Waiting for love รอเธอรัก...ควักหัวใจยัยเพื่อนซี้

          
บทที่ 7 แบบนี้ก็อุ่นนะ...อุ่นไปทั้งใจ
                สวนของเราใกล้เป็นรูปเป็นร่าง เหลือแค่ตกแต่งและเก็บรายละเอียดเล็กๆน้อยๆ เท่านั้น มองไปรอบๆ ทุกคนต่างช่วยกันจัดวางต้นไม้ ติดป้ายธีมของเดือนนี้ เสนอความคิดต่างๆ เพื่อให้สวนออกมาสวยงาม อากาศยามบ่ายวันนี้ก็เป็นใจ เมฆบดบังแสงแดดไว้ได้หมด ลมพัดเอื่อยๆ มาปะทะใบหน้าพลอยทำให้หายเหนื่อยจากการอาการเมื่อยล้า ชื่นใจ~~~
                เมื่อสวนเสร็จสมบูรณ์ ไม้ไฟกับเพื่อนบางส่วนเริ่มเก็บอุปกรณ์จัดสวน เก็บกวาดเศษไม้ใบที่หล่นตามทางเดินลงถังขยะ เมฆเริ่มแจกจ่ายน้ำดื่มให้สมาชิกที่ทำหน้าที่ของตนเสร็จ ส่วนสองหนุ่มที่เหลือต่างช่วยกันถ่ายภาพสวนในมุมต่างๆ เพื่อนำไปลงเพจชมรมและเว็บไซต์ของโรงเรียน. เรียกได้ว่าชมรมของเราเป็นหน้าเป็นตาให้กับโีรงเรียนเลยล่ะ
แปะ! แปะ!
หือ?
เงยหน้ามองฟ้าทันที 
แปะ!
อ่าO_o  เม็ดฝนตกใส่หน้าผาก 
เปรี้ยง!!!!  ฮึ่ม! ซา~~~
"เฮ้ย! ตกอะไรตอนนี้วะ"
"กรี๊ดดดดด กะกลัว"
"ไม่อยู่แล้ววววว"
          ทั้งเสียงฝนทั้งเสียงฟ้าร้องต่างแข่งกันประสานเสียง ทั้งเสียงกรีดร้องของสาวๆ เหมือนฟ้าจะถล่มดินจะทลาย โอ๊ยไม่ไหว คือเสียงดังมากฉันรีบปิดหูวิ่งหาที่หลบฝนในอาคารใกล้แต่... แต่เหล่าสมาชิกทั้งหลายแหล่จับจองที่กันหมด ยืนเบียดเสียด ไม่เหลือที่ให้มดสักตัววิ่งผ่าน ขณะที่ฉันมองซ้ายมองขวา มือแกร่งของใครสักคนคว้าเข้าที่แขนฉันแล้วจูงไปยังข้างตัวอาคาร ซึ่งมีหลังคายืนออกมากันฝนบ้างเล็กน้อย
"ช้าตลอด หาที่หลบไม่ทันชาวบ้านชาวช่องทุกที" เสียงนุ่มทุ้มกระซิบข้างหูท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำลงมาไม่ขาดสาย ประโยคที่กล่าวออกมาคล้ายจะต่อว่าหากเป็นเวลาปกติฉันคงจะเถียงกลับ 
"..." 
"ปกติแกจะเถียงฉันกลับ?" มะขามก้มหน้าลงมามองพลางสะบัดผมไล่น้ำออกจากผม น้ำกระเซ็นมาโดนหน้าฉันเต็มๆค่ะ>< แถมยังเข้าตาอีกด้วย
"ไอ้..."
"อุ๊ย! โทษที สะบัดแรงไปหน่อย" แล้วมันก็สะบัดอีกรอบคราวนี้น้ำไม่เข้าตาแต่เข้าปากเลยค่าาา
"เลิกแกล้งได้แล้ว!" สองมืออันบอบบางผลักเข้าที่อกมันอย่างแรงแต่แรงต้านกลับมาทำเอาฉัน...
ตุ๊บ!
ล้มก้นจั้มเบ้า ไม่พอยังพาตัวเองออกมาตากฝนอีก เวรกรรมจริงๆ ทั้งที่จะผลักให้มันล้มแต่ตัวเองดันมาก้มเอง มะขามไม่ได้ผลักฉันกลับหรอก มันแค่ยืนอยู่เฉยๆ เท่านั้น แรงแค้นแรงโมโหไม่สามารถทำอะไรได้เลย
"ฮ่าๆ ก๊ากๆ" หัวเราะเข้าไปสาธุให้แมลงวี่แมลงวันบินเข้าปากมัน มีความสุขบนความทุกข์คนอื่น 
ตึกตักๆ~
เสียงฝีเท้าของไตรหยุดลงตรงหน้า ก่อนจะเอ่ยถามด้วยสีหน้าแปลกใจ สายตาล้อเลียน สนุกขบขัน 
"เจ้าฟ้า เธอหากบหรอ"
มีกบสักตัวมั้ย โธ่! ถามไม่คิด
"เจ้าฟ้าของช้านนนนน!". เสียงแบบนี้ประโยคอย่างนี้ "เจ้าฟ้าของเมฆ ทำไรอ่ะ?" ทำหน้างง @_@ ก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา"ก๊ากๆ หาเขียดหรอ" 
"ฮ่าๆ" สามหนุ่มหัวเราะอย่างไม่อายฟ้าอายดิน. คงจะสนุกมากสินะ//><
"ไอ้เจ้าฟ้า! ทำไมไปนั่งตรงนั้น!" 
ไม้ไฟเดินมาแต่ไกล มือทั้งสองข้างช่วยกันยึดคันร่มไว้กับตัวป้องกันลมหอบหิ้วร่มไป  ร่มที่ไม้ไฟกางคันใหญ่มากคล้ายๆกับที่แม่ค้าชอบใช้ ไปขโมยจากไหนเนี่ย 
"นั่งตากฝน คิดว่านางเอกเอวีหรือไง!" หาว่าฉันเป็นนางเอกเอวี ระหว่างที่ เตรียมสรรหาคำด่ากลับ เมฆผู้มากรักก็เถียงขึ้น
"เอ็มวีโว้ย!" 
"ออกเสียงคล้ายๆ กันน่าไอ้เมฆ!"
"คล้ายตรงไหนครับ!"
"ช่างเถอะ!  แต่หุ่นเจ้าฟ้าคล้ายนางเอกเอวีว่ะ"
"นางเอกเอวีหุ่นดีกว่านี!้" 
"เออก็จริงว่ะ!"
แล้วมันสองคนก็ตะโกนคุยกันไปมา
"เจ้าฟ้าน่ารักแต่ไม่เซ็กซี่!"
"ได้ขนาดนี้ก็บุญแล้ว!". 
     อีกสองคนก็ช่วยพยักหน้าเห็นด้วยอย่างแรง ช่วยกันรุมฉันให้สาแก่ใจเลยแล้วฉันมานั่งตากฝนให้พวกมันกัดจิกทำไม ดูสิสภาพหน้าผมเสื้อผ้าเปียกน้ำ เปื้อนโคลน ดูไม่ได้เลย
"จะนั่งอีกนานไหม" มือใหญ่คว้าหมับเข้าที่แขน่ฉัน ก่อนจะดึงรั้งให้ลุก มะขามมองดูสภาพลูกหมาตกน้ำสักครู่ ส่ายหน้าไปมาอย่างรับไม่ได้ ก่อนจะรีบถอดเสื้อแล้วโยนใส่หัวฉัน
"ใส่ซะ!" ทำไมมันต้องขึ้นเสียงด้วย มันน่ากลัว "โตแล้วไม่จักรู้ดูแลตัวเอง ใส่มาได้เสื้อบางๆ ถึงจะสีดำก็เถอะ เหอะ!" อ้าว น้ำเสียงที่เพล่งออกมาทั้งเป็นห่วงทั้งโมโห เสื้อบางก็จริงแต่มันก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดจนเห็นส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจน เอ๋?แล้วมันจะโมโหทำไม
"ยัง ยังไม่ใส่ จะให้ใส่หรือไง" มันเห็นฉันยืนทื่ออยู่ก็ฉุนขึ้น ก่อนจะพยายามยัดเสื้อลงไปในหัวให้ พอยัดลงไปถึงคอ มันก็สั่งให้ใส่ต่อแล้วกอดอกยืนมองด้วยสีหน้าไม่พอใจ แปลก!
ใส่เสร็จฉันก็พบว่าเสื้อมะขามมันตัวใหญ่ ยาวไปคลุมก้นเลยที่เดียว มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ลอยมาแตะจมูก ฟุดฟิตๆ หอม~~~  บรรยายกาศฝนตก ยืนหลบฝนกับหนุ่ม หนุ่ม..โอ้โหเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าหุ่นของมะขามมันเซ็กซี่//_// นี่ขนาดใส่เสื้อกล้ามอยู่นะถ้าไม่ใส่ล่ะจะขนาดไหน...ไม่อยากจะคิด
"เจ้าฟ้า! หน้าเคลิ้มเชียวนะ นี!่ แกแอบมองรูปร่างอยู่หรอO_O" ไม้ไฟเดินมาถึงก็สร้างคดีให้ทันที สามคนที่เหลือหันขวับมองฉันอย่างตกใจ O_O  ไตรเหมือนจะไม่ตกใจอะไรมากเอ่ยประโยคที่ฉันอยากจะมุดแผ่นดินหนี
"เพิ่งรู้ว่าเธอหื่น"
"ฉันไม่.." 
"หื่นออกนอกหน้ามาก"
ไม้ไฟมันพ่นไฟอีกแล้ว
"แอบลวนลามด้วยสายตา"
ฉันไม่ได้พิศวาสนายเลยเมฆ
"คิดอะไรกับฉันป่ะ?"
และประโยคสุดท้ายจากมะขาม ทำเอาใจฉันกระตุกว้าบ เหมือนมีประจุไฟแล่นผ่านหัวใจ แค่วินาทีเดียวเท่านั้น แค่นั้นจริงๆ
       กึกๆ กึกๆ ~ บรื๋อ~ อ๊าง~
      "ดูสิเขินจนหน้าชีด"
     "ไม่ใช่มั้ง"
    "ปากสั่นด้วยว่ะ"
    "แกโกรธหรอ"
   "ตัวสั่นด้วยO_O"
 ฉันไม่ได้โกรธ ไม่ได้เขิน ที่ตัวสั่นปากสั่นหน้าชีด เพราะ..
  "ฉันนะ..กึกๆ" ปากสั่น บรื๋อ~ พูดไม่ออกเลย ได้แต่กอดอกแน่น
พยายามทำตัวให้แนบชิดกับตัวอาคารจนจะสิงได้อยู่แล้วววววว. หนาววววว
"แกหนาวหรอ" พยักหน้าตอบมะขามไปช้าๆ 
"มาๆ ฉันกางร่มให้ พวกแกเข้ามายืนในร่มให้หมดทุกคน" ไม้ไฟถือร่มเข้ามากางให้พลางบอกให้สามคนที่เหลือเข้ามายืนในร่มเพื่อเอาตัวบดบังละอองฝนให้ฉัน 
"ชิดในหน่อยๆ ฉันเปียกหมดแล้ว" เมฆพยายามดันตัวเองเข้ามาร่มซึ่งมันก็พลอยทำให้ทุกคนต้องยืนเบียดกันมากขึ้น 
ฉันยืนอยู่ระหว่างมะขามดับไตร. ไม้ไฟกับเมฆอยู่ข้างหน้า การอยู่ท่ามกลางผู้ชายสี่คน มันอาจดูไม่ดีถ้าใครมาเห็นแต่ใครจะมองอย่างไรก็ตามพวกเราบริสุทธิ์ใจ การกระทำที่แสดงออกไปเพราะความรักเพื่อนทั้งนั้น 
"กึกๆ กึก" ถึงพวกสี่หนุ่มจะบังละอองฝนแต่ยังไม่สามารถทำให้อาการหนาวสั่นของฉันลดลง
หมับ
มะขามฉวยมือทั้งสองข้างฉันไปก่อนทาบมือมันลงมาถูช้าๆแล้วเพิ่มความเร็วขึ้นแล้วเพิ่มความเร็วขึ้น แป๊บ! วาบบ! ประจุไฟแล่นผ่านหัวใจอีกแล้ว ใจเริ่มเต้นตึกตัก~ ตึกตัก~ ยิ่งถูเร็วขึ้น มือสัมผัสกันมากเท่าไรหัวใจยิ่งเต้นแรงขึ้นเท่านั้น ความรู้สึกนี้...
"ดีขึ้นยัง"
"(_ _) (- -)" ไม่กล้าเอ่ยปากกลัวว่าเสียงที่เพล่งออกไปจะพลอยสั่วไปตามหัวใจที่กำลังเต้นระรัว
"งั้น...หมับบ" มือที่ติดกับตัวมะขามก็ถูกจับไว้ "แบบนี้แล้วกัน"
"อืม" จับมือไว้แบบนี้..
"มันก็อุ่นนะ" 
"..."
อุ่นใจ
อุ่นไปทั้งตัวเลย
แปลกทั้งที่ฝนตกลงมาไม่ขาดสาย เสียงฟ้าร้องดังก้องไปทั่ว ฉันไม่หวาดหวาดกลัว ไม่หนาวสั่น ตรงกันข้าม ฉันกลับรู้สึกดี...
"เปรี้ยง!" มือฉันกระตุกเล็กน้อย ก่อนที่มือใหญ่จะจับกระชับให้แน่นขึ้น 
หัวใจก็เต้นระรัวอีกครั้ง
ตึกตัก~
ตึกตัก~