ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)

ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)

 

 

(ซีรี่ย์ธาตุดิน)

 

 

CHAPTER 4.

 

 

 

 

"ผมไม่รู้จักเขาสักหน่อย ตัวเองเป็นใครยังจำไม่ได้เลย แล้วผมจะจำได้ยังไงว่าผมเป็นอะไรกับคนที่ชื่อแสงจันทร์"เสียงแหบห้าวเอ่ยตอบร่างสูงที่เอาแต่ถามเขาว่าเป็นอะไรกับแสงจันทร์

 

 

คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันกับชื่อของใครบางคนที่ไม่คุ้นเคย ยิ่งพยายามนึกมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งนึกไม่ออกว่าใครคนนั้นที่คนตรงหน้าถามหาคือใครและเป็นอะไรกับเขากันแน่...

 

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

 

แอ๊ด...

 

 

เสียงเคาะประตูดังขึ้น ก่อนที่ประตูห้องพักจะถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับร่างสูงของใครคนหนึ่งที่เดินเข้ามาในห้องพักฟื้นของร่างบาง

 

 

คมสันต์มองร่างเล็กด้วยนัยน์ตาเรียบนิ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองเจ้านายหนุ่มของตัวเอง พร้อมกับยื่นซองเอกสารบางอย่างให้ร่างสูง

 

 

ร่างสูงรับซองเอกสารจากลูกน้องคนสนิท พร้อมกับอ่านรายละเอียดที่อยู่ด้านใน คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันที พร้อมกับหันมามองร่างบางที่นั่งมองเขาอยู่บนเตียงกว้าง

 

 

"นาย... เป็นใครกันแน่?"เสียงทุ้มเอ่ยถามคนตัวเล็กอีกครั้ง ประวัติของคนตัวเล็กไม่มีอะไรที่บ่งบอกได้ว่าคนตัวเล็กเป็นใคร อีกทั้งยังไม่มีความเกี่ยวใดๆ กับศัตรูตัวฉกาจของเขาอีกต่างหาก

 

 

"ผะ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเป็นใคร... ผมจำอะไรไม่ได้สักอย่าง ผมจำได้แค่อย่างเดียว..."ร่างเล็กเอ่ยเสียงแผ่ว พร้อมกับก้มหน้าลงเล็กน้อย เมื่อนึกถึงชื่อของใครอีกคนที่ยังติดอยู่ในความทรงจำสุดท้ายของเขา

 

 

"อะไร?"เสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงราบเรียบ

 

 

"ดิน ปฐพี พรหมพิริยะ... ชื่อนี้เป็นชื่อสุดท้ายที่ผมจำได้ ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ดูเหมือนว่าชื่อนี้มันจะติดค้างอยู่ในใจผมตลอดเวลา..."คนตัวเล็กเอ่ย พร้อมกับก้มหน้าลงพยายามนึกถึงคนชื่อนี้ที่เขาจำได้ แต่ดูเหมือนเขาจะนึกไม่ออกว่าคนชื่อนี้เป็นอะไรกับเขา

 

 

ร่างสูงของคนทั้งสองนิ่งไปทันที เมื่อคนตัวเล็กเอ่ยชื่อนี้ออกมา ก็จะไม่ให้นิ่งได้ยังไง ในเมื่อชื่อที่คนร่างเล็กเอ่ยออกมานั้นเป็นชื่อของเขา

 

 

ดิน ปฐพี พรหมพิริยะ ผู้ที่กำลังจะสืบทอดดำรงตำแหน่งหัวหน้าแก๊งมาเฟียในไม่อีกกี่เดือนข้างหน้านี้

 

 

"นายครับ"คมสันต์เอ่ยเรียกเจ้านายหนุ่มด้วยใบหน้าที่เคร่งเคลียดอย่างเห็นได้ชัด เพราะเริ่มรู้สึกถึงลางไม่ดีบางอย่างกับเจ้านายของเขา

 

 

"อืม... เอาเป็นว่าต่อไปนี้นายไปอยู่กับฉันก็แล้วกัน ว่าแต่นายชื่ออะไร?"ชายหนุ่มครางในลำคอ ก่อนจะถามร่างบาง

 

 

"ผม... ไม่รู้..."เสียงแหบห้าวตอบได้เพียงแค่นั้นจริงๆ เพราะเขาจำอะไรไม่ได้สักอย่างแม้แต่ชื่อตัวเอง...

 

 

"ภีม... นั่นคือชื่อของนาย คืนนั้นหมอนั่นเรียกนายว่าอย่างนั้น"คมสันต์เอ่ย พลางนึกถึงคืนนั้นที่เขาได้เจอกับร่างสูงโปร่งคนนั้นอีกครั้ง...

 

 

แสงจันทร์...

 

 

 

 

ภายในมุมมืดที่แสงไฟผ่านเข้ามาไม่ถึง มีร่างใครบางคนที่ยืนอยู่ นัยน์ตาเรียวสวยมองไปยังอีกฟากฝั่งของตึกสูงด้วยสายตาเรียบนิ่ง ในหัวของเขาไม่มีอะไรเลยนอกจากเรื่องของใครคนนั้น...

 

 

คนที่อยู่ในใจของเขาตลอดเวลา...

 

 

"คมสันต์..."

 

 

 

 

"ภีมปลอดภัยแล้วใช่ไหม?"ภุม หรือ ภุชิสส์ จันทรานนท์ เอ่ยถามถึงอาการของน้องชายทันที ที่เห็นใครอีกคนเดินเข้ามาในห้อง

 

 

"อืม... แต่ภีมความจำเสื่อม... ให้ภีมอยู่กับพวกนั้นมันจะดีเหรอ?"เสียงหวานแหบห้าวถาม เขาไม่อยากให้น้องชายของเพื่อนต้องไปพัวพันกับมาเฟีย และที่สำคัญยังเป็นคนที่น้องชายเพื่อนต้องกำจัดทิ้ง

 

 

"กูก็ไม่ได้อยากให้ภีมไปอยู่กับคนพวกนั้นหรอก... ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนี้ภีมกำลังจะตกเป็นเป้านิ่งของไอ้เหี้ยนั่น!!"ภุมเอ่ยเสียงเหี้ยม เมื่อนึกถึงคนที่คิดจะกำจัดน้องชายเขา

 

 

"ถึงอย่างนั้น มึงก็ไม่ควรส่งภีมไปอยู่กับคนพวกนั้นนะ"เสียงหวานแหบห้าวของร่างสูงโปร่งยังคงเอ่ยแย้งความคิดของเพื่อนชาย

 

 

ภุมหรี่ตามองร่างสูงโปร่งเล็กน้อย ก่อนจะกระตุกยิ้มที่มุมปาก ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าเพราะอะไรเพื่อนเขาถึงขัดแย้งเขาตลอด

 

 

"ที่มึงไม่อยากให้ภีมอยู่กับคนพวกนั้นเพราะเป็นห่วงน้องกู หรือเพราะไม่อยากไปเจอใครคนนั้นกันแน่แสงจันทร์..."

 

 

"..."เกิดความเงียบขึ้นมาในทันที เมื่อภุมพูดจบ แสงจันทร์เบนสายตาหันไปมองทางอื่นแทนที่จะตอบคำถามของเพื่อนชาย นัยน์ตาเรียวสวยวูบไหวเพียงน้อยนิด ก่อนจะกลับมาเรียบเฉยอีกครั้ง

 

 

"เรื่องของกูกับเขามันจบลงแล้วจริงๆ ... กูเป็นนักฆ่า ส่วนเขาเป็นลูกน้องมาเฟีย และกูก็เป็นคนฆ่าน้องสาวของเขาด้วย..."

 

 

"มึงไม่ได้เป็นคนฆ่าเด็กนี่สักหน่อย!! ทำไมมึงต้องยอมรับแทนไอ้ห่านั่นด้วยว่ะ!!"ภุมเริ่มอารมณ์เสีย เมื่อคิดถึงตอนที่เพื่อนรักถูกรุมเพียงเพราะการเข้าใจผิด

 

 

"ช่างมันเถอะ... เขาเชื่อแบบนั้นก็ปล่อยให้เขาเชื่อต่อไป สักวันความจริงก็จะปรากฏ กูไม่แคร์มันหรอก..."

 

 

"ถ้ามึงไม่แคร์มันจริง มึงตามดูมันทำไม?"

 

 

 

 

 

TBC.

 

 

 

 

 

---