Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

“จะว่าไปแล้ว วันเกิดของเกรซก็ยี้สิบธันวา ส่วนฟิวส์ก็สิบสามมีนา แล้ว...”

“ของผมสิบสี่มกราครับ” ชินพูดแบบเหมือนเป็นเรื่องปกติ มันแปลกๆ อยู่นะ น่าสงสัย... (เขาจำได้เหรอ?)

“นี่ๆ เดี๋ยวก่อนสิ” เกรซพูดด้วยท่าทางน่าสงสัย จนทำให้ฟิวส์ตื่นขึ้น ฟิวส์พอถูกปลุกให้ตื่นก็จะน่ากลัวมาก

“นี่ ฟิวส์ตื่นแล้วเห็นมั้ย เบาๆ กันหน่อยสิ เดี๋ยวมันจะอาละวาดเอา” ฉันสั่งให้เกรซพูดเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก

“ไม่เป็นไรๆ นอนมากไปเดี๋ยวถูกหาว่าเป็นตัวขี้เกลียด” ฮ่ะๆ รู้ตัวอยู่แล้วนี่ -_-

“ว่าแต่ชิน นายจำวันเกิดตัวเองได้เหรอ” ฉันพูดถามไปด้วยหน้าจริงจัง

แต่ปฏิกิริยาจากที่ฉันถามไปเกรซกับฟิวส์ก็ทำท่าลุกลี้ลุกลนมองไปซ้ายทีขวาที แต่ชินกับทำหน้าตายแบบปกติ มันปกติเกินไป นี่มันเรื่องอะไรกัน หรือจะเป็นเรื่องที่ฉันไม่รู้อยู่คนเดียว...?

“เอ่อ ผมเริ่มจำอะไรๆได้ขึ้นมานิดหน่อยแล้วละครับ ก็เรื่องวันเกิด อายุ ความรู้ แล้วก็ทำไมถึงมีพวกคนมาทำร้ายผม ผมจำได้เท่านั้นละครับ” มันก็ไม่ใช่ข้อมูลอะไรสำคัญมาก สำหรับฉันมันก็ไม่ได้รู้เพิ่มมากขึ้นเท่าไร

“แล้วทำไมพวกนั้นถึงทำร้ายนายละ”

“รู้สึกว่าตอนนั้นผมจะวิ่งหนีอะไรบางอย่าง...” เขาหยุดพูดแล้วทำหน้าแบบหดหู่เวอร์ชั่นน่ารักฟรุ้งฟริ่ง

ฉันไม่อยู่เฉยๆ เมื่อเห็นใบหน้าแบบนั้นแล้ว ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆ แล้วร่างกายของฉันก็เริ่มขยับไปเอง แล้วแขนของฉันก็เริ่มเข้าไปกอดชินอ่อนโยนแล้วมืออีกข้างก็ลูบหัว นี่ฉันทำอะไรเนี่ย ฉันรู้สึกว่าชินกำลังทำหน้าเหวออย่างแปลกใจ แต่เขาก็กอดฉันตอบอย่างอ่อนโยน เกรซกับฟิวส์ก็เหวอไปไม่แพ้กัน แต่สายตาของยัยเกรซมันต่างไปนิดหน่อย ยัยเกรซมองเราสองคนด้วยน่าตาจินตนาการอะไรอยู่...

หลังจากที่ฉันยอมให้แขนกับมือขยับไปเอง ฉันผละตัวเองออกมาชิน แล้วก็รู้สึกได้ว่าบริเวณหน้าของฉันอุณหภูมิเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ

“อ๊ะ! ขอโทษ!” ฉันรีบพูดอย่างลุกลี้ลุกลนและหน้าแดงก่ำ

“ไม่เป็นไรครับ ^-^” เขายิ้มเหมือนมีความสุขที่ฉันเข้าไปกอดเขา ยิ้มแบบนี้มันน่าอายนะ >//<

“เอ้า! ดึกขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย ฟิวส์ พวกเราเองก็กลับได้แล้วนะ นี่มันจะห้าทุ่มแล้ว” เกรซก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ แล้วกวักมือเรียกฟิวส์ “ปล่อยให้สองคนนี้ ฉลองวันเกิดกันต่อเถอะ” แหม~ ยัยเกรซนี่จริงๆ เล้ย

“อ่าๆ ก็ได้ๆ ...งั้นพวกฉันกลับก่อนแล้วกัน ดึกแล้วปิดบ้านให้ดี อย่าออกมาข้างนอกละ”

“ค่าๆ ไม่ต้องมาสั่งเหมือนแม่ฉันหรอก…ผู้ถึงแม่แล้ว ดูสิ ไม่รู้ว่าจำวันเกิดฉันได้รึเปล่าเนี่ย”                 “นั้นสินะ งั้นกลับก่อนนะ ชินนายเองก็อย่าลืมให้ของขวัญละกัน ^^” ยัยเกรซพูดไว้แบบนั้นก่อนจะเดินออกจากบ้านไปกับฟิวส์

ของขวัญ? มีจริงๆ สินะ ของขวัญที่ชินจะให้ฉัน จะเป็นอะไรนะ ฉันที่นั่งลุ้นอยู่ชินก็เดินไปที่โต๊ะที่มีโทรศัพท์ของฉันวางอยู่ แล้วเขาก็กดอะไรก็ไม่รู้ดังตื้ดๆ อยู่อย่างนั้น แล้วพอเขาหยุดกด ก็มีเสียงบางอย่างออกมาจากโทรศัพท์ของฉัน…

‘อลิซ สุขสันต์วันเกิดนะ อายุครบสิบเจ็ดปีแล้วละสิ ลูกจะโตขึ้นขนาดไหนแล้วนะ ขอโทษนะจ๊ะ ที่แม่ไม่ได้กลับไปหาบ้างเลยยังไงแม่ก็รักลูกมากนะ แม่ฝากลูกไว้กับชินเค้าแล้ว ไม่เป็นไร เขาจะดูแลลูกแทนแม่เอง...Happy Birthday…’

เหมือนจะซึ่งนะ แต่มันไม่ซึ่งตั้งแต่ ‘แม่ฝากลูกไว้กับชินเค้าแล้ว’ ตรงนั้นแหละ แต่ว่าโทรศัพท์ของฉันมันไปมีสียงแบบนั้นตั้งแต่เมื่อไร ชินคงจะทำอะไรโดยพลการละซิ แต่ก็ดีใจนิดหน่อยเหมือนกันนะ

“ผมยื้มโทรศัพท์ของพี่สาว แล้วโทรไปหาท่านแม่ แล้วท่านก็ฝากข้อความนี่ไว้”

“นายนี่นะ ช่างเหอะ ขอบใจนะ☺” ฉันยิ้มให้ชินแล้วพูดต่อ “แล้วของขวัญที่เกรซว่าละ ไม่มีให้ฉันเหรอ (*^_^*)”

“เฮ้อ!~ ช่วยไม่ได้นะครับ เดี๋ยวผมไปหยิบมาก่อน... แล้วพี่สาวก็อย่าแอบตามมานะครับ ไม่งั้น... (^ ^)”

แววตาของฉันตอนนี้ดูเป็นประกายจ้องมองไปทางชิน แล้วชินก็ถอดหายใจ แล้วเดินขึ้นไปที่ห้องของเขา ตามไปดูจะดีมั้ยเนี่ย คงไม่เป็นอะไรมั้ง คิคิ ฉันแอบเดินตามชินไปจนถึงหน้าห้องของเขา... (ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุนะ)

ของขวัญจะเป็นอะไรน๊าาา ฉันที่เดินไปเดินมาอย่างเบาๆ เพื่อไม่ให้เขาได้ยินเสียง ไว้ไหวแล้ว! ตื่นเต้นจัง แอบเปิดดูดีกว่า

แอด~~~

พรึ่บ!

ขณะที่ฉันกำลัง(แอบ)เปิดประตู ก็รู้สึกเหมือนมีแขนอันแข็งแกร่งดึงฉันให้เข้าไปในห้อง แขนของฉันถูกดันให้พิงกับประตู ตอนนี่ฉันกำลังโดนเขาล็อคแขน!

“ผมบอกแล้วนะครับ ว่าอย่าแอบตามมาน่ะ แล้วนี่ก็เป็นห้องของผู้ชายด้วยนะครับ ไม่กลัวเลยเหรอ” เสียงอันแผวเบาที่ข้างหูค่อยๆ ดังก้องแล้วเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ…