ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)

ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)
(ซีรี่ย์ธาตุดิน)
 
 
CHAPTER 8.
 
 
 
 
ปัง!!
เสียงประตูถูกเปิดกระแทกอย่างแรง บ่งบอกได้เป็นอย่างดีถึงแรงอารมณ์ของคนเปิดว่ารีบร้อนขนาดไหน...
 
 
"ภุม!! พวกนั้นเริ่มลงมือแล้วนะ!!"
เสียงหวานแหบห้าวของแสงจันทร์เอ่ยบอกเพื่อนชายทันที เมื่อได้รับรายงานจากคนของเขาว่า คฤหาสน์พรหมพิริยะถูกคนชุดดำบุก และเป้าหมายคือ ภีม!!
 
 
"ชิบ!!"
เสียงทุ้มของภุมสถบลั่น ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว โดยมีแสงจันทร์เดินตามมาติดๆ
"รู้ไหมว่าฝีมือใคร?"
 
 
"ก็มีแค่ไอ้เวรนั่นแค่คนเดียว..."
แสงจันทร์เอ่ยเสียงเรียบเย็น นัยน์ตาเรียวคมฉายแววแข็งกร้าวขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงใครคนนั้น...
คนที่ทำให้เขากลายเป็นแบบนี้...
 
 
"หึ! ดูเหมือนงานนี้จะสนุกขึ้นนะ...แสงจันทร์"
คำพูดของภุม ทำให้แสงจันทร์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา...
คมสันต์!!
 
 
"หึหึ...ไม่คิดว่าจะมาที่นี่นะครับคุณคมสันต์ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?"
แสงจันทร์เอ่ยถามเสียงราบเรียบ ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มบางๆ ให้ร่างสูงตรงหน้าอย่างนึกสนุก แต่นัยน์ตาเรียวคมกลับไม่สนุกตามรอยยิ้มนั้น...
มันยังคงเรียบเฉยอย่างเดิม...
 
 
ไม่เหมือนแสงจันทร์คนเดิม...
นี่คือความคิดของคมสันต์ในตอนนี้...
 
 
"พวกคุณกำลังไปที่นั่นสินะ... ผมมารับพวกคุณตามคำสั่งคุณปฐพี"
คมสันต์เอ่ยเสียงราบเรียบ จ้องมองคนสองคนด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออก...
แต่หนึ่งในนั้นมีความไม่พอใจและหงุดหงิดถูกปิดซ่อนไว้อยู่...
 
 
"หึหึ..."
แสงจันทร์หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่สนใจร่างสูงตรงหน้าเขา...
เขากำลังปิดกั้นหัวใจตัวเอง...
 
 
รู้อยู่แล้วว่าไม่สามารถหนีพ้นหัวใจตัวเองได้ก็ยังจะทำ...
ภุมได้แต่คิดในใจ
 
 
"อย่าไปสนใจมันเลย คนแบบนั้น...ไม่มีวันหนีความจริงพ้นหรอก..."
ภุมเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ก่อนจะผ่านหน้าคมสันต์ไปทันที
 
 
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจคำพูดของอีกฝ่าย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดจะถามมันออกไป...
ถึงจะอยากรู้มากแค่ไหนก็ตาม...
 
 
______________________________
 
 
'นายเป็นนักฆ่าที่ถูกส่งมาให้ฆ่าฉัน...'
คำพูดนี้ดังซ้ำไปซ้ำมา ราวกับต้องการตอกย้ำว่าสิ่งที่เขาคนนั้นพูดมันเป็นความจริงทุกอย่าง...
 
 
"ถ้าเป็นอย่างที่คุณว่า...ทำไมไม่ฆ่าผม..."
เสียงแหบห้าวพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ นัยน์ตาหวานมงทอดมองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย...
 
 
ผมคิดถึงเฮียจัง...
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ในความรู้สึกของร่างบางในตอนนี้คือ เขากำลังคิดถึงคนที่อยู่ในเงาความคิดของเขา...
สักวัน...เราจะได้เจอกันใช่ไหม?
 
 
เพล้ง!!
เสียงแตกของกระจกหน้าต่างบานใส ดึงสติที่เลื่อนลอยของร่างบางให้กลับเข้าร่างในทันที
ความเจ็บแสบที่ข้างแก้มพร้อมกับกลิ่นคาวของเลือดที่ไหลออกจากบาดแผล ทำให้ร่างบางรับรู้ได้ทันที ว่าวิถีกระสุนพลาดเป้า!!
 
 
ไม่จบง่ายๆ สินะ!!
ร่างบางคิดในใจอย่างแค้นเคือง มือบางกำแน่น พร้อมกับมองไปทิศทางที่น่าจะเป็นไปได้ของวิถีกระสุนนั้นในทันที
นัยน์ตาหวานจับจ้องรถคันดำที่ขับเคลื่อนออกไปอย่างแรง เพราะทำงานพลาด ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างนึกสนุก
 
 
วันนี้รอด...คราวหน้าตาย!!
 
 
ปัง!!
ประตูห้องของร่างบางถูกใครคนหนึ่งพังเข้ามาในทันที เมื่อได้ยินเสียงกระจกแตกดังลอดออกมาจากห้องของร่างบาง
 
 
หมับ!!
ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกไป ร่างทั้งร่างก็ถูกใครคนหนึ่งดึงเข้าสู่อ้อมกอดนั้นในทันที
 
 
อ้อมกอดที่คุ้นเคย...อบอุ่นและปลอดภัย...
 
 
"ภีมไม่เป็นไรใช่ไหม!?"
เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างร้อนรน พร้อมกับสำรวจร่างกายของคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง
 
 
"ฮะ ไม่เป็นไร...แล้วคุณ..."
ภีมที่กำลังเอ่ยถามว่าคนตรงหน้าเป็นใครชะงักไปทันที เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
 
 
"ตอนนี้ภีมคงจะยังจำเฮียไม่ได้"
ภุมเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน เพราะเข้าใจว่าการที่จะให้น้องชายจำอะไรได้ มันต้องใช้เวลา...
 
 
"เฮียภุม..."
ภีมหลุดชื่อของคนตรงหน้าออกมา ทำให้ภุมเลิกลั่กขึ้นมาทันที
 
 
"ภีมจำได้แล้วเหรอ!?"
ภุมถามอย่างตื่นเต้น นัยน์ตาคมฉายแววดีใจอย่างเห็นได้ชัด
 
 
"ก็ภีมมีเฮียเป็นพี่ชายแค่คนเดียวนี่น่า..."
คำตอบของภีม ทำให้ภุมดึงน้องชายเข้าไปในอ้อมกอดในทันที
 
 
ดีใจที่น้องชายเพียงคนเดียวของเขาจำได้แล้ว...
 
 
ที่เหลือก็แค่รอเวลาเอาคืน!!
 
 
 
 
TBC.