Club:PS ชมรมคนไม่เคยเหงา

 ‘คร่อก คร่อก’ บรรยากาศเงียบสงัด ความมืดที่ปกคลุมบริเวณด้านนอกพร้อมกับแสงจากดวงดาวที่แสนจะน้อยนิดแถมยังไฟสลัวๆของร้านอาหารยามดึกในห้างแถบชานเมืองที่ห่างไกลจากผู้คน ถ้าไม่นับเสียงนอนกลที่แสนน่ารำคาณของไอเตี้ยนี่ คงจะเป็นบรรยากาศสุดเพอร์เฟ็คแน่ๆ ไอตัวผมก็ไม่ค่อยชินกับบรรยากาศแบบนี้เท่าไหร่ ถึงจะชินที่ต้องอยู่คนเดียวมาตลอดก็เถอะ ตัวเท็ตสึก็เอาแต่ก้มหน้าอ่านหนังสือนิยายของเธอโดยไม่สนใจอะไรเลย ส่วนไอตัวสร้างปัญหาแรกๆมันก็กระดี้กระด้าอยู่หรอก แต่พอผ่านไปซักพักมันก็บ่นว่าง่วงแล้วก็คลานมานั่งฟุบหลับอยู่ข้างๆผม ว่าแต่ผมจะต้องอยู่ที่นี่ไปถึงเมื่อไหร่ละเนี่ย
‘เห้ออออ ’ คาซุมิถอนหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย
“ ฮืมมม นายเบื่องั้นสินะ มาหาอะไรสนุกๆทำกันมั้ยล่ะ ” ไม่อยากจะเชื่อยัยนี่ที่นั่งอ่านหนังสือเงียบๆมาเกือบหนึ่งชั่วโมง กลับเงยหน้าขึ้นมาชวนผมเล่นอะไรสนุกๆเพราะแค่เสียงถอนหายใจของผมเนี่ยนะ
“ ลองพูดมาสิ ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่แสร้งทำเป็นว่าไม่สนใจ
“ ตรงหน้าเคาน์เตอร์ร้านมีกระดานปาเป้าอยู่สนใจมั้ยล่ะ ”
“ ไม่เอา ” ให้เล่นปาเป้ากับยัยนี่ก็คงจะน่าเบื่อแย่(เห็นอย่างนี้ตอนไปงานแข่งปาเป้าที่บริษัทของพ่อ ผมเป็นที่หนึ่งเชียวนะ ถึงจะมีแต่ลุงแก่ๆที่ตาไม่ค่อยจะดีเล่นกันก็เถอะ)   
“ สีหน้าแบบนั้นคงคิดว่าจะชนะชั้นคนนี้ได้สบายๆเลยสินะ ” เท็ตสึปิดหนังสือนิยายของเธอก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาพูดด้วยใบหน้าที่ดูจะโกรธเล็กน้อย
นี่เราทำหน้าแบบนั้นออกไปด้วยหรอเนี่ย สงสัยเป็นเพราะไม่ได้คุยกับผู้หญิงรุ่นเดียวกันนาน(ครั้งล่าสุดก็เมื่อปีก่อนตอนจะไปส่งการบ้านให้หัวหน้าห้องแต่เธอกลับร้องตะโกนขอความช่วยเหลือซะงั้น)เลยควบคุมการแสดงอารมณ์ไม่ค่อยได้แหะ
“ ถ้าตอบว่าไม่ก็จะเป็นการโกหกละนะ ” คาซุมิตอบด้วยความมั่นใจ
“ หือ งั้นคนที่ชนะจะได้สั่งคนแพ้หนึ่งอย่างเป็นไง ” ข้อเสนอใหม่ถูกยื่นโดยนักเรียนหญิงม.ปลายแสนสวย
“ มันจะดีหรอ ชั้นอาจจะสั่งอะไรไม่ดีๆก็ได้นะ ” คาซุมิยิ้มให้ก่อนจะตอบด้วยสีหน้าที่ดูชั่วร้ายแบบสุดๆ
“ อยากจะสั่งอะไรก็เชิญ ถ้านายสามารถเอาชนะชั้นคนนี้ได้ละนะ ” นี่เธอเอาจริงงั้นหรอเนี่ย แต่คิดไปคิดมาแล้วเราไม่มีอะไรจะเสียนี่นา แถมยังได้ประโยชน์ซะมากกว่าด้วย
“ ได้ชั้นรับคำท้า ” คาซุมิตอบด้วยแววตาเจ้าเล่ห์นิดๆ
 
ณ บ้านโกโตแสนสุข(ป้ายหน้าบ้านมันติดยังงั้นจริงๆ) กริ้ง!!!!!!“ พ่อรับโทรศัพท์หน่อยสิ!!!! ” เสียงตะโกนของเด็กสาวผมสั้นสีน้ำเงินในชุดผ้ากันเปื้อนดังกึกก้องไปทั่วทั้งบ้าน
“ ตอนนี้ไม่ว่างกำลังติดธุระสำคัญอยู่ ” เสียงตะโกนตอบของชายอายุราวๆสี่สิบที่กำลังนั่งดูทีวีในระยะประชิด(ขนาดที่ว่ายื่นหน้าไปอีกนิดก็จูบทีวีได้แล้ว)อย่างใจจดใจจ่ออยู่
“ สาม สอง........... ”
“ ก็ได้ๆ ใครเป็นพ่อกันแน่เนี่ย ” พ่อบ่นพึมพัมก่อนจะลุกไปรับโทรศัพท์ตรงทางเดิน
“ ฮัลโหล ไม่มีอะไรใช่มั้ยแค่นี้นะ ” 
“ เดี๋ยวก่อน!!! เค้ายังไม่ทันพูดอะไรเลยไม่ใช่รึไง ” เสียงตะโกนของคามินดังออกมาจากครัวอีกครั้ง
‘ ยังจะได้ยินอีกหรอเนี่ย ’ “ อะเออ ฮัลโหล ” พ่อบ่นพึมพัมก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นมาแนบหูอีกครั้ง
“ อ่าว มาถึงแล้วงั้นหรอไหนว่าจะมาถึงอาทิตย์หน้าไง ฮิคาริ ” พ่อพูดออกด้วยรอยยิ้ม
“ ฮืม มันช่วยไม่ได้ละนะ ก็คิดถึงเจ้าน้องชายมากจนทนไม่ไหวแล้วน่ะสิค่ะ ฮ้าๆๆๆ ”
 
“ นี่เธอจะไม่เปลี่ยนใจแน่นะ เห็นชั้นแบบนี้เป็นถึงระดับโปรเชียวนะเคยกวาดถ้วยรางวัลมานับไม่ถ้วนแล้วด้วยนะไม่ได้โม้(ถ้วยบริษัททุกปีเป็นของเค้า) ” คาซุมิตั้งท่าปาลูกดอกในมือ ก่อนจะหันมาพูดกับเท็ตสึที่ยืนดูอยู่ข้างๆ
“ รีบๆปาไปเถอะ ”
“ ได้เลย!!! ” ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ 50 25 และก็ 50 ถึงจะทำได้ไม่เยอะมากแต่แค่นี้ก็คงจะชนะยัยนี่ได้สบายๆ คาซุมิหันมายิ้มให้เท็ตสึ ก่อนจะถอยออกมาให่เท็ตสึเข้าไปปา
ฟุ่บ ฟุ่บ ฟุ่บ ว่าแต่จะให้ทำอะไรดีนะ ฮ่าๆ สั่งให้ทำเรื่องเลวร้ายมากมันก็ไม่ดีแหะ งั้นก็สั่งให้ “ จ๊าก!!!! ” เสียงอุทานด้วยความตกใจของคาซุมิหลังจากที่เขาเงยหน้าขึ้นมาดู[oditfko
“ มะไม่อยากจะเชื่อ 50 50 50 เธอปาโดนตรงกลางหมดเลยงั้นหรอเนี่ย!!! ” ขณะที่ผมกำลังอ่ำอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกอยู่ก็มีคนใส่ชุดสูทดำเดินเข้ามาสะกิดเท็ตสึที่กำลังยิ้มเยาะเย้ยผมด้วยความภาคภูมิใจ
“ คุณหนูครับกลับกันเถอะครับ ” เสียงพูดของชายใส่แว่นดำในชุดสูทที่เดินมาหาเท็ตสึ
“ งั้นชั้นไปก่อนนะ ไว้เจอกันที่โรงเรียนนะจ๊ะเบ๊คาซุมิ ฮ่าๆๆ ” เสียงหัวเราะของเท็ตสึค่อยๆห่างออกไป
ไม่นึกเลยว่าเราจะแพ้ คาซุมิคุกเข่าลงไปด้วยสีหน้าที่มืดมน
หาวววว “ อ้าว คาซุมิเท็ตสึจังกลับไปแล้ว เราก็กลับกันบ้างเถอะ ” ทาโร่พยายามเขย่าร่างของคาซุมิที่ค่อยๆซีดจนเป็นสีขาวทั้งตัวจากความช็อก
“ ฮ่าๆๆ โถเอ้ย นึกว่าเรื่องอะไรที่แท้แกก็ไปรับคำท้าแล้วก็แพ้เท็ตสึจังนี่เอง ฮ่าๆๆ ว่าแต่เท็ตสึจังนี่ก็เก่งเหมือนกันสินะแกเป็นถึงมือวางอันดับหนึ่งในรายการ ชิงแชมป์ปาเป้าบริษัทของพ่อแกเลยไม่ใช่หรอ ฮ่าๆๆๆ ฉายาแกนี่มันโคตรจะฮาเลย ฮ่าๆๆๆ ”
“ ยะหยุดหัวเราะนะเฟ้ย แกกำลังดูถูกการแข่งขันปาเป้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของบริษัทพ่อชั้นอยู่นะเฟ้ย แต่ยัยนั่นมันเก่งมากจริงๆนะปาไม่พลาดซักดอกเดียว ” แก้ตัวน้ำขุ่นๆจริงๆน่ะแหละ ถ้าเราปาไม่พลาดเลยก็คงเสมอไปแล้ว แต่ใครมันจะไปคิดล่ะว่ายัยนั่นจะปาได้คะแนนเต็มแบบนั้น คาซุมิคิดพร้อมกำมือขวาแน่น
“ ฮ่าๆๆ แต่ถ้าได้อยู่ห้องเดียวกับเธอก็คงจะดีเนอะ ”
“ อืม คงงั้นมั้ง ” ถ้ายัยนั่นไม่มีท่าทีเปลี่ยนไปหลังจากรู้เรื่องนั้นแล้วละก็นะ คาซุมิตอบด้วยรอยยิ้มพร้อมกับแววตาที่แฝงไปด้วยความเศร้าเล็กน้อย