Club:PS ชมรมคนไม่เคยเหงา

จิบ จิบ จิ๊บ เสียงนกในตอนเช้าที่มาพ้อมกับแสงแดดอ่อนๆที่ผ่านเข้ามานี้มันช่างงดงามราวกับว่าบนได้นั่งเล่นอยู่บนโลกในจินตนาการของสาวน้อยเลย นี่เราไม่ได้ตื่นเองนานแค่ไหนแล้วนะ ปกติแล้วจะต้องให้น้องสาวที่น่ารักปลุกตลอด หืม.... หรือว่านี่เรากำลังตื่นเต้นที่จะได้ไปโรงเรียนงั้นหรอ....หึ...มันช่างเป็นความรู้สึกที่จอมปลอมสิ้นดี คาซุมิคิดก่อนที่เขาจะค่อยๆลุกขึ้นมาจากเตียง

คาซุมิในสภาพงัวเงียเล็กน้อยเดินโซซัดโซเซออกไปจากห้องนอนของตน

“ อรุณสวัสดิ์คามิน ” คาซุมิกล่าวคำทักทายให้กับหญิงสาวผมสีน้ำเงินตัวน้อยที่เปิดประตูออกมาจากห้องของเธอพร้อมกันกับเขาพอดี

“ ...อืม...อารุณสวัสดิ์........................ ” คามินตอบด้วยเสียงงัวเงียก่อนจะนิ่งเงียบไปซักพักแล้วจึงโวยวาย “ เห้ย!!!! เดี๋ยวก่อน!!!! พี่รู้มั้ยเนี่ยว่าตอนนี้มันกี่โมง!!!! ”

“ ไม่รู้สิ 6 โมงละมั้ง ”

“ มะไม่จริง!!! วันนี้หมูทุกตัวบนโลกต้องจับมือกันบินขึ้นฟ้าแน่ๆ!!!!! ” คามินคุกเข่าลงไปก่อนจะเริ่มโวยวาย

“ ถึงจะไม่เข้าใจความหมายก็เถอะแต่ฟังแล้วมันหงุดหงิดจริงๆเฟ้ย!! ” คาซุมิพึมพัมด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

“ ละแล้วเมื่อวานไปไหนมา ทำไมถึงกลับดึกละคุ่ณคาซุมิ ”

ปะเปลี่ยนอารมณ์ไวมาก “ ก็ไปเที่ยวกับทาโร่ตามปกตินั่นแหละ ” คาซุมิหลบตาก่อนจะตอบ

“ โถ่เอ้ย!! น่าเบื่อชะมัด ” คามินพูดด้วยเสียงเซงๆ

“ ว่าแต่เธอเถอะ ได้อัดการ์ตูนไว้ให้ชั้นรึป่าว ”

“ จึ้ย!!!..อ้ะ..ไม่ได้สิต้องรีบไปทำอาหารละ ” คามินสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะรีบเดินไปทางบันไดทันที

“ เดี๋ยวก่อนสิตอบคำถามชั้นมาก่อนนะเฟ้ย!!! แล้วไอที่ จึ้ย เมื่อกี้มันคืออะไร!!!! ”

หนอย “ ยัยคามินอุตส่าห์ย้ำแล้วย้ำอีก ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องไปรอซื้อแผ่นรวมตอนที่จะออกตอนสิ้นเดือนอีกแล้วสิเนี่ย ” คาซุมิในชุดนักเรียนยืนบ่นพึมพัมด้วยสีหน้าหงุดหงิดอยู่หน้าห้องนอนพ่อของเขา

“ นี่ตาแก่จะนอนกินบ้านกินเมืองไป........... ” คำพูดของผมหยุดชะงักทันทีหลังจากได้เห็นภาพของชายวัยกลางคนสภาพเหมือนคนหลงป่ามาเป็นอาทิตย์กำลังนั่งจ้องทีวีตาเป็นมัน

“ หะหา วะว่าไงนะ ” เสียงแหบเหมือนกับว่าทั้งชีวิตนี้ไม่เคยได้ลิ้มรสชาติของน้ำบริสุทธิ์มาก่อนยังไงยังงั้น

“ อะเออเปล่า ผมมาผิดห้อง ” ปัง!!! ให้ตายซิสภาพแบบนั้นสงสัยพ่อคงจะดูบอลโต้รุ่งอีกแล้ว ถ้าคามินเห็นได้บ่นยาวจนชั้นต้องไปเรียนสายอีกแน่ๆ คาซุมิปิดประตูก่อนจะรีบวิ่งลงไปข้างล่างทันที

“ อ่าวพี่แล้วพ่อล่ะ ” น้องสาวที่น่ารักในชุดผ้ากันเปื้อนงั้นหรอสำหรับบางคนคงจะเป็นภาพในฝันเลยละซิ แต่สำหรับผมในตอนนี้มันช่างดูธรรมด๊าธรรมดาเพราะว่าภายใต้ใบหน้าที่แสนจะน่ารักนั่นมันคือท่านลอร์ดแห่งความชั่วร้ายที่ฆ่าผมได้ทุกเมื่อ

“ อะเออคือว่าเห็นพ่อบอกว่าวันนี้มีประชุมตอนบ่ายแค่อย่างเดียวก็เลยขอนอนต่ออีกแปปน่ะ ” ต้องไม่ปลุกจอมปีศาจให้ตื่นขึ้น ต้องไม่ปลุกจอมปีศาจให้ตื่นขึ้น ผมท่องในใจไว้เพื่อเตือนตนเองถึงความอันตรายถ้าเกิดทำอะไรผิดพลาดไปแม้แต่น้อย

“ หือ? ช่วยไม่ได้แหะ งั้นพี่ก็รีบๆกินได้แล้ววันนี้หนูมีซ้อมตอนเช้านะ ” ดูเหมือนว่าจะพอเอาตัวรอดไปได้แหะ

“ ครับ ” คาซุมิตอบ ก่อนจะเดินไปนั่งกินอาหารที่ถูกเตรียมไว้แล้ว

“ งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะ ” คามินถอดผ้ากันเปื้อนออก ก่อนจะเดินขึ้นบันไดไป

ง่ำ ง่ำ เห้อ นานๆทีจะได้กินข้าวเงียบๆตอนเช้า แต่คงปฏิเสธไม่ได้ละนะว่าในหัวของเราตอนนี้ไม่สามารถหยุดคิดเรื่องของยัยนักแม่นเป้านั่นได้เลยเลย คำถามที่ผุดขึ้นมาเกี่ยวกับยัยนั่นมันเต็มหัวไปหมด เช่น ยัยนั่นมาจากไหน แล้วจะเป็นยังไงถ้าเกิดรู้เรื่องในตอนนั้นแล้ว ยัยนั่นจะยอมเป็นเพื่อนกับผมรึป่าว หึ น่าสมเพศสุดๆไปเลยใช่มั้ยล่ะครับ ผมเนี่ย

แล้วกิจกรรมตอนเช้าก็ดำเนินต่อไปเรื่อยๆแบบเดิมๆ ก็หลังจากกินข้าวเสร็จผมก็ขับรถมอเตอร์ไซด์ไปส่งคามินที่โรงเรียน แล้วก็ขับมาถึงโรงเรียนแต่ที่แปลกไปก็คือระหว่างทางที่มาโรงเรียนผมยิ้มตลอดทางเหมือนกับคนบ้าเลยละ

“ เห้ย แย่ละอุตส่าห์มาเช้าทำไมถึงเจอหมอนั่นได้ล่ะ ” “ นั่นมันคาซุมิไอเลวสุดขั้วนี่หว่า ” “ ยะอย่าไปจ้องหน้ามันดิ เดี๋ยวก็โดนมันต่อยหรอก ” “ พวกเราถอยออกห่างดีกว่า ชั้นกลัว ”

หึ สงสัยเราคงจะหวังอะไรลมๆแล้งๆมากเกินไปจริงๆด้วยงั้นสินะ ความสนุกหรือว่าความสุขที่ได้มาโรงเรียนสำหรับเรามันหมดไปตั้งนานแล้ว คาซุมิคิดขณะที่ยืนอยู่หน้าประตูโรงเรียน  แล้วทุกคนค่อยๆถอยห่างออกจากตัวเขาด้วยความกลัว

“ เห้ย คาซุมิ ” ปัก ทั้งคำทักทายและความเจ็บหลังการโดนตบไปที่หัวเบาๆ คนที่กล้าทำแบบนี้กับผมคงมีแค่พ่อ คามินแล้วก็ไอบ้าทาโร่ คาซุมิหันไปด้านหลัง หลังจากที่โดนตยเข้าไปที่หัวเบาๆโดยมือเล็กๆของเด็กสาวม.ปลาย ผมสีชมพูที่ยืนยิ้มอยู่ข้างหลัง

“ เห้ย นั่นเธอทำอะไรของเธอละเนี่ย ” “ แย่แล้วเธอคนนั้นโดนฆ่าแน่ๆ ” “ กล้าไปตบหัวคาซุมิเลยหรอ คิดอะไรอยู่กันละเนี่ย ” เสียงซุบซิบดังกระหึ่มรอบๆเหตุการณ์ช็อกโลกที่แม้แต่ผมยังช็อกตามไปด้วย

“ ทะเท็ตสึ ” ผมอ้ำอึ้งไปซักพักที่เห็นเธอเดินเข้ามาทัก ก่อนจะเผลอพูดชื่อเธอออกไปโดยไม่ได้คิด

“ เข้าไปดูใบรายชื่อห้องกันเถอะ แต่ว่าเหะๆๆ อย่าลืมเรื่องเกมลงทัณฑ์ซะละไอคุณคาซุมิ ” เท็ตสึหัวเราะด้วยใบหน้าที่ชั่วร้ายก่อนจะค่อยๆเดินผ่านผมไป

มะไม่ไหว หุบยิ้มไม่อยู่เลยแหะ หน้าของผมตอนนี้คงจะดูโง่มากสินะ คาซุมิก้มหน้าที่ค่อยๆแดง ก่อนจะรีบเดินตามเท็ตสึไป

นี่คงเป็นครั้งแรกในรอบ 5 ปีที่มีคนอื่นมาเดินข้างๆผม(นอกจากพ่อ น้องสาวแล้วก็ไอบ้าทาโร่) คาซุมิและเท็ตสึเดินตรงไปที่บอร์ดรายชื่อห้องซึ่งตั้งอยู่ตรงกลางสนามบอลพอดี

“ คะคาซุมินี่นาถอยเร็ว ” “ ถอยออกมากันก่อน ” “ ระวังอย่าไปทำอะไรให้คาซุมิโกรธล่ะ ” เสียงซุบซิบดังขึ้นอีกครั้งก่อนที่นักเรียนทุกคนยกเว้นคาซุมิกับเท็ตสึจะถอยออกห่างจากบอร์ดเป็นวงกลม

“ เอ๋ ที่นี่มีวัฒนธรรมแปลกดีนะเนี่ย ” เท็ตสึพูดออกมาด้วยความประหลาดใจ

ไม่ใช่เฟ้ย มันไม่ใช่วัฒนธรรมแต่เป็นขนบธรรมเนียมประเพณีที่จะถอยห่างออกจากตัวชั้นต่างหากละเฟ้ย

“ อืม เท็ตสึๆๆๆ ” เท็ตสึเดินเข้าไปหน้าบอร์ดก่อนจะเอานิ้วชี้ไล่หาชื่อของตัวเอง

“ เยส!!! เจอแล้วอยู่ห้องบีงั้นสินะ เห้ย คาซุมิเราได้อยู่ห้องเดียวกันด้วย ” หา? ไม่อยากจะเชื่อผมยื่นหน้าเข้าไปดูตรงที่นิ้วชี้ของเท็ตสึชี้อยู่ก็เจอเข้ากับชื่อของ โทคิวะ เท็ตสึ ซึ่งอยู่ด้านบนชื่อของผม โกโต คาซุมิ

“ ดีจังเลยนะ ” เท็ตสึหันมายิ้มให้คาซุมิ ก่อนจะหันกลับไปดูบอร์ดต่อ

“ คงงั้นมั้ง ” บ้าเอ้ยอย่าทำหน้าโง่ๆออกไปเชียวนะเฟ้ย เราจะต้องไม่ยิ้ม เราจะต้องไปยิ้ม เราจะต้องไม่ยิ้ม คาซุมิตอบด้วยหน้าที่แดงขึ้นเล็กน้อย

“ แต่มีข่าวร้ายอยู่อย่างนึง ”

“ อะไรงั้นหรอ ”

“ ทาโร่เพื่อนนายอยู่ห้องซีน่ะ ” สำหรับคนอื่นๆมันคงจะเป็นข่าวร้ายแบบสุดๆที่ไม่ได้อยู่ห้องเดียวกับเพื่อนสนิทแต่สำหรับผมแล้วนี่มันเป็นข่าวที่แสนจะวิเศษสุดๆ ผมไม่ต้องมาทนกับเสียงกลที่หน้ารำคาญของมันตลอด 3 ปี(เพราะว่าไม่มีใครกล้านั่งข้างผมอาจารย์เลยให้ทาโร่มานั่งข้างๆทุกปี) สุดยอดจริงๆวันนี้มันวันอะไรเนี่ย คาซุมิมองขึ้นฟ้าด้วยความทราบซึ้งในพระผู้เป็นเจ้า

“ นะนายเป็นอะไรรึป่าวเนี่ย ”

“ อะอ่อ แค่เสียใจนิดหน่อยน่ะ ฮ่าๆๆ ” ดันเผลอทำท่าประหลาดๆออกไปอีกแล้ว

“ งั้นขึ้นห้องเรียนกันเถอะ ” เท็ตสึพูดก่อนจะเดินนำหน้าคาซุมิไป

“ อะอืม ” รู้สึกว่าชีวิตมัธยมปลายของผมคงจะน่าสนใจขึ้นมานิดหน่อยแล้วละมั้ง คาซุมิตอบก่อนจะรีบเดินตามเท็ตสึไป