่อไปนะคะ ^^ ♠♣♦♥