ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)

ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)
 
 
(ซีรี่ย์ธาตุดิน)
 
 
CHAPTER 5.
 
 
 
 
'ถ้ามึงไม่แคร์จริง มึงตามดูมันทำไม?'
 
 
คำถามนี้ยังคงติดค้างอยู่ในหัวเขาตลอดเวลา นัยน์ตาเรียวคมที่ฉายแววเรียบนิ่งตลอดเวลาทอดมองตัวอักษรชื่อของใครบางคนด้วยความรู้สึกผิด
 
 
"แพร...ถ้าวันนั้นพี่ช่วยแพรทัน เรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม? เขาคงไม่ได้เข้าใจพี่ผิดไปเหมือนตอนนี้ใช่ไหม?"คำถามเดิมๆ ที่ไร้คำตอบมานาน ถูกถามขึ้นอีกครั้ง มือเรียวลูบไปตามยิ้มของคนที่ส่งมาอย่างอ่อนโยน
 
 
อยากให้คนตรงหน้าเขายังมีลมหายใจอยู่...ไม่ใช่รอยยิ้มที่เป็นเพียงแค่ความทรงจำแบบนี้...
 
 
ฟิ้ววว...
 
 
สายลมอ่อนๆ ที่พัดผ่านร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มไป ทำให้ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ให้กับตัวเอง ก่อนร่างสูงโปร่งจะผละออกจากรูปของหญิงสาวที่ยังอยู่ในห้วงความทรงจำของเขา
 
 
กึก!!
 
 
วัตถุสีดำมันวาวจ่อที่หน้าผากนวลของร่างสูงโปร่งทันที ที่ชายหนุ่มหันกลับมา นัยน์ตาเรียวคมมองวัตถุตรงหน้าด้วยสายตาเรียลเฉย ไม่มีความกลัวหรือหวั่นไหวในนัยน์ตาคู่สวยเลยแม้แต่น้อย
 
 
"หึหึ ไม่มีใครบอกคุณหรือไง ว่าเอาปืนจ่อหัวคนอื่นมันอันตราย..."น้ำเสียงแหบห้าวเอ่ยบอกชายหนุ่มตรงหน้าด้วยน้ำเสียงกวนนิดๆ ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างไม่เกรงกลัว แต่นัยน์ตาคู่สวยนั้น...กลับไม่ได้ยิ้มเลยแม้แต่น้อย
 
 
มันยังฉายแววเรียบนิ่งติดจะเย็นชาเสียด้วยซ้ำ...
 
 
"มึงมาทำอะไรที่นี่?"น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงเข้ม พร้อมกับกดปลายกระบอกปืนที่หน้าผากของคนตรงหน้าอย่างแนบแน่น
 
 
แต่แววตาของคนตรงหน้ายังคงฉายแววที่ไม่เกรงกลัวความตายที่เขากำลังจะหยิบยื่นให้เลยแม้แต่น้อย...
 
 
"ผมก็มาหาคนที่ผมรักที่สุดไงครับ..."ร่างสูงโปร่งตอบกลับเสียงเรียบ นัยน์ตาเรียวสวยวูบไหวไปเพียงเล็กน้อยยามที่พูดถึงคนที่เขารัก... ก่อนนัยน์ตาเรียวสวยจะกลับมาดุดันอีกครั้งยามเมื่อนึกถึงภาพที่คนที่เขารักถูกคนรักของเธอฆ่าตายอย่างเลือดเย็น...
 
 
"น้องกูไม่ใช่คนรักของมึง!! อย่าเสือกมันพูดว่าน้องกูเป็นคนที่มึงรักอีกไอ้ฆาตกร!!"เสียงทุ้มตวาดลั่น กดปลายกระบอกปืนที่หน้าผากนวลของคนตรงหน้าด้วยความโกรธแค้น เมื่อภาพวันนั้นฉายชัดในความทรงจำเขาอีกครั้ง
 
 
ร่างสูงโปร่งชะงักไปทันที เมื่อคนตรงหน้าตวาดลั่นออกมาว่าในสายตาของคนตรงหน้านั้น...
 
 
เขาเป็นได้แค่ฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวของเขา ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เป็นคนทำ...
 
 
"หึหึ"เสียงหัวเราะในลำคอของร่างสูงโปร่ง ทำให้ชายหนุ่มชะงัก พร้อมกับขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
 
 
พรึ่บ!!
 
 
หมับ!!
 
 
แกร็ก!!
 
 
"อย่าเผลอให้ศัตรู...เพราะนั่นมันหมายถึงชีวิตของคุณ..."เสียงแหบห้าวเอ่ยกระซิบข้างหูของร่างสูง ถึงจะเสียเปรียบเรื่องส่วนสูงและรูปร่าง แต่เขาก็อาศัยความว่องไวในการกำจัดศัตรู
 
 
มือเรียวกดปลายมีดที่ลำคอแกร่งมากขึ้น จนปลายมีดคมบาดเนื้อจนได้เลือด
 
 
กึก!!
 
 
"ปล่อยคมสันต์ซะ!!"เสียงทุ้มของใครครหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของร่างสูงโปร่ง ทำให้คนร่างบางชะงักไปทันที ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่อยู่ด้านหลังของเขาทันที
 
 
"แสงจันทร์..."ทันทีที่ร่างสูงโปร่งหันกลับมา เสียงทุ้มก็เอ่ยชื่อของคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
 
 
"สวัสดีครับคุณอัศวิน หึหึ..."เสียงแหบห้าวเอ่ยทักคนตรงหน้า พร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆ
 
 
"ทำบ้าอะไรของนายน่ะแสงจันทร์!! ปล่อยคมสันต์เดี๋ยวนี้นะ!!"อัศวินตวาดลั่น กระบอกปืนในมือจ่อคนร่างบางนิ่ง
 
 
พลั่ก!!
 
 
แสงจันทร์ผลักคมสันต์ไปทางอัศวินทันที โดยไม่รอให้อัศวินสั่งเป็นครั้งสองแน่ ก็คนตรงหน้าเขาเป็นถึงพี่ชายแท้ๆ ที่ทำงานเป็นลูกน้องมาเฟีย ซึ่งมันต่างกับเขาที่เป็นนักล่า...
 
 
"บอกเพื่อนคุณด้วยนะครับ ว่าอย่าตามมายุ่งเรื่องของผมอีก...แต่ถ้าจะถามเรื่องที่เกี่ยวกับเด็กที่ชื่อภีม...ผมว่าคงต้องรอไปก่อน ตอนนี้เด็กนั่นมีอันตรายคงต้องฝากไว้ที่คุณปฐพีสักพัก..."แสงจันทร์เอ่ยบอก ก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไปทันที พร้อมกับทิ้งโจทย์ให้พี่ชายและคนที่อยู่ในใจได้สงสัยตามหาสืบกันเอาเอง
 
 
"ที่ไอ้หมอนั่นพูด มันหมายความว่ายังไงกันแน่?"คมสันต์ถามขึ้น เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่แสงจันทร์พูด
 
 
"กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ"อัศวินตอบ พร้อมกับมองไปทางที่น้องชายของเขาเดินจากไป
 
 
บางที...เขาก็นึกสงสัยเหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้น้องชายที่น่ารักของเขาเปลี่ยนไปกลายเป็นคนเย็นชา โหดเหี้ยมได้ขนาดที่ฆ่าคนอย่างไร้ความรู้สึก ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนน้องชายเขาเป็นอ่อนโยนและใจดีมากคนหนึ่ง
 
 
มันต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้แสงจันทร์เปลี่ยนไปสิ...
 
 
 
 
 
TBC.