Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

     น้ำเสียงที่คุ้นเคย แต่ดูเหมือนจะต่างออกไปเพราะทุ้มลงกว่าเดิม ใบหน้าเริ่มบ่งบอกว่าเป็นเด็กม.ปลาย ถึงจะเหลือเชื่อที่เค้ามาอยู่ชั้นเดียวกันได้ แต่ความรู้สึกตอนนี้ มีแต่ความดีใจและความคิดถึงที่เปี่ยมล้นจนไม่รู้ว่าจะห้ามน้ำตาได้รึเปล่า

     ฉันอยากจะตะโกนเรียกชื่อนั้นดังๆ แล้ววิ่งเข้าไปกอด แต่ตอนนี้เค้าไม่ใช่ ‘ชิน’ เด็กขี้อ้อนคนนั้น แต่เป็นเด็กม.ปลายที่ชื่อ ‘ฟราน’ ที่เติบโตขึ้น และยิ่งชื่อนั้นมันทำให้ฉันนึกถึงจดหมายนั่น ฉันจดทุกประโยคในนั้นได้ แต่ก็ยังอดสงสัยไม่ได้จริงๆ ว่าข้อความที่เจือจางนั้นเค้าเขียนว่าอะไรกันแน่

     “นี่ไม่ใช่ความฝันจริงๆ สินะ...”

     เจ็บ!

     “เกรซ! เธอจะหยิกฉันทำไมเนี่ย” เกรซทำหน้าสนุกปนยินดีให้กับฉันเหมือนเธอจะรู้ความคิดทุกอย่าง

     “ก็หยิกให้รู้ไง ว่าไม่ใช่ความฝัน เมื่อกี้ก็พูดเองนี่” ก็จริง เมื่อกี้ฉันหลุดปากพูดในสิ่งที่คิดออกไป “นี่ มัวอายอยู่ทำไม วิ่งเข้าไปกอดเลยสิ”

     “ใครจะไปกล้า!” แต่จริงๆ แล้วก็อยากจะวิ่งเข้าไปกอดให้หายคิดถึงอยู่เหมือนกันน่ะนะ

เกรซเข้าใจความคิดของฉันจริงๆ

     กริ๊ดดดด

     ไม่ต้องห่วง ไม่ใช่เสียงอะไร เป็นเสียงของ-

     “หล่อจริงๆ ด้วย” คือเสียงของยัยพวกนี่เองค่ะ

     “ฮ่ะๆ นึกแล้วว่าพวกนั้นจะต้องกริ๊ดเมื่อเจอกับวาที่สามีของเพื่อนฉัน” เกรซขำชอบใจพลางแซวฉันไปด้วย

     “ไม่ใช่ยะ! นี่มันก็เกือบปีแล้วแล้ว ชินอาจจะเปลี่ยนไปก็ได้” ถึงจะฉันพูดไปแบบนั้น แต่ฉันก็คิดเสมอว่า ยังไงชินก็ยังคงต้องรู้สึกเหมือนฉันแน่ๆ

     “เอ้า! มัวแต่เพ้ออะไร พวกนั้นแห่เข้าไปถ่ายรูป ขอเบอร์กันแล้วนะ ตัวจริงจะไม่ว่าอะไรเลยหรอ แม่พระจริงๆ ” ไม่ช่ายยยย ฉันไม่ได้เป็นแม่พระอะไรนั้นหรอกนะ แค่นึกไม่ถึงว่าพวกนั้นจะรีบวิ่งเข้าไปหา

      “ชิน!!” เห็นแล้วจะรออะไรอีกละ วิ่งสิคะ ฉันวิ่งเบียดเข้าไปหน้าสุด แล้วกอดชินให้คนอื่นๆ ดู ความอายเมื่อกี้หายไปหมดแล้ว เพราะเรื่องที่อลิซจะไม่มีทางยอมค่ะ!

      “กลับมาแล้วนะ ^^” เสียงซุกซนที่กระซิบข้างหู มันจักจี้สะเทือนไปถึงโซนความรู้สึกของฉันที่มีให้ชินตลอด 10 เดือน 21 วัน 10 ชั่วโมง (โดยประมาณ)

     ตอนนี้ฉันรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ไม่เคยเปลี่ยนไปของอ้อมกอดของชิน และมันทำให้เกิดความรู้สึกหลายอย่างมารวมกัน

     ทั้งความคิดถึง

     ...ฉันจะรอเธอนะ..ชิน..

     ความเศร้า

     ขอโทษที่ฉันไม่ได้ให้เธอได้อธิบายกับเรื่องนั้น ตอนนี้ฉันไม่โกรธแล้ว กลับมาสักทีสิ..

     และข้อสรุปที่ได้ของเรื่องที่เกิดขึ้น

     เมื่อได้มีโอกาสอยู่ด้วยกัน..ก็ควรเก็บเวลาที่ค่าไว้ให้นานที่สุด...

     จนตอนนี้ฉันก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยให้เขาต้องไปอีกแล้ว..

     “จ่ะ ยินดีต้อนรับกลับนะ” เราสองคนยังคงกอดกันแน่นไม่มีใครปล่อยก่อน ฉันเริ่มได้ยินเสียงจากเพื่อนในห้องที่ตกใจกับฉาก (เกือบ) เลิฟซีนที่อยู่ตรงหน้า

     “อะแฮ่ม พอได้แล้งมั้ง บาดตาคนโสด” พวกเพื่อนแถวหน้าก็ได้เริ่มบ่น จริงๆก็สงสารน่ะนะ

แต่ตอนนี้ก็ขอหน่อยแล้วกัน ^^

     17:48 น.

     เย้ๆ วันนี้ที่รอคอย ได้กลับมาเดินทางกลับบ้านด้วยกันอีกครั้ง

     “นี้ อลิซ” ชินเอ่ยเรียกฉันด้วยท่าทางจริงจัง

     “หือ? มีอะไรงั้นหรอ?”

     “อือๆ เปล่าหรอก แค่นึกถึงเมื่อก่อนน่ะ”

     “อ่า นั้นสินะ~” ฉันพูดแบบลากเสียง เพื่อสื่อให้รู้ว่าฉันก็คิดเหมือนกัน “ชิน!”

     “มะ มีอะไรหรอ จู่จูก็เสียงดัง” ชินทำท่าตกใจที่จู่จูฉันก็เรียกเขาเสียงดัง

     ...แต่มันก็เป็นเรื่องที่อยากจะถามให้ได้นี่หน่า

     “เอ่อชิน สัญญาอะไรอย่างนึงหน่อยได้มั้ย?”

     “หือ? อะไรละ? O_o” เขาเอียงขอด้วยความสงสัยกับสิ่งที่ฉันพูด

     ‘สัญญานะ ว่าจะไม่ไปไหนอีก’

     นั้นคือสิ่งที่อยากจะพูด แต่..ตอนนี้คงไม่เหมาะมั้ง

     “สัญญานะ ว่าสักวันจะพาไปเดทกันอีกน่ะ คิกๆ ” ก็ยังพอกลบเกือนไปได้อ่ะนะ ถึงจะไร้สาระไม่หน่อยก็เถอะ

     “ก็นึกว่าอะไร แน่นอนสักวันเราจะได้ไปด้วยกันแน่ๆ ” ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อ แต่แค่รอยยิ้มนี่ก็น่าจะส่งไปถึงได้

     สักวันนั้นมาถึงเร็วๆ ก็ดีสินะ

--------------------------------------------------------------------------------

กราบเรียนและขออภัยเป็นอย่างสูง

หายไปนาน คงจะทำให้ค้างกันมากสินะคะ

แทนคำขอโทษ จะเซอร์วิซให้เป็นพิเศษดังนี้

     1.อัพกตอนให้ถึงก่อนตอนจบที่แต่งไว้แล้ว ภายในอาทิตย์นี้ (ก็มีแค่ 2 ตอนแหละค่ะ)

     2.อัพผลงานเรื่องใหม่ไว้ให้ชื่นชมกันไปก่อนนะคะ

ขอบคุณที่คอยติดตามและเป็นกำลังใจให้ค่ะ

#รักผู้อ่านนะ