My Sister รักนะครับ พี่สาวคนสวย

บทที่ 5

'เหตุร้าย กลายเป็นดี'

     ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นแล้วมองไปรอบๆห้อง ห้องหนึ่งที่ฉันไม่คุ้นตา นี่มันที่ไหน แล้วฉันมานอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน

     "ตื่นแล้วหรอ เป็นยังไงบ้าง"

     เรย์จินั่งลงบนเตียงข้างๆฉัน แล้วบีบมือฉันไว้เบาๆ

     "ฉันเป็นอะไรไปงั้นหรอ แล้วนี่ที่ไหน"

     "ก็ เอ่อ...เมื่อตอนบ่าย บ้านพี่ไฟไหม้น่ะ พอพี่เห็น พี่ก็เป็นรมไปเลย ผมก็เลยพาพี่มาที่บ้านผม"

    "บ้านฉันไฟไหม้... แล้วแม่ฉันล่ะ! แม่ฉันอยู่ไหน"

    น้ำตาค่อยๆซึมออกมา เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนบ่าย

    "แม่พี่ไม่เป็นอะไรหรอก เพราะตอนเกิดเหตุไฟไหม้ แม่พี่ไม่อยู่บ้าน ไม่ต้องเป็นห่วงนะพี่"

    เรย์จิดึงฉันเข้าไปกอดแล้วลูบผมเบาๆ เหมือนฉันเป็นเด็ก

    "แล้วพี่เคนล่ะ พี่ชายฉันน่ะ"

    "อ๋อ แม่พี่ฝากบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงพี่เคน เพราะพี่เคนไปแคมป์อะไรสักอย่างนี่แหละ ทีนี้พี่ก็สบายใจได้แล้วนะครับ ^^"

    เรย์จิยิ้มให้ฉัน มันทำให้ฉันรู้สึกสบายใจขึ้นมากและรู้สึกว่าฉันไม่ได้อยู่เพียงลำพัง

    "งั้นถ้าแม่ฉันไม่เป็นอะไร ขอคุยกับแม่หน่อย"

    เรย์จิพยักหน้าแล้วยื่นโทรศัพท์มือถือให้ฉัน จากนั้นฉันจึงรีบกดเบอร์โทรศัพท์ของแม่ แล้วโทรหาทันที

     ไม่นานแม่ก็รับสาย

     (สไปรล์! เป็นอะไรมากไหมลูก เรย์จิโทรมาบอกแม่ว่าตอนลูกเห็นบ้านไฟไหม้ ลูกก็สลบไปเลย แม่เป็นห่วงมากๆเลยนะ)

     "หนูโอเคค่ะแม่ ไม่ต้องเป็นห่วง แล้วตอนนี้แม่อยู่ที่ไหนหรอคะ"

     (แม่มาดูงานที่ต่างจังหวัดน่ะลูก ขอโทษนะสไปรล์ที่แม่ไม่บอกล่วงหน้าเลยทำให้ลูกเป็นห่วง พอดีงานมันเข้ามาแบบกระทันหันน่ะลูก)

     "แล้วแม่จะกลับมาเมื่อไหร่อะ แล้วหนูจะไปอยู่ที่ไหนล่ะแม่ เสื้อผ้าหนูก็มีแค่ชุดนักเรียนเองนะ"

     (คงประมาณสองถึงสามเดือนกว่าแม่จะกลับไป ส่วนเรื่องที่อยู่น่ะไม่ต้องห่วงหรอกลูก แม่ติดต่อหาคอนโดไว้แล้ว พอแม่กลับจากดูงานเมื่อไหร่ เราก็ค่อยไปดูคอนโดกัน ส่วนตอนนี้ลูกก็อยู่กับเรย์จิไปก่อนนะลูก แม่คุยกับแม่ของเรย์จิไว้แล้ว แล้วพรุ่งนี้แม่จะโอนตังไปให้ห้าหมื่นบาทก่อนนะลูก เอาไปซื้อเสื้อผ้า แล้วก็ของที่จำเป็นมาใช้ก่อน)

     "ขอบคุณค่ะ แล้วเรื่องบ้านที่โดนไฟไหม้ล่ะคะ จะทำยังไง"

     (เรื่องนั้นก็ไม่ต้องเป็นห่วง แม่ให้คุณลุงของลูกเขาจัดการให้แล้ว)

     "ค่ะแม่"

     (งั้นแค่นี้ก่อนนะสไปรล์ ไว้แม่จะโทรมาใหม่ ดูแลตัวเองดีๆนะลูก แม่รักลูกนะ)

     "ค่ะ หนูก็รักแม่"

      พูดจบฉันก็กดวางสาย

     "แม่พี่คงเล่าเรื่องทุกอย่างให้ฟังแล้วสินะ" 

     "อื้มมม T_T"

     "อ้าว พี่อย่าร้องไห้ดิ ผมยิ่งเป็นห่วงพี่อยู่นะ"

     "ก็ฉันไม่เหลืออะไรแล้วนี่ เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า ไหนจะของใช้สำคัญๆอีกล่ะ หายไปกับกองไฟหมดแล้ว แถมฉันน่ะ เก็บเงินไว้ในตู้เสื้อผ้าตั้งเจ็ดพันบาทแหนะ เสียดายยยย ToT"

     "โธ่ พี่ไม่เป็นอะไรก็ดีแค่ไหนแล้ว ยังจะห่วงของพวกนั้นอีก"

     "ก็มันจริงนี่ ตอนนี้ก็มีตังแค่ห้าหมื่นบาท อยากจะบ้าตาย"

     "ห้าหมื่นบาทก็เยอะจะตายแล้วพี่"

     "แต่เงินนั่น ฉันต้องเอาไปซื้ออะไรอีกหลายอย่างเลยนะตอนนี้ฉันก็มีแค่ชุดนักเรียนตัวเดียวอะ แล้วแม่ก็โอนตังให้พรุ่งนี้ด้วย แล้วคืนนี้ฉันจะเอาเสื้อผ้าที่ไหนมาเปลี่ยน"

     "งั้นเดี๋ยวพี่เอาเสื้อของผมไปใส่ก่อนนะ"

     "ขอบคุณนะเรย์จิ" ฉันเอามือของเขามากุมไว้เบาๆ "สัญญานะ ว่านายจะไม่ทิ้งฉัน เรย์จิ"

     "ผมสัญญา"

     "ฉันรักนายนะ"

     "ผมก็รักพี่" เรย์จิใช้มือของเขาปาดน้ำตาบนหน้าฉันออกเบาๆ "หยุดร้องได้แล้ว ถ้าตาบวมเดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก"

      กลั้นน้ำตาแทบไม่ทัน - -;

     "ฉันอยากอาบน้ำ"

     "พี่จะให้ผมอาบให้งั้นหรอ :)"

     "บ้า ฉันบอกว่าฉันอยากอาบน้ำ ไม่ได้ให้นายอาบให้สักหน่อย"

     "ฮ่าๆ"

     "งั้นฉันเอาผ้าเช็ดตัวนาย แล้วก็ขอยืมเสื้อนายไปใส่ก่อนนะ"

     "งั้นพี่รอผมแปป เดี๋ยวผมไปหยิบเสื้อให้"

     เรย์จิเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า ก่อนที่จะหาอะไรซักอย่าง แล้วก็เดินมาที่ฉัน

     "นี่ผ้าเช็ดตัว แล้วก็เสื้อ"

     เรย์จิยื่นผ้าเช็ดตัวกับเสื้อเชิ้ตสีขาวยาวๆมาให้ฉัน ซึ่งถ้าฉันใส่ก็คงจะเหมือนใส่กระโปรงนั่นแหละ - -;

     "ขอบคุณอีกรอบนะ นายดีกับฉันมากจริงๆ"

     ฉันรับของจากเรย์จิแล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำ ทำเหมือนเป็นบ้านตัวเองเลยเนอะเรา