พันดาว

ก้องเฝ้าติดตามชิค...ที่หายไปเสียยกใหญ่พลางฟูมฟายร่ำไห้ระห้อยหา

"เหลือชิคก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรเหลือเลย ชีวิตมีความหวังแม้เพียงแสงเล็ดลอดออกมาจากปากถ้ำยังไงก็ยังดีกว่า หวังอะไรแต่น้อยยังไงก็ดีกว่า หวังในสิ่งที่มากเกินกำลังของตัว เป็นศิลปินมีคนติดตามมีคนฟังเพลงก็ยังดีกว่าไม่มีใครฟังเลย เฮ้อ...วิธีแก้ไขต้องศึกษาปัญหาแล้วยิ่งถ้าปัญหาอยู่ที่ฝีมือของตนเองนั่นยิ่งแก้ไขง่ายเพราะคนเราทุกคนต้องรู้จักตัวเองแม้จะไม่สามารถอธิบายให้คนอื่นรับฟังได้ว่ามันเป็นแบบไหนยังไงมั่งแต่หากปัญหามันอยู่ที่ทีมอย่างวงนูโวเมื่อก่อนนั่นคือหนักแก้ไขยากมากแต่ละคนต่างความคิดต่างใจต่างความต้องการต่างอยากเห็นงานออกมาในแนวที่ตนเองถนัดและอยากให้เป็น...สำมะคัญต้องมีความคิดสร้างสรรค์ ประหยัด และพยายามมองหาวัสดุรอบตัวที่มีอยู่แล้วก่อนเสมอไม่ลงทุนเพิ่มจนกว่าจะถึงที่สุดจริง ๆ"

ละครใบ้ที่จัดประกวดในปีนี้หนุ่มลูกครึ่งไทยพม่าชนะการประกวดด้วยคอนเซปต์พระเจ้านันทบุเรง

"ทุงยาบาเล เป็นเพลงที่ใช้ประกอบจังหวะดังตึ้ง ๆ ผมสวมหน้ากากพลาสติกสีขาวเหลือบมุกครึ่งหน้าราคายี่สิบเก้าบาทเลียนแบบบุคคลิกของท่านพระเจ้านันทบุเรงที่ทรงสวมครอบพระพักตร์ทำด้วยทองสำริดหรือทองคำผสมกับดีบุกและเงิน...ผมอัดเทปมาให้ครูปุ้ยดูครั้งแรกราวอายุสิบเจ็ดปีมาได้แสดงจริง ๆ อายุยี่สิบห้าปีนี้แล้วครับ....ระหว่างที่ผมรอคอยผมศึกษาท่าทางการแสดงมากขึ้นและปรับการแสดงไปเรื่อย ๆ ผมดีใจมากครับ"

แจคเดินร่อนเร่ไปไร้จุดหมายไร้เข็มทิศชี้นำแนวทางให้ผู้คนรอบข้างเพิ่งสังวรณ์และย้อนคิดตามแจคไม่เคยแม้แต่จะคิดมักใหญ่ใฝ่สูงเหมือนพวกผู้หญิงพวกนั้นแต่ด้วยความเครียดทำให้กินยากล่อมประสาทเข้าไปให้หายเครียดจนในเวลานี้แจคเดินเกือบเปลือยล่อนจ้อนมีเพียงกางเกงขายาวขาด กระรุ่งกระร่ิ่ิงเสื้อไม่มีหลังโดนยุงกัดหน้าตาขมุกขมอมไม่มีวี่แววหรือความงามความน่ารักมีเสน่ห์ให้เห็นแม้บางทีผู้หญิงที่แจคเคยมีสัมพันธ์ด้วยเคยคบหาเคยนอนด้วยกันฉันผัวเมียบังเอิญผ่านมาเห็นแล้วจำแจคได้แต่เธอกลับไร้น้ำใจไร้เยื่อใยและไร้แล้วซึ่งเมตตาแม้แต่จะหยุดเดินแล้วหันมามองหันมาไต่ถามแจคว่าเป็นยังไงบ้าง 

สาวหลายคนมักใหญ่ใฝ่สูงแบบเลื่อนลอย บางคนหลงรักองค์ฟาร์โรห์ บางคนหลงรักองค์กษัตริย์องค์อื่นทั่วทั้งโลกล้วนแล้วเลื่อนลอยเพ้อฝัน

"หวังแต่น้อยแต่พอทำให้เป็นจริง นกน้อยสร้างรังแต่เพียงพอตัว หวังซะสูงขนาดนั้นมันไกลเกินฝันไปจนสุดกำลังจะทำให้เป็นไปได้...แม้จะบอกว่ากูสูงฉันสูงฉันเป็นเจ้าหญิงเป็นเจ้าฟ้า...แต่พอฟังคำพูดคำจาให้รู้สึกครั่นคร้ามหวั่นไหวนี่มันคนป่วยทางจิตอันตรายทำร้ายด้วยสติไม่มี ฆ่าพ่อ ฆ่าแม่ ฆ่าลูก ฆ่าพระสงฆ์องค์เจ้า บูชาสิ่งลี้ลับสิ่งทีเรียกว่าองคชาติเจ้าซึ่งคิดว่าเลิศลอยเหนือกว่าใครทั้งปวงในสากลโลก แม้แต่พ่อแม่ก็ยังไม่อยู่ในสายตามองเหยียดหยามว่าต่ำต้อย เหมือนท่านดิสกุลต้นตระกูล เหมือนสารินีผู้คลั่งไคล้องค์ฟาร์โรห์ เหมือนยายนีแก่เจ็ดสิบและลูกสาวคนขายแกงใต้ข้างโรงพยาบาลศิริราช ท่าน้ำรถไฟบางกอกน้อยที่หลงใหลเทิดทูนบูชาในหลวงอนันท ครั้นพอมีคนแกล้งถามว่าถ้าสมมติพวกท่านไม่ใช่คนชั้นสูงแบบนี้ล่ะ"

"อุ้ย...ไม่เอาดอกจ้ะฉันนะลูกเจ้าต้องเท่าเทียมกัน รึไม่ก็ท่านไม่มีวันจะต่ำไปได้อย่ามาพูดยังงี้ฉันไม่ชอบ รึยายแก่แม่นมคนลาวอุบลนั่นแผนสูงหวังผลประโยชน์จากสมเด็จพ่อฉัน..."

ศิลปินที่เฝ้าติดตามหาชิคที่หายไปใช่จะมีแต่หนุ่มใหญ่อย่างสมยศ ดอยกาหลง แต่เรียกได้ว่ายังมีอยู่ทุกวัย ทุกเพศ ขอเพียงแค่ใช้หัวคิด ใช้วัสดุรอบตัวเท่าที่มี และไม่ถึงที่สุดจริง ๆ จะไม่เสียตังค์ซื้ออุปกรณ์ใด ๆ ทั้งนั้น นอกจากเพียรพยายามใช้ปัญญา ใช้สติ แม้นปี่เราเป่าไปให้ได้ยิน ย่อมสุดสิ้นโมโหแลโกรธา ให้ใจอ่อนนอนหลับคืนสติ อันลัทธิดนตรีดีหนักหนา...แม้นมีหวังมีกำลังใจจากงานเขียนที่โง่บัดซบ และโง่อย่างไร้ขีดจำกัดแต่ละบทแต่ละเรื่อง...แล้วทำให้ใครบางคนเริ่มมีความหวังมีกำลังใจขึ้นมาแม้เพียงแค่แสงที่ริบหรี่เต็มทีราวกับแค่เพียงจุดประกายวูบเหนือปากถ้ำอันมืดมน..ขอให้ผลอานิสงฆ์หรือผลบุญทั้งหมดจงหนุนนำเสริมส่งบุญญาบารมีของพวกท่านที่ตกเป็นบ่วงเสน่หากลายเป็นท่านทรงมีทาสรักทาสภักดีที่จงรักสัตย์ซื่อต่อท่านเสียมากกว่าพ่อและแม่ของตนเองซึ่งสัตว์ทุกตัวพึงจะมีขอให้ผลบุญจงหนุนนำให้เหล่าพวกนางและพวกนายบำเรอรักทั้งหลายจงพ้นจากบ่วงเวรบ่วงกรรมที่พวกแกทำลงไปด้วยไร้สติ ด้วยเทอญ

"พวกผมกำลังจะตายเพราะศัลยกรรมแต่คิดสะระตะแล้วตายแบบนี้ดีกว่าติดคุกนะป๋า" เจมปรารภขึ้นท่ามกลางความเงียบเหงาในจิตใจยามนี้แห้งแล้งไร้ความสดชื่นแลชีวิตชีวา "ฝรั่งมันเกินอย่างนี้ก็ดีเจมพวกกูทำไว้เพียบลาวอย่างพวกแม่กูพวกป๋ากูแกชอบแกล้งว่าพวกลาวอย่างมึงมักชอบทำขาดพวกกูเลยจำเป็นต้องทำเกินเพื่อให้มันบาลานซ์สมดุลกันกูคิดแต่เล็กด้วยซ้ำว่าสักวันกูจำเป็นต้องจบชีวิตนี่เรียกว่าอยู่มาเกินหรือโดนมากกว่าที่คาดหวังกันเอาไว้ไอ้บ้าลาวนี่ก็ทำเอาแก๊สตูมตามซ้า...เค้าด่ากันทั้งโลกด้วยซ๋ำ ห่วย" เสียงพวกบรรดาตี๋ลูกครึ่งแลลูกเสี้ยวฝรั่งทำบ่นกันอุบ สมยศทอดสายตามองไปรอบ ๆ อย่างไร้จุดหมาย "ตายหน่ำพ่อกูแม่น บ่ ทุกข์เน๊าะ"

หนุ่มเอกจินต์ ขาวประภาผู้รอดจากการถูกจับกักตัวเอาไว้เพราะไอ้คดีบัญชีเงินฟอกแต่ยามนี้กลับตกที่นั่งลำบากป่วยเพราะอุตริทำศัลยกรรมประชดชีวิต "ข้อยประชดพ่อใหญ่ตาข้อยผู้จัดการสาขาวัดเลาแบงค์ใบโพธิ์แกด่าเละเอิ้นข้อยไอ้ปักสีเด๋อตายก่อนแก บ่ แม่นหัวหมองคนจักเง่า" จิตรเจริญหรือสาวปุ้ยพี่สาวนั่งทรุดเข่าอ่อนหลังจากรับสายจากน้องชายตัวเอ้ "เฮดจังซี้ ก็ตายเพราะมีดหมอศัลห่วย ๆ ข้อยเว้าแม่น บ่"

หนุ่มหล่อแซมหรือตี๋พีรนันท์ แอนเดอร์สันนั่งน้ำตาตกคิดถึงแม่เชื้อขึ้นมาทันควันรีบโทรไปบอกลาแม่หมายขอลุแก่โทษ แต่คนรับสายกลับกลายเป็นนาตยา "อ้อ พี่พีร์อยู่ไหนอ่ะค่ะหมูใจไม่ดีเหมือนจะตายตรงนี้เลย พี่พีร์หมูอยากแต่งงานด้วยส่วนไอ้หมงลูกหมูมันปากหมาอย่างนี้เองไปถือสามันทำไมล่ะค่ะพี่พีร์ หมูรักพี่จริง ๆ รักแบบตายแทนได้ทำทุกอย่างได้เหมือนแม่หมูตายแทนอาศิวพลญาติพี่พีร์ได้ส่วนตาตุ๊แกดักดานกำปั้นทุบดินหมูยังไม่ชอบขนาดพ่อแท้ ๆ คือ ฮัลโหล..." เจ้แซมให้หงุดหงิดรีบวางสายไป "แซมแม่นะเมื่อกี้แม่วางมือถือเอาไว้พอดีเข้ามาไล่มันกลับไปสงสารเดี๋ยวจะมีผิดอะไรไปด้วยมันบ้า ๆ เบลอ ๆ เลอะเลือนยังไงไม่รู้พูดเรื่อยเปื่อยลูกมันหักหน้าทุกคำพูดมันเลยอายตวาดลั่นทะเลาะกันบ่อยแต่น่าโมโหจริง ๆ...อะไรน่ะป่วยเร้อลูกมะเร็ง...ฮ้า โฮ แซมมึงล้อแม่เล่นรึไงสนุกมากนะมึ้ง...โฮ ๆ"

หมูสติแตกไปจองโรงแรมจัดงานแต่งเล่นเอามึนไปหมดทั้งคันรถตู้ "ไหนเธอบอกว่ามาฟังสัมมนาเกี่ยวกับยาสมุนไพรแล้วมาถึงงานแต่งแม่ม่ายแมงมุมดำอย่างเธอ ตลกว่ะ เฮ้ย บ้านมันทั้งบ้านไม่เชิญมาเชิญคนข้างบ้านอย่างพวกเรา มาหลอกอะไรอ่ะ ไม่สบายเร้อ แม่เธอนับลูกนับหลานเป็นแม่เป็นยายกับใครเค้าแทบอาเจียนหรือบ้วนน้ำลายใส่หน้าแล้วนี่บ้านี่หว่า อายุเกือบห้าสิบแล้วนะนี่ ดูสิพวกเรา เฮ้ย ป้านี่แกบ้ากามไอ้แซมเว้ย ตายห่าแผ่รังสีอย่างกับงู อสรพิษเร้อป้า บ้าชิค...เลยอายมั้ยที่ได้แต่งงานแบบประหลาดล้ำแต่งงานแบบไหน ไม่ถามหรอกป้าว่าดีใจมั้ยที่ได้แต่งงานอย่างป้าแมงมุมอ่ะ อายมั้ยอ่ะ ฮะ ๆ เสียเวลาทำอะไรอย่างนี้กลับบ้านกันเถอะว่ะเดี๋ยวโทรด่าตาตุ๊พ่อมันด้วย ตายห่าแม่งบ้าทั้งบ้านนรกเอ้ย แพ่งต้องใช้ตอนนี้แม่เธอยังไม่ตายไม่ใช่เร้อป้าก็ให้เค้ารับผิดชอบไปก่อนไม่ถึงแสนเลย โง่กันเอง พวกกูก็เสือกเซ่อกันเอง เวรเอ้ยหลอกยังกับผี"

แต่พวกเราไม่อยากตายแต่จำต้องตาย "มันไม่มีใครหรอกตายฟรีเดี๋ยวป๋ายอดเองแจ้งความกันก่อนแล้วค่อยติดตามเรื่องไปตามกระบวนการ....ไม่ได้ไอ้ดอกฝรั่งทำเป็นหวังดีทำเกินให้ที่ไหนได้แม่งประสงค์ร้ายกับคนไทยตลอดเล้ย หน๊อย ไอ้ลาวทำขาดเดี๋ยวมึ้งจะได้ล่วงรู้ถึงคำว่าลาวว่ามันแรงซ้า...ไอ้ดอกฝรั่งนรกนี่"

น้ำตาลาวอาบสองแก้ม หมอแต่งแต้มให้หล่อเกิน คำว่าลาวเจ็บในใจ เฮดจังได๋ให้ลาวยอม ทอดถอนใจให้ลาวซัง คิดจั๋งได๋ให้ลาวหล่อ อุปสรรคอยู่ที่มีดหมอ น้ำตาคลออ้ายหน้าลาว....

เป็นบันไดให้ก้าวเดิน ดูเพลิน ๆ อ้ายลาวงาม มาดหมอดียังงี้ดัง อยู่เบื้องหลังมีดหมอดี แม่นแต้ลาวดั้ง บ่ โด่ง มักได้ตังค์ต้องดังก่อน ฮ้องเพลงไปหน้าไม่หล่อ แม่นเสียงดี หยัง บ่ ฟัง....

Lady palace basin hip-up powder Johnson...แท้เพลง Sarina...เพลงแนะนำสำหรับหน้าเพลงใหม่กรรมมีเรดิโอ...ตีสิบทิศกระจุยไปแล้วสองวันแล่ว....

แต่คนรูปหล่อพวกนี้เปิ้นฟังแล้ว "เฮ้อ ป๋ามันฟังแล้วไม่สบายใจมันหงุดหงิดอ่ะคร้าบมันเหยาะมันหยันจั้งได๋กันหนักหนาฟ่ะ" เจ้แซมแวดเล่นเอาตี๋ปองหลานรักที่กำลังนั่งเพลินตกอกตกใจมือไม้ที่กำลังคีย์แป้นพิมพ์อยู่เกิดอาการสั่นงันงก

"ทำอะไรเร้อก็ไมค์เขียนหนังสือฝากผลงานไว้ให้ช่วยอ่านกันเล่น ๆ ดีกว่าอยู่เปล่า ๆ อ่ะครับไปดูเอานามปากกาก้อ ม่านเมฆใบหม่อนอะไรนี่แหล่ะLyalyม่านหมอกก็ด้วยอ่ะคีย์ในหน้าสมาชิกหานามปากกาม่านหมอกก่อนก็ได้ใช้ไปแล่วเนมอื่นยัง บ่ ได้ใซ้อ่านก่อนตายเตือนก่อนวายวอดอ่ะแนวโปรดอ่ะไมค์ตายแล้วจะมีโอกาสมั้ยอ่ะใจไม่ดีอยู่ด้วยตั้งแต่รู้ว่าเจ็บป่วยอะไรกันก็ไม่รู้ อยู่ ๆ กำลังนั่งคิดเพลิน ๆ"