พันดาว

หากว่าน้องไม่เคยรู้ว่าผู้ใดมาแอบรักมั่นหมายจงใช้ สายตา หันมารอบกายจะเจอชายที่เขารอคอย.มองให้ซึ้งก็จะรู้ว่าหน้าและตาตัวเขาเศร้าหงอยรอรักนานปี ภักดีเลิศลอยหวั่นเจ้ากลอยจะคล้อยห่างเหินเฝ้าคอยเฝ้าหวังเหมือนดังคนบ้าอยากเอ่ยวาจารักมานานเนิ่นเขากลัวกานดา จะว่าล่วงเกินแล้วพลอยห่างเหินไม่มีเยื่อใย.หากว่าน้องรู้ใจของพี่ให้คนดีจงยิ้มได้ไหมหากแม้น กานดา เมตตาพี่ชายก็จะให้ผู้ใหญ่มาขอ
ตระกูลวงษ์คำเหลา ตระกูลที่มีทรัพย์สมบัติมหาศาลอันเนื่องจากการค้าขายอัญมณีและอสังหาริมทรัพย์ต่างๆ บุคคลในบ้านวงษ์คำเหลาประกอบไปด้วย ท่านปู่พรจรัส , ท่านย่าใหญ่ , คุณหญิงพราวพิลาศ ผู้เป็นแม่ของบ้านวงษ์คำเหลา , ท่านชายเพชราวุธ บุตรชายคนโต , หญิงเล็กพราวแพรว บุตรสาวคนเล็ก , ท่านชายเพทาย บุตรชายคนรอง , จูเนียร์ บุตรชายคนเล็ก รวมไปถึงข้ารับใช้อย่าง ตาหวาน สาวใช้ส่วนตัวของหญิงเล็ก ,สายสิน คนขับรถประจำบ้าน ทั้งหมดต่างดำเนินชีวิตอย่างปกติสุขในบ้านวงษ์คำเหลา
ตระกูลวงษ์คำเหลาได้มีการจัดตั้งพินัยกรรมขึ้นโดยท่านปู่แห่งบ้านวงษ์คำเหลา ตัดสินใจที่จะมอบทรัพย์สินและมรดกทั้งหมดต่อเมื่อท่านชายเพชราวุธแต่งงานกับหญิงสาวที่ท่านปู่ได้คัดสรรเอาไว้ ซึ่งหญิงสาวที่ท่านปู่คัดสรรนั้นมีชื่อว่า อัญมณี เด็กสาวจากต่างจังหวัดที่มีนิสัยแก่นแก้วและมีความเป็นตัวของตนเอง
ในระหว่างพิธีสมรสนั้น ท่านย่าได้เสียชีวิตลงในขณะที่กำลังรดน้ำสังข์แด่บ่าวสาว ทำให้พิธีแต่งงานถูกเลื่อนออกไปอย่างไม่มีกำหนด ทำให้ความวุ่นวายเกิดขึ้นในบ้าน ทั้งการแก่งแย่งมรดก การกลั่นแกล้งสารพัดจากคุณหญิงและหญิงเล็กที่ต้องการขัดขวางบุคคลภายนอกอย่างอัญมณี ความรักหลายเส้าที่เกิดขึ้นระหว่างท่านชายเพชราวุธ , อัญมณี , ท่านชายเพทาย และ หญิงนุช เครือญาติของบ้านวงษ์คำเหลา เหตุการณ์ทุกสิ่งล้วนเกิดขึ้นในบ้านวงษ์คำเหลา
ในต่อมา สองพี่น้องตระกูลวงษ์คำเหลาทำพิธีสมรสในที่สุด โดยท่านปู่ยอมยกมรดกให้ ต่อมาเกิดไฟดูดคร่าชีวิตคนทั้งบ้านวงษ์คำเหลา ในช่วงเวลา 50 ปี คฤหาสน์วงษ์คำเหลากลายเป็นบ้านร้างอาถรรพ์เป็นเวลานาน อัญมณี ได้กลับมาเกิดเป็น อัญชลี เมื่ออัญชลีได้ก้าวย่างสู่คฤหาสน์บ้านวงษ์คำเหลา ทำให้เธอสามารถระลึกชาติในอดีตได้ชั่วขณะหนึ่ง
หลายครั้งแล้วที่ทั้งกลุ่มเกิดเกาเหลากันแต่จะบอกให้ส่วนหนึ่งเพราะแค่ไอ้การล้อเลียนอย่างเช่นมุขตลกในเรื่องวงศ์คำเหลาซึ่งทั้งล้อทั้งเลียนแบบอากัปกิริยาของพวกเจ้าวงศ์ดิสกุลนี่ทั้งน้านเท่านั้นยังไม่พอ สมยศ ดอยกาหลง อาสารับใช้มาสวมบทพระเอกทายาทผู้มีเสียงเพลงคอยปลอบใจแต่พอส่งบทส่งอารมณ์กันในฉากเท่านั้นแหล่ะ บางทีถึงขั้นหัวล้านแตกเย็บนับสิบก็คือนายเพชรเพทายนี่แหล่ะ
"คือผิดคิวอ้าย บ่ ได้ตั้งใจเด้ อ้ายสาธุ ขมาเด้อน้อง ฮักเจ้าแม่นน้องซาย ได้สายโลหิต บ่ ถือมักโกรธอ้ายเด้อน้องซาย...ฮักจริง ๆ คร้าบน้องชายคนนี้คือแบบว่ามันผิดคิวจริง ๆ คร้าบปัดโธ่พี่น้องกันจะทำร้ายมันไปทำไม ปัดโธ่พี่พูดไปได้เรื่อย ๆ เน้าะ"
"บ่ แม่น เจ้าจงใจ บ่ เป็นหยัง บ่ ได้ เด้" เจ้าเพชรมันโวยตอนนี้เป็นความอยู่ที่โรงศาลอาญากรุงเทพใต้อยู่จริง ๆ ข้อหาทำร้ายร่างกายและก็อีกฝ่ายคือนายสมยศ ดอยกาหลง  บอกว่า "ขอเอาผิดข้อหาหม่ิ่นพระบรมเดชานุภาพสมเด็จพ่อ...หมิ่นบุพการีเลือดเจ้าแค่อยากเห็นว่าเลือดสามัญชนสีอะไรไม่เคยเห็น ผ๊มมองดูเบ่ิงดูอุวะ...มาดมันได้เว้ยเฮ้ย เจ้าวงศ์คำเหลา เลยแค่ขอเอาโลหิตออกมาเบิ่งแน่ว่ามันสีน้ำเงินรึเปล่าว่ะ ท่านพ่อผ๊มเลือดสีน้ำเงินนะคร้าบแต่เลือดมันแดง...มัน บ่ แม่นเจ้าเด้"
สถานการณ์ยามนี้อ้ายสมยศ ดอยกาหลงคับขันเสียแล่ว "แม่ง แม่นแล่วเมาซีวิต" เจ้าเพชรมันปรามาสหน้าไว้กลางศาลร่วมสองปีแล่ว
บ่ แม่น เจ้า บ่ แม่นลูกคน ลูกผี สามวันลูกผีเจ็ดวันลูกคน โบราณจับเด็กทารกตัวแดงแบเบาะยังอ่อนเดียงสาใส่กระด้งฝัดข้าวเหนียว ข้าวเจ้า แล้วแต่ที่ "อยู่หม่องนี้ต้องใส่กระด้งฝัดข้าวเหนียว แต่อย่าว่าข้อยซังเจ้า อ้ายคือ กระหังมันมีกระด้งเป็นปีก อ้ายทำอะไรก็รับ ๆ ไป แบ่งคุกแบ่งอะไร มันแบ่งไม่ได้จริง ๆ ครับอ้าย เฮียสุรวัฒน์แกแจกคุกให้ก็จริง แต่ถ้าไม่รับแกจะทำอะไรอ้ายได้ ประซดซีวิตมึ้งแล้วไผเดจักมารับใซ้มึ้งอยู่ มึงไปรับคุกจากเค้ามาเองทั้งน้าน บ้า บาญชี อะไรนั้นทั้งน้านเล้ย เลวเองคิดเองทำเองกับมือ กระบือฉลาดกว่า เซื่อผ๊ม"
ชิค...ที่มันหายไปหมดแล่ว เปิ่ดแล่วจะทำยังไง เฮดจังได๋ฟ่ะ 
"มองหาไม่เห็น ว่ารักเป็นเช่นใดเล่าหนา..." ชิค...ยังหายหน้าหนีแล้วสำมะหาอะไรเล่ากับคนจะอยู่ร่วมชะตากรรมรับคุก...
จบเสียทีพ่อใหญ่ แม่ใหญ่ เอ๋ย ชาติหน้าฟ้าใหม่ค่อยว่ากัน...รอเตาเผาว่างกันทุกผู้...ล่ะ
นั่งอยู่ริมฝั่งชลฉันยลเสียงเคยยิน นั่งอิงร่มเงาไม้เอนย่ำเย็นด้วยเสียงหรีดหริ่งเรไร ตะวันลาลับตกน้ำมองสายธารเห็นตะวันดวงใหญ่ นั่งคร่ำครวญร่ำหวนอาลัย....ฮื่อ ๆ ๆ ช่วยเขยิบมาซบลงตรงไหล่เพียงหัวใจเราใกล้กัน
ยินแว่วดังเพียงเสียงกระซิบดังมาจากหัวใจ ซบอิงแนบใจให้เราจดจำ เหมือนดังใจเราใกล้กัน ลมหายใจอุ่น ๆ ไอละมุนจากเธอ ฮือ ๆ ๆ ฝากคำรักกันด้วยเสียงกระซิบมาจากหัวใจ
เมื่ออยู่ริมฝั่งชลฉันเธอเล่าจำจากกันแสนไกล นึกถึงแค่เพียงในใจ ด้วยเวลาที่ใจเราไม่เคยร่ำลากัน ฉันมีเธออยู่เพียงแค่ฝัน แค่ห่างกันแค่ความหวัง ฮื่อ ๆ ๆ สักวันหนึ่งไม่นานเกินไปต้องถึงจุดหมายที่เราร่วมกันสร้างฝัน
ศิวพลที่พึ่งสุดท้ายของยายณีแก้วกัลยามาหาพลอดพร่ำแบบเล่นเสียวทำรักอย่างชนิดแสบ ๆ ทรวงในกายร้อนระอุวันละหลายรอบด้วยซ่ำไป "เตรียมไว้แล้วกันกลิ่นประมาณไหนที่มึงมักมึงใฝ่ฝันอีบ้าโรคจิตเกิดเป็นเดรัจฉานยังเบามากกว่าทำเป็นเล่นไปกรรมเวรเต็มไปหมดแค่พูดด่าว่าแม่เชื้อนี่นะ อีห่าบาปกินกบาลหนาเต๊อะ"
รู้ตัวหรือเปล่าว่านี่ถูกถลกหนังหน้าเสียด้วยซ้ำไปยิ่งกว่าฉีกหน้าฉีกทุเรียนกินกันเสียอีกแย่แล้ว....
ก่อเพลิงต้นเพลิงอ่ะ หนีไปไหน ตำรวจมาตามหลบไปไหนไม่รู้ทั้งวันนี่ขนาดยังไม่ตายยังไม่ได้รับกรรมอะไรเท่าไรเล้ยยังหนักซ้าแทบล้มประดาตาย....โง่ ได้เงินแบบเงินค้ายาที่เอามาแอบหลบซุกไว้นี่นะ ไปสั่งพวกนั้นเร้อ...คุกไม่ต้องเอาแต่ตังค์...แล้วนังบู ๆ นั่นลูกฉาวพ่อบาร์บูนายธนาคารนายห้างเก่ายูโอบีอ่ะ...เอาใจกันแล่วหน่ำซ๋ำ...เงินบัดซบเอย สินค้ารูดบัดซบเอย ไม่มีแบงค์แขกชื่อนี้มันคงไม่ใช่อ่ะครับ...เอาใจอ่ะเปล่าล้างตานายห้างแขกอ่ะเปล่า...ใช้บัดซบธนาคารแขกแน่นอนยิ่งกว่านอนแน่ไม่มีทางเว้นวรรคไว้หรอก ไม่ใช้บัดซบแบงค์นี้ด้วยให้ฆ่าตายท้าให้มาฆ่าตายเล้ยสิเอ้า...เอาใจเจ้าทุกข์แน่ ๆ อ่ะ....
พวกครูปุ้ยแค่ไม่มีเงินจนแต่ไม่ใช่เดรัจฉานทำร้ายกันเองแบบนั้นจิตใจสูงมากกว่าพวกคุณผู้ดีเศรษฐีฝิ่นอีก...คนที่เสพฝิ่นเค้าเปรียบถึงขนาดว่าเป็นเอโปรหรืออาหารหมาชนิดหนึ่ง...หมามันกินฝิ่นคนไม่กินหรอก...กินแล้วเพี้ยนเมาทำร้ายคนทำร้ายสัตว์รวมทั้งหมาด้วยกันเองเยี่ยงเดรัจฉาน...
ฉันจำใจไม่มีเงินหรือเงินตรา ทั่วโลกรังแต่อิจฉา ๆ ๆ กันอยู่ร่ำไป ฉันมีจิตใจ ๆ ๆ ที่ดีที่สูงกว่าคุณมากมาย แม้ไร้เงินตรา.....