ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)

ล่ารักมาเฟีย (ซีรี่ย์ 4ธาตุ)

 

 

(ซีรี่ย์ธาตุดิน)

 

 

CHAPTER 5.

 

 

 

 

'ถ้ามึงไม่แคร์จริง มึงตามดูมันทำไม?'

 

 

คำถามนี้ยังคงติดค้างอยู่ในหัวเขาตลอดเวลา นัยน์ตาเรียวคมที่ฉายแววเรียบนิ่งตลอดเวลาทอดมองตัวอักษรชื่อของใครบางคนด้วยความรู้สึกผิด

 

 

"แพร...ถ้าวันนั้นพี่ช่วยแพรทัน เรื่องทุกอย่างคงไม่เป็นแบบนี้ใช่ไหม? เขาคงไม่ได้เข้าใจพี่ผิดไปเหมือนตอนนี้ใช่ไหม?"คำถามเดิมๆ ที่ไร้คำตอบมานาน ถูกถามขึ้นอีกครั้ง มือเรียวลูบไปตามยิ้มของคนที่ส่งมาอย่างอ่อนโยน

 

 

อยากให้คนตรงหน้าเขายังมีลมหายใจอยู่...ไม่ใช่รอยยิ้มที่เป็นเพียงแค่ความทรงจำแบบนี้...

 

 

ฟิ้ววว...

 

 

สายลมอ่อนๆ ที่พัดผ่านร่างสูงโปร่งของชายหนุ่มไป ทำให้ชายหนุ่มยิ้มบางๆ ให้กับตัวเอง ก่อนร่างสูงโปร่งจะผละออกจากรูปของหญิงสาวที่ยังอยู่ในห้วงความทรงจำของเขา

 

 

กึก!!

 

 

วัตถุสีดำมันวาวจ่อที่หน้าผากนวลของร่างสูงโปร่งทันที ที่ชายหนุ่มหันกลับมา นัยน์ตาเรียวคมมองวัตถุตรงหน้าด้วยสายตาเรียลเฉย ไม่มีความกลัวหรือหวั่นไหวในนัยน์ตาคู่สวยเลยแม้แต่น้อย

 

 

"หึหึ ไม่มีใครบอกคุณหรือไง ว่าเอาปืนจ่อหัวคนอื่นมันอันตราย..."น้ำเสียงแหบห้าวเอ่ยบอกชายหนุ่มตรงหน้าด้วยน้ำเสียงกวนนิดๆ ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างไม่เกรงกลัว แต่นัยน์ตาคู่สวยนั้น...กลับไม่ได้ยิ้มเลยแม้แต่น้อย

 

 

มันยังฉายแววเรียบนิ่งติดจะเย็นชาเสียด้วยซ้ำ...

 

 

"มึงมาทำอะไรที่นี่?"น้ำเสียงทุ้มเอ่ยถามเสียงเข้ม พร้อมกับกดปลายกระบอกปืนที่หน้าผากของคนตรงหน้าอย่างแนบแน่น

 

 

แต่แววตาของคนตรงหน้ายังคงฉายแววที่ไม่เกรงกลัวความตายที่เขากำลังจะหยิบยื่นให้เลยแม้แต่น้อย...

 

 

"ผมก็มาหาคนที่ผมรักที่สุดไงครับ..."ร่างสูงโปร่งตอบกลับเสียงเรียบ นัยน์ตาเรียวสวยวูบไหวไปเพียงเล็กน้อยยามที่พูดถึงคนที่เขารัก... ก่อนนัยน์ตาเรียวสวยจะกลับมาดุดันอีกครั้งยามเมื่อนึกถึงภาพที่คนที่เขารักถูกคนรักของเธอฆ่าตายอย่างเลือดเย็น...

 

 

"น้องกูไม่ใช่คนรักของมึง!! อย่าเสือกมันพูดว่าน้องกูเป็นคนที่มึงรักอีกไอ้ฆาตกร!!"เสียงทุ้มตวาดลั่น กดปลายกระบอกปืนที่หน้าผากนวลของคนตรงหน้าด้วยความโกรธแค้น เมื่อภาพวันนั้นฉายชัดในความทรงจำเขาอีกครั้ง

 

 

ร่างสูงโปร่งชะงักไปทันที เมื่อคนตรงหน้าตวาดลั่นออกมาว่าในสายตาของคนตรงหน้านั้น...

 

 

เขาเป็นได้แค่ฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวของเขา ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้เป็นคนทำ...

 

 

"หึหึ"เสียงหัวเราะในลำคอของร่างสูงโปร่ง ทำให้ชายหนุ่มชะงัก พร้อมกับขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

 

 

พรึ่บ!!

 

 

หมับ!!

 

 

แกร็ก!!

 

 

"อย่าเผลอให้ศัตรู...เพราะนั่นมันหมายถึงชีวิตของคุณ..."เสียงแหบห้าวเอ่ยกระซิบข้างหูของร่างสูง ถึงจะเสียเปรียบเรื่องส่วนสูงและรูปร่าง แต่เขาก็อาศัยความว่องไวในการกำจัดศัตรู

 

 

มือเรียวกดปลายมีดที่ลำคอแกร่งมากขึ้น จนปลายมีดคมบาดเนื้อจนได้เลือด

 

 

กึก!!

 

 

"ปล่อยคมสันต์ซะ!!"เสียงทุ้มของใครครหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของร่างสูงโปร่ง ทำให้คนร่างบางชะงักไปทันที ก่อนจะหันกลับไปมองคนที่อยู่ด้านหลังของเขาทันที

 

 

"แสงจันทร์..."ทันทีที่ร่างสูงโปร่งหันกลับมา เสียงทุ้มก็เอ่ยชื่อของคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

 

 

"สวัสดีครับคุณอัศวิน หึหึ..."เสียงแหบห้าวเอ่ยทักคนตรงหน้า พร้อมกับหัวเราะในลำคอเบาๆ

 

 

"ทำบ้าอะไรของนายน่ะแสงจันทร์!! ปล่อยคมสันต์เดี๋ยวนี้นะ!!"อัศวินตวาดลั่น กระบอกปืนในมือจ่อคนร่างบางนิ่ง

 

 

พลั่ก!!

 

 

แสงจันทร์ผลักคมสันต์ไปทางอัศวินทันที โดยไม่รอให้อัศวินสั่งเป็นครั้งสองแน่ ก็คนตรงหน้าเขาเป็นถึงพี่ชายแท้ๆ ที่ทำงานเป็นลูกน้องมาเฟีย ซึ่งมันต่างกับเขาที่เป็นนักล่า...

 

 

"บอกเพื่อนคุณด้วยนะครับ ว่าอย่าตามมายุ่งเรื่องของผมอีก...แต่ถ้าจะถามเรื่องที่เกี่ยวกับเด็กที่ชื่อภีม...ผมว่าคงต้องรอไปก่อน ตอนนี้เด็กนั่นมีอันตรายคงต้องฝากไว้ที่คุณปฐพีสักพัก..."แสงจันทร์เอ่ยบอก ก่อนจะหันหลังแล้วเดินจากไปทันที พร้อมกับทิ้งโจทย์ให้พี่ชายและคนที่อยู่ในใจได้สงสัยตามหาสืบกันเอาเอง

 

 

"ที่ไอ้หมอนั่นพูด มันหมายความว่ายังไงกันแน่?"คมสันต์ถามขึ้น เพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่แสงจันทร์พูด

 

 

"กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ"อัศวินตอบ พร้อมกับมองไปทางที่น้องชายของเขาเดินจากไป

 

 

บางที...เขาก็นึกสงสัยเหมือนกันว่าอะไรที่ทำให้น้องชายที่น่ารักของเขาเปลี่ยนไปกลายเป็นคนเย็นชา โหดเหี้ยมได้ขนาดที่ฆ่าคนอย่างไร้ความรู้สึก ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนน้องชายเขาเป็นอ่อนโยนและใจดีมากคนหนึ่ง

 

 

มันต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้แสงจันทร์เปลี่ยนไปสิ...

 

 

 

 

 

TBC.

 

 

 

 

---