จับรักมัดใจยัยคุณหนูมาดนิ่ง

วาเลนว์...เขาสวมกอดฉันทับไว้
ทว่ามันแน่นขึ้นเรื่อยๆ
ฉันเงยหน้ามองเขาโดยที่มีเขามองตอบรับอยู่
เขาเลื่อนใบหน้าของตัวเองเข้ามาใกล้กัน
เรื่อย เรื่อย...
ลมหายใจของเราประทะกันอย่างห้ามไม่ได้
เราอยู่ใกล้กันมากเลย...
แต่ดูเหมือนว่าริมฝีปากเราใกล้กันยิ่งกว่า
อุก!!!
ฉันรีบก้มหน้าลงในอ้อมกอดเพื่อหลบริมฝีปากนั้น
"วาเลนว์ ช่วยไปเอากระเป๋าที่ห้องเรียนให้ฉันได้ไหม"
เมื่อจบประโยคนั้นเราก็คายอ้อมแขนกันและกัน
"งั้นรอตรงนี้นะ"
ฉันพยักหน้าตอบ นายอินเนอร์ นายทำฉันร้องไห้!!!
ฉันมองตามหลังวาเลนว์จนลับตา
ฉันรีบหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากระโปรงขึ้นมา
ติ๊ด~
"ช่วยย้ายรายชื่อนักเรียนของฉันไปห้อง3ด้วย"
"ค่ะ"
"แค่ชั่วคราวเท่านั้น"
ติ๊ด~
...
...
...
ครืด~
เสียงโทรศัพท์ฉันสั่นขึ้นอีกรอบ
"ฮัลโหล"
ฉันพยายามปรับเสียงให้หายมันแต่มัน...ทำไม่ได้
"เบลล์ เธอเป็นอะไรรึเปล่า"
"ไม่มีอะไรนิ"
"งั้นก็ดีแล้ว"
"เธอโทรมาทำไมกัน"
"อีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้าฉันจะให้เธอรีบเด็กคนนั้น
มาพร้อมกับเธอด้วย"
"ทำไมเร็วนักหล่ะ"
"พวกนั้นกำลังสืบหาที่อยู่ของเธอ อีกไม่นานคงรู้"
"ทำไม"
"ฉันเป็นห่วงเธอ"
"เดี๋ยวฉันจะส่งคนของเราไปคุ้มกันเธอด้วย"
"...."
ติ๊ด~
อีกไม่นาน..ฉันจะต้องไปแล้วน่ะหรอ
...
...
...
ช่วงเที่ยงของวันนี้ฉันได้หยุดเรียนครึ่งวัน
กลับมาพักที่ห้องพร้อมกับวาเลนว์
ฟุ่บ!!!
ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียงโดยมีเขานั่งอยู่ข้างๆ
"ความจริง นายไม่จำเป็นต้องหยุดเรียนเหมือนฉันเลยนิ"
"ฉันอยากดูแลเธอ"
"นายกลับไปก่อนก็ได้นะ"
"ไม่เป็นไร"
ภายในห้องตอนนี้ตกอยู่ในความเงียบ
"นายน่ะ"
"หืม"
"โชคดีจริงนะ...ที่เห็นน้ำตาของฉันน่ะ"
"ก็เพราะว่า...นายเป็นคนแรกที่เห็นฉันร้องไห้
ครอบครัวฉันน่ะไม่เคยรับรู้ถึงความเสียใจ ไม่มีใครเคย
ร้องไห้ ไม่มีใครเห็นน้ำตาของใคร.....หรอก"
ฉันที่นอนตะแคงอยู่บนเตียง สายน้ำก็เริ่มหลั่งรินอีกรอบ
หัวใจ... มันสั่นไหว