Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

“นี่นายจะทำอะไรน่ะ” ฉันพยายามจะปลดแขนออกจากมือเขา แต่แรงของฉันก็ไม่พอ ทั้งๆ ที่ตัวเล็กกว่าฉัน (นิดหน่อยแท้ๆ) แต่มาแรงเยอะกว่าฉันได้ไง ฉันถามไปแบบนั้น แล้วเขาก็ปลดมือที่ล็อคแขนของฉันไว้

“ล้อเล่นๆ ผมยังไม่ทำอะไรพี่สาวหรอก:P” พูดจบเขาก็ทำสีหน้ากวนโอ้ยแบบสุดๆ แล้วเดินไปหยิบอะไรบางอย่างที่อยู่ในลิ้นชัก “ผมก็แค่มาเอาของ แต่พี่สาวแอบตามมาเอง ผมก็เลยหาอะไรแหย่เล่นเฉยๆ ไม่คิดจะทำอะไรหรอกนะฮะ เชื่อผมสิ ดูหน้าผมสิ หน้าผมมันบอกว่าไม่ได้คิดจะทำอะไรพี่สาวเลย”

“หน้าแบบนี่เนี่ยแหละที่ไม่น่าไว้ใจ น่าตาของคนวิตถารเลยละ ถ้าอยู่ในนี่อันตรายฉันออกไปก็ได้!” ถึงจะแค่ล้อเล่นแต่มันแรงไปหน่อยสำหรับฉัน ฉันหมุนตัวหันหลังให้เขา แล้วเดินไปทางประตูเพื่อนจะออกจากห้อง... แต่จูจู่ก็มีมือมาดึงแขนของฉันเอาไว้

“เดี๋ยวก่อน! แล้วของขวัญละไม่เอาแล้วเหรอ พี่สาวอย่าเพิ่งโกรธผมเลยนะ” นี่ฉันโกรธอยู่เหรอ

“นายคงลำบากใจที่จะให้ฉัน งั้นฉันไปก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์” หลังจากที่ฉันพูดจาเย็นชาใส่เขา ฉันก็หมุนตัวออกไปจากห้องของเขา แล้วฉันก็มุ่งสู่ห้องของฉันโดยเร็ว

“พี่สาว!” เสียงสุดท้ายที่ฉันได้ยินภายในวันนี่ คือคำนี่เหรอ มันไม่ดู ‘ห่างเหิน’ เกินไปเหรอ

 นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันคิดว่าอยากจะให้วันนี้ซึ่งเป็นวันเกิดที่ฉันเฝ้ารอมานานสิ้นสุดวันโดยเร็ว แต่ทุกอย่างนี่ ฉันเป็นคนตัดสินใจเป็นทำมันเอง ไม่ว่ายังไงก็มีแต่...ต้องยอมรับมัน!

วันรุ่งขึ้น

6. น.

ผ่านวันอันเลวร้ายไปแล้วสินะ วันนี้...วันนี้? วันนี้! วันนี้ต้องไปโรงเรียน โอ้ย!ดีนะที่ฉันตื่นเร็ว เพราะเมื่อคืนนอนไม่หลับด้วยนั้นแหละ แต่ว่า... ฉันลุกขึ้นพับผ้าแล้วไปส่องกระจก จริงๆ ด้วย! สวนสัตว์เรียกตัวแล้วสิ อีกไม่กี่วันคงจะมีประกาศหมีแพนด้าตัวใหม่แล้วมั้ง ก็หน้าฉัน! เมื่อคืนร้องไห้แล้วก็นอนไม่หลับ ผลลัพธ์คือ! เฮ้อ~ ไม่อยากจะกล่าวถึง...ยังไงก็ ไปเตรียมของข้างล่างก่อนแล้วกัน...

ก็อก! ก็อก! ก็อก!

“อลิซครับ วันนี้ต้องไปโรงเรียนแล้วนะ” โอ้ย!ๆๆๆๆ หน้าตาแบบนี้ วันแบบนี้ ไม่อยากไปโรงเรียนเลย ให้ชินไปโรงเรียนก่อนแล้วค่อยออกไปแล้วกัน “เอ๋~ อลิซยังไม่ตื่นเหรอเนี่ย...งั้นผมเข้าไปน๊า” ตายๆๆ ลืมล็อคประตู ถ้าเดินไปล็อคตอนนี่เข้าต้องรู้แน่! แกล้งนอนหลับด่วน! ในจังหวะเดียวกันฉันก็รีบวิ่งกระโดดไปบนเตียงแล้วห่มผ้าคลุมโปง มิดชิดทั้งตัว! แต่เสียงฝีเท้าคนก็เริ่มดังขึ้นแล้วค่อยๆ เข้ามาใกล้ๆ จนฉันรู้ได้ว่าเขามาอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว “อ๊ะ! จริงซิ! เมื่อคืนพึ่งดูเจ้าหญิงนิทราที่พี่เกรซส่งมาให้ เจ้าหญิงเนี่ยต้องให้เจ้าชายจุ๊บก่อน ถึงจะตื่นสินะ”

ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!

ใจเย็นๆ ก่อนเขาไม่กล้าทำจริงหรอก ฉันตั้งสติก่อนที่หัวใจมันจะเต้นแรงจะหลุดออกมา...แต่ถึงแม้ฉันจะห่มผ้าปิดหน้า แต่ก็รู้ว่าภายนอกของผ้าห่มผืนบางนี่ มีอะไรมาแตะโดนริมฝีปากของฉัน ชินเขากำลังจบฉัน ระยะห่างที่มีผ้าห่มกั้นเอาไว้นั้น ไม่ได้ช่วยอะไรเลย อุณหภูมิในตัวฉันเริ่มร้อนขึ้นดีนะที่เขาไม่สามารถมองเห็นฉันในสภาพแบบนี่ได้

“ครั้งหน้าผมขอดูหน้าพี่สาว ไม่สิ! ขอดูหน้าของอลิซอย่างชัดๆ และจะไม่มีอะไรมาขวางกั้นแบบนี้ได้อีก” เสียงอันแผ่วเบาข้างใบหูของฉัน มันทำให้รู้จำแสบแลบในอก “เอาละ เราไปโรงเรียนกันเถอะ ผมไปรอข้างนอกนะ” เขาลุกขึ้นแล้วออกไปข้างนอกทันที

ตุบ!

เสียงปิดประตู เขาพูดอะไรเนี่ย รู้มั้นว่าน่ารักฉันตอนนี่มันเป็นยังไง (ฟินเฟร่อ~) แล้วรู้มั้ยว่าใจของฉันมันเป็นยังไง (ลอยออกนอกอวกาศไปแล้ว)

แปะ! แปะ!

ไม่ทางอื่นที่ช่วยให้หยุดมโนไปเองได้เท่าการเอามืออันนุ่มนี้ตบลงที่ใบหน้าอันงดงามของตัวเอง (นี่เรียนว่าหยุดมโนแล้วเหรอ) ยังไงก็ต้องตั้งสติหน่อย นั้นก็แค่เด็กแก่แดดเองนะ นั้นก็แค่เด็กแก่แดดเองนะๆๆๆๆ โอ้ย~ ไม่ไหวๆ เจ้าเด็กคนนี่

ตื้ด! ตื้ด!

ระบบสั่นแบบนี่ โทรศัพท์ของฉันกำลังเตือนว่ามีใครกำลังโทรมา จากที่ดูเวลา ดูวัน ดูปี คนที่โทรก็น่าจะเป็น...

(อลิซ! เธอจะมาได้รึยัง รู้มั้ยว่านี่มันกี่โมงแล้ว วันนี่เธอเองก็ต้องมาจดการมอบตัวฟราน เอ้ย! มอบตัวชินในฐานะน้องชายเธอด้วยไม่ใช่รึไง!)

เสียงแบบนี่เวลาแบบนี่ เป็นการโทรอันแสนคุ้นเคย ที่เวลาฉันไปสายเกรซก็จะโทรมาปลุก ถ้าฉันไม่รับสายตั้งแต่ครั้งแรก เธอก็จะโทรมาอีกเป็นร้อยสาย หรือไม่ก็เอาหนังสือนิยายที่ฉันซ่อนเอาไว้ที่โรงเรียนไปเผา โหยร้ายมากก T^T เคยโดนแล้วหนึ่งครั้ง นั้นเป็นเล่มโปรดด้วย #ร้องไห้หนักมาก

“ค่าๆ เจ้าแม่ เอ้ย! ท่านหญิงเกรซ ฉันตื่นตั้งนานแล้ว แค่...ถูกปลุกจนร่างกายมันไม่กล้าขยับเท่านั้นเอง” ไม่ขยับแล้วรับโทรศัพท์ได้ไง ว่าแต่...เมื่อกี้เกรซหลุดปากว่า ฟราน!?

(ไม่ว่าจะยังไงก็รีบมาด่วน ภายในสิบนาที ไม่งั้น ฉันจะเริ่มจากเรื่องของมิสึเนโกะ!) ม่ายยย!!!

เนื่องจากการข่มขู่อันแสนเลวร้ายของเกรซฉันจึงเหาะมาถึงโรงเรียนโดยเร็ว ถึงอย่างนั้นฉันมันโง่เองที่เอานิยายสุดรักสุดหวงสุดหัวใจไปไว้ที่โรงเรียนซึ่งเป็นที่อันตรายมากขนาดนั้น (อันตรายสำหรับนิยาย) ด้วยการเหาะในครั้งนี่ทำให้ฉันคิดว่าวันนี้เป็นสงกานต์ซะอีก และมันก็ยิ่งกว่าโดนสาดน้ำ ร่างกายของฉันมันพร้อมไปเองได้ทุกเมื่อเพื่อนิยาย!

7. น.

และเมื่อฉันมาถึงโรงเรียน ก็พบกับเกรซกำลังเตรียมก่อไฟเอาไว้ ไม่แน่ถ้าฉันมาสายอีกเพียงหนึ่งนาทีนิยายของฉันคงไม่เหลือ แต่ก็ไม่ได้พบแค่เกรซ แต่พบฟิวส์ยืนถือนิยายจำนวนมหาศาลอยู่ข้างๆ และชินก็ถูกจับมัดอยู่ (?) จากตรงนี่ ฉันก็พอจะได้เสียงชินที่อู้อี้ว่า ‘อี้อาว! อ้วยอ้มอ้วย!!!’ ซึ่งฉันพอจะแปลได้จากสีหน้าของเขาและท่าทางของเกรซและฟิวส์ เขาคงจะแปลว่า ‘พี่สาว! ช่วยผมด้วย!!!’ ฮ่ะๆ ตลกดีนะที่เห็นแบบนี่ ชินร้องอู้อี้บิดไปบัดมา (มันใช่เรื่องน่าตลกมั้ย?) แต่ที่ฉันอยากจะทำก่อนเป็นอย่างแรกคือ...

“เกรซ! ฉันมาแล้ว ฉะนั้นได้โปรดปล่อยนิยายที่น่ารักของฉันไปเถอะนะ ฉันมาถึงแล้ว y_y ”

ฉันอ้อนวอนขอร้องอย่างสุดซึ่ง แต่ฉันก็มาถึงแล้วนะ จะเผาไม่ได้นะ!>_<

“ก็ได้ๆ ฟิวส์ฝากดับไปด้วยนะ เดี๋ยวจะถูกพวกประธานนักเรียนเล่นงานเอาอีก” ถ้ากลัวโดนเล่นงาน ก็อย่าก่อไฟตั้งแต่แรกสิยะ

“ฉัน? เฮ้อ~ ฉันก็เป็นเบ้เธอซะทุกที” ฟิวส์บ่นอย่างไม่สบอารมณ์ ก็คนมันไม่อยากโดนใช้นี่เนอะ “แต่ว่านะอลิซ...เธอไม่ห่วงบ้างเลยเหรอ นั้นน่ะ” ฟิวส์พูดแล้วชี้ไปทางชินที่ถูกติดกับต้นไม้ไว้

“อ๊ะ! จริงสิ! ลืมไปเลย ปกติก็มีแค่พวกเรา...” ฉันพูดแบบนั้น ‘ยัยเกรซก็ทำหน้าเหมือนจะบ่นว่า เธอรักนิยายมากกว่าน้องชายเธอใช่มั้ย’ คงจะอะไรประมาณนั้น “แต่ว่านะ...ชุดนายน่ะ”

แต่พอชินใส่แล้วเหมือนเจ้าชายผู้เลอโฉมเสด็จลงมาเลย น่ารักมากกก เทียบกับพวกผู้ชายโรงเรียนเรา พวกนั้นกลายเป็นลิงข้างของโรงเรียนไปเลย แล้วยิ่งเป็นชุดนี้ เหมือนถูกจัดทำมาให้เพื่อเขาโดยเฉพาะเลย

“ทำไมเหรอครับ ไม่เหมาะสินะ ผมก็คิดไว้แล้ว” เขาทำหน้าตาซึมๆ

อย่าพึ่งทำหน้าแบบนั้นสิ มันจะยิ่งฟินเข้าไปใหญ่ เวอร์ชั่นหนุ่มน้อยขี้เหงา >///<  โอ้ย! เขาทำให้ฉันกลายเป็นพวกคลั่งหนุ่มน้อยไปแล้วนะเนี่ย

“ไม่เลยๆ น่ารักดีออก จริงๆ นะ” เห็นเขาทำหน้าแบบนั้นก็อดสงสารไม่ได้ แต่มันก็น่ารักจริงๆ (เป็นครั้งแรกที่ฉันยอมพูดตรงๆ แบบนี่)

“เห็นมั้ยๆ พวกฉันก็ออกแล้ว” พวกเกรซก็คิดว่ามันน่ารักเหมือนกัน

“อ้าว ถ้าคุยกันดีแบบนี่ แล้วทำไมถึงถูกจับมัดกับต้นไม้ละ” ก็ทั้งๆ ทีคุยกันอยู่ดีจะถูกจับมัดเฉยๆ ได้ไง

“ก็พอฉันบอกว่าจะเผานิยายเธอ ชินก็ห้ามอยู่นั้นแหละ ฉันเลยให้ฟิวส์จับมัดซะเลย” เจ้าเล่ห์ที่สุด - -

“ขอบใจนะชิน ฉันซึ่งมากที่นายต่อต้านพวกเผด็จการพวกนี่ อย่างน้อยก็มีนายที่อยู่เป็นพวกเดียวกัน” ฉันพูดยั่วกวนประสาท แล้วชี้ไปทางเกรซกับฟิวส์

ถ้ายังไม่มีชิน ก็มีฉันคนเดียวที่โดนทำแบบนี่เป็นประจำ แต่ฟิวส์ก็เอานิ้วชี้หน้าตัวเอง เหมือนจะบอกว่า ‘ไหงเหมารวมฉันด้วยละ’ ประมาณนั้น แต่ยัยเกรซ ก็ทำท่าเหมือนหูทวนลม เกรซไม่ใช่พวกคิดมาก นี่ฉันพูดแรงกว่าทุกทีเลยนะ ถ้าไม่ติดว่าเราเป็นเพื่อนรักกัน ฉันคงโดนตบแบบไม่ยั้งไปแล้ว

“งั้นชิน พวกเราไปห้องพักครูกันเถอะ แล้วก็นะฟิวส์ เอานิยายฉันไปเก็บไว้ที่เดิมให้หมด”

“ใช้ฉันอีกและ วันนี้มันวันอะไร แล้วรู้มั้ยว่านิยายเธอมันเยอะ จนตอนฉันหยิบมาหมดต้องเดินไปเดินมาตั้งหลายรอบ” วันนี้ฟิวส์บ่นเยอะเป็นพิเศษ นี่แค่ช่วงเช้าเท่านั้นนะ

“หรือจะปฏิเสธ!” ฉันพูดเสียงลงน้ำหนักให้กับคำพูด วิธีนี้ใช้ได้ผลกับฟิวส์เสมอ

“เธอก็เป็นแบบนี่ทุกที ฉันมีสิทธิปฏิเสธด้วยรึไง เฮ้อ!~ พวกผู้หญิงนี่เอาแต่ใจกันจังงง” ฟิวส์พูดโวยวายเสียงดัง

พวกผู้หญิงที่อยู่บริเวณร้อยเมตรที่ได้ยินคำพูดของฟิวส์ ถึงกับพากันมองมาที่ฟิวส์ด้วยสายตาจะบอกมา ‘นายอยากตายสินะ’ ฟิวส์เองก็รู้สึกได้ถึงกับน่าซีดแล้ววิ่งหนี้ไป

“เอ้ย!~ แล้วอย่าลืมเก็บนิยายฉันนะ!!!” ฉันตะโกนเพื่อนให้ฟิวส์ที่วิ่งหนีไปได้ยิน “เฮ้อ~ หวังว่าจะได้ยินนะ ชินป่ะ พวกเราไปกันเถอะ” ฉันส่งเสียงให้ชินที่ได้แต่ทำหน้าเอ๋อ ตอนที่ฉันคุยกับฟิวส์

SpecialChapterShin 2

“ชิน จำไว้นะต่อจากนี่นายต้องใช้ชื่อตามที่ฉันบอก ข้อมูลของนายเป็นข้อมูลใหม่และไม่ซ้ำใครทั้งหมด และเรื่องความจำเสื่อมก็ห้ามบอกใครเด็ดขาด แต่ถ้าจำอะไรได้ก็ให้รีบมาบอกฉันที่ตึกม.ปลาย ห้อง 2 – B นะ”

“ครับ” ผมได้แต่บอกไปแบบนั้น

แล้วพอออกจากห้องพักครู พี่สาวแยกกลับไปที่ห้องของตัวเอง ส่วนผมก็ต้องเดินไปที่ห้องด้วยตัวเอง ไม่สิ ไปกับอาจารย์ที่ปรึกษาประจำห้องของผม และมุ่งตรงไปที่ห้องเรียนของตัวเอง มันก็น่าเบื่อนิดๆ นะที่ต้องกลับมาเรียนมัธยมใหม่ ทั้งๆ ผมจบหลักสูตรปริญญาตรีไปแล้วด้วยซ้ำ (ผมไม่ใช่โคนันนะครับ) แต่ก็ดีอย่างที่ได้มีเพื่อนมาเรียนด้วยมากมาย...

แอดดด~~~

“มาแล้วๆ”

“นั้นสินะ นักเรียนใหม่ที่ชื่อ ชิน น่ะ”

 “น่ารักจริงๆ ด้วย”

ระหว่างที่ผมค่อยๆ เดินเพื่อไปหาโต๊ะนั่ง ก็มีพวกผู้หญิงคุยกันซุบซิบอย่างกับนกกระจอก ผมรู้ว่าเรื่องที่พวกเธอคุยคือ เรื่องที่มีนักเรียนใหม่ที่น่าแปลกใจย้ายเข้ามาในเทอมสอง แต่ว่า พวกเธอคงจะคิดว่า ผมเป็นเด็กดี เหมือนที่อลิซคิดแน่ๆ แต่ที่จริงแล้วผม...

“ทุกคนนี่คือนักเรียนใหม่ ที่ย้ายมาในเทอมสอง ดูแลเขาด้วยแล้วกัน... เธอแนะนำตัวกับเพื่อนๆ ซิ” อาจารย์กล่าวแนะนำ (อย่างกับพูดสุนทรพจน์หาเสียง) และบอกให้ผมแนะนำตัวกับเพื่อนๆ

แต่จากที่ได้ยินมาระหว่างเดินมาหน้าชั้นเรียน ก็ได้ยินพวกผู้หญิงคุยกัน แล้วดูเหมือนจะรู้จักชื่อของผมแล้วด้วยซ้ำ แหล่งข้อมูลของที่นี่น่ากลัวจริงๆ

“ถึงผมไม่บอกทุกคนก็คงรู้ชื่อของผมแล้ว ผมชื่อ ชิน โลเวล ครับ ยินดีที่ได้รู้จัก”

ชื่อ โลเวล นี่ พี่สาวเป็นคนตั้งให้ พี่สาวบอกว่าอยากตั้งชื่อแบบนี่มานานแล้ว แล้วคำว่า ‘โลเวล’ นี่ แปลได้ว่า หมาป่า พี่สาวบอกว่านิสัยของของเหมือนหมาป่า ก็เลยตั้งให้แบบนี่ ซึ่งผมก็ไม่ค่อยปลื้มเท่าไร -.-

“งั้นก็เอาละ จะให้โลเวลนั่งตรงไหนดีละ” อาจารย์พูดพล่างมองหาที่นั่งให้ผม

ก็ผมเข้ามาตอนเทอมสองนี่ โรงเรียนนี่เท่าที่รู้ไม่ค่อยมีนักเรียนเข้ามาตอนเทอมสองได้หรอก พี่ฟิวส์นี่ก็น่ากลัว แต่มันก็ไม่แปลก เพราะพี่ฟิวส์เป็นถึงลูกของผู้อำนวยการโรงเรียน เรื่องแค่นี่ คงจะง่ายมากสำหรับเขา

“ตรงนี่ค่ะอาจารย์ ตรงนี่ยังว่างอยู่ ให้โลเวลคุงมานั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ” เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งในห้องสส่งเสียงบอกอาจารย์

“อ่า ถ้างั้นก็ไปนั่งกับคุณเจมิลี่แล้วกัน” แต่ละชื่อที่ได้ยินมานี่ - -

“ครับ (- - ) ( _ _) ” ผมพยักหน้าตอบแล้วมุ้งตรงไปโต๊ะข้างๆ คุณเจมิลี่ (ชื่ออ่านอยากจริง)

“นี่ฉัน ขอเรียกว่า ชิน ได้มั้ย” พอผมนั่งลงก็โดนคำถามนี่ก่อนเป็นอันดับแรก

“ได้ครับ”

“โธ่~ อย่าเย็นชาแบบนั้นสิ หรือว่าเขินที่ได้อยู่กับสาวสวยอย่างฉัน... เอ่อลืมบอกชื่อไป ฉันชื่อคาร่า เจมิลี่ เรียกว่า คาร่าจังก็ได้นะ” ผู้หญิงคนนี่ หลงตัวเองสิ้นดี

ถึงจะสวยกว่าอลิซนิดหนึ่ง ถึงจะดูน่ารักกว่าอลิซนิดหนึ่งก็เหอะ แต่นั้นก็คงเครื่องสำอางทั้งนั้นแหละ ก็ดูสิ หน้าขาวอย่างกับเอาสีทาบ้านมาทา ขนตาก็คมกริบ ริมฝีปากก็ชมพูกุหลาบ แก้มนี่ก็ชมพูหวานเลย โรงเรียนนี้ให้แต่งหน้าได้ขนาดนี่เลยเหรอ แล้วเธอเองก็แค่ม.ต้นเองนะ

การพูดของผมถึงจะเย็นชากับเธอไปนิด แต่ผมก็ไม่สนใจ ผมไม่ต้องการผูกสัมพันธ์กับคนอื่นนอกจากอลิซ ที่ผมมาโรงเรียนที่น่าเบื่อแบบนี่ก็เพราะมันมีโอกาสได้อยู่กับพี่สาวมากขึ้น ทุกอย่างที่ผมทำ ก็เพื่อจะได้อยู่กับอลิซคนเดียวเท่านั้น

“ครับ” ผมก็ยังคงตอบอย่างเดิม

“นายเนี่ยนะ ทำท่าอย่างกับไม่สนใจฉันเลยงั้นแหละ” ก็ไม่สนใจไงครับ - -

“ก็ถูกต้องอย่างที่เธอพูด ผมไม่ได้สนใจเธอ”

“คนอย่างนายเนี่ย ไว้สักวันนายจะต้องถอดคำพูดนั้น”

End Chapter Shin