mental power พลังจิต
เขียนโดย 
นางฟ้าน้อยแสนสวย
วันที่ 30 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 09.22 น.
แก้ไขเมื่อ 19 ตุลาคม พ.ศ. 2558 11.14 น. โดย เจ้าของนิยาย
7) สติหลุด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"พะ...พวกนาย" ฉันพยามเรียกเตือนสติทั้งสองคน
"แกอีกแล้วหรอ..." เคนพูด
"ทำไมแกต้องเข้ามายุ่งด้วย?" เอสพูด
"พวกนายเป็นอะไรกันเนี่ย?" ฉันถามพวกนั้นออกไป
"เปล่า...ไม่มีอะไรหรอก" เอสพูด
ส่วนเคนก็เดินออกไปทางหลังโรงเรียนซะงั้น
พวกนี้มันเป็นอะไรกันแน่?.. ฉันเริ่มสงสัยแล้วสิ
ฉันเดินออกมาจากเอสและเดินขึ้นบันไดเพื่อขึ้นไปยังห้องเรียน
"นี่มันนังเรมี่นี่หว่าาาาา" บิทนีย์พูด
"นี่เธออย่าแกล้งเรมี่เลยนะเราสงสารเรมี่" เคที่พูด
บิทนีย์ทำหน้าระอากับความตอแหลของเคที่
"นี่นังเรมี่!!"
บิทนีย์พลักฉันติดกับกำแพง
"อะไร?" ฉันตอบกลับไป
"เปล่าแค่หมั่นไส้นะ" จากนั้นบิทนีย์และเคที่ก็หัวเราะกันยกใหญ่
"เอาเวลานี้ไปหาความรู้ใส่สมองซะบ้างนะเอาดีกว่าการแขวะการดูถูกคนอื่นเขา!" ฉันตอกใส่หน้ายัยบิทนีย์
"นี่แกกล้าด่!!....."
"วืดดดด!!"
ฉันใช้พลังจิตหุบปากยัยบิทนีย์ส่วนยัยเคที่ได้แต่ยืนมองอาการของบิทนีย์อย่างสงสัย
"เอ้าบิทนีย์เล่นมันสิฉันเชียร์นะ" เคที่กระซิบข้างหูของบิทนีย์
"เพี๊ยยย!!"
ฉันใช้พลังจิตทำให้มือยัยบิทนีย์ตบเข้าไปที่หน้าของเคที่อย่างแรงยัยบิทนีย์มองการกระทำของตัวเองอย่างตกตะลึงก่อนที่จะ...
"เพี๊ย!!!" ถูกบังคับมือตบเข้าไปที่หน้ายัยเคที่อีกรอบอย่างแรงจนตกบันไดไป
"วืดดดดด!!" ส่วนยัยบิทนีย์ก็ถูกอัดกับกำแพงจนตกบันไดและหัวฟาดกับขอบบันไดจนเลือดออกและร่วงไปทับยัยเคที่จนยัยเคที่ถึงกับกระอัก
ฉันมองภาพตรงหน้าก่อนที่จะหันหลังและเดินออกไป ดีนะที่ไม่มีคนอยู่...
ฉันล่ะโครตเบื่อโรงเรียนสุดๆเลยมีแต่คนนิสัยไม่ดีบางคนก็แสร้งเป็นคนดีไม่รู้จะทำไปเพื่ออะไรเมื่อใครๆเขาก็รู้นิสัยของตัวเองกันหมดแล้ว
ฉันเปิดกระเป๋าตังค์และมองภาพครอบครัวของฉันในวัยเด็กมีทั้งพ่อแม่และ...ลูก
"ฟึ่บบ!!" อดัมหยิบกระเป๋าตังค์ของฉันไปดู
"เฮ้นี่พ่อเธอหรอ?" อดัมพูด
"ชะ...ใช่" ฉันตอบกลับไป
"ดูเด็กในรูปสิน่ารักจริงๆโตมาก็น่าหม่ำฉิบหาย" อดัมพูดจนเอวานรีบวิ่งเข้ามาดู
"นี่!!เอาคืนมานะ!!" ฉันลุกขึ้นและพยามหยิบกระเป๋าตังค์ของฉันแต่พวกมันก็โยนส่งๆกันไปมา
ฉันวิ่งไปมาเพื่อหยิบกระเป๋าคืนส่วนคนในห้องก็ได้แต่นั่งหัวเราะเยาะฉัน
"เฮ้!!อดัมส่งมาให้ฉัน!" เอวานพูด
จากนั้นอดัมก็โยนกระเป๋าตังค์ให้เอวานเอวานทำการดึงรูปครอบครัวของฉันออกมาจากช่องใส่รูปและ.....ฉีกมันทิ้ง....
เข่าของฉันแทบทรุดภาพนั้นเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับฉันภาพเมื่อฉันอายุ 7ขวบ ภาพที่พ่อแม่ลูกไปถ่ายรูปกันตอนที่ไปเที่ยวสวนสนุกอย่างมีความสุขถูกฉีกจากหน้าเด็กสาวที่ยิ้มแย้มนั้นถูกฉีกขากจากกัน...
"ฮ่าๆๆๆๆ!!!" ทุกคนยังรุมหัวเราะฉัน
"พะ...พวกแก.."
"ฟึ่บบ!!"
ไฟทั้งห้องดับลง
"ว้าาาา ไฟในห้องดับซะแล้วสิน่าสงสารเรมีจังเลย" อดัมพูด
"ฮ่าๆๆๆ" ทุกคนยังหัวเราะฉันต่อไป
ฉันลุกขึ้นยืนและค่อยๆเดินเข้าไปหาอดัม... ฉันเกลียดมันฉันโกรธฉันไม่ทนอีกแล้ว...ไม่ทนทันแล้ว!!
"กรี๊ดดดดดด!!!!"
ฉันกรี๊ดออกมาอย่าสุดเสียงจนพลังของฉันถูกปลดปล่อยมีลมแรงเข้ามาอยู่ในห้องจนของทุกอย่างถูกพัดปลิวกระจายประตูทุกบานถูกปิดแม้กระทั่งหน้าต่าง
"วืดดดด!!"
ฉันใช้พลังจิตยกโต๊ะเรียนขึ้นมาและเขวี้ยงไปที่อดัมทันที
เมื่ออดัมเห็นว่าโต๊ะกำลังลอยเข้ามาเขาจึงพยามหนีแต่ก็หนีไมทันจึงโดนตัวขว้างใส่อัดกำแพงจนเลือดนั้นกระเด็นใส่กำแพงเป็นวงกว้าง
ทุกคนเริ่มมองมาที่ฉันกันหมด...
"กึกๆๆๆ!!!"
อยู่ดีๆก็การแผ่นดินไหวอย่างประหลาดตึกทั้งตึกสั่นสะท้านด้วยความรุนแรงบางคนถึงกับเซติดกับกระจกหน้าต่างจนแตกร่วงลงไปก็มีฉันได้แต่ยืนเฉยๆไม่สะทกสะท้านเพราะตอนนี้สติฉันมันเตลิดไปหมดแล้ว..
โปรดติดตามตอนต่อไป...
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
