ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)
เขียนโดย 
VENUS_DEMON
วันที่ 24 กันยายน พ.ศ. 2558 เวลา 14.49 น.
แก้ไขเมื่อ 24 กันยายน พ.ศ. 2558 23.56 น. โดย เจ้าของนิยาย
9) CHAPTER 8.
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)
(ซีรี่ย์ธาตุดิน)
CHAPTER 8.
ปัง!!
เสียงประตูถูกเปิดกระแทกอย่างแรง บ่งบอกได้เป็นอย่างดีถึงแรงอารมณ์ของคนเปิดว่ารีบร้อนขนาดไหน...
"ภุม!! พวกนั้นเริ่มลงมือแล้วนะ!!"
เสียงหวานแหบห้าวของแสงจันทร์เอ่ยบอกเพื่อนชายทันที เมื่อได้รับรายงานจากคนของเขาว่า คฤหาสน์พรหมพิริยะถูกคนชุดดำบุก และเป้าหมายคือ ภีม!!
"ชิบ!!"
เสียงทุ้มของภุมสถบลั่น ก่อนจะรีบเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว โดยมีแสงจันทร์เดินตามมาติดๆ
"รู้ไหมว่าฝีมือใคร?"
"ก็มีแค่ไอ้เวรนั่นแค่คนเดียว..."
แสงจันทร์เอ่ยเสียงเรียบเย็น นัยน์ตาเรียวคมฉายแววแข็งกร้าวขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงใครคนนั้น...
คนที่ทำให้เขากลายเป็นแบบนี้...
"หึ! ดูเหมือนงานนี้จะสนุกขึ้นนะ...แสงจันทร์"
คำพูดของภุม ทำให้แสงจันทร์ขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นใครคนหนึ่งที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา...
คมสันต์!!
"หึหึ...ไม่คิดว่าจะมาที่นี่นะครับคุณคมสันต์ ไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?"
แสงจันทร์เอ่ยถามเสียงราบเรียบ ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มบางๆ ให้ร่างสูงตรงหน้าอย่างนึกสนุก แต่นัยน์ตาเรียวคมกลับไม่สนุกตามรอยยิ้มนั้น...
มันยังคงเรียบเฉยอย่างเดิม...
ไม่เหมือนแสงจันทร์คนเดิม...
นี่คือความคิดของคมสันต์ในตอนนี้...
"พวกคุณกำลังไปที่นั่นสินะ... ผมมารับพวกคุณตามคำสั่งคุณปฐพี"
คมสันต์เอ่ยเสียงราบเรียบ จ้องมองคนสองคนด้วยสายตาที่ยากจะอ่านออก...
แต่หนึ่งในนั้นมีความไม่พอใจและหงุดหงิดถูกปิดซ่อนไว้อยู่...
"หึหึ..."
แสงจันทร์หัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปอย่างไม่สนใจร่างสูงตรงหน้าเขา...
เขากำลังปิดกั้นหัวใจตัวเอง...
รู้อยู่แล้วว่าไม่สามารถหนีพ้นหัวใจตัวเองได้ก็ยังจะทำ...
ภุมได้แต่คิดในใจ
"อย่าไปสนใจมันเลย คนแบบนั้น...ไม่มีวันหนีความจริงพ้นหรอก..."
ภุมเอ่ยออกมาเสียงเรียบ ก่อนจะผ่านหน้าคมสันต์ไปทันที
คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจคำพูดของอีกฝ่าย แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่คิดจะถามมันออกไป...
ถึงจะอยากรู้มากแค่ไหนก็ตาม...
______________________________
'นายเป็นนักฆ่าที่ถูกส่งมาให้ฆ่าฉัน...'
คำพูดนี้ดังซ้ำไปซ้ำมา ราวกับต้องการตอกย้ำว่าสิ่งที่เขาคนนั้นพูดมันเป็นความจริงทุกอย่าง...
"ถ้าเป็นอย่างที่คุณว่า...ทำไมไม่ฆ่าผม..."
เสียงแหบห้าวพึมพำกับตัวเองอย่างไม่เข้าใจ นัยน์ตาหวานมงทอดมองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอย...
ผมคิดถึงเฮียจัง...
ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ในความรู้สึกของร่างบางในตอนนี้คือ เขากำลังคิดถึงคนที่อยู่ในเงาความคิดของเขา...
สักวัน...เราจะได้เจอกันใช่ไหม?
เพล้ง!!
เสียงแตกของกระจกหน้าต่างบานใส ดึงสติที่เลื่อนลอยของร่างบางให้กลับเข้าร่างในทันที
ความเจ็บแสบที่ข้างแก้มพร้อมกับกลิ่นคาวของเลือดที่ไหลออกจากบาดแผล ทำให้ร่างบางรับรู้ได้ทันที ว่าวิถีกระสุนพลาดเป้า!!
ไม่จบง่ายๆ สินะ!!
ร่างบางคิดในใจอย่างแค้นเคือง มือบางกำแน่น พร้อมกับมองไปทิศทางที่น่าจะเป็นไปได้ของวิถีกระสุนนั้นในทันที
นัยน์ตาหวานจับจ้องรถคันดำที่ขับเคลื่อนออกไปอย่างแรง เพราะทำงานพลาด ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างนึกสนุก
วันนี้รอด...คราวหน้าตาย!!
ปัง!!
ประตูห้องของร่างบางถูกใครคนหนึ่งพังเข้ามาในทันที เมื่อได้ยินเสียงกระจกแตกดังลอดออกมาจากห้องของร่างบาง
หมับ!!
ยังไม่ทันที่ร่างบางจะได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกไป ร่างทั้งร่างก็ถูกใครคนหนึ่งดึงเข้าสู่อ้อมกอดนั้นในทันที
อ้อมกอดที่คุ้นเคย...อบอุ่นและปลอดภัย...
"ภีมไม่เป็นไรใช่ไหม!?"
เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างร้อนรน พร้อมกับสำรวจร่างกายของคนตรงหน้าด้วยความเป็นห่วง
"ฮะ ไม่เป็นไร...แล้วคุณ..."
ภีมที่กำลังเอ่ยถามว่าคนตรงหน้าเป็นใครชะงักไปทันที เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
"ตอนนี้ภีมคงจะยังจำเฮียไม่ได้"
ภุมเอ่ยพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน เพราะเข้าใจว่าการที่จะให้น้องชายจำอะไรได้ มันต้องใช้เวลา...
"เฮียภุม..."
ภีมหลุดชื่อของคนตรงหน้าออกมา ทำให้ภุมเลิกลั่กขึ้นมาทันที
"ภีมจำได้แล้วเหรอ!?"
ภุมถามอย่างตื่นเต้น นัยน์ตาคมฉายแววดีใจอย่างเห็นได้ชัด
"ก็ภีมมีเฮียเป็นพี่ชายแค่คนเดียวนี่น่า..."
คำตอบของภีม ทำให้ภุมดึงน้องชายเข้าไปในอ้อมกอดในทันที
ดีใจที่น้องชายเพียงคนเดียวของเขาจำได้แล้ว...
ที่เหลือก็แค่รอเวลาเอาคืน!!
TBC.
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
