ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)

ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)

(ซีรี่ย์ธาตุดิน)

 

 

CHAPTER 9

 

 

 

 

ร่างสูงโปร่งของแสงจันทร์ยืนมองสองพี่น้องกอดกันด้วยใบหน้าเรียบเฉย คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันอย่างคนใช้ความคิด พลางจ้องมองปฏิกิริยาของคนร่างบางอย่างสงสัย...

สงสัยว่าทำไมคนร่างบางที่จำอะไรได้เร็วแบบนี้...

แต่ความคิดของแสงจันทร์ก็ต้องหยุดชะงัก เมื่อใครบางคนยืนอยู่ข้างเขา...

 

 

"นาย...เป็นยังไงบ้าง?"

เสียงทุ้มเอ่ยถามแสงจันทร์เสียงเรียบ สายตาจับจ้องไปที่คนสองคนที่อยู่ในห้องนิ่ง

 

 

"ก็ดี..."

แสงจันทร์ตอบเสียงเรียบประหยัดคำพูดกับคนข้างกาย...

 

 

"นายเปลี่ยนไปเยอะเลยนะ..."

คำพูดของคนข้างกายทำให้แสงจันทร์ชะงักเล็กน้อย นัยน์ตาทอแสงหม่นหมองเพียงชั่วครู่ ก่อนจะกลับมาเรียบเฉยอย่างเดิม...

 

 

"ผมขอตัวก่อนนะ..."

แสงจันทร์เอ่ยบอกคนข้างกายเสียงเรียบ ก่อนจะเดินแยกออกมาทันที โดยมีสายตาของไฟมองตามหลังมา...

เขารู้สึกได้...

 

 

"แสงจันทร์..."

เสียงนุ่มทุ้มที่คุ้นเคยเอ่ยเรียกแสงจันทร์ ทำให้เขาหยุดชะงักทันที ไม่ต้องหันไปมองก็รู้ได้ว่าคนที่เรียกเขานั้นเป็นใคร...

อัศวิน พี่ชายเพียงคนเดียวของเขา...

"ทำไม...ทำไมถึงเป็นแบบนี้?...บอกพี่หน่อยได้ไหม?..."

 

 

"..."

ไม่มีเสียงตอบกลับจากคนเป็นน้องชายแม้แต่น้อย...

 

 

"ทำไมถึงไม่ตอบพี่ล่ะจันทร์?...เพราะอะไรที่ทำให้จันทร์เปลี่ยนไป?..."

อัศวินยังคงตั้งคำถามกับคนเป็นน้องชายที่ยังคงยืนนิ่งเงียบไม่ตอบคำถามเขา

"พี่อยากได้น้องชายของพี่คืน..."

 

 

"ผม...คงให้คุณไม่ได้...ขอโทษนะครับ..."

แสงจันทร์เอ่ยเสียงแผ่ว ก่อนจะก้าวเดินออกมาทันที...

ก้าวแต่ละก้าวที่แบกรับความเจ็บปวด ความแค้น ความรักไว้ทั้งหมด...

 

 

เจ็บปวดที่ทำให้คนที่เขารักต้องเสียใจ...

แค้นคนที่ฆ่าพ่อแม่เขาอย่างเลือดเย็น...

รักของเขาคือพี่ชายและคนๆ นั้น...

 

 

'รอผมก่อนนะครับ...สักวันผมจะกลับไปเป็นน้องชายคนเดิมของพี่อัศวิน...'

แสงจันทร์ได้แต่บอกกับคนเป็นพี่ชายในใจเท่านั้นจริงๆ...

 

 

……………………………………………………

 

 

"หยุดทำหน้าแบบนั้นสักทีได้ไหมครับพี่แสงจันทร์?"

ภีมเอ่ยถาม เมื่อเห็นสีหน้าของแสงจันทร์

 

 

"แบบไหน?"

แสงจันทร์ถามสั้นๆ เสียงเรียบ

 

 

"แบบที่คิดอะไรตลอดเวลาไง ผมถามจริงๆ นะครับ...พี่คิดอะไรอยู่เหรอ?"

ภีมเอ่ยถามพร้อมกับจ้องมองคนตรงหน้านิ่ง ส่งสายตากดดันให้กับอีกคน แต่ดูเหมือนจะใช้ไม่ได้ผลกับคนๆ นี้...

 

 

'คิดว่าจะทำยังไงไม่ให้ปฐพีเจ็บตัวมากที่สุดไง...'

นี่แหละความคิดของเขาในตอนนี้...แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขารู้ดีว่าภีมไม่มีทางฆ่าปฐพีแน่นอน เพราะทุกอย่างเป็นแผนที่จะแก้แค้นคนๆ นั้นเท่านั้น!!

 

 

"พี่คงเป็นห่วงคุณดินมากเลยสินะ...หึหึ...ไว้ใจผมเถอะ เขาไม่ตายหรอกน่า..."...แต่อาจจะเจ็บตัวเล็กน้อย...

ภีมเอ่ยบอกแสงจันทร์พร้อมกับต่อประโยคหลังในใจ

"พี่จะห่วงคุณดินก็ไม่แปลกหรอก...ก็เขาเป็นผู้มีพระคุณของพี่กับพี่ชายพี่นี่น่า...ภีมพูดถูกใช่ไหมฮะ?"

 

 

ไม่แปลกใจเลยที่คนตรงหน้าจะรู้เรื่องของเขากับพี่ชาย...

ก็ภีมเข้าไปอยู่ในรั้วพรหมพิริยะตั้ง 3เดือน ใครคนนั้นเขาคงเล่าของเรื่องเขาให้ภีมฟังหมดแล้ว...

 

 

"งานในวันนี้คือปลิดชีวิตของดิน ปฐพี พรหมพิริยะ ตามคำสั่งของขุนพล ภูวดลใช่ไหมฮะ?"

ภีมถามแสงจันทร์ด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ ตั้งแต่ความจำกลับมาเขาพยายามสืบค้นหาข้อมูลคนสั่งฆ่าดินทันที และสิ่งที่เขารู้ทำให้เขารู้ถึงสาเหตุที่พี่ชายเขาส่งมาสังหารดินเองแม้จะเป็นห่วงเขาก็ตาม...

"พวกพี่มีอะไรทำไมไม่บอกผมกันล่ะฮะ?"

ภีมถามเสียงนิ่ง ทำให้แสงจันทร์เบิกตากว้างทันที

 

 

"นี่ภีม..."

 

 

"ผมสืบเรื่องพวกนั้นมาหมดแล้ว...ผมจำได้ตั้งแต่วันนั้น...วันที่เฮียภุมไปที่นั่นแล้ว..."

 

 

TBC.

 

 

---

งงม๊ะ?

บอกเลยว่าไรท์ก็งง

แต่งไม่เก่งแต่อยากฝาก โอเคป่ะ?