พรมลิขิตรักร้าย..ของคุณชายเย็นชา

ณ คฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูล..อัศวเดชา..(ตระกูลของมิสไนท์)><
ตอนนี้ฉันก็เข้ามาอยู่ในบ้านของหมอนั้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นที่โรงแรมก่อนหน้านั้นฉันกลับเขาก็ไม่ได้คุยกันอีกเลย....เหอะ!!ใครจะไปอยากคุยกับคนแบบนั้น!..เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย.... อ่อ!!..ลืมบอกทุกคนค่ะ  ฉันย้ายเข้ามาอยู่ที่บ้านของนายมิสไนท์ก็จริง..แต่..ฉํนขอแยกห้องนอนค่ะถ้าอยู่ห้องเดียวกะตาบ้านั้นมีหวัง คงปวดหัววันล่ะหลายๆรอบอ่ะ!!..>< โหยแต่บ้านหมอนี่ใหญ่ชะมัดมีสวนกุหลาบหลังบ้านด้วย><..ไปเดินดูสักหน่อยดีก่า...
................20นาทีผ่านไป........
แดดร้อนชะมัด!..ฉันเดินสำรวจดูรอบๆสวนหลังบ้านจนพอใจแล้วก็เดินเข้าบ้านเพื่อหลบแสงแดดแต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าวฉันก็ชนเข้ากับใครสักคนที่เดินผ่านมาพอดี....><
พลั่ก!!...ตึก!... ><
" โอ๊ยยยย....เจ็บนะ!"  ฉันพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองคนที่เดินชน
"ขอโทษนะครับบ" หมอนั้นพูดขึ้นด้วยความรุ้สึกผิดสุดๆ...เอ่อหมอนี่เป็นใครกัน! 
" นายเป็นใครหรอ.." ฉันถามเขาออกไปด้วยความอยากรุ้><
" ฉันเป็นลูกพี่ลูกน้องกับมิสไนท์นะ" เขาพูดขึ้นพลางมองมาที่ฉํนพร้อมขมวดคิ้ว..
"เธอคงจะเป็นคนที่แต่งงานกับพี่ชายฉันสินะ.." ห๊ะ..อย่าบอกนะว่าหมอนี่พึ่งจะเคยเจอฉันนะ
" อืม..ฉันเอง" ฉันพูดพลางเอามือยันไว้กับพื้นเพื่อให้ตัวเองได้ลุกขึ้น..><แต่ดูเหมือนว่าจะลุกไม่ได้อ่ะ...รุ็สึกเจ็บแปลบๆที่ข้อเท้าอ่ะ..หมอนั้นคงสังเกตเห็นล่ะมั่งจึงได้เข้ามาดูที่ข้อเท้าฉัน...
"สงสัยข้อเท้าแพลง..เข้าไปนั่งข้างในดีกว่านะ" พอหมอนี่พูดเสร็จก็อุ้มฉันเข้าไปในบ้านทันที
พอถึงโซฟาห้องรับแขกหมอนั้นก็วางฉันลงแล้วก็แวบหายไปไหนก็ไม่รู้!!  ><
และแล้วหมอนั้นก็เดินกลับมาพร้อมกล่องปฐมพยาบาล...ก่อนจะเดินมาหยุดที่ตรงหน้าของฉัน...
พลางนั่งลงตรงหน้าฉํนก่อนจะยกเท้าข้างทีเจ็บขึ้นมาทายาพลางนวดไปมาเบาๆก่อนที่จะเริ่มพันผ้า
ก็อตให้ฉัน.....><...ฉันนั่งมองการกระทำของหมอนั้นอยู่สักพักก่อนจะเอ่ยถาม..
"นายชื่ออะไรหรอ><" ที่ฉํนถามชื่อเขาก็เพราะเขาอาจจะเป็นคนเดียวในบ้านหลังนี้ที่จะเพื่อนกลับฉันได้นะสิ.....><
" ฉัน..ซิการ์ แล้วเธอล่ะ" เขาพูดด้วยใบหน้าเป็นมิตรสุดๆ..ดูๆไปหมอนี่ก็นิสัยดีนะเนี่ย
" .....ฉันน้ำมนต์ " ฉํนพูดพลางยิ้มให้เขาอย่างเป็นมิตรเช่นกัน..
" เรามาเป็นเพื่อนกันนะ...><" ในที่สุดฉํนก็ชวนเขาเป็นเพื่อนกับฉํนจนได้...5555+
วันนี้ทั้งวันฉํนกับซิการ์ได้ทำความรู้จักกันและยังผลัดกันเล่าประสบการณ์ชีวิตของกันและกันอย่างสนุกสนานทำเอาลืมไปเลยว่าตอนนี้ก็มืดค่ำแล้วแต่เราก็ยังนั่งคุยกันต่อไป...จนกระทั่ง...
" คุยอะไรกัน! ดูจะสนุกดีนะ! " งืออ ไอ้บ้ามิสไนท์มาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้!..พอมาถึงก็ถามเสียงเย็น.
" ฉํนก็คุยเล่นกับซิการ์เฉยๆ..ทำไมนายต้องดุด้วยล่ะ!" ฉันพูดพลางหันไปสบตากับมิสไนท์อย่างอวดดี!...>< เหอะฉํนไม่กลัวนายหรอก!..ดูเหมือนซิการ์จะสังเกตได้จึงเปลี่ยนเรื่องทันที
" เอ่อ..นี่มันก็ค่ำแล้วเราไปทานอาหารค่ำกันเถอะ..แม่บ้านคงจัดอาหารไว้ให้แล้ว.." พอซิการ์พูดเสร็จก็เดินมาพยุงฉํนเพื่อจะเดินไปที่โต๊ะอาหาร...แต่พอเดินไปได้ไม่เท่าไร..ตัวฉํนก็ปลิวไปกระแทกกับแผลงอกมิสไนท์อย่างจัง! ก่อนที่เขาจะเอ่ยพูดขึ้นมาด้วยความสงสัย........
" ทำไมต้องประคองกันด้วย!..เดินเองไม่เป็นรึไง!" หมอนี่โมโหไรอีกเนี่ยยยย
" พี่ไม่เห็นรึไง!..น้ำมนต์ขาเจ็บจะเดินเองได้ยังไง" ซิการ์พยายามอธิบาย..เขามองที่ขาฉันนิดนึงก่อนจะขมวดคิ้วเครียดและเปลี่ยนเป็นหน้าปกติเพียงเสี้ยววินาที
"หึ..ขาเจ็บ!  หรือคิดจะอ่อยผู้ชายกันแน่!.."  เขาใช้สมองส่วนไหนคิดเนี่ย!
" นี่นาย!!..มันจะมากเกินไปแล้วนะ! ฉันไม่เคยคิดที่จะอ่อยใครทั้งนั้นแหละ!!" ชักจะโมโหแล้วนะ!
"หรอ..งั้นก็อยู่เฉยๆ! เดี๋ยวฉันจะเป็นคนอุ้มเธอไปที่โต๊ะเอง!" ห๊ะ..
" นายมีสิทธิ์อะไรมาอุ้มฉัน!!" ฉํนพูดขึ้นมาด้วยความสงสัย
"ก็สิทธิ์ที่ฉันเป็น..สามี..เธอไง" โอ๊ยไม่น่าถามเลยตู...
พอมิสไนท์พูดปุ๊บก็อุ้มฉันขึ้นปั๊บแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหารทันที....>< ... ทำไมหน้าฉันมันร้อนๆอย่างนี้เนี่ยยแล้วไหนจะจังหวะหัวใจที่มันเต้นเร็วจนจะระเบิดนั้นอีก..นี่ฉันเป็นอะไรเนี่ยย><ไม่นะหรือว่าฉันจะชอบไอ้บ้ามิสไนท์เข้าแล้วอ่าาา>////<