Club:PS ชมรมคนไม่เคยเหงา

สวัสดีผมคาซุมิเอง สถานการณ์ในตอนนี้คือผมและทาโร่ได้ตกลงกันว่าจะไปที่ร้านอาหารเปิดใหม่ในห้างดังของเมืองซึ่งมันก็น่าจะเป็นการฆ่าเวลาที่ดีสุดๆไปเลย แต่มันก็ดันมีปัญหาอยู่เรื่องนึง.....

“ เห้ยๆคาซุมิ นี่มันทางเดิมไม่ใช่รึไง เราผ่านที่นี่มารอบที่ 8 แล้วนะเฟ้ย ”

คาซุมิยังคงยืนก้มหน้ารับฟังพร้อมกำมือขวาแน่น

“ ใช้ไม่ได้เลยนะคาซุมิแกนี่มันเป็นทั้งไก่อ่อนและไก่โง่จริงๆ เจ้าไก่ไร้สติปัญญาคูณ 2 เอ้ย!!!”

สิ้นเสียงพร่ำบ่นของทาโร่มือขวาของคาซุมิค่อยๆยื่นเข้าไปจับบริเวณคอเสื้อของทาโร่ก่อนที่เขาจะกระชากมันขึ้นด้วยความโกรธ

“ อย่ามาทำเป็นเนียนนะเฟ้ย!!! เพราะแกบอกทางมั่วนั่นแหละเลยหลงมาที่ไหนก็ไม่รู้!!! ” คาซุมิกระชากคอเสื้อของทาโร่ด้วยความโกรธ

“ เห้ยอย่าพูดแบบนั้นสิ คนเรามันก็ต้องพลาดกันได้จริงมั้ยล่ะ ใครมันจะไปรู้ละว่ามันมีห้างชื่อโซบิทด้วย(ห้างที่พวกเค้าจะไปชื่อโชบิทที่อยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนมากนักแต่โซบิทคือห้างแถบชานเมืองซึ่งไกลสุดๆ) ”

“ โถ่เอ้ยชั้นมันผิดเองที่ดันไปเชื่อสมองที่ตายด้านของแก เวลาพักผ่อนอันแสนจะมีค่าของชั้นพังหมดแล้ว!! ” คาซุมิคุกเข่าลงไปกับพื้นก่อนจะเริ่มร้องโหยหวน

“ เอาหน่าชั้นเชื่อมั่นว่าถ้านายสำนึกผิดทุกคนจะยอมอภัยให้นายแน่นอน ” ทาโร่เดินมาแตะไหล่ของคาซุมิด้วยความเห็นใจ

“ ไม่ต้องมาพูดเลยนะเฟ้ย!! มันเป็นความผิดของแกคนเดียวเลย ” คาซุมิโวยวายพร้อมเขย่าตัวทาโร่ไปมา  

“ หะเห้ย เดี๋ยวก่อนคาซุมินั่นมันใช่คนที่เจอในสวนรึป่าวรู้สึกจะชื่อเท็ตสึสินะ ” ทาโร่เหลือบไปเห็นนักเรียนหญิงผมยาวสีชมพูกำลังนั่งกินข้าวอยู่ในร้านอาหารโดยมีนักเรียนชายโรงเรียนเดียวกันสองคนทำท่าประหลาดเดินวนไปมาอยู่รอบๆโต๊ะของเธอ

“ ดูเหมือนจะใช่แหะ ” ไม่อยากจะเชื่อเลย ที่เรื่องบังเอิญแบบนี้จะเกิดขึ้นกับคนอย่างผมได้

“ เน้คาซุมิ!! ชั้นว่ามันจะต้องเป็นพรหมลิขิตของชั้นแน่นอนเลยละนะ ”

“ ดูเหมือนเธอจะกำลังลำบากอยู่นะ ” คาซุมิพูด

“ ลำบากยังไงหรอ ” ทาโร่หันมาถามคาซุมิ

“ ดูสิดูเหมือนว่าจะมีนักเรียนชาย 2 คนกำลังก่อกวนเธออยู่....อะเอ่อก็ไม่รู้ละนะว่าพวกนั้นทำอะไรกันอยู่แต่รู้สึกว่ายิ่งมองดูแล้วก็ยิ่งรู้สึกสมเพศมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ว่าในสถานการณ์แบบนี้เราควรจะไปช่วยงั้นสินะ ” คาซุมิพูดพร้อมตั้งท่าเตรียมจะเดินเข้าไปในห้างทันที แต่ก็ถูกฉุดไว้ด้วยมือซ้ายของทาโร่

“ เดี๋ยวก่อน แกยังจำเรื่องที่เกิดกับแกตอนประถมได้ใช่มั้ยแล้วถ้ามันมาลงเอยแบบเดิมอีก จะทำไง ” ทาโร่หันมาถามด้วยสีหน้าที่จริงจัง

“  ก็ไม่เห็นจะต้องไปทำอะไรเลย ก็แค่ทำในสิ่งที่อยากจะทำต่อไปก็เท่านั้นเอง ” คาซุมิหันมาตอบอย่างมั่นใจ

“ ฮ่าๆๆ โอเครงั้นไปกันเลย ” ทาโร่ยิ้มหลังจากได้ยินคำตอบของคาซุมิ ก่อนที่ทั้งคู่จะพุ่งเข้าไปในร้านอาหารที่เท็ตสึอยู่

ปังค์!!! “ เห้ยๆๆ พวกแกทุกคนอย่าขยับ ” ทาโร่เปิดประตูร้านออก ก่อนจะชี้นิ้วไปทางคนในร้านแล้วเปล่งเสียงออกมาดังสนั่น

โปก!!! กำปั้นขวาของคาซุมิอัดเข้าไปที่หัวของทาโร่ในทันที

“ นี่แกทำบ้าอะไรของแกฟะ เราจะมาช่วยนะเฟ้ยไม่ได้มาบุกปล้น!!!! ”

“ งั้นเอาใหม่ เห้ยๆ พวกแกทุกคนอย่าขยับนะเฟ้ย พวกเราแก๊งคาซุมิที่จะเป็นหนึ่งในใต้ล้าตอนนี้ได้ล้อมพวกแกเอาไว้หมดแล้วฮ่าๆๆๆ ” ทาโร่สวมแว่นกันแดดก่อนจะตะโกนออกมาอีกครั้งด้วยท่าทางภาคภูมิใจ

โปก!!!! “ แกเข้าใจที่ชั้นพูดบ้างมั้ยฟะเนี่ย เปลี่ยนจากกองโจรกลายเป็นแก๊งนักเลงทำบ้าอะไรฟะ!!!! ”

“ อะเอ่อ.....พวกเราทำไมนะ ” นักเรียนชายที่กำลังเต้นอยู่รอบๆเท็ตสึ หยุดเต้นก่อนจะหันมามองหน้ากันด้วยสีหน้างงๆ แล้วหันกลับมาถามพวกคาซุมิด้วยสีหน้ามึนงง

เห้ยเดี๋ยวก่อนนะ จากภาพที่เห็นไอสองตัวนี้มันกำลังเต้นก่อกวนจริงๆ แต่คนที่เปิดเพลงให้มันเต้นก็คือยัยนี่เองไม่ใช่รึไง “ อะเออ ทาโร่ชั้นว่าบรรยากาศมันแปลกๆนะ ” คาซุมิยืนอึ้งกับภาพที่เห็นจึงหันไปจะห้ามทาโร่แต่มันสายไปซะแล้ว...

“ ก็บอกให้หยุดก่อกวนเท็ตสึจังไงเล่า ” ปัก กำปั้นขวาของทาโร่อัดเข้าไปที่หน้าของนักเรียนชายเอไปแล้ว

อั่ก!!! นักเรียนชายเออุทานออกมาด้วยความเจ็บปวดก่อนจะล่วงลงไปนอนกองกับพิ้น

ไอเจ้าบ้าเอ้ย!!! คาซุมิยืนกุมขมับด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด

“ ปลอดภัยแล้วนะเท็ตสึจัง ” ทาโร่หันมาชูนิ้วโป้งให้เท็ตสึที่นั่งอึ้งอยู่พร้อมทำหน้าภาคภูมิใจกับสิ่งที่พึ่งทำลงไป

“ ทาโร่ชั้นว่าเราน่าจะเป็นคนผิดนะ ” คาซุมิวิ่งไปกระซิบที่ข้างหูทาโร่เบาๆด้วยความเขิน

สักครู่ต่อมา “ ฮ่าๆๆ แหมต้องขอโทษพวกนายด้วยจริงๆนะที่ต่อยหน้านายไปน่ะ ” ‘ใครมันจะไปรู้ละฟะว่าไอพวกนี้มันโดนเกมลงทัณฑ์อยู่อะแถมไอนี่โดนต่อยไปหมัดเดียวหลับไปตั้ง 2 ชั่วโมงอย่างกับตายแน่ะโปกเปียกเป็นบ้าเลย ’ ทาโร่ก้มหัวขอโทษก่อนจะหันไปกระซิบกับคาซุมิ

“ แกเรียกใครว่าโปกเปียกแมนกันฟะ!!! ” นักเรียนชายเอโวยวายด้วยความโกรธในขณะที่นักเรียนชายบีล็อคตัวเขาไว้

“ อะเออไม่เป็นไรครับงั้นพวกเราขอตัวนะเท็ตสึจัง ” นักเรียนชายบีพูด

“ อ่า ได้สิแค่นี้ก็คงพอแล้วล่ะ ” เท็ตสึหันไปตอบด้วยท่าทีที่ไม่ค่อยจะสนใจซักเท่าไหร่

“ บ้ายบายนะเท็ตสึจัง ” ‘ไอคนที่อยู่ข้างๆนั่นมัน คาซุมิ นี่หว่า ’ ‘ใช่หรอฟะ ถึงว่าทำไมหมอนั่นมันหน้าคุ้นๆเกือบถูกฆ่าซะแล้ว ’ ‘ รีบๆไปกันเถอะก่อนที่จะมีคนมาเห็นว่าเราอยู่กับหมอนี่ ’ ตัวประกอบเอและบีตอบเท็ตสึก่อนจะหันมากระซิบกันแล้วรีบวิ่งออกจากร้านไปอย่างรวดเร็ว

ถึงจะไม่ได้ยินแต่ก็พอจะเดาเนื้อหาบทสนทนาจากแววตาที่พวกมันมองเราได้ละนะ คาซุมิคิด ก่อนจะหันไปกระชากทาโร่ที่กำลังกระดี้กระด้าอยู่รอบๆตัวเท็ตสึออกมา

“ งั้นพวกเราก็ขอตัวล่ะ ขอโทษที่รบกวน ” คาซุมิก้มหัวขอโทษพร้อมจับหัวทาโร่ก้มด้วย

“ เดี๋ยวก่อนสิ พวกนายไล่พวกนั้นกลับไปดังนั้นต้องชดใช้ด้วยการอยู่เป็นเพื่อนชั้นอีกซักพัก ” เท็ตสึพูดเบรคคาซุมิที่กำลังพยายามลากทาโร่ซึ่งเกาะแน่นอยู่กับเก้าอี้ของร้านออก

“ รับทราบแล้วครับ ” ทาโร่กระโดดมาอยู่หน้าเท็ตสึก่อนจะตะโกนตอบพร้อมทำท่าวันทยาหัตถ์

“ เห้ย เดี๋ยวซิเธอเป็นคนไล่พวกนั้นไปเอง.......อั่ก!!! ” คาซุมิพูดยังไม่ทันจบก็โดนตัดบทโดยเข่าขวาของทาโร่ที่กระทุ้งไปที่ท้องของเขา

“ ทำอะไรของแกหะ มันเจ็บนะเฟ้ย ” คาซุมิก้มลงไปกุมท้องก่อนจะลุกขึ้นมาตะคอกใส่ทาโร่

‘ คาซุมิคุง นี่มันคือพรหมลิขิตของชั้นได้โปรดเข้าใจทีเถอะ ’ ทาโร่กระซิบมาที่ผมพร้อมกับทำหน้าตาน่าสงสารคล้ายสุนัขที่อ้อนวอนขออาหารจากเจ้านาย

ปัดโธ่เว้ย “ เออก็ได้ ” ทำไมชั้นจะต้องมานั่งอยู่ที่นี่ต่อด้วยละเนี่ย แถมวันนี้เรายังลืมตั้งอัดวีดีโอกัปตันใส่สูทไว้ซะด้วยนี่มันหายนะชัดๆ เห้ยเดี๋ยวใช่แล้ว!! เรายังมีน้องสาวที่แสนน่ารักอยู่ด้วยนี่นา คาซุมินั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับเท็ตสึก่อนจะค่อยๆหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาน้องสาว

‘ ฮัลโหลนี่คาซุมิพูดนะ ’

‘ โทรมาทำไมอีกละเนี่ย อย่าบอกนะว่าอยู่โรงพยาบาลอีกแล้วหรอไหนบอกจะเลิกชกต่อยไปทั่วละไง................ ’ แล้วก็บลาๆๆๆ ผมเห็นท่าไม่ดีจึงรีบเอาโทรศัพท์ออกจากหูก่อนที่แก้วหูของผมจะถูกทำลาย

ครบ 1 นาทีพอดีผมจึงหยิบโทรศัพท์มาฟังต่อ ‘ พี่!!! ฟังหนูอยู่ปะเนี่ย ’

‘ ฟังทุกคำพูดเลยครับท่านลอร์ด ’ เป็นไงล่ะเทคนิคการใช้ชีวิตของลูกผู้ชายที่มีน้องสาวเป็นโทรโข่งเดินได้

‘ งั้นหรอ แล้วตกลงมีอะไรถึงโทรมาละ ’

‘ คือว่าช่วยตั้งเวลาอัดวีดีโอกัปตันใส่สูทให้กระผมหน่อยสิครับ ’

‘ กัปตัน? อ่อการ์ตูนปัญญาอ่อนที่พี่ดูตั้งแต่ประถมนั่นนะหรอ เมื่อไหร่พี่จะโตซักทีนะ ’

กรอด!! ‘ ถึงจะเป็นท่านลอร์ดแต่ก็ไม่มีสิทธิ์จะมาย่ำยีหัวใจนักสู้ของกัปตันใส่สูทนะเฟ้ย ถอนคำพูดมาเดี๋ยวนี้เลยนะเฟ้ย ’

‘ หรอ? จะให้อัดวีดีโอให้มั้ยล่ะค่ะคุณกัปตันขี้แพ้ ’

หนอยยัยตัวแสบ ‘ อะเออ ขอประทานอภัยด้วยครับท่านลอร์ดพอดีเมื่อกี้ผมลืมสถานะของตัวเองน่ะครับ ’

‘ ฮ่าๆๆ ถ้ารู้แล้วก็ดีงั้นแค่นี้นะ ฮ่าๆๆ ’

“ หนอย ยัยตัวแสบ ” ผมอุทานใส่โทรศัพท์ของตัวเองแบบไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังมีสายตาของคนสองคนจ้องเขม็งอยู่

คิก คิก คิก พอผมเงยหน้าขึ้นมาเท็ตสึก็ก้มหน้ามองหนังสือในมือเธอทันที แต่ดูยังไงก็พยายามกลั้นหัวเราะอยู่ไม่ใช่รึไง ไม่ต้องฝืนหรอกหน่าหัวเราะออกมาเถอะ คาซุมิคิดด้วยใบหน้าเขินๆ

“ ฮ่าๆๆๆ ” ไม่ได้หมายถึงแกเว้ยไอเวรทาโร่ แต่ว่าแกน่ะหัดฝืนบ้างก้ได้นะเว้ย!!!