My Sister รักนะครับ พี่สาวคนสวย

บทที่ 4
'เหตุไม่คาดฝัน'
 
     หลังเลิกเรียน
     ~Line~
     เสียงแจ้งเตือนของแอพไลน์ดังขึ้น
     
     ทำให้ฉันรีบหยิบมือถือขึ้นมาดู
     
     ReaJi :พี่สไปรล์วันนี้ผมไปส่งที่บ้านนะ ผมรอพี่อยู่ที่ใต้อาคารเรียนแล้ว รีบๆมานะครับ ผมเมื่อยยยย
 
     Sprite :นี่นาย ไปเอาไลน์ฉันมาจากไหนอะ -0-
 
     ReaJi :คนดังอย่างพี่ แค่หาเบอร์ หาไลน์อ่ะ คงไม่อยากเท่าไหร่หรอก รีบๆมาสิ ผมเมื่อยแล้วน้าาา
     
     "แหม~ น่ารักจังเลยนะ"
 
     "นี่แก เสียมารยาทจัง"
     ฉันหันไปว่ายัยซันนี่ที่กำลังชะเง้อมาดูที่หน้าจอมือถือฉัน
 
     "งั้นวันนี้แกก็กลับบ้านพร้อมกับเรย์จิใช่ปะ งั้นฉันไปก่อนละกันนะ บาย~"
     ซันนี่พูดแล้วลุกขึ้นจากเก้ากี้
 
     "เดี๋ยวสิ กลับพร้อมกันก็ได้"
     ฉันคว้ามือซันนี่ไว้
 
     "แกไปกับเรย์จิเหอะ ไม่อยากเป็น กขค แล้วที่สำคัญฉันนัดแฟนไปเดินห้างแล้วด้วย ฮ่าๆ"
 
     "อ้อ ถ้างั้นก็โอเคเจอกันพรุ่งนี้นะ"
     
     ใต้อาคารเรียน
 
     "ไหนล่ะ เรย์จิของแกอ่ะ"
     ซันนี่ถามแล้วหันซ้ายหันขวา
 
     "ฉันก็ไม่รู้ แกไปหาแฟนแกเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันยืนรอเรย์จิตรงนี้แหลพ"
 
     "งั้นก็บ๊ายบาย~เพื่อนเลิฟ"
 
     "บ๊ายบายจ้ะ ^^" ฉันโบกมือให้ซันนี่
 
     หลังจากที่ซันนี่เดินไป ฉันก็รีบหยิบมือถือขึ้นมาแล้วก็แชทไปหาเรย์จิ ไหนบอกว่ารออยู่ไง แบบนี้มันให้ฉันมายืนรอชัดๆ - -;
     
     Sprite :อยู่ไหน ไหนบอกว่ารอใต้อาคารเรียนไง
 
     ReaJi :พี่ก็หันหลังมาสิ
     
     ฉันหันหลังตามที่เรย์จิบอก
 
     แล้วก็พบกับเรย์จิกำลังนั่งโบกไม้โบกมือให้ฉันด้วยท่าทางร่าเริง
 
     "เห็นฉันแล้ว แล้วทำไมไม่เรียกล่ะคะ - -;"
     ฉันรีบเดินไปหาเรย์จิด้วยสีหน้าหงุดหงิด แกล้งฉันหรอ เดี๋ยวเหอะๆ
 
     "ไม่รู้สิครับ ฮ่าๆ"
 
     "นี่นาย"
 
     "งั้นกลับกันดีกว่าเนอะพี่ เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านนะ ^^"
     ฉันยังไม่ทันได้ตอบตกลง เรย์จิก็ลากฉันออกจากใต้อาคารเรียน และเดินมุ่งหน้าไปที่บ้านฉัน
 
     "พี่โกรธผมหรอ"
 
     "เปล่า"
     ฉันตอบแบบหน้านิ่งๆ ที่จริงก็ไม่ได้โกรธหรอก แต่ต้องเอาคืนสักหน่อย คิกๆ
 
     "โอ๋ๆ~ ผมขอโทษ อย่าโกรธนะ"
     เรย์จิเอามือมาโอบไหลฉันแล้วดึงเข้าไปหาตัวเขา แถมยังเอาหน้าเข้ามาใกล้ๆอีก ><
 
     "...."
 
     "ถ้าพี่ไม่หายโกรธผมจะร้องไห้แล้วนะ"
 
     "เด็กบ้า"
 
     "ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ"
 
     "ถึงไม่ใช่เด็ก ก็นิสัยเหมือนเด็กอ่ะ"
 
     "แล้วพี่รักผมไหมล่ะ ^^"
 
     "มันเกี่ยวกันตรงไหน"
     รีบเปลี่ยนเรื่องระบายความเขิน ว้ากกก >< หน้าแดงหมดแล้ว~
 
     "พี่สไปรล์ ดูนั่นสิไฟไหม้อ่ะ ผมว่ามันอยู่ใกล้ๆกับบ้านพี่ที่ผมเคยมาเลยนะ"
 
     เรย์จิชี้ไปที่บ้านหลังหนึ่งที่ถูกไฟไหม้จนแทบจะไม่เหลือซากแล้ว รอบบ้านเต็มไปด้วยรถดับเพลิงที่ระดมฉีดน้ำเข้าไปในบ้าน รวมถึงผู้คนที่มุ่งดูกันห่างๆ เรย์จิบอกว่ามันอยู่ใกล้ๆบ้านฉัน ซึ่งฉันว่าไม่ใกล้แล้วล่ะ เพราะนั่นมัน...มันคือบ้านฉัน 
 
     "กรี๊ดดดดด นั่นมันบ้านฉัน"
     ฉันพยายามที่จะวิ่งไปที่บ้าน แต่ก็โดนเรย์จิรั้งตัวฉันไว้ก่อน 
 
     "พี่อย่าเข้าไปนะ มันอันตราย"
     ฉันพยายามขัดขืน และดิ้นสุดชีวิต แต่ก็สู้แรงของเขาไม่ได้จริงๆ
 
     "แม่ฉัน...แล้วแม่ฉันล่ะ "
     เสียงฉันเริ่มขาดเป็นห้วงๆ ไม่จริงใช่มั้ย มันเป็นแค่ฝันไปใช่ไหม 
 
     ฉันโผลเข้ากอดเรย์จิ และหลับตาลงด้วยความอ่อนเพลีย ฉันได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างมันเป็นแค่ความฝัน ขอให้ฉันแค่ฝันไปเท่านั้นเอง......แค่ฝันไป....