mental power พลังจิต

"พะ...พวกนาย" ฉันพยามเรียกเตือนสติทั้งสองคน
"แกอีกแล้วหรอ..." เคนพูด
"ทำไมแกต้องเข้ามายุ่งด้วย?" เอสพูด
"พวกนายเป็นอะไรกันเนี่ย?" ฉันถามพวกนั้นออกไป
"เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก" เอสพูด
ส่วนเคนก็เดินออกไปทางหลังโรงเรียนซะงั้น
พวกนี้มันเป็นอะไรกันแน่?.. ฉันเริ่มสงสัยแล้วสิ
ฉันเดินออกมาจากเอสและเดินขึ้นบันไดเพื่อขึ้นไปยังห้องเรียน
"นี่มันนังเรมี่นี่หว่าาาาา" บิทนีย์พูด
"นี่เธออย่าแกล้งเรมี่เลยนะเราสงสารเรมี่" เคที่พูด
บิทนีย์ทำหน้าระอากับความตอแหลของเคที่
"นี่นังเรมี่!!" 
บิทนีย์พลักฉันติดกับกำแพง
"อะไร?" ฉันตอบกลับไป
"เปล่าแค่หมั่นไส้นะ" จากนั้นบิทนีย์และเคที่ก็หัวเราะกันยกใหญ่
"เอาเวลานี้ไปหาความรู้ใส่สมองซะบ้างนะเอาดีกว่าการแขวะการดูถูกคนอื่นเขา!" ฉันตอกใส่หน้ายัยบิทนีย์
"นี่แกกล้าด่!!....."
"วืดดดด!!" 
ฉันใช้พลังจิตหุบปากยัยบิทนีย์ส่วนยัยเคที่ได้แต่ยืนมองอาการของบิทนีย์อย่างสงสัย
"เอ้าบิทนีย์เล่นมันสิฉันเชียร์นะ" เคที่กระซิบข้างหูของบิทนีย์
"เพี๊ยยย!!" 
ฉันใช้พลังจิตทำให้มือยัยบิทนีย์ตบเข้าไปที่หน้าของเคที่อย่างแรงยัยบิทนีย์มองการกระทำของตัวเองอย่างตกตะลึงก่อนที่จะ...
"เพี๊ย!!!" ถูกบังคับมือตบเข้าไปที่หน้ายัยเคที่อีกรอบอย่างแรงจนตกบันไดไป
"วืดดดดด!!" ส่วนยัยบิทนีย์ก็ถูกอัดกับกำแพงจนตกบันไดและหัวฟาดกับขอบบันไดจนเลือดออกและร่วงไปทับยัยเคที่จนยัยเคที่ถึงกับกระอัก
ฉันมองภาพตรงหน้าก่อนที่จะหันหลังและเดินออกไป ดีนะที่ไม่มีคนอยู่...
ฉันล่ะโครตเบื่อโรงเรียนสุดๆเลยมีแต่คนนิสัยไม่ดีบางคนก็แสร้งเป็นคนดีไม่รู้จะทำไปเพื่ออะไรเมื่อใครๆเขาก็รู้นิสัยของตัวเองกันหมดแล้ว
ฉันเปิดกระเป๋าตังค์และมองภาพครอบครัวของฉันในวัยเด็กมีทั้งพ่อแม่และ...ลูก
"ฟึ่บบ!!" อดัมหยิบกระเป๋าตังค์ของฉันไปดู
"เฮ้นี่พ่อเธอหรอ?" อดัมพูด
"ชะ...ใช่" ฉันตอบกลับไป
"ดูเด็กในรูปสิน่ารักจริงๆโตมาก็น่าหม่ำฉิบหาย" อดัมพูดจนเอวานรีบวิ่งเข้ามาดู
"นี่!!เอาคืนมานะ!!" ฉันลุกขึ้นและพยามหยิบกระเป๋าตังค์ของฉันแต่พวกมันก็โยนส่งๆกันไปมา
ฉันวิ่งไปมาเพื่อหยิบกระเป๋าคืนส่วนคนในห้องก็ได้แต่นั่งหัวเราะเยาะฉัน
"เฮ้!!อดัมส่งมาให้ฉัน!" เอวานพูด
จากนั้นอดัมก็โยนกระเป๋าตังค์ให้เอวานเอวานทำการดึงรูปครอบครัวของฉันออกมาจากช่องใส่รูปและ.....ฉีกมันทิ้ง....
เข่าของฉันแทบทรุดภาพนั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับฉันภาพเมื่อฉันอายุ 7ขวบ ภาพที่พ่อแม่ลูกไปถ่ายรูปกันตอนที่ไปเที่ยวสวนสนุกอย่างมีความสุขถูกฉีกจากหน้าเด็กสาวที่ยิ้มแย้มนั้นถูกฉีกขากจากกัน...
"ฮ่าๆๆๆๆ!!!" ทุกคนยังรุมหัวเราะฉัน
"พะ...พวกแก.."
"ฟึ่บบ!!" 
ไฟทั้งห้องดับลง
"ว้าาาา ไฟในห้องดับซะแล้วสิน่าสงสารเรมีจังเลย" อดัมพูด
"ฮ่าๆๆๆ" ทุกคนยังหัวเราะฉันต่อไป
ฉันลุกขึ้นยืนและค่อยๆเดินเข้าไปหาอดัม... ฉันเกลียดมันฉันโกรธฉันไม่ทนอีกแล้ว...ไม่ทนทันแล้ว!!
"กรี๊ดดดดดด!!!!" 
ฉันกรี๊ดออกมาอย่าสุดเสียงจนพลังของฉันถูกปลดปล่อยมีลมแรงเข้ามาอยู่ในห้องจนของทุกอย่างถูกพัดปลิวกระจายประตูทุกบานถูกปิดแม้กระทั่งหน้าต่าง 
"วืดดดด!!"
ฉันใช้พลังจิตยกโต๊ะเรียนขึ้นมาและเขวี้ยงไปที่อดัมทันที
เมื่ออดัมเห็นว่าโต๊ะกำลังลอยเข้ามาเขาจึงพยามหนีแต่ก็หนีไมทันจึงโดนตัวขว้างใส่อัดกำแพงจนเลือดนั้นกระเด็นใส่กำแพงเป็นวงกว้าง
ทุกคนเริ่มมองมาที่ฉันกันหมด...
"กึกๆๆๆ!!!" 
อยู่ดีๆก็การแผ่นดินไหวอย่างประหลาดตึกทั้งตึกสั่นสะท้านด้วยความรุนแรงบางคนถึงกับเซติดกับกระจกหน้าต่างจนแตกร่วงลงไปก็มีฉันได้แต่ยืนเฉยๆไม่สะทกสะท้านเพราะตอนนี้สติฉันมันเตลิดไปหมดแล้ว..
โปรดติดตามตอนต่อไป...