Love Candy มัดหัวใจนายหน้าหวาน

1 อาทิตย์ผ่านไป
ไม่น่า้ชื่อว่า 1 อาทิตย์นี้ ธีโอจะทำดีกับฉันมาก จบ้างครั้งก็รักหมอนั้นมากขึ้นเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรธรโอก็ค่อยดูแลเสมอ แต่ว่า...
บ้างครั้งทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นไปดั้งใจต้องการ ฉันที่นั่งอยู่ในบ้านวันนี้ไม่มีงานเลยไม่ได้ออกไปไหน ฉันที่เหม่อลอยออกไป ในห้องนั่งเล่นสีขาว กระจกใส ที่เห็นต้นไม้ข้างนอก หน้าม้าที่ปิดตาลงมา ดวงตาเต็มไปด้วยความว่างเปล่า
ติ๊ดดด~ ติ๊ดดด~
"ฮัลโหล"ฉันที่กดรับสายทันทีที่เห็นเบอร์โทรศัพท์ขึ้นโชว์ แต่พอรับสติของฉันก็ยังคงลอยไปไกล
(นี้ แอลอีกไม่กี่สัปดาห์ก็ต้องกับ เมริกาแล้วนะ อย่าลืมจัดการปัญหาทางนั้นให้หมดไปด้วยนะ)
"ค่ะ ได้ค่ะพ่อค่ะ้รื่องดูตัวหนูว่า คุณพ่อช่วยจัดการต่อให้เลยนะค่ะ แค่นี้ล่ะค่ะ"
(อืม แค่นี้ล่ะ)
พอวางสาย ฉันที่วางโทรศัพท์ไว้ที่ตัก อีตาธีโอก็ดันไม่อยู่ดีเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องมาให้ใครเห็นตอนที่กำลังออนแอแบบนี้ ปัญหาหรอ? มันจะจบตอนไหนกันนะ หรือจะไม่จบเลย รู้อยู่แล้วล่ะว่ายังไงก็ต้องกลับไปเรียนต่อแบบไม่มีทางเลือก เพราะฉันจะเลื่อนไปอยู่ปี4 อยู่แล้ว แย่จริง ทำไมเวลาแห่งความสุขมันจบเร็วขนาดนี้
"ฮึก..." ดวงตาทีเริ่มแดงก่ำ ปากที่เม้นเข้าหากัน แก้มที่เริ่มแดงขึ้นเรื่อยๆไปจนถึงหู น้ำตาที่เริ่มไหลลงมา เด็กร่างบางที่นั่งกอดเข่า เอาหน้าซุกกับเข่าตัวเอง เธอรู้อยู่แก่ใจ ว่าสักวันหนึ่งก็ต้องไป เพราะท้าถึงตอนนั้นทุกอย่างก็จะจบ เธอต้องศึกษาถึงปริญญาโท อีกตั้งสามปีแน่ะ
เห้อ บางครังก็รู้สึกใจหายเหมือนกันที่จู่ๆก็ต้องจาก คนที่เรารัก แต่อาจจะเป็นรักข้างเดียวก็ได้ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร ที่หมอนั้นมาทำดีด้วย ดูแล เป็นห่วง เอาใจใส่ ถึงจะอย่างงั้นคนที่ไม่ดีแบบฉันก็ไม่เหมาะที่จะยืนอยู่ข้างๆเขาหรอก ทำไมกัน ทำไมพอคิดถึงหมอนั้นทีไรแล้วหัวใจมันถึงได้เต้นเร็วขนาดนี้ แล้วทำไมน้ำตาถึงไม่หยุดไหลสักที อยากจะตัดขาดจากหมอนั้นจริงๆ
10 นาทีผ่านไป
หลังจากสงบสติอารมณ์ตัวเองได้ก็ออกมา ยืนอยู่ข้างนอกแทน อากาศเย็นสบาย ถึงแม้ว่าการที่ตัวเองจะ เลิกร้องไห้ แต่ตัวเองก็ยังเลิกนิสัยสูบบุรี ไม่ได้สักที พอคิดไปก็จะโดนหมอนั้นห้ามตลอด แต่่ก็นะท้าไม่อยู่ก็แอบตลอด
ชีวิตมนุษย์เงินเดือนจะจบแล้ว จะได้กลับไปเรียนต่อดีออกจะตายไป จะได้ไม่ต้องมีคนค่อยด่าค่อยว่า เสมอเหอะ คงสบายหูไปอีกนานเลย แต่ว่าคิดไปน้ำตากลับไหลเป็นทางแบบไม่ขาดสาย ทำไมตองร้องไห้ด้วยนะ ทำไมกัน