Waiting for love รอเธอรัก...ควักหัวใจยัยเพื่อนซี้

          

บทที่ 8 ยัยโรคจิต

                 เมื่อฝนหยุดกระหน่ำพระอาทิตย์เริ่มโผล่พ้นก้อนเมฆ ทุกคนต่างตรวจสอบความเรียบร้อยของสวนอีกครั้งจากนั้นก็เดินสะบัดตูดกลับบ้านใครบ้านมัน ตลอดทางกลับบ้านฉันก็จามเอาๆ จามไม่หยุดไม่หย่อน. จามจนจมูกแดง มะขามมันก็ด่าเข้าให้ บอกว่าโตแล้วยังทำตัวเหมือนเด็ก ใส่เสื้อก็บาง ฝนตกแทนที่จะรีบหาที่หลบกลับยืนมองฟ้าเป็นนางเอก พอมันด่าเสร็จมันก็ด่าเรื่องเดิมอีกรอบ ตอนเดินเข้าซอยก็ยังด่าแถมเพิ่มระดับเสียงในการด่าอีกค่ะ คนที่เดินสวนทางพากันมอง ป้าๆที่รู้จักทักทาย มะขามก็สวัสดีถามสารทุกข์สุขดิบไปคุยสักพักก่อนจะกลับมาด่าอีกรอบ เป็นการปิดท้าย. ในที่สุดฉันก็ไม่ต้องทนฟังอีกต่อไป บอกเลยว่าทนฟังจริงๆ ใช่ว่าฉันจะไม่เถียงไม่แย้งมัน ฉันทำค่ะ ทำได้แค่อ้าปากจะพูดเท่านั้นล่ะต้องหุบปากลงทันทีเพราะเจอสวนกลับแบบจรวด มันด่าเร็วมากไม่รู้มันโกรธใครมา ถ้าโกรธฉันมันก็ไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่ถึงจะเป็นห่วงมากแต่เพื่อนกันเขาไม่สวดยับขนาดนี้หรรอกมั้ง เอ๋?หรือว่าจะโกรธ หรือหึงน้องที่มันชอบคุยกับเมฆ ฮึ่ย! ระบายที่ไหนไม่ได้ก็มาลงที่ฉัน ไม่ใช่ส้วมนะเว้ยยยไอ้มะขาม

"เจ้าฟ้า รีบอาบน้ำเลยไป" ถึงหน้าบ้านฉันปั๊บมันก็สั่ง และก่อนเดินจากไป "กินยาด้วยล่ะ" นึกว่ามีพ่ออีกคน

"จ้าคุณพ่อ" 

"เชื่อฟังแบบนี้ รักตายเลย^^" 

"รักให้มากๆนะ"

"ไม่ต้องบอกหรอก" ทำหน้ากวนๆ พร้อมทำมือเป็นรูปหัวใจแนบอกซ้าย "ก็รักมากอยู่แล้ว ^^" 

"..."

//_// ตึกตัก อ่า~ เขิน~~~  พูดไม่ออกเลย รู้ทั้งรู้ว่าพูดเล่นๆ แต่ทำไมกลับเขิน

"เจ้าฟ้า"

"หะ...หา?" เขินจนหาเสียงตัวเองแทบไม่เจอ

"แกหน้าแดงว่ะ"

O_O 

จริงหรอ! ปิดหน้าปิดตาหันหลังให้เลย //_//

"มันร้อน"

"ร้อนบ้านแกสิ อากาศดีออก"

"ฉันขี้ร้อนไง" แถไปเรื่อย

"หึ~ อ่อนหัดอย่างแกโกหกไม่เนียนเลย จำไว้นะพูดกับหมาหมาเลียปาก แล้วเป็นไงมาเล่นลิ้นกับฉัน เขินจนจะมุดดิน ทำตัวอย่างนี้ มันน่า..."

"น่าอะไร!"

"น่าถีบ"

"ไอ้มะขาม ปากหมา ปากเสีย" ไม่ขงไม่เขินแล้ว รีบหมุนตัวเผชิญหน้ากับมัน ก่อนวิ่งไปถีบมัน

"ผลัวะ!"

"โอ๊ยยย! ถีบน้องชาย ฉันทะ..ทำ...มาย..." นั่งตัวงอพลางกุมเป้าตัวเอง คงจุกน่าดู หน้าขาวใสเริ่มเปลี่ยนเป็นสีเขียว นิ่วหน้านิ่วตาอย่างกับปวดอึ เห็นแบบนี้สำนึกด้านดีของฉันกระตุ้นให้เดินเข้าไปช่วย

"หยุดดด"

กึก

"?"

"อยู่...ตะ.ตรง...นั้น"

"?"

       มะขามพยายามอย่างมากในการออกปากห้ามฉัน แม้สีหน้าจะเจ็บปวดเพียงใดก็ตาม ตอนนี้ฉันโึคตรรู้สึกผิดเหมือนเป็นฆาตกรฆ่าน้องชายมัน ดูสิพอฉันจะเดินเข้าไปช่วยอีกมะขามก็ค่อยๆ พยุงตัวขึ้นไปเกาะรั้วบ้านแล้วกระดืบๆตัวหนี เห็นแล้วทั้งสงสารทั้งขำ ยืนดู มะขามเข้าบ้านสักพักก่อนหมุนตัวกลับเข้าบ้านแต่ต้องสะดุ้งโหยงกับสายตาดุๆ ของพระมารดา อย่าบอกนะว่าเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด. ง่า ตาย~ เจอโทษสั่งประหารชีวิตมั้ยนี่

"เจ้าฟ้า!" 

 น้ำเสียงที่เพล่งออกมาอีกทั้งสีหน้าไม่พอใจ่บ่งบอกชัดเจนว่าโกรธมาก แน่ล่ะสิฉันเกือบฆ่าลูกชายของเพื่อนบ้านสุดที่รัก

"ขาแม่~" 

ตอบด้วยน้ำเสียงออดอ้อนพลางเกาะแขนแล้วถูไถหน้าไปมาให้มันดูน่ารักเผื่อแม่จะใจดีลดโทษให้

"ไม้ต้องมาออกเซาะเลยนะ ไปเตะเป้ามะขามแบบทำไม"

"มันแกล้งหนู"

"เตะตรงนั้นตายได้เลยนะ"

"มันไม่ตายง่ายหรอก"

เปี๊ยะ!

"ตีแขนหนูทำไม"

เปี๊ยะ!

"เจ็บ" U_U

"เจ้าฟ้าเป็นผู้หญิงจะมาเตะต่อยใช้กำลังแบบผู้ชายมันไม่งาม"

เปี๊ยะ!

"หนูมีแต่เพื่อนผู้ชาย ถ้าไม่ใช้กำลังเดี๋ยวพวกมันก็ได้ใจ"

"เฮ้อ~ ลูกต้องมีความอ่อนหวานบ้าง แล้วที่ไม่มีแฟนแบบนี้...หรือว่าเราชอบผู้หญิง" O_O

"หนูชอบผู้ชายนะแม่!"

"พามาให้แม่ดูหน่อย"

"ชอบ ไม่หมายความว่าจะมีแฟนนะแม่"

"แน่ใจนะว่าไม่ได้ชอบผู้หญิง"

"หนูชอบผู้ชายจริงๆ ชูสองนิ้วสาบานเลย ^^"

ยืนยันแล้วก็ยังไม่เชื่อฉันเลยงัดวิธีที่มักใช้สมัยเด็กๆ  ยกมือข้างขวาขึ้นพร้อมกับชูสองนิ้ว คุณแม่รีบคว้ามือฉันลงก่อนจะตีมือดังเปี๊ยะ! ก่อนถอนหายใจกับความไม่รู้จักโต

"มาสาบงสาสานแบบนี้ เดี๋ยวฟ้าผ่าขึ้นมาจริงๆ แม่จะทำยังไง"

"ฟ้าไม่ผ่าหรอกแม่ หนูพูดเรื่องจริง"

บอกออกไปแบบนี้แม่ก็มีหน้าหนักใจราวกับไม่อาจเชื่อในสิ่งที่ได้ฟังก่อนจะจ้องตาค้นหาพิรุจในแววตา

ฉันสักครู่แล้วยิ้มออกมาราวกับถูกรางวัลที่หนึ่ง

"ชอบผู้ชายแปลว่าเป็นผู้หญิง...งั้นเราชอบใคร"

"ไม่มี"

"หรือว่าชอบแต่ไม่กล้าบอกเพราะเป็นคนใกล้ตัว"

แม่ฉันมโนเก่งจัง

"ไม่ได้ชอบใครทั้งนั้นแหละแม่ ใกล้ตัวก็ไม่มี วันๆอยู่กับไอ้สี่คนนั้น แต่เพื่อนผู้ชายข้างห้องทัก สี่คนนั้นมันก็ส่งตาขวางให้ แล้วใครจะกล้าเข้ามาจีบ โอกาสจะมองหน้าผู้ชายหล่อๆ ก็น้อยนิดเพราะอยู่แต่กับพวกมัน"

"แบบนี้เขาเรียกว่าหวง ต้องมีใครใดคนหนึ่งชอบเจ้าฟ้า"

"พวกมันให้หนูเป็นไม้กันหมา กันสาวๆ ออกต่างหาก ไอ้มะขามนี่ยิ่งตัวดีเลย ลากหนูไปด้วยทุกที่"

O_O เอาแล้วไง พระมารดาตาโตราวกับเรื่องที่ฉันเล่ามันเป็นเรื่องระดับชาติ

"มะขามชอบเจ้าฟ้า!"

     ประโยคนี้ส่งผลต่อจิตใจอย่างแรงรุนแรง ใจเต้นอย่างรุนแรง ความรู้สึกเขิน วาบหวิว ดีใจปะปนกันหมด แล้วทำไมฉันต้องเขิน ต้องดีใจ? 

"เจ้าฟ้าหน้าแดงด้วย...ไหนๆ" แม่จับหน้าฉันหันซ้ายทีขวาที "แดงทั้งหน้า" O_O 

"//_//"

"มะขามชอบเจ้าฟ้าใช่มั้ยลูก" 

"ไม่ใช่แม่"

ฉันปฏิเสธไปแต่แม่กลับส่งสายตาล้อเลียนพลางพึมพำเบาๆ ว่า'ไม่เชื่อ' ก่อนจะเดินเข้าบ้านหน้าตาเฉย ฉันได้แต่มองตามหลังพลางนึกถึงคำพูดแม่ มะขามชอบฉันน่ะเหรอ มันเป็นไปไม่ได้หรอกเพราะมะขามมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ถ้ามันจีบคนนั้นและตบลงคบกันฉันก็คงเป็นหมาหัวเน่า ไม่มีใครคอยตอแย คอยบ่น คอยดูแล ตัวติดกันตลอดเวลา ถ้าวันนั้นมาถึงฉันคง...ใจหาย ราวกับชีวิตขาดอะไรไป คิดแล้วเศร้า เฮ้อ~ทำไมต้องเศร้าด้วย ต้องดีใจสิเพื่อนมีแฟนทั้งที

 

       หลังจากอาบน้ำสระผมแต่งองค์ทรงเครื่องตามประสาผู้หญิงที่ไม่มีความเป็นผู้หญิงก่อนจะนอน

แผ่หลาบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้า คร่อกZzzz

ไลน์~

ไลน์~

ครืด~

ครืด~

ไลน์~

ครืด~

ครอกZzzzz

เพล้ง!!!

      เสียงดังราวกับกระถางต้นไม้แตกปลุกฉันตื่นอย่างเต็มตา ก่อนจะเด้งตัวขึ้นจาก่เตียงรีบสาวเท้าไปยังระเบียงห้อง กระถางดอกมะลิที่วางตรงราวระเบียงแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ลำต้นหัก ดอกช้ำ เศษดินกระจัดกระจายไปทั่วบริเวณพื้นระเบียง ชวนชนที่ฉันเฝ้าประะคบประหงมดูแลมาด้วยแรงใจแรงกายทั้งหมด แหกขี้ตาตื่นมารดน้ำตอนเช้า ใส่ปุ๋ยพรวนดิน ตัดแต่งกิ่ง อดทนรอคอยความงมงามยามดอกเบ่งบานส่งกลิ่นหอมลอยฟุ้งไปทั่ว แล้วนี่มันอะไรกัน ใคร ใครมาประทุษร้ายมะลิฉัน

"อย่าตายนะ" มือสองข้างค่อยๆ ช่วยกันกอบกุมเศษดินเข้ามากองรวมกัน หยิบต้นมะลิขึ้นมาอย่างเบามือราวกับมันจะบอบซ้ำไปมากกว่านี้้

"มันไม่ตายหรอก" 

เสียงบอกกล่าวอย่างปลอบประโลมลอยตามสายลมมาจากระเบียงห้องมะขาม บ้านเราอยู่ติดกัน มีรั้วกั้น ห้องฉันกับมันอยู่ตรงกัน ห่างกันราวๆห้าเมตร ยืนคุยกันยังได้เลย

"แกแน่ใจนะ" ปกติต้นไม้หักกลางลำต้นต้น ตัดใบออก ดูแลดีก็อยู่รอดแล้ว แต่ด้วยความกังวล ห่วงและรักมะลิต้นนี้มากพลอยทำให้ฉันเสียศูนย์ความมั่นใจไป

"แน่ใจมาก"

ท่าทางที่ดูมั่นใจอีกทั้งน้ำเสียง่หนักแน่นที่เพล่งออกมาพลอยทำให้ความกังวลของฉันจางหายไปทันตา มะขามสาวเท้ามาประชิดระเบียง ท้าวมือสองข้างบนขอบระเบียงด้วยท่าทีสบายก่อนมองดระถางมะลิด้วยความสงสัย "ซุ่มซ่ามตามเคยสินะ คราวนี้มือไปโดนหรือเอาหัวโหม่งล่ะ"

"ถ้าฉันเอาหัวโหม่งป่านนี้เลือดไหลอาบตัวแล้ว ถามโง่ๆ เนาะคนเรา"

"เออ ไอ้คนฉลาดทุกเรื่อง" ก่อนที่มะขามจะหมุนตัวกลับเข้าห้อง สายตาฉันเหลือบไปเห็นก้อนอิฐวางรอบกระถางต้นชวนชมแล้วกลับมามองก้อนอิฐที่นอน

แอ้งแม้งข้างซากกระถางมะลิ แน่นอนว่าอิฐจะลอยมาเองไม่ได้ มันต้องมาจาก...

"ไอ้มะขาม!" 

ด้วยความโมโห ฉันเรียกชื่อมันอย่างสุดเสียงจนมันชะงักเท้ากึก มองหน้าฉันแวบนึงก่อนตัดสินใจพูดสิ่งที่บกปิดไว้

"ฉันทำแตก" สารภาพด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด สีหน้าหนักใจอย่างเห็นได้ชัด 

"เลว!"

"ด่าฉันเลวเลยเรอะ" มันชักสีหน้าไม่พอใจก่อนก้มไปคว้าอิฐขึ้นมาหนึ่งก้อน "คราวนี้ฉันจะปาหัวแกแตกแล้วกัน" 

"หยุดนะไอ้มะขาม! ผิดแล้วยังไม่สำนึก เลวมาก"

"เจ้าฟ้า! มาไปแล้วนะแก หัดฟังอะไรก่อนจะตีโพยตีพายได้มั้ย มีเหตุผลหน่อยดิวะ" 

"แกมัน ละ..." ต้องรีบกลืนคำด่าลงคอทันทีที่สายตามะขามมองอย่างฉุนเฉียวและก่อนที่เลือดหัวฉันจะไหล 

  มะขามถอนหายใจเฮือกพร้อมกับวางอิฐไว้ที่เดิม แล้วล้วงโทรศัพท์ออกจากกระเป๋ากางเกงขึ้นมาส่ายไปมาพลางชี้เข้ามาที่ห้องฉัน

"โทรศัพท์แก"

"ทำไม"

"ไปหยิบมาเร็ว!" ฉันรีบไปหยิบตามที่มันสั่งทันที ใช่ว่าฉันกลัวมันนะ ฉันแค่ไม่อยากโดนมันด่าหรือขึ้นเสียงใส่เท่านั้นเอง 

เมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต้องพบว่าไม่ได้รับสายสามสาย ข้อความโปรแกรมสนทนาแจ้งเตือน

ราวหกข้อความ

มะขาม: อาบน้ำยัง

มะขาม: อย่าลืมกินยานะ

มะขาม: เฮ้ยนี่แกทำไรอยู่วะ ไม่ตอบสักที ไม่รับโทรศัพท์ด้วย 

มะขาม: เจ้าฟ้า ตกส้วมหรอไงเนี่ย

มะขาม: ไข้ขึ้นหรอวะ 

มะขาม:  แกไม่สบายหรอ

แค่ฉันไม่ตอบข้อความไม่รับสายมันเล่นปาอิฐเลยหรอนี่ ฉันรีบก้าวออกจากห้องทันทีที่อ่านข้อความจบเตรียมอ้าปากด่ามัน แต่มันกลับดักไว้ทัน

"จะด่าใช่มั้ย"

"อืม"

"ตราบใดที่แกที่ไม่ว่าเลว ทรามต่ำช้า ก็เชิญ"ว่าแต่เมื่อกี้มันก็เหมือนกับด่าตัวเอง 

     ให้ด่าหรอเนี่ย ด้วยความไม่แน่ใจกับสิ่งที่ได้ยิน ฉันจึงเงียบสักพักเพื่อทวนคำพูดมะขามและก็มั่นใจทันทีเมื่อมันพยักหน้าช้าๆ เป็นเชิงอนุญาต ดี! ฉันจะด่าไม่ยั้งปากเลย

"ไอ้คนไร้ความเมตตากรุณา ใจร้ายโหดร้ายกับต้นไม้ ทำร้ายจิตใจผู้หญิง ไอ้มะขามเน่า"

"เรียกว่าด่าเรอะ" ยังจะมีหน้ามายอกย้อนอีก รู้หรอกน่าว่าคำด่าพวกนี้จะทำอะไรมันได้ ฉันสรรหาได้เท่านี้ล่ะก็มันเล่นดักคอไว้แล้วนี่ 

"เออ!  แค่ฉันไม่ตอบข้อความไม่รับสาย แกปากระถางมะลิฉันเลยหรอ ไหนบอกว่ารักต้นไม้ไง"

"อืม มันจำเป็นนี่นา"

"จำเป็นหรอ แกรู้มั้ยมะลิต้นนี้ฉันรักมันมาก ดูแลอย่างดี...แกมาทำแบบนี มันก็มีชีวิตนะเว้ย" ปากพูดไปน้ำตาก็พลันจะไหล

"ฉันขอโทษ ฉันเล็งพลาดเป้าไปหน่อย"

"ไอ้มะขาม! แกจงใจ อย่าโกหก!" มันจงใจปาใส่กระถาง คนอย่างมันไม่มีทางพลาดเป้าแน่นอน ตอนเด็กมันก็ปาของใส่ฉันปามะม่วงแม่นทุกลูกถึงตอนนี้จะห่างหายไปนานก็เถอะ

"อืม ฉันจงใจ"

เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด

"แก๊! ฟิ้ววว. ปัก!" ฉันรีบคว้าเศษกระถางขว้างใส่มัน เล็งไว้ที่หัวอย่างดีกลับผิดเป้าโดนท้องมัน

"โอ๊ย!"

"สมน้ำหน้า"

"ปาลงต่ำอีกนิด น้องชายฉันเลยนะเว้ย ยัยโรคจิต" เพียงแค่ฉันหยิบเศษกระถางขึ้นมาอีกชิ้น มันรีบกุมเป้าทันที 

"คราวนี้ ฉันเล็งเป้าแก ไม่พลาดแน่". 

ฟิ้ววว

"เฮ้ย นี่แกเอาจริงหรอหยุดเดี๋ยวนี้! หยุด!" ครั้งนี้ฉันปาเฉียดเป้าไปนิดเดียว ก่อนจะหยิบเศษกระถางขึ้นมาปาใส่เรื่อยๆ มะขามก็ได้แต่วิ่งหลบไปหลบมาพลางแหกปากโว้ยวาย 

"เจ้าฟ้า! แกมันโรค-จิต"

"เอามือออกจากเป้าเดี๋ยวนี้!"

ฟิ้วๆ 

"หัวฉัน!"

เฉียดหัวมันไปนิด

"หึ หึ"

ฉันปาใส่มันจนเศษกระถางหมดจึงหยุดยืนท้าวเอวมองหน้ามันอย่างหาเรื่อง

 

 

 

 

 

พิมพ์ตกหลงบ้าง. ประโยคยังสับสนนะคะ ทำให้เสียอรรถรสในการอ่าน

 

ขออภัยด้วยน้า