จำเลยสวาท

“เมื่อกี้ก็ลืมบอกจำปาไปว่าเจอนายสักที่ตลาดนัด” เพลงพิณนั่งมองซองยาบนโต๊ะทำงานอย่างเคร่งเครียด หล่อนไม่รู้จะทำอย่างไรกับยาตรงหน้า ปริมาณมันอาจไม่เพียงพอและหล่อนก็ไม่รู้จะไปหาเพิ่มตรงไหนได้ แรงกดดันเริ่มทำให้หญิงสาวจดจ่อจนสติเริ่มไม่อยู่กับตัว

            “ถ้าพี่โก้รู้จะเป็นยังไง” หญิงสาวคิดไปถึงว่าหากกฤษตฤณรู้เขาจะจัดการยังไง แต่นิสัยเขาเป็นคนทำงานซื่อตรงและเคร่งปฏิบัติตามกฎจนหน้ากลัว หากเขารู้มันต้องเป็นปัญหาที่ใหญ่มากแน่ๆ เพลงพิณเลยตัดสินใจเลือกที่จะเก็บเอาไว้คนเดียว หญิงสาวเปิดลิ้นชักก่อนจะวางซองของลงไป เปิดคอมใช้อินเตอร์เน็ตหาข้อมูลที่มาของตัวยาก่อนจะหาแหล่งซื้อขายตามอินเตอร์เน็ตแต่กลับไม่มีสิ่งไหนน่าไว้วางใจได้เลยสักแห่ง คงต้องอาศัยแต่จำปาได้เพียงคนเดียว เม็ดยาและขนาดที่ได้มาก็ไม่เหมือนที่โชว์ขึ้นในเว็บไซต์แล้วอย่างนี้หล่อนจะทำอย่างไรต่อไปดี

            หญิงสาวตรึงเครียดจนไม่ค่อยกินข้าวและไม่ค่อยได้นอนจนร่างกายเริ่มผอมโทรมติดซีด แต่กระนั้นหล่อนกลับไม่สังเกตตัวเอง บิดามารดาก็ทักเพียงครั้งก่อนจะเก็บไว้ในใจเมื่อเห็นอาการของลูกสาวผิดปกติไป คราแรกเดาว่างอนกันกับลูกเขยอีกจึงได้ไม่ใส่ใจนัก แต่หากการเวลายิ่งนานเข้า เถ้าแก่เลิศก็ทนไม่ไหวกับอาการลูกสาวจนตั้งใจว่าถ้าว่างจะแวะเข้าไปคุยกับเจ้าว่าที่ลูกเขยถึง สน. สักที หากลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนยังอาการทรงตัวอยู่อย่างนี้ล่ะก็

            “ทำไมช่วงนี้ไม่ค่อยลงมากินข้าวกินปลาเลยผิง งานก็ไม่เยอะนี่ลูก” เป็นแม่พุดซ้อนที่ก็เห็นต้องพ้องกันกับสามีว่าช่วงนี้ลูกสาวมีอาการประหลาดๆ มีเย็นนี้ที่เจ้าตัวดียอมลงมากินข้าวถึงได้ไถ่ถามสักที อยู่บ้านก็ไม่ค่อยจะออกมาจากห้อง ไม่รู้ทำไมพักนี้ชอบเก็บตัว พอถามเข้าคำตอบก็ไม่ค่อยจะเคลียร์เท่าใดนักจนต้องปล่อยตามเลย

     “ติดซีรี่ย์ค่ะคุณนายแม่ ไม่ค่อยหิว”

            “ทำไมหน้าโทรมจังลูกผิง ไปทำอะไรมานักหนาไหนป๊าดูหน่อยซิ” เถ้าแก่เลิศก็ยังเอะใจกับลูกสาวว่าทำไมท่าทางหน้าตาดูผิดจากเดิมไปถนัด พอถามเข้าคำตอบก็ไม่ได้ต่างอะไรจากแม่พุดซ้อนนักจนต้องส่ายหน้าเพลียจิต

            “ลูกติดละครอ่ะป๊า หนังฝรั่งยิงกันแหลกลานลูกเช่ามาดูหลายเรื่องเลย ดูดึกไม่ค่อยนอนก็โทรมๆ งี้แหละ แต่ยังสวยอยู่ใช่ม้า...”

            เป็นอันว่าไม่มีใครทราบสาเหตุที่แท้จริงของลูกสาวได้ จึงต้องปล่อยไปตามที่เจ้าตัวบอก แต่ไหนเลยเถ้าแก่จะวางใจ ไม่ยอมเห็นลูกสาวผอมลงๆ ทุกวันขนาดนี้ แม้เจ้าตัวมันจะน่ารัก ร่าเริงไม่เปลี่ยนแปลงแต่คนเป็นพ่อเป็นแม่มีหรือจะเห็นลูกทุกข์ในอกได้ มีคนเดียวที่จะปราบเจ้าตัวแสบอยู่หมัดก็คงไม่พ้นว่าที่ลูกเขยที่บ้างานอยู่ตามโรงพักแน่นอน ไม่พ้นเถ้าแก่ต้องบึ่งรถไปหาทันทีที่ว่างงาน

            ในห้องทำงานของชายหนุ่มมีพ่อตานั่งอยู่เป็นแขกวีไอพีจนเขาต้องปิดเอกสารงานเพื่อไปต้อนรับการมาของเถ้าแก่ พ่อตาโทรมาหาล่วงหน้าว่าวันนี้มีธุระจะมาคุยด้วยเรื่องคนรักของเขา กฤษตฤณก็รีบเร่งเคลียร์งานรอ

            “สวัสดีครับ” กฤษตฤณยกมือไหว้เถ้าแก่เลิศผู้เป็นเพื่อนของบิดาหรือก็เป็นพ่อตาของเขาด้วยอีกที

            “อ่าๆ ไหว้พระๆ เจ้าโก้”

“วันนี้มีอะไรให้รับใช้ครับ” กฤษตฤณพูดอย่างอ่อนน้อมจนพ่อตายิ้มถูกใจนิสัยว่าที่ลูกเขย

            “หนักใจนิดหน่อยน่ะซี โก้ ลื้อทะเลาะกับลูกสาวป๊าหรือ” เถ้าแก่เข้าประเด็นทันที

            “ฮะ ...ผมไม่ได้ทะเลาะอะไรกับผิงนี่ครับ เมื่อคืนยังคุยกันอยู่เลย” กฤษตฤณสงสัย ไม่รู้ยังไงทำไมเถ้าแก่เลิศถึงหาว่าเขาทะเลาะกับเพลงพิณ

            “อ้าว แล้วลูกอั้วะมันเป็นอะไรของมัน” เถ้าแก่กุมขมับ

            “ผิงเป็นอะไรครับ”

            “ก็ลูกผิงนะซีไม่ค่อยลงมากินข้าวกินปลา กลางค่ำกลางคืนไม่ค่อยจะนอน บางวันก็ไม่อยู่บ้านด้วยนะทั้งๆที่ไม่ได้เอารถไปไหน หน้าตาลูกผิงซูบโทรมขอบตาดำคล้ำมาหลายวันจนพุดซ้อนเป็นห่วง อั๊วะเองก็เครียด ไม่รู้จะทำยังไงดี เลยมาปรึกษาลื้อเนี่ยแหละ” เจ้าลูกสาวอ้างว่าติดละครเลยอินดี้ไม่สนใจโลก แต่เถ้าแก่กลับไม่ค่อยอยากจะเชื่อ

            กฤษตฤณพิจารณาก็เห็นว่าช่วงนี้หญิงสาวแปลกไปจริงๆ คุยกับเขาไม่กี่คำก็วาง แถมชวนออกไปข้างนอกก็ไม่ค่อยจะไป ทั้งๆที่คำพูดคำจาก็เป็นปกติไม่ได้บ่งบอกว่างอนอะไร อะไรเป็นสาเหตุให้เพลงพิณมีอาการเช่นนั้น

            “ผมก็เห็นด้วยนะครับ ช่วงนี้ผมชวนออกไปข้างนอกก็ไม่ค่อยไป พูดก็น้อยคำ หรือผิงเป็นโรคอะไรหรือเปล่าครับ” เพลงพิณเป็นหญิงสาวร่าเริง เขาไม่อยากเชื่อเท่าไหร่ว่าหล่อนจะมีอาการป่วย

“ไอหยา ...จะจริงรึอาโก้ ป๊าว่าไม่ใช่นา”

            “ใช่ครับ ...ผิงเป็นคนร่าเริงไม่น่าจะใช่” เขาเองก็สุดจะเดา

            “ทำอย่างไรกันดีล่ะ...”

            “เอาอย่างนี้แล้วกัน ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผม ผมจะสังเกตดูผิงเองครับ แล้วถ้าเป็นอะไรยังไงผมจะบอกอีกที แต่ก็ต้องช่วยผมดูเวลาอยู่ที่บ้านหน่อยนะครับ”

            “แบบนั้นก็ดีเหมือนกัน ป๊าเองก็ไม่สบายใจ แม่พุดซ้อนก็พูดอะไรไม่ได้ ดังนั้นให้เป็นหน้าที่ของโก้แล้วกันนะ ดูน้องด้วย” เถ้าแก่ฝากผีฝากไข้กับว่าที่ลูกเขยก่อนจะจากไปกฤษตฤณก็ยังอุตส่าห์เดินมาส่ง โถ่ ไอ้ผิงนี่มันบุญดีจริงๆ ได้ลูกเจ้าไกรเป็นผัว

            วันนี้เป็นอีกวันหนึ่งที่เพลงพิณมีนัดกับจำปา หญิงสาวร่างอวบโทรติดต่อมาบอกให้หล่อนฟังว่าได้ยามาหนึ่งมาเม็ด และแถมคราวนี้ยังมีที่อยู่ของโกดังรับของที่สามารถไปติดต่อรับเองก็ได้ คราวนี้หล่อนจะได้สบายใจเสียที หลายวันที่ผ่านมากินไม่ได้นอนไม่หลับเมื่อจำนวนเศษยาที่ได้มาเท่านั้นมันไม่เพียงพอ เพลงพิณไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากรอให้จำปาติดต่อกลับมาอีกครั้ง

            แต่ปัญหากลับอยู่ที่วันนี้กฤษตฤณโทรศัพท์มาหาหล่อนแต่เช้าจะพาเข้าไปในเมืองด้วยกัน ปฏิเสธอย่างไรเขาก็หาทางแก้จนหญิงสาวต้องกุมขมับ แต่ก็ยอมแต่งตัวรอเขามารับอยู่ดี จะทำอย่างไรในเมื่อบ่ายเบี่ยงมาหลายครั้งจนเขาเริ่มสงสัย แถมทั้งพ่อและแม่ยังดูเอะใจเล็กๆแล้วด้วย ทั้งที่หล่อนพยายามทำตัวปกติ เก็บงำปัญหาเอาไว้คนเดียวให้ได้มิดที่สุด หากแต่มันก็ไม่ได้ง่ายเอาเสียเลย

            “ผิง พี่โก้มาแล้ว” พุดซ้อนเห็นว่าลูกสาวยังไม่ออกจากห้อง พอตนเดินผ่านกระจกยาวของบ้านก็เห็นรถเก๋งสีดำเงาปราบจอดอยู่เลยเดินมาเรียกเจ้าลูกสาวที่พักนี้ทำตัวแปลกไป

            “รู้แล้วจ้าๆ” เสียงเพลงพิณตะโกนกลับออกมาจากในห้องก่อนที่เจ้าของเสียงจะเดินมาเปิดกระชากประตูห้อง เสียงดังจนมารดาตกใจ

            “ว๊าย! ตาเถรยายชีตกวัด! ไอ้ลูกบ้า!! ทำอะไรโผงผางปึงปังเป็นผู้ชายไปได้ เรียบร้อยน่ะเป็นบ้างไหม โถๆๆ หัวใจพุดซ้อนจะวาย” มารดาทาบมือกับอกตกใจก่อนจะเทศน์ยาวจนหล่อนหัวเราะเดินมากอดผู้เป็นแม่

            “โถ ขวัญเอ๊ยขวัญมานะแม่”

            “ไปเลยไป ฉันล่ะเบื่อแกเต็มทนไอ้ผิง อกอีแป้นจะแตก” มารดายังลูบอกไปมาอย่างทำที

            “ไล่เลยหรอแม่” เพลงพิณถามมารดาอย่างงอนๆ

            “เออ ไล่เลย ไปอยู่กับเจ้าโก้นู่นเผื่อจะเปลี่ยนพฤติกรรมบ้าง แล้วนี่นอนบ้างไหมเมื่อคืนดูขอบตาซิน่ะ เป็นหลินปิงแล้ว” พุดซ้อนจีบคางลูกสาวเชยไปมา ก่อนเจ้าตัวมันเบือนหน้าหนี

            “นอนสิแม่ แต่นอนน้อยไปหน่อย ไปละเดี๋ยวพี่โก้รอนาน”

    “ดูมันๆ” พุดซ้อนว่าลูกสาวที่ว่าจบก็วิ่งปึงปังลงไปข้างล่าง ส่ายหัวอย่างเอือมระอา ไอ้ลูกคนนี้ไม่เคยอยู่ในคอนโทรลตนเองได้สักที

            “เมื่อกี้พี่โก้กระซิบกระซาบอะไรกับป๊า” เพลงพิณลงมาก็เห็นเขาคุยอะไรกันอยู่กับบิดา ครั้นพอหล่อนเดินเข้าไปใกล้ก็ทำมีพิรุธจนอดสงสัยไม่ได้ พอขึ้นรถมาอยู่กันสองคนก็เลยถามออกไป กฤษตฤณหันมายิ้มให้หล่อนแต่เขากลับไม่ตอบ

            “พี่โก้! มีความลับกับผิงหรอ!” หญิงสาวหันไปเอาเรื่องเขา

            “เปล่า ไม่มีอะไรเสียหน่อย คิดมากเปล่า” ชายหนุ่มหันมายิ้มตอบหล่อนก่อนจะหันกลับไปตั้งใจขับรถ

            “ไม่บอกก็ไม่ต้องบอกไม่อยากรู้ก็ได้ ! ” หญิงสาวหงุดหงิดขี้เกียจตื๊อเขา

            เขาก็ไม่สนใจอะไรขับรถต่อไปเหมือนไม่ใส่ใจกับท่าทีของหญิงสาว เพลงพิณฮึดฮัดเพียงครู่ก็หยิบโทรศัพท์ออกมาดูเวลา อีกแค่สี่ชั่วโมงจะถึงเวลานัดของหล่อนกับจำปา แต่ขับรถไปกลับตัวเมืองก็เกือบสองชั่วโมงแล้ว ดังนั้นก็ต้องเร่งเวลา หากว่าจำปามาแล้วไม่เจอหล่อนอาจจะเกิดปัญหา นี่คงเป็นนัดสุดท้ายที่ต้องทำลับๆล่อๆ อีกไม่นานหล่อนจะสามารถทำอะไรได้สบายกว่าที่เป็นอยู่ เพราะความกระจ่างแจ้งของความเป็นจริงที่เกิดขึ้นจะทำให้เพลงพิณมีโอกาสทำอะไรได้โดยชัดเจนกว่านี้ ไม่ต้องหลบซ่อน