Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

วันรุ่งขึ้น
“อื้อ~ กี่โมงแล้วนะ” ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนเลย ตาต้องบวมด้วยแน่ๆ เฮ้อ~ ไม่อยากออกจากห้องเลย ยังไม่อยากเจอหน้าชินตอนนี้เลย...เฮ้อ!~~~
อยู่บ้านเดียวกันยังไงก็ต้องเจอ เอาละนะ
พรึ่บ!
เปิดประตูออกมาแล้ว ซ้ายขวาในระดับสายตายังไม่เห็น ชิน! ฉันละกลายเป็นคนระแวงชินไปแล้ว ฉันเดินลงมาจากชั้นสองแล้วเดินไปมาเหมือนปกติ แต่ที่ต่างเปลี่ยนไป...
ปกติเมื่อลงมาจากชั้นสองจะได้ยินเสียงของหนุ่มน้อยที่คอยพูดเหมือนกันทุกๆ เช้า
 
 ‘อรุณสวัสดิ์นะ วันนี้ก็ตื่นเร็วดีจังนะ เดี๋ยวผมทำอาหารเช้าสุดอร่อยให้นะ วันนี้จะกินอะไรดีนะ...’
 
...แต่วันนี้ก็ไม่ใช่ไม่ได้ยินแต่เสียงร่างของหนุ่มน้อยก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แต่บนโต๊ะอาหารนั้นมี
จดหมาย? จดหมายลักษณะที่คล้ายๆ กับที่ฉันอ่านเมื่อวานนี้...
 
‘ขอโทษที่ผมไม่มีเวลาอธิบายกับเรื่องที่เกิดขึ้น วันนี้ผมคงกลับบ้านเกิดแต่ไม่ต้องห่วงผมต้องกลับมาแน่ และวันนั้น -@$#%^*$-ขอบคุณนะ^%*&%^)&- เพราะฉะนั้น รอผมนะ’
 
                ข้อความบางส่วนฉันอ่านไม่ออกเพราะส่วนหนึ่งของน้ำตาที่เอ่อลิ้นหยดลงบนตัวหนังสือทำให้เลอะเลือนอ่านได้ยาก แต่ถึงยังไงข้อความที่สรุปได้คือ เค้าขอให้ฉันรอ... จะนานแค่ไหนกันนะ?
.
.
.
หนึ่งวันผ่านไป..
หนึ่งสัปดาห์…
หนึ่งเดือนที่ผ่านพ้นไป...
และนี่คือเดือนที่สามที่ไม่มีชิน...
ถ้าให้ลองเทียบเวลา มันอาจจะดูสั้นมากในนิยายที่จากลากันหลายๆ ปี แต่ยังไงความรู้สึกกลัว เศร้า และคิดถึง มันยังคงหลงเหลือและทำให้เจ็บปวดในอก
ฉันเคยลองที่จะติดต่อไปทางแม่ดูแล้ว แล้วผลที่ออกมาก็คือ...
‘ฮัลโล แม่!’
‘อลิซ? มีอะไรจ้ะ?’
‘พูดเหมือนไม่รู้ว่าหนูโทรมาทำไม ชินไปไหนแล้วคะ!?’
‘แน่นอนว่ารู้แล้วว่าต้องโทรมาถามจนได้ แต่เจ้าตัวเค้าไม่ให้บอก แต่ไม่ต้องห่วง บอกได้เรื่องเดียวว่า รอไม่ถึงปีแน่จ่ะ แค่นี้ก่อนนะจ้ะ แล้วคุยกันใหม่นะ’
‘ดะ เดี๋ยวค่ะ!’
แต่ก็ทำให้ว่าได้ว่าอีกอึดใจเดียวก็ได้เจอ แค่นี่ทำไมจะทนไม่ได้ละ
.
..
…
..
.
จนแล้วจนรอดก็เข้าเดือนที่สิบเอ็ด ก็ไม่มีแม้เสียงหรือเงาของชินเลย
เวลาผ่านไป ฉันได้เลื่อนชั้นขึ้น อยู่ที่เกรดสิบสอง (ม.6) แต่ต่อให้เวลาผ่านไปจิตใจของฉันก็เฝ้ารอเหมือนช่วงเวลาที่ผ่านมา พึ่งจะผ่านไปเพียงวันเดียวเองเท่านั้น
“เลิกจ๋อยได้แล้วน่า วันนี้มีนักเรียนใหม่เข้ามา เขาว่ากันว่าหล่อซะด้วยนะ เก็บเจ้าเด็กแก่แดดไว้ในเสี้ยวของสมองก่อน แล้วมาดูนักเรียนใหม่สุดหล่อที่ลือกันก่อนดีมั้ยละจ๊ะ” คนที่คอยให้กำลังใจฉันเสมอก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือเกรซเพื่อนรักคนนี้ #ยังไม่ลืมกันนะ?
“พูดถึงหนุ่มหล่อคนอื่นเดี๋ยวคุณแฟนของเธอก็งอลเอาอีกหรอก คราวที่แล้วฉันยังต้องช่วยหาวิธีให้เลยนะ” ฤดูกาลเปลี่ยนไป ก็ทำให้คู่กัดคู่นี้เป็นแฟนกันได้ซะที ทำเอาฉันยิ่งเหงาเข้าไปอีก
 
ห้องเรียน 6/1
คาบโฮมรูม
“จะมารึยังนะ”
“จะเป็นคนแบบไหนละเนี่ย”
“ที่อยากรู้คือ มีแฟนรึยังเนี่ยแหละ”
“แต่ถ้าไม่หล่ออย่างที่ลือก็ได้กินแห้วแน่เลย”
ผลจากนักเรียนใหม่ที่ลือทำให้นักเรียนหญิงของของนี้ที่มีกว่าครึ่งของห้องคึกกันใหญ่ ทำเอาฉันเองก็อยากรู้แล้วสิว่าเป็นคนยังไง
แปะ แปะ
“เอาละๆ เงียบๆ แล้วฟังทางนี้”
อาจารย์เข้าแต่ก็ยังไม่เห็นนักเรียนใหม่ที่ว่าเลย แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ทุกคนในห้องไม่คุยกันเลยและสายตาจับจ้องไปที่อาจารย์อย่างใจจดใจจ่อ
“งั้นก็คงรู้เรื่องนักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามาแล้วสินะงั้นก็ให้เข้ามาเลยแล้วกัน คนนี้เค้าเป็นคนขี้อาย ก็อย่าไปแกล้งนักละ”
ตึกๆ ตึกๆ
ตักตัก ตึกตัก
ตื่นเต้นซะจนเสียงเดินกันเสียงใจเต้นมันจะปนกันอยู่แล้ว
“สะ สวัสดีครับ ผะ ผมพึ่งย้ายเข้ามาชื่อ ทาโร่ คะ ครับ” พ่อคุณ แค่พูดก็จะไม่น่ารอดแล้วนะนั้น
หน้าตาก็งั้นๆ แถมขี้อายอีก คงจะหวังว่าให้เป็นเค้าไม่ได้หรอกเนี่ย
พวกผู้หญิงในห้องต่างจ๋อยกันเป็นรายๆ
“แล้วก็อีกคนนึง...”
คำพูดของอาจารย์ทำให้ทุกคนฝื้นคืนชีพอีกครั้ง แต่ยังไงก็คงไม่ใช่เค้าอีกแน่ ก็อายุน้อยกว่าจะอยู่ชั้นเดียวกันได้ไง
ไร้ซึ่งเสียงฝีเท้า?
แต่เมื่อนักเรียนใหม่คนนั้นเดินมาถึงหน้าชั้น ก็ทำให้ฉันรู้ว่าฉันได้คิดผิดแล้ว
 “สวัสดีครับ ^_^ ผมเป็นนักเรียนใหม่อีกหนึ่งคน”
ความสูงที่แตกต่าง ใบหน้าที่คุ้นเคย และเสียงนั้น
“เรียกผมว่า ฟราน แล้วกันนะครับ”
โปรดติดตามตอนต่อไป