Don't lie to me อย่าหลอกกันนะ! ถ้านายจะรัก

    
 -คฤหาสน์ของราเชล 12:30pm-
ก็อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น ฉันค่อยๆลุกขึ้นนั่งช้าๆ ใครบังอาจมาปลุกฉันจากห้วงนิทราอันแสนสุขห้ะะะ?! แล้วทำไมมาเคาะประตูแต่เช้าเนีย(- -) [เที่ยงครึ่งคือเช้ามากกก?]
"Hello! เมื่อวานเป็นไงบ้างง(>.<)"
เมลอนเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับน้ำเสียงเจี๊ยวจ๊าว คุณพระ อะไรจะมีความสุขแฮปปี้กับชีวิตอะไรขนาดน้านนน แล้วฉันจะอธิบายเรื่องอีตาเซ็ทนั่นกับเลมอนยังไงดีล่ะ ฮือออTT_TT
"เลมอน คืองี้นะ..."
"เธอไม่ต้องพูด! ฉันเข้าใจ คงจะสวีตวี๊ดวิ้ววกันทั้งวันเลยล่ะสิ แหมๆๆ อิจจจจ(>^<)"
อิจกะผีน่ะสิยะ(=.=) เห้ออออ ช่างไม่รู้อะไรบ้างงเลยยยยยย ในความคุ้นเคย...(พอๆ-.-)
"เลมอน ฟังนะ คือเมื่อวานคนที่อยู่ในห้องนั้น ไม่ใช่เคลล์!"
"แล้วใคร?แม่บ้าน?รปภ?...สาวอื่น?!"
"ไม่ใช่ย่ะ-O-"
"แล้วใครล่ะะ"
"ผู้ชาย...แปลกหน้า"
"ฮ้ะะะะะะะะOoO"
เลมอนทำท่าตกใจเหมือนไปเหยียบรังไข่ปลาคาร์เวียร์ ฉันเลยเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้น จนถึงตอนที่...อีตานั่นทำหื่นใส่ฉันด้วย ต้องฟ้องงงง
"งั้นแสดงว่า...แผนที่วางไว้ก็กลายเป็นว่าไปอ่อยเจ้านั่นแทน แล้วไอ้คนที่ชื่อเซ็ทอะไรนั่น ก็คิดจะเขมือบเธอน่ะสิ"
"คงงั้นมั้ง แต่เธอเนีย เค้าอาจไม่ได้คิดจะถึงขั้นเขมือบฉันก็ได้ มโน"
"โหยยยยย ยัยใสซื่อโลกสวย เธอใส่ซีทรูบางเฉียบ แถมปิดตาเดินไม่รู้อิโหน่อิเหน่เข้าไปในห้องผู้ชายสองต่อสองแบบนั้น ผู้ชายแท้ๆที่ไหนเขาจะไม่คิดจะเขมือบเธออ"
แล้วใครที่ไหนคิดที่จะจับฉันใส่ชุดนั้น แถมผ้าปิดตาบ้าๆนั่นอีกล่ะ ห้ะ( -_-)ตอบบบบ
"แต่ยังไงก็แล้วแต่ ฉันคงไม่เจออีตาบ้านั่นเป็นครั้งที่สองหรอก ถ้าเจออีกก็บ้าแล้วแหละ!" ฉันพูดก่อนจะเดินไปเปลี่ยนเป็นชุดอาบน้ำ
"ก็ไม่แน่น้าา โชคชะตาอาจนำพาก็ได้:P"
"ปากเสียเหอะ:("
"แล้วนี่เคลล์ไปไหนซะล่ะ หายไปเลยหลังจากทะเลาะกับเธอหนิ?"
จู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนมีอะไรที่แหลม..และคมเหลือเกิน มาทิ่มแทงที่หัวใจ นั่นสิ...ทำไมเขาไม่บอกฉันล่ะว่าไปไหน ติดต่อก็ไม่ได้ หรือเขาจะโกรธฉันมากจริงๆ...
"ราเชล..ขอโทษนะที่ฉันถามแบบนั้น แต่ฉันแค่อยากให้เธอจัดการเรื่องนี่ก่อนที่มันจะสายเกินไป"
"ไม่เป็นไรหรอกเมลอน ฉันรู้ว่าเธอหวังดี แต่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน...ว่าเค้าหายไปไหน"
'I want nobady nobady but youuu I want nobady nobady but youuu' จู่ๆเพลงรอสายเพลงโปรดของฉันก็ดังขึ้น ดึงฉันกลับจากห้วงของภวังค์ เห้ออออ เศร้าT_T 
แล้วนี่เบอร์ใครเนีย-_-?? ปกติไม่มีใครโทรหาฉันนอกจากยัยเมลอน พี่สาว แม่ แล้วก็เคลล์เท่านั้นแหละ 
"ฮัลโลค่ะ"
"สวัสดีครับ...ยัยคุณหนู:)"
เสียงแบบนี้...ยียวนแบบนี้ แฝงกวนประสาทแบบนี้ อย่าบอกนะว่า...
"นะ..นาย อีตาเซ็ท?!"
"ไม่สุภาพเลยนะ เคยสอนเรื่องมารยาทไปแล้วไม่ใช่เหรอยัยกระต่ายก้าวร้าว"
"แล้วนายเอาเบอร์ฉันมาได้ยังไง!"
"ความลับ เอาเป็นว่า แค่แวะมาทักทาย เจอกันคืนนี้นะครับ:)"
เป็นคำพูดแบบยั่วโมโหฉันที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมา อยากจะจับไปบดกับเครื่องบดกระดูกควายแล้วเอาไปถ่วงน้ำให้รู้แล้วรู้รอดซะเลยซะเลยยยยยย(+_+)[เถื่อนนะเธอ- -...]
"อุ๊บส์...คุยอะไรกันเหรอจ๊ะ"
"เมลอน เมื่อกี้จู่ๆ ตานั่นก็บอกว่า เจอกันคืนนี้แล้วก็ยั่วประสาทฉันแล้วตัดสายไปเลย ฉันไม่เข้าใจ.... "
จู่ๆประตูห้องของฉันก็เปิดขึ้น แท่นแท้นนนนนน ท่านแม่ของฉันผู้นี้นั่นเอง-.-
"ราเชลไปแต่งตัวได้แล้ว"
"ทำไมคะแม่?"
"เดี๋ยวเราจะไปงานเต้นรำคืนนี้ไงลูก"
"อะไรนะคะ-O- งานเต้นรำนั่น มีคืนนี้เหรอคะ"
"ก็ใช่น่ะสิลูก คิดว่าคืนไหนล่ะ ไปเตรียมตัวได้แล้ว หนูเลมอนจ้ะ เมื่อกี้คุณแม่หนูโทรมาบอกว่าไปเตรียมกัวเหมือนกันนะจ้ะ"
"ได้ค่ะคุณน้า เดียวเลมอนไปนะคะ^ ^"
"จ้ะ รีบอาบน้ำเร็วเข้าราเชล เป็นสาวเป็นแซ้ อาบน้ำตอนหัววัน"
จึ้ก!?...เจ็บ อีกแล้ว( . .) แม่ฉันทิ้งระเบิดก่อนจะปิดประตูออกไป เห้ออออ แต่ อย่าบอกนะว่า คืนนี้ที่อีตานั่นหมายถึง คือ...
"ฉันว่า เธอคงไม่ต้องสงสัยกับคำพูดของเซ็ทแล้วล่ะ คิๆ"
"อีตานั่นคงจะไปงานนี้ด้วยแน่เลย"
"ถูกกก ฮ่าๆๆๆ"
ม่ายยยยยยยยยยยน้าาาาาาาาาาT^T