Love My Prince รักนะ ♥ เจ้าชายน้อยองค์น้อย

วันรุ่งขึ้น

“อื้อ~ กี่โมงแล้วนะ” ฉันนอนไม่หลับทั้งคืนเลย ตาต้องบวมด้วยแน่ๆ เฮ้อ~ ไม่อยากออกจากห้องเลย ยังไม่อยากเจอหน้าชินตอนนี้เลย...เฮ้อ!~~~

อยู่บ้านเดียวกันยังไงก็ต้องเจอ เอาละนะ

พรึ่บ!

เปิดประตูออกมาแล้ว ซ้ายขวาในระดับสายตายังไม่เห็น ชิน! ฉันละกลายเป็นคนระแวงชินไปแล้ว ฉันเดินลงมาจากชั้นสองแล้วเดินไปมาเหมือนปกติ แต่ที่ต่างเปลี่ยนไป...

ปกติเมื่อลงมาจากชั้นสองจะได้ยินเสียงของหนุ่มน้อยที่คอยพูดเหมือนกันทุกๆ เช้า

 ‘อรุณสวัสดิ์นะ วันนี้ก็ตื่นเร็วดีจังนะ เดี๋ยวผมทำอาหารเช้าสุดอร่อยให้นะ วันนี้จะกินอะไรดีนะ...’

...แต่วันนี้ก็ไม่ใช่ไม่ได้ยินแต่เสียงร่างของหนุ่มน้อยก็ไม่เห็นแม้แต่เงา แต่บนโต๊ะอาหารนั้นมี

จดหมาย? จดหมายลักษณะที่คล้ายๆ กับที่ฉันอ่านเมื่อวานนี้...

‘ขอโทษที่ผมไม่มีเวลาอธิบายกับเรื่องที่เกิดขึ้น วันนี้ผมคงกลับบ้านเกิดแต่ไม่ต้องห่วงผมต้องกลับมาแน่ และวันนั้น -@$#%^*$-ขอบคุณนะ^%*&%^)&- เพราะฉะนั้น รอผมนะ’

                ข้อความบางส่วนฉันอ่านไม่ออกเพราะส่วนหนึ่งของน้ำตาที่เอ่อลิ้นหยดลงบนตัวหนังสือทำให้เลอะเลือนอ่านได้ยาก แต่ถึงยังไงข้อความที่สรุปได้คือ เค้าขอให้ฉันรอ... จะนานแค่ไหนกันนะ?

.

.

.

หนึ่งวันผ่านไป..

หนึ่งสัปดาห์…

หนึ่งเดือนที่ผ่านพ้นไป...

และนี่คือเดือนที่สามที่ไม่มีชิน...

ถ้าให้ลองเทียบเวลา มันอาจจะดูสั้นมากในนิยายที่จากลากันหลายๆ ปี แต่ยังไงความรู้สึกกลัว เศร้า และคิดถึง มันยังคงหลงเหลือและทำให้เจ็บปวดในอก

ฉันเคยลองที่จะติดต่อไปทางแม่ดูแล้ว แล้วผลที่ออกมาก็คือ...

‘ฮัลโล แม่!’

‘อลิซ? มีอะไรจ้ะ?’

‘พูดเหมือนไม่รู้ว่าหนูโทรมาทำไม ชินไปไหนแล้วคะ!?’

‘แน่นอนว่ารู้แล้วว่าต้องโทรมาถามจนได้ แต่เจ้าตัวเค้าไม่ให้บอก แต่ไม่ต้องห่วง บอกได้เรื่องเดียวว่า รอไม่ถึงปีแน่จ่ะ แค่นี้ก่อนนะจ้ะ แล้วคุยกันใหม่นะ’

‘ดะ เดี๋ยวค่ะ!’

แต่ก็ทำให้ว่าได้ว่าอีกอึดใจเดียวก็ได้เจอ แค่นี่ทำไมจะทนไม่ได้ละ

.

..

…

..

.

จนแล้วจนรอดก็เข้าเดือนที่สิบเอ็ด ก็ไม่มีแม้เสียงหรือเงาของชินเลย

เวลาผ่านไป ฉันได้เลื่อนชั้นขึ้น อยู่ที่เกรดสิบสอง (ม.6) แต่ต่อให้เวลาผ่านไปจิตใจของฉันก็เฝ้ารอเหมือนช่วงเวลาที่ผ่านมา พึ่งจะผ่านไปเพียงวันเดียวเองเท่านั้น

“เลิกจ๋อยได้แล้วน่า วันนี้มีนักเรียนใหม่เข้ามา เขาว่ากันว่าหล่อซะด้วยนะ เก็บเจ้าเด็กแก่แดดไว้ในเสี้ยวของสมองก่อน แล้วมาดูนักเรียนใหม่สุดหล่อที่ลือกันก่อนดีมั้ยละจ๊ะ” คนที่คอยให้กำลังใจฉันเสมอก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือเกรซเพื่อนรักคนนี้ #ยังไม่ลืมกันนะ?

“พูดถึงหนุ่มหล่อคนอื่นเดี๋ยวคุณแฟนของเธอก็งอลเอาอีกหรอก คราวที่แล้วฉันยังต้องช่วยหาวิธีให้เลยนะ” ฤดูกาลเปลี่ยนไป ก็ทำให้คู่กัดคู่นี้เป็นแฟนกันได้ซะที ทำเอาฉันยิ่งเหงาเข้าไปอีก

ห้องเรียน 6/1

คาบโฮมรูม

“จะมารึยังนะ”

“จะเป็นคนแบบไหนละเนี่ย”

“ที่อยากรู้คือ มีแฟนรึยังเนี่ยแหละ”

“แต่ถ้าไม่หล่ออย่างที่ลือก็ได้กินแห้วแน่เลย”

ผลจากนักเรียนใหม่ที่ลือทำให้นักเรียนหญิงของของนี้ที่มีกว่าครึ่งของห้องคึกกันใหญ่ ทำเอาฉันเองก็อยากรู้แล้วสิว่าเป็นคนยังไง

แปะ แปะ

“เอาละๆ เงียบๆ แล้วฟังทางนี้”

อาจารย์เข้าแต่ก็ยังไม่เห็นนักเรียนใหม่ที่ว่าเลย แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ทุกคนในห้องไม่คุยกันเลยและสายตาจับจ้องไปที่อาจารย์อย่างใจจดใจจ่อ

“งั้นก็คงรู้เรื่องนักเรียนใหม่ที่ย้ายเข้ามาแล้วสินะงั้นก็ให้เข้ามาเลยแล้วกัน คนนี้เค้าเป็นคนขี้อาย ก็อย่าไปแกล้งนักละ”

ตึกๆ ตึกๆ

ตักตัก ตึกตัก

ตื่นเต้นซะจนเสียงเดินกันเสียงใจเต้นมันจะปนกันอยู่แล้ว

“สะ สวัสดีครับ ผะ ผมพึ่งย้ายเข้ามาชื่อ ทาโร่ คะ ครับ” พ่อคุณ แค่พูดก็จะไม่น่ารอดแล้วนะนั้น

หน้าตาก็งั้นๆ แถมขี้อายอีก คงจะหวังว่าให้เป็นเค้าไม่ได้หรอกเนี่ย

พวกผู้หญิงในห้องต่างจ๋อยกันเป็นรายๆ

“แล้วก็อีกคนนึง...”

คำพูดของอาจารย์ทำให้ทุกคนฝื้นคืนชีพอีกครั้ง แต่ยังไงก็คงไม่ใช่เค้าอีกแน่ ก็อายุน้อยกว่าจะอยู่ชั้นเดียวกันได้ไง

ไร้ซึ่งเสียงฝีเท้า?

แต่เมื่อนักเรียนใหม่คนนั้นเดินมาถึงหน้าชั้น ก็ทำให้ฉันรู้ว่าฉันได้คิดผิดแล้ว

 “สวัสดีครับ ^_^ ผมเป็นนักเรียนใหม่อีกหนึ่งคน”

ความสูงที่แตกต่าง ใบหน้าที่คุ้นเคย และเสียงนั้น

“เรียกผมว่า ฟราน แล้วกันนะครับ”

โปรดติดตามตอนต่อไป