จำเลยสวาท

“กลับบ้านหน้าตาชื่นบานเลยนะยายลูกสาว” พุดซ้อนสาวชาวบ้านแต่งงานกับเถ้าแก่ก็ผิวพรรณดีแต่ไม่ชอบอยู่เฉยๆออกมารถน้ำต้นไม้หน้าโรงรถเอ่ยทักลูกสาวที่ลงจากรถมาใบหน้ายิ้มแปล้
            “อย่าแซวสิแม่...” หญิงสาวเดินกอดตะกร้าผ้ามาหนึ่งใบเอ่ยทักมารดา
            “เอาอะไรมาน่ะ” พุดซ้อนทักลูกสาวเห็นหอบข้าวของติดมือมา
            “เสื้อผ้าหนูกับพี่โก้ ว่าแล้วชุดหายไปไหนหมด ขนไปบ้านพี่โก้แล้วไม่เก็บกลับนี่เอง แล้วอันนี้ชุดพี่เขาเห็นกองเต็มบ้านไม่ยอมส่งไปซักเลยขนมาให้แม่บ้านซักให้เดี๋ยวไปคิดเงินอีกที” ลูกสาวหล่อนหัวเราะตาปิด มันงกเหมือนพ่อมันจริงๆ แต่ก็เอาเถอะงกก็ดีกว่าไม่งกอยู่แล้ว
            “ไปเก็บเงินอะไรกัน พี่โก้เอาข้าวของมาฝากบ้านเราตั้งเยอะ” กลับจากราชการที่ไรก็เห็นลูกเขยขนของมาฝากเป็นลังๆ
            “เอาใจแม่กับป๊าไปอย่างนั้นแหละ กลัวลูกสาวเขาไม่แต่งด้วย” เพลงพิณแกล้งพูดยอตัวเอง
            “เล่นตัวไปเถอะ แม่คุณ ...คอยดูเขาได้เจ้าสาวใหม่แล้วจะมาร้องไห้ซบอกป๊า หมาก็ไม่แลนะเออ” พุดซ้อนแกล้งแซวลูกสาว ก็เขามาทาบแล้วทาบอีกก็ไม่ยอมตบยอมแต่งให้เสร็จสิ้นไปเสียที ไม่รู้รออะไร ไอ้ตนเองนั้นถ้าแต่งได้ก็แต่งแทนไปแล้ว ลูกเขยก็หน้าตาดีใช่ย่อย ให้มารอความดื้อทโมนของลูกสาวจอมแก่นตนอย่างนี้ก็อดสงสารไม่ได้
            “จะทุบให้เละเลยแม่” เพลงพิณเบ้ปากอย่างนึกไม่ชอบใจถ้าเขาจะทำแบบนั้น แต่กฤษตฤณคงไม่กล้าเสี่ยงกับอิทธิฤทธิ์ของเจ้าหล่อนหรอก
            “ได้ แม่จะคอยดู” พุดซ้อนส่งสายตาพิฆาตเล่นกับลูกสาวอย่างเคยชิน
            “ป๊าไปไหนแม่”
            “ไปดูโรงสี” พุดซ้อนหันไปรถน้ำต้นไม้ต่อไม่สนใจลูกสาว
            “ใช่เร้อ ไม่ใช่ไปหาอีหนูนะ...” เพลงพิณเมื่อโดนมารดาแหย่เข้าทีแรกก็หาเรื่องเอาคืนขำๆ
            “เห็นป๊าแกบอกยังไม่รีบตาย” พุดซ้อนกดหัวสายยางพุ่งน้ำจนดินแตก
“ป๊านี่พูดเอาใจเก่งเนอะแม่” เพลงพิณมองขลุยดินที่แตกแยกก็รีบพูดแหย่มารดาเสร็จ โกยเท้าวิ่งเข้าบ้านทันทีอย่างรู้ทัน
“หนอย ไอ้ผิง!!” พุดซ้อนช้าไปหน่อยที่จะฉีดน้ำแกล้งลูกสาวคืน ไอ้ตัวแสบก็วิ่งเปิดแน่บไปเสียแล้ว
 
 
 
“แม่ฉันอยู่บ้าน เดี๋ยวจะเดินออกไปด้านหลังเธอมาหาฉันตรงศาลาริมน้ำซอยหลังบ้านฉัน เอาลูกมาด้วยหรือเปล่า” หญิงสาวเจรจาผ่านทางโทรศัพท์กับใครบางคน
“อืม ดีแล้ว แน่ใจนะว่าปลอดภัยกับเด็ก ได้ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวฉันจะไปรอ ไม่ต้องบอกผัวเธอนะ” เพลงพิณสั่งปิดท้ายก่อนจะวางสายไป
 
กำแพงปูนหลังบ้านถูกลูกสาวเจ้าของบ้านปีนออกไปก่อนจะเดินตามทางไปโผล่ยังสระบัวท้ายซอยที่มีศาลาสักพักคนที่หล่อนนัดไว้ก็เดินหันซ้ายแลขวาเข้ามา
“แน่ใจหรือเปล่าว่าไม่มีใครตามมา” เพลงพิณเป็นฝ่ายเปิดประโยคถามหญิงสาววัยเดียวกันกับหล่อน จำปาเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมต้นหญิงสาวจำได้ ครั้งหนึ่งเคยเข้าค่ายอยู่หมู่เนตรนารีเดียวกัน หลังจากเรียนจบก็ไม่เห็นกันอีกจนอีกฝ่ายโตมีลูกมีสามีถึงได้ติดต่อกันมาด้วยการเจอกันโดยบังเอิญ
“แน่ใจ พี่สักไม่อยู่บ้าน เขาออกไปอีกแล้ว” จำปาพูดด้วยสีหน้าเป็นกังวล
“แล้ววันนี้เธอได้อะไรมาให้ฉันบ้าง”
“ได้แค่เบอร์ที่พี่สักโทรคุยประจำ กับเศษยา ฉันเอามาทั้งเม็ดไม่ได้เขาจะรู้ เลยทุบออกมานิดเดียว ได้ไหม” หญิงสาวรูปร่างอวบท้วมส่งซองซิปล็อคให้เพื่อนสมัยมัธยมต้น ทั้งยังหันมองรอบกายอย่างหวาดระแวง
“ก็พอได้ เดี๋ยวฉันจะลองดูว่ามันเป็นยังไง เธอต้องติดต่อฉันบ่อยกว่านี้” หญิงสาวสั่งคนที่ติดต่อหล่อนด้วยตู้โทรศัพท์สาธารณะ
“ขาดนานไม่ได้ มันไม่ติดต่อฉันจะบ้าเอา” หญิงสาวอธิบายจำปาก็ทำหน้าเข้าใจ
“เธอแน่ใจนะผิง ว่าจะไม่เป็นอะไร” หญิงสาวยังถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง หล่อนเคยห้ามเพื่อนคนนี้แล้วครั้งนึงแต่หญิงสาวกลับเป็นคนหัวแข็งเกินคาด เป็นอย่างนี้แต่ไหนแต่ไร และหล่อนก็ห้ามไม่ได้ ได้แต่กังวลกลัวเพื่อนจะมาร่วมชะตากรรมด้วยจนเดือดร้อน
“อย่าห่วง พ่อฉันมีเงิน แถมฉันมีแฟนเป็นตำรวจใครๆ ก็รู้นี่”
“เพราะแฟนเธอเป็นตำรวจนั่นแหละ ฉันเลยพาลกินไม่ได้นอนไม่หลับไปด้วย เธอสัญญานะผิงว่าจะเนียนที่สุด ห้ามหลุดเด็ดขาดเลยนะไม่อย่างนั้นฉันโกรธเธอแน่” จำปาขู่ หากแฟนของเพื่อนจับได้นั่นแหละจะเป็นปัญหาหนัก ชื่อของเขาเรื่องลือในการทำงาน ตั้งแต่มาประจำที่นี่เขาทำให้สายงานที่พัวพันอยู่เดือดร้อนเป็นประจำจนน่าโมโห
“ก็บอกแล้วไงว่าอย่าห่วง เธอกลับบ้านไปดูลูกเถอะ อีกสองวันติดต่อฉันมา”
“ได้ ระวังตัวด้วย”
“เธอก็เหมือนกัน”
            เพลงพิณปล่อยให้เพื่อนเก่าออกจากศาลาไปสักระยะหล่อนก็ตามออกไป เดินกลับบ้านด้วยความเครียดที่กำไว้ในมือ เหงื่อซึมหน้าผากเป็นเม็ด หญิงสาวกำซองสิ่งของในครอบครองแน่นก่อนจะเลิกตัดใจยัดใส่กระเป๋ากางเกงก่อนจะเดินเข้าบ้านไป