Love Candy มัดหัวใจนายหน้าหวาน

1 เดือนผ่านไป

เห้อๆในที่สุดก็ปิดเทอม ทำแต่งานเวลาพักแทบไม่มี ตอนนี้เงินติดกระเป๋าก็ไม่ถึง 3 พันเลย ทำไงว่ะเนี้ย พ่อยังบอกอีกว่า ท้ายังทำงานไม่จบ ก็ห้ามกลับบ้านมา รวมถึงยึดบัตรอีกแย่จริงๆเลย แล้วก็ท้านิสัยใช้เงินไปวันๆยังไม่เลิกก็ยังไม่ต้องกลับ ก็ทำไงได้ล่ะ อยู่เฉยก็ไม่มีอะไรทำ งานจะทำก็ต้องรอเวลาอีก ถูกตัดห่างปล่อยวัดตั้งแต่เดือนที่แล้ว แล้วอีอย่างคือพี่ดันขายบ้านฉันทำให้ต้องอยู่กับเจ้าของบ้านคนใหม่คือ ธีโอ ฉันที่กัดกับหมอนั้นทุกวัน แล้วยังต้องอยู่ด้วยกันอีก ถึงจะแบ่งอาณาเขตกันอีก แย่จริง

"นี่ คุณทำไมไม่จ่ายค่าไฟ เลยมารายวันแล้วนะ"ตายยากชะมัดเลย
"อะไรล่ะ คุณจะให้ฉันไปจ่ายหรอ"ฉันที่มองหน้าหมอนั้น ธีโอหยักหน้าทำให้ฉัน เอาใบมาดู"ห่ะ 7 พัน อะไรอ่ะ ทำไมถึงได้ใช้เยอะขนาดนี้ล่ะ"
"แล้วทำไมล่ะ อะนี้เงิน"ธีโอยืนขึ้นให้ ฉันเอามาดู ห่ะ 3500 เองอะ
"อ่าวแล้วอีกครึ่งอะ"ฉันที่ถามธีโอ หมอนั้น เอาหน้ามาใกล้ๆ
"เราอยู่ด้วยกัน คุณก็ต้องช่วยผมออกครึ่งหนึ่ง เข้าใจนะ"ฉันที่นับเงินก่อนจะคิดแล้วฉัน จะเอาเงินจากที่ไหนอีกอ่ะ

2 ชั่วโมงผ่านไป

"พี่ค่ะ ครั้งจ่ายเต็มวันใช้ไหมค่ะ"ฉันที่อยู่กองถ่าย ละครเป็นแค่ตัวประกอบนะ เอาเถอะดีกว่าไม่มีงานทำ ฉันที่ยืนคุยกับพี่ ทำให้ พริม นักแสดงดาวรุ่ง ที่อยากแกล้งฉัน ทำเป็นลม ทำให้ทุกคนเข้าไปดูกัน
"พริม เป็นอะไรรึเปล่าครับ"พี่พิธีกร ที่เข้าไปรับ

"ส้งสัยพริมไม่ได้พักนะค่ะ"ฟึ่บ -0-  ฉันที่ยืนมองก่อนที่ พี่ผู้กำกับจะสั่ง
"ยกเลิกกอง"เห้ยไม่เอานะโว๊ย ท้าเลิกแล้วเงินอะ
"เออน้องพี่ ต้องขอโทษด้วยนะ คงไม่ได้หรอก"
"อ้าวพี่"

1 ชั่วโมงผ่านไป

"ฮากิ แกมาหาฉันหน่อยสิ"ฉันที่คุยกับพี่ แต่ไม่เรียกว่าพี่หรอก มันตัวไม่น่าเคารพเอง

(เออได้ เจอกันที่ห้างฯเดิมนะ)
"อืมโอเค"ฉันที่เรียกรถแท๊กซี่ ก่อนจะไปที่ห้างฯ

"เออนี้มาห้างฯ มาทำไรอะ"ฮากิที่ถาม หลังจากที่เอาโทรศัพท์ไปซ่อมทำให้ฉันมองหน้าก่อนจะบอกเขาไป

"อืมไม่ต้องหรอก เลยสักวันคงไม่เป็นไรหรอก"ฉันที่ยิ้มให้ฮากิ ทำให้ฮากิกดหัวฉัน ก่อนจะเดินลงไปข้างล่างกัน

กลับมาถึงบ้าน

ฉันที่กลับมาบ้าน ก่อนจะเปิดประตูบ้านเข้าไป ธีโอที่ยืนหรออยู่ ก่อนจะเอาไฟฉายส่องหน้าฉัน

"ทำไมไม่จ่ายค่าไฟห่ะ"ธีโอที่พูดเสียงดัง

"ก็วันนี้ฉันยุ่งมากเลยลืมจ่าย..."ฉันที่พูดยังไม่จบกระถูกว่าก่อน

"ทำไมคุณถึงเป็นคนแบบนี้"

"ก็ฉันตั้งใจจะจ่าย"ฉันที่พูดเบาๆแต่ก็ต้อง สะดุง

"ผมว่าแล้วว่าคนอย่างคุณไว้ใจไม่ได้ และผมก็คิดไม่ผิด ผมว่าคนอย่างคุณเนี้ยนะไปทำงานที่ไหนก็ไม่มีคนเขาเอาหรอก แล้วจำไว้ด้วยไปทำงานที่ไหนก็ไม่เจริญหรอก เรื่องง่ายๆแค่นี้ คุณยังทำไม่ได้แล้วคุณจะไปทำอะไรได้"ธีโอที่ยิงคำพูด มันเจ็บชำมัดเลย
"เออ ก็ฉันมันใช้คนดังแบบคุณนิ นั่งๆนอนๆทุกวันก็มีข่าวไม่เว้นแต่ล่ะวัน ที่ทำอะไรนิดอะไรหน่อยคนก็สนใจ อยู่บ้านไม่ต้องทำอะไรก็มีเงินใช้ ไอ้เงิน 3500 บาท สำหรับคุณมันคงเล็กน้อยมากใช้ไหม เศษเงินใช้ป่ะ แต่สำหรับคนอื่นมันไม่ได้หาได้ง่ายๆนะโว๊ย แล้วฉันถามหน่อยเหอะ คนบ้าอะไรว่ะใช้ค่าไฟ ตั้ง 7 พันบาท คนธรรมดาแบบฉันจะหาอะไรมาจ่าย ไอ้เงินเล็กน้อยนั้นนะ รู้ไหมฉันกินข้าวได้กี่มือ อยู่ได้กินวัน ฉันต้องกินข้าวกองถ่ายนะรู้ไหม ฉันไม่ได้สุขสบายแบบคุณหรอกนะ กะอีแค่ฉันไม่มีเงินค่าไฟมาจ่ายคุณ คุณต้องว่าฉันขนาดนี้เลยหรอ ฉันมันน่ารังเกียจ ขนาดนั้นเลยหรอ"ฉันที่พูดทั้งน้ำตา ธีโอที่ดูจะเงียบไป
"คุณไม่มีเงินหรอ"
"เออฉันมันจนไม่มีเงินจ่ายค่าไฟให้คุณพอใจยัง"ฉันตะคอกใส่ทันที
"ทำไมไม่บอกผมอะ"ธีโอที่ลดเสียงลงไปมาก
"ฉันไม่กล้าหรอกคุณไม่มีใครอยากโดนด่าตอนสมเพชหรอกนะคุณ"