Love Candy มัดหัวใจนายหน้าหวาน

ฉันที่คิดว่าวันนี้คงจะต้องไป เลยรีบเก็บเสื้อผ้าทั้งหมด ทุกอย่างที่เป็นของตัวเอง แล้วก็เขียน ข้อความไว้ที่โต๊ะ ฉันที่มองมัน แล้วเดินออกมา ในใจก็คิดว่าดีแล้วที่ไม่บอกนะ

สนามบิน

ที่นี้ เป็นอะไรที่เหมือนสวนหลังบ้านจริงๆ เดินเข้าออกสนามบินเป็นว่าเล่น ตั้งแต่มาที่นี้ก็จำได้ว่า เริศแค่ไหน หยิ่งแค่ไหน แต่พอจะกลับมาทำหน้าเศร้านี้ ไม่ไหวเลยฉัน จะมาใจอ่อนกับความรัก ลวงโลกแบบนี้ไม่ได้ ตัวเองกำลังก้าวตามฝัน จะมาทิ้งฝันนั้นได้ไงล่ะ เอาล่ะ อีก 10 นาทีสินะ

"คุณหนูค่ะ จะไปเลยหรอค่ะ"เสียงของผู้หยิงที่ดังขึ้นมา

"อืม ฉันอยากไปเลยนะ ซันนี่"ฉันที่นั่งอยู่ ลุกขึ้นหลังจากได้ยินเสียง"ไปกันเถอะ"

ธีโอ

ผมที่เดินกลับเข้ามาในบ้าน ไม่เจอแอล เลย เพราะทุกครั้งก็จะเห็นนั่งอยู่ข้างล่างเสมอแต่ วันนี้หาแล้วก็ไม่เจอจนผมไปเห็นกระดาาแผ่นหนึ่งที่ว่างไว้บนโต๊ะ

'ถึง ธีโอ

ตอนนี้ ฉันไม่อยุ่แล้วนะ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้เป็นคนบอกลานายด้วยตัวเอง ที่ไม่ได้โทรไปบอก ไม่ได้คุยกันให้รู้เรื่อง ขอโทษจริงๆนะ ได้มากสุดก็คงเขียนจดหมายนี้แหละ ฉันต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ ขอบคุณมากนะสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมา ดีใจอยู่นะที่ได้รู้จักนายอีกครั้ง แล้วก็เสียใจด้วยที่ได้เจอกับนายอีกครั้ง ที่คนที่ฉันเกลียดที่สุด ดันต้องมาเจอหน้ากันแบบนี้ ท้าฉัพูดกับนาย ฉันเองก็คงจะใจอ่อนนะ ขอโทษจริงๆนะ ฉันไปก็ตั้ง 3 ปี ตอนนั้นนายคงจะแต่งงานไปแล้วล่ะมั้ง ขอให้โชคดีนะ'

หลังจากที่อ่านมันจบ ก็ว่างมันลง ในใจผมคิดว่า สักวันต้องขอยัยนี้เป็นแฟนให้ได้ อยากเห็นรอยยิ้มนั้นอีกครั้ง แต่ก็คงไม่มีโอกาสแล้วล่ะ ผมที่มองไปรอบๆ ก็เห็นยัยนั้นอยู่ในหัวเสมอ ผมมองนาฬิกา ตอนนี้ยัยนั้นคงไปแล้วล่ะ

"ทำไมไม่บอกกันมั้งล่ะ"ผมที่พูดพึมพำออกมา เสียใจอยู่หรอก แล้วก็โกรธด้วย