SecretBellรักสุดใจนายตัวแสบ

7.7

เขียนโดย GrapeBella

วันที่ 10 ตุลาคม พ.ศ. 2558 เวลา 03.42 น.

18 ตอน

1 วิจารณ์

18.15K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 มกราคม พ.ศ. 2559 23.50 น. โดย เจ้าของนิยาย

15) ความจริงของเลย์

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ผมหยิบโทรสัพขึ้นมาแนบที่หู

"ฮัลโหลเซรา เธออยู่ไหน"ผมพูด

"สวัสดีเลย์ ฉันคิดถึงแกจังว่ะ"เสียงซาบะพูด

"แกเอาเซราไปไว้ไหน หะ ซาบะ แกเอาเซราไปไว้ไหน!!"ผมตะคอกใส่ซาบะ ด้วยอารมย์ที่ตอนนี้ผมโมโหมาก

"ฉันจะบอกแกก็ได้แต่ว่า....หลังจากที่เซราเป็นของฉันแล้วนะ"ซาบะพูด
"แกจะทำอะไรเซราน่ะ อย่าแตะต้องเธอแม้แต่นิดเดียว ไม้งั้นฉันเอาแกตายแน่ซาบะ"ผมพูด ด้วยอารมย์ที่โมโหมาก

"มีอะไรหรอเลย์ เกิดอะไรขึ้นกับเซรา"เคนถามผม แต่ผมไม่ได้ตอบ และคุยกับวาบะต่อ

"ฉันไม่บอกแกหรอก ถ้าฉันบอก ก็โง่สิ ฉันแค่โทรมาบอกให้แกชอกช้ำใจเล่นก็แค่นั้น คืนนี้เซราจะเป็นของฉัน แกไม่มีทางที่จะห้ามได้แล้วแหล่ะ"ซาบะพูด

"แกอย่าแตะต้องตัวเซรานะซาบะ ฉันพูดจริงๆ ถ้าแกแตะต้องเซราแแม้แต่นิดเดียว ฉันจะฆ่าแก"ผมพูด

"หาฉันให้เจอสิ ฉันให้เวลาแกหนึ่งชั่วโมง"ซาบะพูด

"แน่นอน ฉันจะหาแกให้เจอ แล้วฉันจะฆ่าแกซะ"ผมพูด

ผมและทุกคน รีบเดินไปที่รถและหนีออกจากงานเลี้ยงมา พอผมสตาร์ทรถ ก็มีคนสี่ห้าคนเดินตรงมาที่พวกเรา พวกเราจึงหยุด ผมพยายามจะมองคนพวกนั้น แต่มันมืดเหลือเกิน ผมจึงลงจากรถไป พอพวกนั้นเดินเข้ามาใกล้ๆ ผมจึงมองเห้นว่าเป็นเรน มิกะ วีนัส อลิส และท่าน ผอ. เอ๊ะ แล้วท่านผู้อำนวยการมากับพวกนี้ได้ยังไง

"เลย์"ท่านผู้อำนวยการเรียกผม

"ว่าไงเพื่อนรัก ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"พี่สาวของผมรีบตรงเข้าไปหาผู้อำนวยการทันทีเมื่อเห็นเธอ

"เอ๊ะ...เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงเนี่ย"ท่านผู้อำนวยการพูดกับพี่สาวของผม

"ฉันเป็นพี่สาวของเลย์แล้วเธอล่ะ มาทำอะไรที่นี่"พี่หลินพูดกับท่านผู้อำนวยการ

"ฉันเป็นพี่สาวของเซรา อย่าบอกนะว่าเลย์...."ท่านผู้อำนวยการพูด

"ใช่แล้ว เป็นอย่างที่เธอคิดนั่นแหล่ะ"พี่หลินพูด

"จริงหรอเนี่ย ไม่ยักจะรู้เลย ทำไมฉันไม่ได้กลิ่น"ท่านผู้อำนวยการพูด

"อย่าเพิ่งคุยกันได้มั้ย พวกเราไปตามหาเซรากันก่อนดีกว่า ตอนนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้"ฮารุกะที่ยืนเงียบอยู่นานพูดขึ้นมา ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนมากๆ

"นั่นสิ พวกเราไปตามหาเซรากันก่อนมั้ย ไว้ค่อยเคลียร์เรื่องอื่นทีหลัง"เคนพูด

"ฉันรู้ว่าซาบะอยู่ไหน"เรนพูดขึ้น

"ที่ไหน"ผมรีบเดินไปหาเรน แล้วถามทันที

"ตามพวกเรามาสิ"มิกะพูด

หลังจากนั้นพวกเราก็พากันขึ้นรถ แล้วตรงไปยังจุดหมายทันที

เซราpast

ฉันค่อยๆพยายามลืมตาขึ้นมา ความรู้สึกตอนนี้ทั้งมึน ทั้งเมา ไม่รู้ว่าเกิดจากอะไร ภาพมันเบลอไปหมด จนกระทั่งมีผู้ชายคนหนึ่งเดินตรงเข้ามาหาฉัน ฉันพยายามมองให้ชัดมากขึ้น พอภาพทุกอย่างมันเข้าที่ ภาพคนที่อยู่ตรงหน้า คือซาบะ ฉันตกใจมาก จึกลุกขึ้นทันที

"ที่นี่ที่ไหน"ฉันถามซาบะ ซาบะค่อยๆเอามือมาจะจับใบหน้าของฉัน

"เซรา หิวมั้ย"ซาบะถามฉัน

"ฉันถามว่าที่นี่ที่ไหน"ฉันพยายามจะค่อยๆเอามือขึนมาเสยผม แต่ว่า มันถูกมัดประกบกันอยู่"

"ขอโทษนะเซรา ฉันจำเป็นต้องทำ"ซาบะพูด

"ปล่อยฉันนะ นายจะทำอะไร"ฉันถามซาบะ

"ที่ฉันทำไป เพราะฉันรักเธอนะ"ซาบะพูด

"รักแบบไหนของนาย ทำไมต้องมัดฉันไว้แบบนี้"ฉันพูด

"เซรา อย่าพยายามแก้มันออกเลยนะ ฉันไม่อยากให้เธอกลับไปหามันอีก ขอร้อง อยู่กับฉันนะ"ซาบะพูด

"ไม่ ปล่อยฉันนะ"ฉันพูดและพยายามดิ้นแขนยกใหญ่ เผื่อว่ามันจะหลุดออกจากกันบ้าง

"ฉันไม่ปล่อย อย่าขัดใจฉันสิเซรา"ซาบะพูด สายตาเค้าเริ่มหน้ากลัวมากขึ้น จนฉันต้องเงียบ

"ปล่อยฉันไปเถอะนะซาบะ"ฉันพูด

"ถ้าอีกครึ่งชั่วโมง เลย์ยังไม่มา เธอก็อย่าถามหามันอีก!"ซาบะตะคอกใส่ฉัน สายตาเค้าเริ่มหน้ากลัวมากขึ้นเรื่อยๆ

"ทำไมล่ะซาบะ ทำไมนายต้องทำแบบนี้กับฉัน"ฉันถามเค้า

"ก็ถ้าเธอยอมเป็นของฉันตั้งแต่แรก ไม่ไปยุ่งกับเลย์ ฉันคงไม่ต้องบังคับจิตใจเธอแบบนี้หรอก วันนี้เธอจะต้องเป็นของฉัน"ซาบะพูดพร้อมกับผลักฉันให้นอนลงบนที่นอนแล้วเดินจากไป

"เห๊ย ไปเฝ้าหน้าประตูไว้นะ ถ้ามีใครมา ขึ้นมาบอกฉันด้วย"เสียงซาบะสั่งลูกน้องของเค้า

เลย์ นายอยู่ที่ไหน ฉันกลัว ฉันได้แต่คิดในใจ ถึงแม้ว่าฉันจะเป็นครึ่งหมาป่าครึ่งแวมไพร แต่ฉันก็ยังเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ที่อ่อนแอ่

ครึ่งชั่วโมงผ่านไปไวเหมือนโกหก

ฉันเดินก้มหน้า แขนก็ถูกมัดอยู่ข้างหลัง เสียงฝีเท้าใครสักคนเดินตรงเข้ามาที่ฉัน พอฉันหันหน้าไปมองก็พบว่าเป็นซาบะที่เดินถือแก้วน้ำ พร้อมกับอาหารมาให้

"กินซะนะ"ซาบะวางมันลงบนที่นอน

"ฉันไม่หิว ปล่อยฉันไปเถอะนะ"ฉันได้แต่พุดประโยคนี้ ฉันอยากไปจากที่นี่ เลย์นายอยู่ที่ไหน ฉันคิดถึงนาย

"กินสิเซรา เธออย่าให้ฉันต้องโมโหเลยนะ"ซาบะพูด

"นายจะโมโหหรืออะไรก็ได้ แต่ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะนะ"ฉันบอกซาบะ

"เงียบแล้วทานข้าวซะ"ซาบะพูด

"ปล่อยฉันไปเถอะนะซาบะ นายอยากได้อะไรฉันจะให้ทุกอย่าง แต่ได้โปรด ปล่อยฉันไปเถอะนะ"ฉันพยายามจะพูดกับซาบะ แต่ตอนนี้ฉํนรู้สึกอ่อนแรงมากเหลือเกิน อาจเป็นเพราะผลของยาสลบที่พวกนั้นใช้มันปิดจมูกฉัน

"หยุดพูดสักทีเซรา นี่ก็ครึ่งชั่วโมงแล้ว ไอ้เลย์มันคงไม่มาหาเธอแล้วแหล่ะ เห้นมั้ย มันไม่ได้รักเธอจริงๆ ไม่งั้นป่านนี้มันโผล่หัวมาแล้ว แต่ไม่มีแม้แต่วี่แวว เธอยังจะอยากกลับไปเจอมันอีกหรอ"ซาบะตะคอกใส่ฉํน

"ใช่ ฉันอยากกลับไป เพื่อที่จะเจอเลย์ เพราะฉันน่ะ รักเค้า ไม่ใช่นาย"ฉันพูด

"เธอจะพูดให้มันได้อะไร เธอจะมาบอกรักมันต่อหน้าฉันได้ยังไง ทำไมเซรา ทำไมไม่เป็นฉัน ฉันทำดีกับเธอมาตลอด แต่เธอก็ไม่เคยมองเห็น เพราะไอ้ไค ไอ้เลย์ มันสองคนควรจะตายไปพร้อมๆกันซะ"ซาบะพูด

"หยุดเถอะวาบะ แต่ไหนแต่ไรเราก็เป็นเพื่อนกัน ทำไมล่ะ เราเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอ ทำไมต้องเป็นมากกว่านั้นด้วย ทำไมล่ะ"ฉันพูด

"เพราะฉันอยากให้เธอเป็นของฉันแค่คนเดียว ทำไมฉํนจะต้องเผื่อแผ่คนที่ฉันรักให้กับคนอื่น ทำไมล่ะเซรา เธอตอบฉันได้มั้ยล่ะ ทำไม!"ซาบะตะคอกใส่ฉัน

"เพราะว่า เราเป็นเพื่อนกัน เป็นเพื่อนรักกันมาตลอด คอยช่วยเหลือ อยู่ข้างๆกัน ฉํนอาจเคยโกรธเคยเกลียดนาย ที่นายพรากไคไปจากฉัน แต่ตอนนี้ ฉันพร้อมที่จะให้อภัยนาย ถ้านายสำนึก ได้โปรด"ฉันพูด

"ไม่มีทางเซรา ถ้าเลย์มา ฉันจะฆ่ามันซะ เธอจะได้เป็นของฉํนแค่คนเดียวยังไงล่ะ"ซาบะพูด

"ฉันไม่มีแรงแล้ว ได้โปรด"ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังจะหมดแรง ยิ่งพูดเหมือนยิ่งเหนื่อย แวมไพร ถ้าไม่ได้ดื่มเลือด ก็อาจจะตายได้แต่ฉันเป็นครึ่งแวมไพรครึ่งหมาป่า ทำไมฉํนถึงรุ้สึกแบบนั้นล่ะ หรืออาจเพระาฉันมีเชื่้อของแวมไพรมากกว่างั้นหรอ

"เซราเธอเป็นอะไรน่ะ"ซาบะมาประคองตัวฉันไว้ ฉันมองไปที่ขาของตัวเอง มันเริ่มซีดเผือก ฉันเริ่มจะออ่นแรงลงทุกที เกิดอะไรขึ้น ปกติฉันไม่เป็นแบบนี้ แค่ยาสลบมันทำร้ายฉันมากขนาดนั้นเลยหรอ ไม่จริงใช่มั้ย

แอ๊ดดดดดดดด>>เสียงประตูเปิดเข้ามา พร้อมกับร่างผู้ชายคนหนึ่งวิ่งตรงเข้ามาที่ฉันกับซาบะทก่อนที่เค้าจะดึงตัวซาบะให้ออกห่างจากฉันแล้วทำการฟาดหมัดไปที่ใบหน้าของซาบะทันที

"เลย์"เสียงฉันเริ่มแผ่วเบา พยายามเรียกชื่อเลย์

ฉันมองเห็นเลย์ใส่หมัดเข้าไปที่ใบหน้าของซาบะไม่ยอมหยุด พอมองไปที่ประตูก็มีคนกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาแล้ววิ่งไปห้ามเลย์ไว้ ตอนนี้ซาบะนอนนิ่งอยู่กับพื้นไปเรียบร้อย

"เซรา"ฮารุกะวิ่งมาประคองตัวฉันขึ้น ฉันเงยหน้ามองฮารุกะแล้วค่อยๆยยิ้มให้

"เกิดอะไรขึ้นน่ะ ทำไมตัวเธอซีดแล้วเย็นขนาดนี้ เซรา เกิดอะไรขึ้น"ฮารุกะถามฉันใหญ่ แต่ฉันไม่มีแรงที่จะตอบเลย

"เซรา เป็นอะไรหรือเปล่า"เลย์รีบวิ่งตรงเข้ามาหาฉันแล้วกอดฉันไว้ทันที

"อย่าเป็นอะไรนะ ฉันจะอยู่ยังไงถ้าไม่มีเธอ อย่าทิ้งฉันไปนะ เธอสัญญาแล้วไง"เลย์พูด ฉันพยายามยิ้มให้เลย์

"ฉันจะไม่ไปไหน ฉํนสัญญา"

"เซราคงขาดเลือดน่ะ เซราไม่ได้ดื่มเลือดมาเดือนหนึ่งแล้ว"เรนพูด

"ดื่มเลือด เดี๋ยวนะ หมายความว่ายังไง"พริ้นที่ยืนเงียบอยู่พูดขึ้น แล้วทำหน้าแบบกลัวๆ

"นี่นายยังไม่รู้หรอ"เรนถาม

"รู้เรื่องอะไร"พริ๊นพูด

"พวกเราเป็นแวมไพร"อลิสพูดขึ้น

"ว่าไงนะ"พริ๊นได้แต่อึ้งแล้วยืนนิ่งยุวอย่างนั้น ก่อนที่เจ้าตัวจะรีบวิ่งออกไปข่้างนอกอย่างเร็วด้วยความตกใจ ทุกคนต่างหัวเราะกันใหญ่ รวมทั้งฉันที่พยายามจะยิ้ม

"เซรา อย่าเป็นอะไรนะเซรา"ฮารุกะเรียกฉัน

"ฉํนไม่เป็นอะไร"ฉันพูดแล้วยิ้มให้ เสียงฉํนเริ่มแผ่วเบา

"เซราอ่ะนี่เลือด ดื่มซะนะ"พี่หลินยืนถุงเลือดมาให้ฉัน ก่อนที่ฉันจะค่อยๆดื่มมัน

"เป็นแวมไพรแท้ๆแต่ทำไมถึงไม่ดื่มเลือด"พี่หลินพูด

"พี่หลินเอาเลือดมาจากไหน"มิกะถามพี่หลิน

"ก็ยัยนี่น่ะ หมอประจำตัวของฉันเลยนะ"พี่เฮนาพูด

"หมายความว่ายังไงหมอประจำตัว"เรนถาม

"หลินน่ะ เป็นหมาป่า ตอนนั้นเค้าเป็นเพื่อนสนิทฉัน เค้าเป็นหมอประจำตัวฉัน เพราะเค้าจะพกเลือดมาด้วยตลอด เพราะเค้ารู้ว่าฉันขาดเลือดไม่ได้"พี่เฮนาพูด

"งั้นแสดงว่า เลย์ก้เป็นหมาป่าอย่างนั้นสิ"ฮารุกะถาม

"ใช่แล้วแหล่ะ น้องชายตัวแสบของฉันรวมถึงหนุ่มๆวงsecret Bell ด้วยนะ"พี่หลินพูด

"จริงหรอ แล้วพริ๊นล่ะ ทำไมถึงวิ่งหนีด้วย"ฮารุกะถามด้วยความสงสัย

"ก็หมอนั่นเป็นมนุษย์คนเดียวในกลุ่มน่ะสิ"ยองโดพูดขึ้น