Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

“นี่นายจะทำอะไรน่ะ” ฉันพยายามจะปลดแขนออกจากมือเขา แต่แรงของฉันก็ไม่พอ ทั้งๆ ที่ตัวเล็กกว่าฉัน (นิดหน่อยแท้ๆ) แต่มาแรงเยอะกว่าฉันได้ไง ฉันถามไปแบบนั้น แล้วเขาก็ปลดมือที่ล็อคแขนของฉันไว้
“ล้อเล่นๆ ผมยังไม่ทำอะไรพี่สาวหรอก:P” พูดจบเขาก็ทำสีหน้ากวนโอ้ยแบบสุดๆ แล้วเดินไปหยิบอะไรบางอย่างที่อยู่ในลิ้นชัก “ผมก็แค่มาเอาของ แต่พี่สาวแอบตามมาเอง ผมก็เลยหาอะไรแหย่เล่นเฉยๆ ไม่คิดจะทำอะไรหรอกนะฮะ เชื่อผมสิ ดูหน้าผมสิ หน้าผมมันบอกว่าไม่ได้คิดจะทำอะไรพี่สาวเลย”
“หน้าแบบนี่เนี่ยแหละที่ไม่น่าไว้ใจ น่าตาของคนวิตถารเลยละ ถ้าอยู่ในนี่อันตรายฉันออกไปก็ได้!” ถึงจะแค่ล้อเล่นแต่มันแรงไปหน่อยสำหรับฉัน ฉันหมุนตัวหันหลังให้เขา แล้วเดินไปทางประตูเพื่อนจะออกจากห้อง... แต่จูจู่ก็มีมือมาดึงแขนของฉันเอาไว้
“เดี๋ยวก่อน! แล้วของขวัญละไม่เอาแล้วเหรอ พี่สาวอย่าเพิ่งโกรธผมเลยนะ” นี่ฉันโกรธอยู่เหรอ
“นายคงลำบากใจที่จะให้ฉัน งั้นฉันไปก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์” หลังจากที่ฉันพูดจาเย็นชาใส่เขา ฉันก็หมุนตัวออกไปจากห้องของเขา แล้วฉันก็มุ่งสู่ห้องของฉันโดยเร็ว
“พี่สาว!” เสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินภายในวันนี่ คือคำนี่เหรอ มันไม่ดู ‘ห่างเหิน’ เกินไปเหรอ
 นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันคิดว่าอยากจะให้วันนี้ซึ่งเป็นวันเกิดที่ฉันเฝ้ารอมานานสิ้นสุดวันโดยเร็ว แต่ทุกอย่างนี่ ฉันเป็นคนตัดสินใจเป็นทำมันเอง ไม่ว่ายังไงก็มีแต่...ต้องยอมรับมัน!
 
วันรุ่งขึ้น

น.

ผ่านวันอันเลวร้ายไปแล้วสินะ วันนี้...วันนี้? วันนี้! วันนี้ต้องไปโรงเรียน โอ้ย!ดีนะที่ฉันตื่นเร็ว เพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับด้วยนั้นแหละ แต่ว่า... ฉันลุกขึ้นพับผ้าแล้วไปส่องกระจก จริงๆ ด้วย! สวนสัตว์เรียกตัวแล้วสิ อีกไม่กี่วันคงจะมีประกาศหมีแพนด้าตัวใหม่แล้วมั้ง ก็หน้าฉัน! เมื่อคืนร้องไห้แล้วก็นอนไม่หลับ ผลลัพธ์คือ! เฮ้อ~ ไม่อยากจะกล่าวถึง...ยังไงก็ ไปเตรียมของข้างล่างก่อนแล้วกัน...
ก็อก! ก็อก! ก็อก!
“อลิซครับ วันนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วนะ” โอ้ย!ๆๆๆๆ หน้าตาแบบนี้ วันแบบนี้ ไม่อยากไปโรงเรียนเลย ให้ชินไปโรงเรียนก่อนแล้วค่อยออกไปแล้วกัน “เอ๋~ อลิซยังไม่ตื่นเหรอเนี่ย...งั้นผมเข้าไปน๊า” ตายๆๆ ลืมล็อคประตู ถ้าเดินไปล็อคตอนนี่เข้าต้องรู้แน่! แกล้งนอนหลับด่วน! ในจังหวะเดียวกันฉันก็รีบวิ่งกระโดดไปบนเตียงแล้วห่มผ้าคลุมโปง มิดชิดทั้งตัว! แต่เสียงฝีเท้าคนก็เริ่มดังขึ้นแล้วค่อยๆ เข้ามาใกล้ๆ จนฉันรู้ได้ว่าเขามาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว “อ๊ะ! จริงซิ! เมื่อคืนพึ่งดูเจ้าหญิงนิทราที่พี่เกรซส่งมาให้ เจ้าหญิงเนี่ยต้องให้เจ้าชายจุ๊บก่อน ถึงจะตื่นสินะ”
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
ใจเย็นๆ ก่อนเขาไม่กล้าทำจริงหรอก ฉันตั้งสติก่อนที่หัวใจมันจะเต้นแรงจะหลุดออกมา...แต่ถึงแม้ฉันจะห่มผ้าปิดหน้า แต่ก็รู้ว่าภายนอกของผ้าห่มผืนบางนี่ มีอะไรมาแตะโดนริมฝีปากของฉัน ชินเขากำลังจบฉัน ระยะห่างที่มีผ้าห่มกั้นเอาไว้นั้น ไม่ได้ช่วยอะไรเลย อุณหภูมิในตัวฉันเริ่มร้อนขึ้นดีนะที่เขาไม่สามารถมองเห็นฉันในสภาพแบบนี่ได้
“ครั้งหน้าผมขอดูหน้าพี่สาว ไม่สิ! ขอดูหน้าของอลิซอย่างชัดๆ และจะไม่มีอะไรมาขวางกั้นแบบนี้ได้อีก” เสียงอันแผ่วเบาข้างใบหูของฉัน มันทำให้รู้จำแสบแลบในอก “เอาละ เราไปโรงเรียนกันเถอะ ผมไปรอข้างนอกนะ” เขาลุกขึ้นแล้วออกไปข้างนอกทันที
ตุบ!
เสียงปิดประตู เขาพูดอะไรเนี่ย รู้มั้นว่าน่ารักฉันตอนนี่มันเป็นยังไง (ฟินเฟร่อ~) แล้วรู้มั้ยว่าใจของฉันมันเป็นยังไง (ลอยออกนอกอวกาศไปแล้ว)
แปะ! แปะ!
ไม่ทางอื่นที่ช่วยให้หยุดมโนไปเองได้เท่าการเอามืออันนุ่มนี้ตบลงที่ใบหน้าอันงดงามของตัวเอง (นี่เรียนว่าหยุดมโนแล้วเหรอ) ยังไงก็ต้องตั้งสติหน่อย นั้นก็แค่เด็กแก่แดดเองนะ นั้นก็แค่เด็กแก่แดดเองนะๆๆๆๆ โอ้ย~ ไม่ไหวๆ เจ้าเด็กคนนี่
ตื้ด! ตื้ด!
ระบบสั่นแบบนี่ โทรศัพท์ของฉันกำลังเตือนว่ามีใครกำลังโทรมา จากที่ดูเวลา ดูวัน ดูปี คนที่โทรก็น่าจะเป็น...
(อลิซ! เธอจะมาได้รึยัง รู้มั้ยว่านี่มันกี่โมงแล้ว วันนี่เธอเองก็ต้องมาจดการมอบตัวฟราน เอ้ย! มอบตัวชินในฐานะน้องชายเธอด้วยไม่ใช่รึไง!)
เสียงแบบนี่เวลาแบบนี่ เป็นการโทรอันแสนคุ้นเคย ที่เวลาฉันไปสายเกรซก็จะโทรมาปลุก ถ้าฉันไม่รับสายตั้งแต่ครั้งแรก เธอก็จะโทรมาอีกเป็นร้อยสาย หรือไม่ก็เอาหนังสือนิยายที่ฉันซ่อนเอาไว้ที่โรงเรียนไปเผา โหยร้ายมากก T^T เคยโดนแล้วหนึ่งครั้ง นั้นเป็นเล่มโปรดด้วย #ร้องไห้หนักมาก
“ค่าๆ เจ้าแม่ เอ้ย! ท่านหญิงเกรซ ฉันตื่นตั้งนานแล้ว แค่...ถูกปลุกจนร่างกายมันไม่กล้าขยับเท่านั้นเอง” ไม่ขยับแล้วรับโทรศัพท์ได้ไง ว่าแต่...เมื่อกี้เกรซหลุดปากว่า ฟราน!?
(ไม่ว่าจะยังไงก็รีบมาด่วน ภายในสิบนาที ไม่งั้น ฉันจะเริ่มจากเรื่องของมิสึเนโกะ!) ม่ายยย!!!
เนื่องจากการข่มขู่อันแสนเลวร้ายของเกรซฉันจึงเหาะมาถึงโรงเรียนโดยเร็ว ถึงอย่างนั้นฉันมันโง่เองที่เอานิยายสุดรักสุดหวงสุดหัวใจไปไว้ที่โรงเรียนซึ่งเป็นที่อันตรายมากขนาดนั้น (อันตรายสำหรับนิยาย) ด้วยการเหาะในครั้งนี่ทำให้ฉันคิดว่าวันนี้เป็นสงกานต์ซะอีก และมันก็ยิ่งกว่าโดนสาดน้ำ ร่างกายของฉันมันพร้อมไปเองได้ทุกเมื่อเพื่อนิยาย!