เนื้อเพลงแปล

“แต่วันนั้นยันวันนี้ชีวิตข้านี้กลุ้มเหลือ เอิง เอง เอย….นี่น้องสายใจขอเพลงนี้จักเดี่ยว ดาวลูกไก่ เพื่อพี่น้องเอ๋ยอย่าลืมเน้อเดียวรออยู่” เสียงเฮียทอปมาตามสายทำเอาสายใจนั่งคิ้วผูกโบ “เออ เมามาสั่งเจ้าของงานยังไม่บอกเล้ยบอกไม่ทันวางไปแล้ว เมาอีกแล้ววันนี้พี่ลีผู้กำกับมือดีสายว่าสักวันเถอะได้ถวายหัวกันบ้างทำร้ายแผ่นดินไหนก็ทั้งนั้นตัวเค้านั่นแหล่ะพูดบ่อยกว่าใครเพื่อน”

กรุ่นกลิ่นบุหงา…klenokraaub potpourrisweptkdei sraleanhmk pi  behdaung 

อสงไขยเวลาพาใจข้อยคิดย้อนด้นคำกลอนย้อนบอกกาลเวลา...

วิญญาณคะเนียส่งเสียงร้องเพลงลอยลมพาหวิวหวั่น เฮ้อ อนิจจาทอปนั่ง มองหน้าไทด์ที่เมาแอ๋พลางคิดในใจ ไอ้เวรนี่อีกตัวสักวันกูนี่ล่ะจะกุดหัวมึงเอง ไอ้เห้รวมหัวสุมหัวทำความเลวเปลี่ยนสีธงชาติบ้านเค้าเมืองเค้าสร้างโรงถ่ายที่ลาดหลุมแก้วทำโลเกชั่นเลียนแบบที่พนมเปญ ร่างกุ้ง กัวลาลัมเปอร์ จาการ์ตา มนิลา เวียงจันทน์ กรุงเทพฯ สร้างราชวงศ์ไอ้ชี ๆ แปะ ๆ “ไอ้เห็นขี้ดีกว่าไส้อย่างพี่....กูพูดมึงตะแบงทำเลวไปเรื่อยไม่ฟังกูเหมือนกูทำร้ายมึงกูทำอะไรมึง” ชีแปงวางเตี๊ยบ สัญชาติเวียดนาม ก็คือนายไทด์นี่แหล่ะเป็นผู้คิดวางผังเมืองแบบฮานอยกำลังวางแผนและทำพิมพ์เขียวกับมือรวมทั้งออกแบบธงชาติเวียดนามแบบใหม่เองด้วย

“กูชื่อชีแปงวางเตี๊ยบแปลว่าผู้มีความคิดอ่านริเริ่มมองการณ์ไกลเหนือผู้อื่นเรียกให้ดีกว่านี้”

“คือว่ามึงฉลาดล้ำแบบไอ้หมีน้อยมันว่าหลานมันด่ายังงี้กูอายฆ่าตัวตายเองไม่ต้องรอท่านเพชฌฆาตให้ท่านต้องลำบากไอ้เห้โง่ควายแบบลึกสุดกู่หาความฉลาดไม่มีเอาเล้ยด้วยซ่ำ”

ตอนนี้นายไทด์กำลังคุมงานก่อสร้างฐานทัพอากาศโฮจิมินและตัวเมืองฮานอยมีแม่น้ำดานัง-ฮวงนังโดยอาศัยแม่น้ำเจ้าพระยาในแถบนนทบุรีนี่ล่ะคร้าบพี่น้องเอ๋ย ก็โดยการสร้างเอาไว้ในกองถ่ายลาดหลุมแก้ว จังหวัดนนทบุรีนี่หล่ะ

แต่ตั้งแต่วันที่เห็นเหตุการณ์นายคะเนียชาวกัมพูชาโดยกำเนิดถวายหัวเพื่อรับโทษานุโทษต่อแผ่นดินเกิดของตนเองตายตามพี่ชายทำเอานายไทด์ถึงกับอึ้งกิมกี่แทบเปลี่ยนชื่อเป็นช่วยเตรียมตัวตาย ฆ่ามัน ๆ ๆ หูแว่วอยู่อย่างนี้ได้ยินเสียงองค์ดำบ้างเสียงนักรบบางระจันบ้างตะโกนใส่หูจนร้องหวีดเหมือนคนเสียสติวิกลจริตเสียแล้วล่ะคร้าบเจ้านาย

“ไอ้ขอมเขมรพี่เขมรน้องมันแน่แล้วเมื่อไรล่ะมึงเมื่อไรดี” ใคร ๆ ต่างพากันถามยิ่งทำให้ทั้งกลุ่มไม่ว่าจะเป็นเจ้าโสโสททัตหรือท่านอับดุลเลาะห์มาร์ตัน ต้องหลั่งน้ำตาอุราแสนปวดร้าวหยามกันไปทั้งสยามประเทศเชียวล่ะคร้าบแล้วไหนเลยจะพวกวีดีโอที่เด็กมันแกล้งอัดแล้วไปโพสต์ที่ยูทูปให้ด้วยความหมั่นไส้และรักใคร่ให้ตายตกไปตามทั้งสองหนุ่มขอมกัมพูชานั่นอีกยิ่งร้าวระอุแล้งในอกยิ่งกว่าน้ำแห้งในคลองยามหน้าแล้งเดือนเมษายนหัวกบาลเหงื่อตกยังกับยางออกแต่ไม่ใช่นะ คร้าบพี่น้องเหงื่อคร้าบเหงื่อ

“อา...อ้าย คะเนียมึงนี่หว่าร้องเพลงทำไมหมามันหอนได้ยินมั้ย” เสียงปืนดังลั่นวังพนมวันกลางกรุงเทพฯบางลำพู ถนนพระอาทิตย์ “เปรี้ยง ๆ ๆ”  เจ้าโสโสทพี่ชายชาวไทยที่สวมบทบาทเป็นเจ้ากัมพูชาของน้องชายนายคะเนียชาวกัมพูชาแท้ ๆ ที่มันเหมือนเล่นละครแต่แม่งฆ่าจริงโกงเงินหลวงทั้งกลุ่มอาเซียนจริง ๆ ทำทีเบิกได้ก็เอาไม่ได้ก็บอกว่าทดสอบพวกพี่อ่ะคร้าบว่าฉลาดทันคนรึเปล่าเป็นการขานรับการรวมกลุ่มแบบอาเซียน ทำได้ไง ลูกใครหนอ พ่อช่างปั้น?

Khemarin-Inthira (เขมรินทร์-อินทิรา)

One man lives at the heart of the Ankhor

A true love never define

From the land of sky ever nice attract

I mean, with Stone-palace of love.

Embrace memory images back to mind freeze.

Fine art said it was heart worries.

I just find it first caught the eye cave.

A few hours ago, never face far away.

*Leave a float with the wind blowing through the rain.

Despite lasting change remain values

I confirm it rights as long as the world still in the world

I scared love in my heart.

เมืองเวียงจัน(หรือ ศรีโคตรบูร) เป็นศูนย์กลางของพวกสยาม มี “เครือข่าย” ขึ้นไปถึงลำน้ำอูอยู่ตอนเหนือของลาว ถึงลำน้ำกกอยู่ทางเหนือของไทย แล้วมีเส้นทางคมนาคมต่อเนื่องเข้าไปเกี่ยวข้องกับกลุ่มชนลุ่มแม่น้ำแดง-แม่น้ำดำที่ภาคเหนือทางเวียดนาม รวมทั้งดินแดนทางใต้ของจีน(เขตยูนนาน) ที่มีอาณาจักรใหญ่ตั้งอยู่คือน่านเจ้าและคุนหมิง

เมืองพระนครที่ครอบครองทะเลสาบ(โตนเลสาป) ควบคุมเส้นทางคมนาคม-การค้า ทั้งภายนอกทางทะเลผ่านปากแม่น้ำโขง และภายในทางบกกับแม่น้ำลำคลอง ที่มีฝูง  “เครือญาติ” เป็น “เครือข่าย” สินค้าทั้งมวล ย่อมมีโอกาสค้ากำไรได้ความมั่งคั่งจากความเปลี่ยนแปลงทางการค้านั้น มาบำรุงราชอาณาจักรกัมพูชา เห็นได้จากการสร้าง ปราสาทนครวัดเป็นมหาเทวสถานอันยิ่งใหญ่

เสียมก๊ก—ชาวสยามเป็นพวกชำนาญการค้าภายในทางบก

พวกนี้ไม่จำเป็นต้องเป็นพวกตระกูลไทย-ลาว(หรือ“ไท-ไต”) ทั้งหมดเสมอไป  แต่เป็นกลุ่มชนที่ประกอบด้วยผู้คนหลายเผ่าพันธุ์หรือ“ร้อยพ่อพันแม่” ตั้งถิ่นฐานอยู่ร่วมกัน แล้วประสมประสานกันทางสังคมและวัฒนธรรมจนเป็นที่รับรู้ของกลุ่มอื่นหรือรัฐอื่นที่อยู่ร่วมสมัย

โดยเรียกเป็นคำเขมรว่า เนี่ยะ เสียมก๊กแต่เขียนอักษรเขมรว่า“เนะ สยำ กุกฺ” หมายความว่า

“นี่ไง ไอ้พวกสยาม”